Το σήριαλ του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου έχει εξελιχτεί σε κυβερνητικό τραγέλαφο, με τις  ξεχωριστές προτάσεις νόμου να παίζουν το ρόλο φύλλου συκής που θα καλύψει τα στρατηγικά αδιέξοδα και τις αντιφάσεις της μνημονιακής συμμαχίας. Οι συνεχιζόμενες, όμως, παλινωδίες και το παιχνίδι πολιτικών εντυπώσεων των τριών κομμάτων όχι μόνο δεν μπορεί να κρύψει το κυβερνητικό ναυάγιο, αλλά το αναδεικνύει στο μέγιστο βαθμό. 

Η ΝΔ ενταφίασε το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο υπό τις ευλογίες της Χρυσής Αυγής και καταθέτει μια προσχηματική πρόταση νόμου που και ανεπαρκής είναι αλλά και εξόχως προβληματική ως προς το περιεχόμενό της. Στην πραγματικότητα, οι συμπληρώσεις της νομοθεσίας του 1979 από τη ΝΔ όχι μόνο δεν κλείνουν τις γέφυρες με τη Χρυσή Αυγή, αλλά τις κρατούν ορθάνοιχτες. Είναι ξεκάθαρο ότι η ακροδεξιά ιδεολογική μετατόπιση της ΝΔ δεν αφήνει περιθώρια για το όποιο δείγμα αληθινής κυβερνητικής βούλησης υπεράσπισης της δημοκρατίας και πάταξης του ρατσισμού.

Εξάλλου,  η επιστολή του πρωθυπουργού στον Νάνο Βαλαωρίτη αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Η έμμεση υιοθέτηση της θεωρίας των δύο άκρων και οι αναφορές στη «λαθρομετανάστευση» ως αιτία της ανόδου του ναζισμού, μπορεί να ενώνει την ακροδεξιά πολυκατοικία, αλλά σίγουρα δεν «ενώνει τον ελληνικό λαό», όπως προκλητικά διακηρύσσει ο πρωθυπουργός.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ  έχουν μετατραπεί σε μνημονιακούς δορυφόρους μιας επί της ουσίας μονοκομματικής κυβέρνησης.  Η προσήλωσή τους στην απαρέγκλιτη εφαρμογή του μνημονίου δεν τους αφήνει κανένα ουσιαστικό περιθώριο έμπρακτης διαφοροποίησης. Η κατάθεση ξεχωριστής πρότασης νόμου από την πλευρά τους δεν άρει το στρατηγικό τους αδιέξοδο. Τους χωρίζει από τη ΝΔ το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, αλλά τους ενώνει το αντικοινωνικό μνημόνιο.