Προφανώς ο κ. Σαμαράς πιστεύει ότι "λεφτά υπάρχουν" και γι' αυτό η εντολή του προς τον επικεφαλής του ΣΔΟΕ κ. Στασινόπουλο, προσωπική επιλογή του Πρωθυπουργού για τη θέση αυτή, είναι να μην ελέγξει τους καταθέτες της λίστας Λαγκάρντ. Μόνο έτσι εξηγείται το γεγονός ότι την ίδια στιγμή που ο κ. Σαμαράς κομπορρημονεί στην Ευρώπη περί πρωτογενούς πλεονάσματος, ο επικεφαλής του ΣΔΟΕ, που από τις 4/10/2012 δεσμεύεται από κατεπείγουσα παραγγελία των Οικονομικών Εισαγγελέων για έλεγχο του συνόλου της λίστας Λαγκάρντ, ομολογεί ότι, από τις 2.062 καρτέλες της λίστας, που περιέχουν πολλαπλάσιους δικαιούχους και συνδεδεμένα πρόσωπα και εταιρίες, το ΣΔΟΕ έχει ολοκληρώσει τον έλεγχο μόλις 6 προσώπων, συμπεριλαμβανομένων των 4 συγγενών Παπακωνσταντίνου. Και αυτό, ενώ εδώ και 15,5 μήνες έχει παραλάβει τη λίστα από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, στον οποίο την απέστειλε ως "προσωπικό-εμπιστευτικό" στοιχείο ο κ. Βενιζέλος, αφού την κράτησε στην τσέπη του επί ακόμη 15 μήνες, ενώ προηγουμένως την παρέλαβε από τον κ. Διώτη, ο οποίος την είχε παραλάβει από τον κ. Παπακωνσταντίνου, οι οποίοι επίσης έθαψαν τη λίστα επί μήνες.

Ο κ. Σαμαράς στη σημερινή του ομιλία ως Προεδρεύοντος της Ε.Ε. απέκρυψε ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που εξακολουθεί να μην έχει εισπράξει ούτε ένα ευρώ από τη λίστα Λαγκάρντ, αλλά αντίθετα χαρίζει φόρους, Τράπεζες, Δημόσιες Επιχειρήσεις, δημόσιες συχνότητες και κυβερνητικές θέσεις σε πρόσωπα που θα έπρεπε να ελέγχονται φορολογικά  για τις καταθέσεις ή το ρόλο τους σε σχέση με τη λίστα Λαγκάρντ.

Πάντως, στο "success story" των φορολογικών επιδρομών στους αδυνάτους και του κλεισίματος του ματιού στου "ημετέρους" εργολάβους, καναλάρχες, τραπεζίτες και κομματικούς επιτετραμμένους, ο κ. Σαμαράς μπορεί να προσθέσει ότι πέτυχε να εγγραφεί σε περίοπτη θέση στη λίστα των πολιτικών που εξασφαλίζουν ασυλία, ατιμωρησία και προστασία από κάθε είδους λογοδοσία σε εκείνους που έβλαψαν

το δημόσιο συμφέρον και καραδολίευσαν την φορολογική αξίωση της πολιτείας. Επαξίως, λοιπόν, συγκατοικεί με τον κ. Βενιζέλο σε αυτή τη συγκυβέρνηση του αίσχους.  Ωστόσο, η επιζήμια για το δημόσιο συμφέρον διακυβέρνησή του αποτελεί τρανή απόδειξη ότι υπάρχουν αυτουργοί της δημιουργίας και της διόγκωσης του δημοσίου χρέους, το οποίο δεν μπορεί να μετακυλίεται στις πλάτες της κοινωνίας και των νεότερων γενεών. Αυτοί που αντιμετωπίζουν το Δημόσιο ως τσιφλίκι τους, να αναλάβουν να πληρώσουν και τα σπασμένα της ζημιογόνου συμπεριφοράς τους από θέσεις εξουσίας και ευθύνης.

Το Γραφείο Τύπου