Το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα αποτελεί, ίσως, το πιο μακροχρόνιο κοινωνικό φαινόμενο, μια ανοιχτή πληγή στο γερασμένο σώμα του πλανήτη. Οι αφηγήσεις όσων έγιναν μάρτυρες του εκπατρισμού με έναν από τους δεκάδες τρόπους που έχει σκεφτεί ο συλλογικός νους των κοινωνιών (πόλεμοι, ύφεση, πείνα, βασανισμοί, φυλακίσεις, ρατσισμός κλπ), ενέχουν την πιο τραγική πτυχή της πιο καλά φυλαγμένης μνήμης. Μια πτυχή που, το τελευταίο διάστημα, τείνει να λάβει τραγικές διαστάσεις, με τη Μεσόγειο να μετατρέπεται, δυστυχώς, σε νεκροταφείο ψυχών.

Ο τραγικός κατάλογος διαρκώς μεγαλώνει αφού μόνο αυτό το μήνα, Απρίλη του 2015, ο αριθμός των πνιγμένων εκτοξεύτηκε στους 1260!   Το νέο ναυάγιο στη Λαμπεντούζα – όπου μέσα σε μία ημέρα έχασαν τη ζωή τους περί τα 1000 άτομα – δεν μπορεί, κυρίες και κύριοι, να είναι μια ακόμα είδηση (έστω και στην αρχή) του δελτίου ειδήσεων.

Έρχομαι από την Ελλάδα, μια χώρα που μαζί με τις υπόλοιπες του ευρωπαϊκού νότου, σηκώνουν ένα δυσβάσταχτο βάρος νιώθοντας – δυστυχώς – ότι έχουν αφεθεί στη μοίρα τους σε ό,τι αφορά τη διαχείριση και αντιμετώπιση του τεράστιου αυτού προβλήματος.

Πού είναι, κυρίες και κύριοι, η Ευρώπη; Πώς εφαρμόζονται στην πράξη οι αρχές του διαφωτισμού, της αλληλεγγύης, του σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια; Μιλάμε για ένα πρόβλημα οικονομικό, κοινωνικό, ανθρωπιστικό αλλά – πρωτίστως – πολιτικό, η αντιμετώπιση του οποίου δεν μπορεί να εξαντλείται σε κροκοδείλια δάκρυα – και μάλιστα κατόπιν εορτής – ούτε σε δηλώσεις συμπάθειας, σε συλλυπητήρια τηλεγραφήματα και σε ρεπορτάζ στα ΜΜΕ. Και, βεβαίως, δεν μπορεί να αποτελεί την αφορμή για την καλλιέργεια ενός ακραίου, ρατσιστικού, ξενοφοβικού λόγου όπως, δυστυχώς, βλέπουμε να συμβαίνει οδηγώντας στην αναβίωση σκοτεινών στιγμών του παρελθόντος.

Αγαπητοί συνάδελφοι, η ηθική και ανθρωπιστική υποχρέωση της Ευρώπης να δράσει, φαίνεται ότι παραμένει, δυστυχώς, ακόμα και τώρα, κενή περιεχομένου αφού αρνείται το αυτονόητο και επιβεβλημένο από τις διεθνείς συνθήκες καθήκον της : την ευρωπαϊκή συνεργασία για τη διάσωση, την υποδοχή, την παροχή ασύλου στους πρόσφυγες. Ακόμη και σ΄αυτό το σχέδιο δράσης των 10 σημείων που συζητήθηκε στο Λουξεμβούργο, το προσφυγικό αντιμετωπίζεται και πάλι ως ζήτημα οργανωμένου εγκλήματος, δηλαδή διακίνησης, άρα ζήτημα που απαιτεί συντονισμό για την καταστολή των προσφυγικών ροών αντί της υποδοχής των προσφύγων. Ακόμη και τώρα λοιπόν, ως μείζον ιεραρχείται η αντιμετώπιση των κυκλωμάτων διακινητών που εκμεταλλεύονται τους πρόσφυγες, όχι όμως η προστασία των προσφύγων και ο δίκαιος επιμερισμός ευθυνών ανάμεσα στα κράτη-μέλη.

Αν το προσφυγικό αντιμετωπίζεται, και πάλι, ως ζήτημα ασφάλειας δυσχεραίνει η ευρωπαϊκή συνεργασία, ο αναπροσανατολισμός των ευρωπαϊκών κονδυλίων από την καταστολή στην υποδοχή αλλά και ακυρώνεται κάθε ενίσχυση της κοινωνικής μέριμνας. Όπως, όμως, δήλωσε και ο έλληνας πρωθυπουργός, ο Αλέξης Τσίπρας, «δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο: η αργοπορία και η επιμονή στην πεπατημένη κοστίζουν ανθρώπινες ζωές».

Οι πρόσφυγες, κυρίες και κύριοι, δεν χρειάζονται τα δάκρυά μας. Χρειάζονται να σταματήσουμε να τους κάνουμε πρόσφυγες, δηλαδή να τους ξεριζώνουμε, συμμετέχοντας ή μη αποτρέποντας πολέμους και αιματοχυσίες.

Σας ευχαριστώ