Θοδωρής Δρίτσας:    «Πανικός στα υπουργικά έδρανα! Πανικός στα υπουργικά γραφεία! Εμείς μπορούμε να κατανοήσουμε αυτόν τον πανικό, διότι τα κυβερνητικά αδιέξοδα είναι πλήρη. Βεβαίως! Τι σημαίνει, όμως, αυτό; Ότι πρέπει να εφεύρουμε μία Βουλή, η οποία θα είναι ΚΕΠ; Δηλαδή, κάθε Υπουργός θα πηγαίνει εκεί, θα παίρνει μία σφραγίδα και θα εγκρίνεται το νομοσχέδιο του ή η τροπολογία του εν είδει Κέντρου Εξυπηρέτησης Πολιτών στο κυβερνητικό επίπεδο;»

Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς κάνει αυτή η Κυβέρνηση. Δεν μπορώ να μη σκεφθώ ότι πάνω στον πανικό της ότι μπορεί πολύ γρήγορα να μη βρίσκεται στη θέση της διακυβέρνησης της χώρας σπεύδει να τελειώνει με ό,τι υπάρχει. Διότι είναι γνωστό, κύριε Πρόεδρε, ότι αυτή η Βουλή στην αρχή του καλοκαιριού έκλεισε πριν την ώρα της, με το αιτιολογικό ότι δεν υπήρχε νομοθετικό έργο. Έκτοτε, ακολούθησε βομβαρδισμός νομοθετημάτων, όχι απλώς πολύ σημαντικών, αλλά και πολύ κρίσιμων και πολύ ουσιωδών, αλλά και ορυμαγδός τροπολογιών της τελευταίας στιγμής.

Αυτό που συνέβη σήμερα, όμως, δεν έχει ξανασυμβεί. Τροπολογία για τον αναβαλλόμενο φόρο στις 6 η ώρα το απόγευμα, αφού έχει ολοκληρωθεί και έχει ψηφισθεί επί της αρχής το νομοσχέδιο και εκκρεμεί η συζήτηση επί των άρθρων και εν συνεχεία τροπολογία στις 10 το πρωί ο κ. Μητσοτάκης και εν συνεχεία τροπολογίες στις 12 το μεσημέρι ο κ. Μανιάτης, ο κ. Χαρδούβελης και ο κ. Δένδιας.

Τι βιάζονται; Τι τρέχουν να προλάβουν; Τι ακριβώς ανησυχία έχουν; Μήπως προαναγγέλλουν την πτώση της Κυβέρνησης; Αυτό είναι η απλή σκέψη που μπορεί να κάνει ο ελληνικός λαός.

Πανικός στα υπουργικά έδρανα! Πανικός στα υπουργικά γραφεία! Εμείς μπορούμε να κατανοήσουμε αυτόν τον πανικό, διότι τα κυβερνητικά αδιέξοδα είναι πλήρη. Βεβαίως! Τι σημαίνει, όμως, αυτό; Ότι πρέπει να εφεύρουμε μία Βουλή, η οποία θα είναι ΚΕΠ; Δηλαδή, κάθε Υπουργός θα πηγαίνει εκεί, θα παίρνει μία σφραγίδα και θα εγκρίνεται το νομοσχέδιο του ή η τροπολογία του εν είδει Κέντρου Εξυπηρέτησης Πολιτών στο κυβερνητικό επίπεδο;

Κοινοβούλιο είναι, κύριε Υπουργέ, που σημαίνει διαβούλευση, που σημαίνει έλεγχος, που σημαίνει αναζήτηση συνθέσεων ή και βελτιώσεων κάθε είδους, που σημαίνει συγκρότηση δικαιωμάτων της Αντιπολίτευσης, που σημαίνει όλα αυτά τα πράγματα.

Εάν νομίζετε ότι έχετε ιδιοκτησιακή σχέση με το Κοινοβούλιο και σας ανήκει, απατάστε! Έχετε μία τυπική πλειοψηφία εδώ μέσα. Στο λαό δεν την έχετε. Εν πάση περιπτώσει, όμως, ακόμα και αυτή λειτουργεί με κάποιους νόμους, με ένα Σύνταγμα, με έναν Κανονισμό της Βουλής, με μία αποδοχή στοιχειωδών κανόνων. Είναι αυτό κοινοβουλευτική διαδικασία; Έχει καμία σχέση αυτό με τη δημοκρατία;

Και το μέγα ερώτημα είναι το εξής: Γιατί επείγεστε; Δεν είστε επιμελείς, ώστε να τα ετοιμάζετε στην ώρα τους και να μπορείτε να έχετε το χρόνο κανονικής διαδικασίας; Σας πιέζουν κάποιες δυνάμεις εκ του εξωτερικού ή και εκ του εσωτερικού; Λειτουργείτε όπως τύχει, ή ακριβώς θέλετε να μην αποδέχεστε την διαδικασία του κοινοβουλευτικού ελέγχου και της κοινοβουλευτικής λειτουργίας; Κάτι από όλα ή και όλα μαζί! Ο πανικός, όμως, είναι ολοφάνερος.

Ήταν αποκαλυπτικός ο κύριος Υπουργός Οικονομικών, ο κ. Χαρδούβελης, στην παρουσίαση της τροπολογίας 1843/90 για τον αναβαλλόμενο φόρο. Ήδη οι προηγούμενοι συνάδελφοι εξήγησαν τι είναι, γιατί πρόκειται για ένα ζήτημα για το οποίο ο ελληνικός λαός και ευρύτερα η κοινωνία, προφανώς, δεν έχει προσλαμβάνουσες παραστάσεις. Θα έλεγα ότι είναι μία συζήτηση ειδικών. Όμως, είναι ένα τόσο σοβαρό θέμα, το οποίο αφορά την ελληνική κοινωνία, και θα έπρεπε πραγματικά μέσα από τη συζήτηση αυτή να έχει τη δυνατότητα να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός περί τίνος πρόκειται.

Ο Υπουργός ήταν πραγματικά αποκαλυπτικός. Μας εξήγησε ο κύριος Υπουργός ότι η ρύθμιση αυτή εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, όταν ο αναβαλλόμενος φόρος είναι ο φόρος που θα έπρεπε να είχαν καταβάλλει οι τράπεζες στο ελληνικό δημόσιο και τους χαρίστηκε γιατί είχαν υπάρξει οι περικοπές του PSI.

Ωραία, όμως, την ίδια στιγμή, πέραν των περικοπών του PSI,  υπήρχε και η χρηματοδότηση, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με χρήματα του ελληνικού λαού. Να πούμε, δηλαδή, ότι από τη μία μεριά γίνεται κατανοητό ότι χρειάζεται μία ρύθμιση για να επιβιώσουν, αλλά από την άλλη μεριά βλέπουμε ότι οι ρυθμίσεις αυτές είναι μονόμπαντες, μονοδρομικές, υπέρ των τραπεζών και χωρίς αντάλλαγμα για τον ελληνικό λαό.

Και έρχεται τώρα, για να ισχυροποιηθούν τα εποπτικά κεφάλαια των συστημικών τραπεζών, η ρύθμιση αυτή, την οποίαν -όπως πολύ εύστοχα εξήγησε ο κ. Υπουργός- η «Βασιλεία ΙΙΙ» δεν την αναγνωρίζει. Και έρχεται τώρα να κατοχυρώσει η Ελληνική Κυβέρνηση τη δυνατότητα ισχυροποίησης αυτών των εποπτικών κεφαλαίων ενόψει των stress test και της διαδικασίας που επίκειται για την αξιολόγηση του δυναμισμού των τραπεζών. Αυτό, όμως, όχι για τα ασφαλιστικά ταμεία, όχι για τους ομολογιούχους, όχι για οτιδήποτε έχει να κάνει με άμεσο όφελος του ελληνικού λαού, αλλά μόνο για τις τράπεζες και ειδικά τις τράπεζες τις συστημικές, που διαρκώς και περισσότερο η Ελληνική Κυβέρνηση αποποιείται των δικαιωμάτων του δημοσίου για τον έλεγχό τους και διαρκώς και περισσότερο τους δίνει τη δυνατότητα να λειτουργούν στο πλαίσιο των ιδιοτελών, τους δικών τους στοχεύσεων.

Πού είναι το δημόσιο συμφέρον με αυτήν την έννοια; Και πώς θα διαφύγει της προσοχής μας η επισήμανση του κυρίου Υπουργού στην παρουσίαση του –ειλικρινής κατά τα άλλα και τον τιμάει αυτό- ότι αυτή η διαδικασία αφορά και την αναδιάρθρωση των «κόκκινων» δανείων; Πώς θα διαφύγει της προσοχής μας η ειλικρινής επισήμανση ότι αφορά και τη δυνατότητα να είναι ελκυστικότερες ενόψει ενδεχόμενης αγοράς μετοχών από ιδιώτες; Πού βρισκόμαστε; Βρισκόμαστε σε μια πορεία περαιτέρω ιδιωτικοποίησης των τραπεζών, μείωσης του ρόλου του δημοσίου και κατοχύρωσης όλων των δυνατοτήτων για να παίξουν αυτό το ρόλο οι ιδιωτικοποιημένες τράπεζες, με υποβαθμισμένο διαρκώς έλεγχο του δημοσίου.

Κατόπιν τούτων, πού είναι το δημόσιο συμφέρον; Πού ακριβώς εξυπηρετείται και κατοχυρώνεται το δημόσιο συμφέρον; Εκτός κι αν πούμε, ότι «τράπεζες» και «δημόσιο συμφέρον» είναι ταυτόσημες έννοιες. Εκεί να καταλάβω ότι αυτός ο άκρατος παραλογισμός γίνεται κρατούσα λογική.

Κατόπιν τούτου, έχει μεγάλη σημασία να τεθούν τα ζητήματα. Πώς, όμως, να τεθούν σε μια τέτοια fast track διαδικασία, όπως ανέφερε ο συνάδελφος και σύντροφος, Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος Παναγιώτης Λαφαζάνης; Γιατί δεν μπορεί να αποτελέσει αυτό -έστω να προσχωρήσω στη λογική της αναγκαιότητας να είναι δυνατές οι τράπεζες ενόψει του stress test- ευκαιρία άμεσης ενίσχυσης του ρόλου του δημοσίου; Να είναι άμεση, τώρα, και όχι τριακονταετούς δυνατότητας που «ζήσε Μάη να φας τριφύλλι» κι αν ποτέ οι ισολογισμοί των τραπεζών αποδώσουν τέτοιου είδους δυνατότητες ώστε να επιστραφούν οι φόροι και όλα αυτά.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, δημόσιο συμφέρον εδώ που να κατοχυρώνεται. Υπάρχει άκρατος νεοφιλελευθερισμός που θεωρεί το ρόλο και την ελευθερία των τραπεζών ύψιστο αγαθό για τη λειτουργία του πολιτεύματος, της οικονομίας, της κοινωνίας, της ανθρωπότητας ! Είναι πραγματικά πολύ σοβαρή αυτή η τροπολογία και πρέπει να αποσυρθεί αμέσως. Είναι όνειδος για το Ελληνικό Κοινοβούλιο να αποδεχθεί να δεσμεύσει τον ελληνικό λαό για τριάντα χρόνια μέσα από αυτήν τη διαδικασία.

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ