Ο Παναγιώτης Τέτσης γεφύρωσε λαμπρά το χάσμα μεταξύ της ιστορικής  γενιάς του ‘30 και των καλλιτεχνών της ώριμης ελληνικής πρωτοπορίας του ΄60 και ΄70. Με βλέμμα που εκκινεί από τα ρεύματα του μετα-ιμπρεσιονισμού, ο Τέτσης μπόρεσε να θητεύσει σε μια εικόνα που συμπύκνωνε έλλογα, την αντιφατική και περίπλοκη ελληνική πραγματικότητα. Ως δάσκαλος στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών συνέβαλε στην χειραφέτηση των μαθητών του από βιαστικά ή αναφομοίωτα καλλιτεχνικά πρότυπα.        Στη ζωγραφική του, τόσο με τις ελαιογραφίες όσο με τις ακουαρέλες, υπήρξε ευθύβολος, μορφικά  συνεπής και ακατάπαυστα  δημιουργικός.             Ήταν επίμονος στη ζωγραφική του και την διδακτική. Άρα τολμηρός. Μπόρεσε να αποκλίνει από τις στιγμιαίες μόδες για να συναντήσει τη βαθύτερη σημασία συνηθισμένων  πραγμάτων: Τοπία των νησιών  (ιδίως της Σίφνου και της Ύδρας), συνηθισμένα, καθημερινά  αντικείμενα, λαϊκές αγορές- ένα σύνολο από οικείες και βαθιές κατακτήσεις της καθημερινότητας, που μετασχηματίζονταν σε  πυκνή ζωγραφική.