Γεια σε όλους, εύχομαι να έχετε μια υπέροχη ημερίδα. Έχω μείνει στην Ελλάδα λίγο περισσότερο από μία εβδομάδα. Έχω δει φανταστικά πράγματα και μίλησα με φανταστικούς ανθρώπους, έχω δει πολύ ισχυρή αντίσταση στη λιτότητα και στις ιδιωτικοποιήσεις και την ανάδειξη μιας αλληλέγγυας οικονομίας. Νομίζω πως είναι πολλά αυτά για τα οποία μπορεί κανείς να ελπίζει και να είναι αισιόδοξος σε αυτή τη χώρα.

Ένα από τα πιο αποθαρρυντικά που έχω δει όμως είναι ο ρόλος που παίζουν τα mainstream μέσα, αυτά που ανήκουν σε επιχειρηματικούς ομίλους τα οποία διαχέουν και επιβάλλουν συναισθήματα αδυναμίας και απελπισίας στον γενικό πληθυσμό.

Ξέρετε πως η Μάργκαρετ Θάτσερ πέθανε πριν λίγο καιρό και είχα σκεφτεί τότε, πως η ιδέα ότι "δεν υπάρχει εναλλακτική λύση" θάφτηκε μαζί της. Και έτσι έπρεπε. Όμως ανακάλυψα πως η ιδέα ότι "δεν υπάρχει εναλλακτική λύση" ζει και βασιλεύει στην Αθήνα και επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά από τα μέσα του κατεστημένου.

Αυτός φαίνεται πως είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνονται και πολλοί δημοσιογράφοι το επάγγελμα τους, με το να λένε στον κόσμο πως δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αποδεχθεί αυτές τις κτηνώδεις πολιτικές λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων, πως τελικά η επιλογή του ελληνικού λαού περιορίζεται στο "Λιτότητα ή Βιβλική Αποκάλυψη" και πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.

Αυτό το οποίο είναι τόσο επικίνδυνο είναι πως κάνει τον κόσμο να νιώθει ανήμπορος και όταν ο κόσμος νιώθει ανήμπορος μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνος. Νομίζω πως οι δημοσιογράφοι που σκορπούν αυτά τα μηνύματα - αυτά τα ψέμματα - περί αδυναμίας και περί παντελούς έλλειψης εναλλακτικών έχουν μερίδιο ευθύνης για την ανάδειξη αυτών των επικίνδυνων ιδεών, ακόμη και για την αύξηση των επιθέσεων εναντίον μεταναστών. Γιατί, όταν ο κόσμος νιώθει πως δεν έχει κανέναν έλεγχο πάνω στην ζωή του - καθώς αυτό είναι το μήνυμα που παίρνουν από τους πολιτικούς και από τις εφημερίδες και από την τηλεόραση - πως "είστε απολύτως ανήμποροι να επηρεάσετε την μοίρα σας", τότε θα βρει έστω και ένα μικρό πεδίο στο οποίο θα νιώθει ένα κάποιο αίσθημα εξουσίας ή μάλλον μια ψευδαίσθηση εξουσίας απέναντι σε κάποιον ακόμη πιο αδύναμο.

Οπότε όλα αυτά συνδέονται, Αυτό σημαίνει πως χρειαζόμαστε μια επανάσταση στα media, χρειαζόμαστε Μέσα που να είναι υπόλογα στον κόσμο και ικανά να ανοίγουν πεδία για ελπίδα και προοπτική, να ενθαρρύνουν την συζήτηση την σκέψη και τις ιδέες αντί να την κόβουν διαρκώς, γιατί στην Ελλάδα αυτή την στιγμή η συζήτηση κυρίως κόβεται. Σας ευχαριστώ.