Ομιλία του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ κατά την διάρκεια των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης

Κύριοι Υπουργοί, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, έχουμε σαφή εντολή τετραετίας και έχουμε ακόμη πιο μεγάλη ευθύνη όχι απλώς να εξαντλήσουμε την τετραετία, αλλά να αλλάξουμε την Ελλάδα, συμβάλλοντας και στον επαναπροσανατολισμό σε ευρωπαϊκή κλίμακα, μακριά από νεοφιλελεύθερα δόγματα και λιτότητα. 

Αυτό είναι ένα γιγαντιαίο έργο, που δεν μπορεί ο «μικρός Δαυίδ» μιας αριστερής νησίδας στο χάρτη της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης ούτε καν να το προσεγγίσει, αν οι κοινωνικές δυνάμεις σε ελληνική και ευρωπαϊκή κλίμακα, οι άνθρωποι δηλαδή που αντικειμενικά ανήκουν και εκφράζονται από ένα αντινεοφιλελεύθερο σχέδιο, δεν βάλουν πλάτη. 

Είναι πράγματι, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, αυτοί οι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, νέοι και απόμαχοι, τα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα, που έβαλαν και βάζουν πλάτη. Το ελληνικό παράδοξο αυτή η επίμονη εμπιστοσύνη στη ριζοσπαστική αριστερά και στον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και για την εφαρμογή επιβαλλόμενων μέτρων που θίγουν αυτά τα στρώματα, έχει ασφαλώς την εξήγησή του. Όλοι αυτοί οι καθημερινοί άνθρωποι, τα θύματα της ανθρωπιστικής κρίσης, επιμένουν να κρατούν τη σπίθα της ελπίδας αναμμένη. 

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, απαιτούν όχι απλώς σκληρή δουλειά γενικά και αόριστα. Απαιτούν πολιτικές πράξεις και ενέργειες ταξικά στοχευμένες. Απαιτούν πλαίσιο σταθερότητας, αλλά και δικαιοσύνης. Απαιτούν διαφάνεια και κοινωνικό έλεγχο. 

Εμείς οφείλουμε με ειλικρίνεια να πούμε ότι δεν ζητάμε ανάθεση και εξουσιοδότηση άνευ όρων, αλλά ζητάμε ενεργό συμμετοχή και αυστηρό κοινωνικό έλεγχο, ζητάμε να βάζετε πλάτη, αλλά και να μας διορθώνετε, ζητάμε χρόνο, επιμονή και υπομονή. Ζητάμε μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία των πολλών, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να διεκδικήσουμε μια λειτουργία της κοινωνίας με όρους ισότητας, δικαιοσύνης, ελευθερίας και τελικά χειραφέτησης. 

Γενάρης του 2015 - Ιούλης του 2015 - Σεπτέμβρης του 2015: Χρόνος πυκνός, ιστορικός, σφραγισμένος με δημοκρατικές αποφάσεις. Πέντε χρόνια ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής: Πάνω από οκτακόσιες χιλιάδες άνθρωποι στην ανεργία, εκατοντάδες χιλιάδες στο εξωτερικό, δραματική συρρίκνωση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος και της παραγωγικής βάσης της χώρας. Αυτό είναι το στοίχημά μας. Στο πεδίο αυτής της πραγματικότητας εργαζόμαστε για να την αλλάξουμε, για να την ανατρέψουμε. 

Επειδή, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχουμε ακούσει σε αυτή την Αίθουσα τα μύρια όσα για την οκτάμηνη διακυβέρνηση και θα έλεγα ότι είναι προφανής η αμηχανία των αντιπάλων μας –και αναφέρομαι ιδιαίτερα στη Νέα Δημοκρατία- να κατανοήσουν τι ακριβώς συμβαίνει, θα ήθελα να θυμίσω μερικά πράγματα. 

Μήπως, κυρίες και κύριοι της Αντιπολίτευσης, ξεχάσατε τις συνθήκες ενός πλήρους πολέμου που ζήσαμε όλο αυτό το προηγούμενο διάστημα; Μήπως ξεχάσατε την εκροή καταθέσεων που πυροδοτήθηκε, από το Φθινόπωρο κιόλας του 2014, από την ίδια τη Νέα Δημοκρατία κι έφτασε, μέχρι τη Συμφωνία, κοντά στα 50 δισεκατομμύρια ευρώ; 

Και αναρωτιέμαι αλήθεια, ποιοι έχουν αυτά τα χρήματα; Αναρωτιέμαι ειλικρινά. Ποιοι έχουν αυτά τα χρήματα και τα βγάζουν έξω; Ποιοι είναι αυτοί, άραγε, οι άνθρωποι; Είναι καθημερινοί άνθρωποι; Είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας; Είναι οι εργαζόμενοι με αυτά τα χαμηλά εισοδήματα; 

Μήπως ξεχάσατε τους ασφυκτικούς περιορισμούς με την άρση του waiver στις 11 Φλεβάρη, με τον αποκλεισμό οποιασδήποτε χρηματοδότησης του Δημοσίου από τις 18 Φλεβάρη, με την απαγόρευση οποιασδήποτε αύξησης του ορίου των 15 δισεκατομμυρίων για την έκδοση εντόκων γραμματίων; 

Μήπως όλα αυτά τα έχετε ξεχάσει; 

Μήπως ξεχάσατε ότι τα «κόκκινα» δάνεια είχαν γίνει εκρηκτικό πρόβλημα, όπως καταγράφεται στην έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, από τον Ιούνη του 2014; 

Και μήπως ξεχάσατε ότι ο ELA, που χρειάστηκε στην περίοδο διαπραγμάτευσης Σαμαρά, στην περίοδο του success story, έφτασε τα 124 δισεκατομμύρια; 

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, μήπως επίσης ξεχάσατε ότι όταν ψηφίζαμε το νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση, μας έλεγε για μονομερείς ο κ. Κοστέλο, αν θυμάμαι καλά; Μήπως ότι, όταν κάναμε τομές στη Δικαιοσύνη, μας κατηγορούσαν ότι απελευθερώναμε τους τρομοκράτες; Μήπως ότι, όταν παλεύαμε κόντρα σ’ όλους για να αναδείξουμε τα προβλήματα των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών, είχαμε μια απίστευτη, καθοδηγούμενη από συστημικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης επίθεση και μια έξαρση του ρατσιστικού λόγου; Μήπως τα ξεχάσατε όλα αυτά; 

Στον πόλεμο αυτόν, σε αυτόν τον πραγματικό πόλεμο, μπορεί να μη βγήκαμε νικητές, αλλά δεν μας συνέτριψαν, ούτε το εγχώριο σκληρό κατεστημένο της διαπλοκής και των ολιγαρχών ούτε οι σκληρές, νεοφιλελεύθερες ελίτ της Ευρώπης. Κάναμε έναν συμβιβασμό. Υποστήκαμε, θα έλεγα, μια προσωρινή ήττα και υποχώρηση. 

Έχουμε, βεβαίως –και αυτό είναι απολύτως σαφές και έχουμε πλήρη συνείδηση– τη σκληρή προοπτική των πρώτων, ειδικά του μήνα Οκτώβρη, προαπαιτουμένων, για την πρώτη αξιολόγηση. Και αναρωτιέμαι κάποιες φορές, όταν ακούω από διάφορες πλευρές του Κοινοβουλίου ορισμένα πράγματα σε σχέση με αυτό, αν στο βάθος ορισμένοι σκέφτονται ότι δεν πρέπει να ολοκληρωθεί αυτή η πρώτη αξιολόγηση. Δεν ξέρω αν μπορεί να σκεφτεί κάποιος ή κάποια ότι αυτό είναι μια προοδευτική εξέλιξη και ότι αυτό θα είναι κάτι το οποίο θα ωφελήσει τους εργαζόμενους στη χώρα, την προοπτική. 

Εμείς, πάντως, με ευθύνη και συνέπεια, θα πάρουμε έτσι κι αλλιώς το βάρος αυτής της προσπάθειας και θα πετύχουμε η πρώτη αξιολόγηση να ολοκληρωθεί μέσα στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, έχοντας πλήρη συνείδηση ότι τα μέτρα αυτά θίγουν, όπως είπα και πριν, και κοινωνικά στρώματα τα οποία θέλουμε και επιδιώκουμε να εκπροσωπήσουμε, τουλάχιστον στην πρώτη φάση. Και θα προχωρήσουμε, βεβαίως, και στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. 

Και απορώ, κύριε Μητσοτάκη, επειδή μιλήσατε για το πώς προέκυψε αυτή η ανάγκη. Ίσως ξεχάσατε ότι υπάρχει και λίγο πολιτική σε αυτό, ότι υπάρχουν και επιδιώξεις σε αυτό και ότι εν πάση περιπτώσει, εμείς πρέπει να αποφύγουμε όλες τις παγίδες και τις επιδιώξεις που θέλουν να εξαντλήσουμε τα 25 δισεκατομμύρια. 

Πιστεύω πραγματικά ότι δεν θα μπούμε σε αυτές τις παγίδες, δεν θα υποχωρήσουμε σε επιδιώξεις που θέλουν να μας οδηγήσουν σε άλλα μονοπάτια. Νομίζω ότι είναι κατανοητό αυτό που λέω. 

Έτσι θα μπορέσουμε να ανοίξουμε το μεγάλο κεφάλαιο της απομείωσης και αναδιάρθρωσης του χρέους, για το οποίο δεν άκουσα λέξη από τον κ. Μητσοτάκη. Αλλά πώς να πει η Νέα Δημοκρατία για αυτό το θέμα! Τι ακριβώς να πει! 

Νομίζω ότι δεν υπάρχει πλευρά αυτήn τη στιγμή στον κόσμο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πιο ένθερμα ή λιγότερο ένθερμα, πιο φανερά ή καλυμμένα, που να μην μιλάει για την αναδιάρθρωση και την απομείωση του ελληνικού χρέους ως έναν από τους όρους και για την προσέλκυση επενδύσεων. 

Διότι ξέρετε πάρα πολύ καλά σε αυτή την Αίθουσα ότι βρεθήκαμε να έχουμε για την εξασφάλιση της χρηματοδότησης των δανειακών μας υποχρεώσεων έναν Ιούλη και έναν Αύγουστο με ένα peak στα χρηματοδοτικά δεδομένα για το χρέος. Βεβαίως, γνωρίζετε και ότι μέσα από τη δανειακή σύμβαση με τον ESM κάναμε έστω μια μικρή αναδιάρθρωση του βραχυπρόθεσμου και του μεσοπρόθεσμου χρέους και με τα μικρότερα επιτόκια και με την παράταση του χρόνου αποπληρωμής. 

Όμως, το μεγάλο πρόβλημα –και αυτό νομίζω ότι το γνωρίζετε και το γνωρίζουν όλοι– θα είναι από το 2022 και μετά. Πρέπει να λύσουμε και να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα. Ξαναλέω ότι είναι ένας παράγοντας πολύ κρίσιμος και για την προσέλκυση επενδύσεων, πέρα από όλους τους άλλους. Νομίζω και οι Υπουργοί των Οικονομικών θα το αναλύσουν και θα το εξειδικεύσουν παραπέρα. 

Η ρύθμιση, λοιπόν, του χρέους, ένα σταθερό φορολογικό σύστημα και δίκαιο και όχι τριτοκοσμικές συνθήκες εργασίας, όχι «μεσαίωνας», είναι συνθήκες σταθερές που μπορούν και πράγματι θα φέρουν επενδύσεις, τις οποίες εσείς ποτέ δεν φέρατε. 

Λέτε και επαναλαμβάνετε μία και μόνο επένδυση για την οποία επιχαίρετε. Ίσως και καλώς επιχαίρετε, είναι ένα θέμα προς συζήτηση. Εν πάση περιπτώσει, τίποτα άλλο δεν έχετε να επιδείξετε σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα. 

Εμείς, λοιπόν, έχουμε μάχες μπροστά μας. Και μια μεγάλη μάχη –και θα ήθελα εδώ σιγά σιγά να κλείσω, αφού ζητήσω και εγώ τα τρία λεπτά της δευτερομιλίας μου– που έχουμε μπροστά μας είναι η μάχη σε αυτό που λέμε κοινωνικό κράτος. Είναι οι βαθιές τομές και οι αλλαγές που θα κάνουμε. 

Έχουμε πλήρη συνείδηση και έχουμε σαφέστατο σχέδιο και στον τομέα της υγείας και στον τομέα της παιδείας και στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας και στον τομέα, βεβαίως, της δημόσιας διοίκησης, όπου είναι πάρα πολύ συγκεκριμένες και στοχευμένες οι αλλαγές που θέλουμε να κάνουμε. 

Εκτός αν ό,τι εμείς λέμε είτε ως παράλληλες ενέργειες είτε ως παράλληλο πρόγραμμα είτε ως κατευθυντήριες γραμμές σε αυτή μας την προσπάθεια δεν είναι ότι δεν υπάρχουν, αλλά δεν σας αρέσουν, δεν σας ταιριάζουν. Είναι σαν αυτό που έγινε και με την πρότασή μας για τη φορολόγηση των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων πάνω από μισό εκατομμύριο, όπου βάλατε το γνωστό κατεστημένο να πυροδοτήσει μια αντίδραση που βρήκε ευήκοα ώτα, βεβαίως, στις νεοφιλελεύθερες ελίτ της Ευρώπης και να μην περάσει αυτό το μέτρο. 

Αλλά για να δούμε, όταν θα αρχίσουμε να φέρνουμε –και θα φέρουμε- συγκεκριμένο σχέδιο αντισταθμιστικών μέτρων, τι στάση θα κρατήσετε και με ποιους θα πάτε και ποιους θα αφήσετε. Γιατί περί αυτού πάντα πρόκειται! 

Κλείνοντας, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, θέλω να πω ότι κλείσαμε την παρένθεση της επιδίωξης για «αριστερή παρένθεση». Την κλείσαμε οριστικά. 

Και ανοίξαμε επιτέλους τον ορίζοντα της αριστερής διακυβέρνησης, αυτής που σε κάποιους σηκώνεται η τρίχα όταν την ακούνε. 

Όμως, εκατομμύρια μάτια είναι στραμμένα πάνω μας, στις προσπάθειές μας. Συμπυκνώνουμε πόθους πολλών γενιών. Έχουμε πλήρη συνείδηση των δυσκολιών και των συσχετισμών. Προχωράμε μέσα από αντίξοες συνθήκες, με την κοινωνία πληγωμένη αλλά όρθια, ανοίγοντας νέους δρόμους, με ιστορική αυτοπεποίθηση και ευθύνη. 

ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ