Συντονιστής: Κώστας Χρυσόγονος (ευρωβουλευτής, ΣΥΡΙΖΑ, Ελλάδα)
Ο Χρυσόγονος στην τοποθέτησή του από τη θέση του συντονιστή επεσήμανε τα δραματικά στοιχεία που αναδεικνύουν οι στατιστικές σχετικά με τον αριθμό γεννήσεων και τον αριθμό θανόντων στην Ελλάδα της κρίσης και της ύφεσης, στοιχεία που ουσιαστικά αναφέρονται σε μία wasteland. Είναι χαρακτηριστικό το ότι από το 2011 – χρονιά που αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια της εφαρμογής των προγραμμάτων λιτότητας – ο αριθμός των γεννήσεων είναι μικρότερος από τον αριθμό των θανάτων. Παρόμοια κατάσταση αποτυπώθηκε στις στατιστικές μόνο το 1941, δηλαδή στο πρώτο έτος μετά την εμπλοκή της Ελλάδας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ράνια Αντωνοπούλου (αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας, Ελλάδα)
Η Ράνια Αντωνοπούλου επεσήμανε το γεγονός ότι η Ελλάδα διανύει ήδη τον 7ο χρόνο κρίσης και ύφεσης με 75 δις ευρώ να έχουν χαθεί από το ΑΕΠ και την ανεργία να έχει αυξηθεί από την αρχή της κρίσης κατά 11,5%. Αν συνυπολογιστεί ότι το χρέος έχει ανέλθει σχεδόν κατά 40%, τότε γίνεται αντιληπτό ότι οι πολιτικές λιτότητας έχουν αποτύχει πλήρως. Τα βασικά, κατά τη γνώμη, της ζητήματα είναι το μακροοικονομικό περιβάλλον, το ζήτημα της διανομής και της αναδιανομής και τέλος, αυτό της σύνδεσης της φτώχειας με τα εργασιακά δικαιώματα. Η Αντωνοπούλου επεσήμανε ότι η πολιτική της μείωσης μισθών έχει αποτύχει ως προς την αντιμετώπιση της φτώχειας, καθώς ασκείται εντός ενός υφεσιακού καθεστώτος και τόνισε με έμφαση ότι μία αναπτυξιακή πολιτική μέσω δημοσίων επενδύσεων θα οδηγούσε σε μείωση της ανεργίας που θα προσέγγιζε το 50% σε τρία μόλις χρόνια.

Γιάννος Κατσουρίδης (ινστιτούτο «Προμηθέας», Κύπρος)
Ο Γιάννος Κατσουρίδης κάνοντας μία αναδρομή στην επιβολή του Μνημονίου στην Κύπρο επεσήμανε ότι το κούρεμα των καταθέσεων ουσιαστικά ήταν μία κίνηση που ουσιαστικά εναντιώθηκε στα ιερά και τα όσια του καπιταλιστικού συστήματος. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα κατώτερα στρώματα βιώνουν σκληρές στιγμές, καθώς το ποσοστό ανεργίας φθάνει στο 16% και διαψεύδει με σκληρό τρόπο τις προσδοκίες του κυπριακού λαού από την ένταξή του στην ΕΕ. Οι άξονες δράσης που, κατά τη γνώμη του, πρέπει να βρίσκονται στο επίκεντρο μιας αριστερής πολιτικής είναι μία στάση διεκδίκησης και όχι καθαρά αμυντική, μία οικονομική πολιτική μέσω δημοσίων επενδύσεων, διάδοση των συνεταιριστικών προγραμμάτων σε επίπεδο γειτονιάς, ο ρόλος των τραπεζών στη στήριξη των λαϊκών στρωμάτων και τέλος μία μακροπρόθεσμη πολιτική που θα έχει την εργατική τάξη στο επίκεντρο.

Ρενάτο Σοέιρο (Εκτελεστική Γραμματεία Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, Μπλόκο της Αριστεράς, Πορτογαλία)
Ο Ρενάτο Σοέιρο διαπίστωσε ότι πλέον η Ευρώπη γενικά και η Πορτογαλία ειδικότερα μετά τις τελευταίες εκλογές πλέει σε αχαρτογράφητα ύδατα, αλλά αυτός δεν είναι λόγος απαισιοδοξίας, καθώς «ο καιρός είναι καλός», όπως είπε χαρακτηριστικά. Μία εναλλακτική διακυβέρνηση οφείλει να έχει σεβασμό στις κόκκινες γραμμές του λαού, καθώς στηρίζεται στη μαζική λαϊκή υποστήριξη, για να παραμείνουν ανοιχτές οι δυνατότητες αλλαγής προς το καλύτερο για την κοινωνική πλειοψηφία. Κατά τη γνώμη του, η εναλλακτική στη λιτότητα είναι η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων εντός των ευρωπαϊκών θεσμών, καθώς σε τελευταία ανάλυση, όπως υποστήριξε, οι πολιτικοί που εκλέχτηκαν είναι υπεύθυνοι για την ψήφιση των ευρωπαϊκών συνθηκών και κανόνων που ισχύουν. Άρα μέσω της μαζικής λαϊκής υποστήριξης σε κόμματα που θέλουν να τους αλλάξουν, οι κανόνες και οι συνθήκες είναι εφικτό να αλλάξουν προς όφελος των κατώτερων στρωμάτων.

Μάικλ Ταφτ (συνδικάτο «Unite», Ιρλανδία)
Ο Μάικλ Ταφτ υποστήριξε ότι η λιτότητα δεν επεβλήθη στην Ιρλανδία από την Τρόικα, αλλά ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές είχαν τεθεί σε εφαρμογή πολλά χρόνια πριν έλθει η Τρόικα στη χώρα. Άλλωστε, η διάσωση των χρεοκοπημένων τραπεζών είχε αποφασιστεί και εφαρμοστεί από την κυβέρνηση πριν την έλευση της Τρόικα. Όπως είπε χαρακτηριστικά, η «Ιρλανδία είχε εσωτερική Τρόικα», η οποία μετέτρεψε τη χώρα – και με τις ευλογίες της Τρόικα – σε έναν de facto φορολογικό παράδεισο με έναν σκιώδη τραπεζικό τομέα προς όφελος του κεφαλαίου και εις βάρος των κατώτερων στρωμάτων.

Ακολούθησαν παρεμβάσεις.
Ο Πάολο Φερέρο (γενικός γραμματέας, Κομμουνιστική Επανίδρυση, Ιταλία) υποστήριξε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, αν δεν χτυπηθεί η αντίφαση της λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος και δεν αλλάξει ο ρόλος και ο τρόπος λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και των εθνικών Κεντρικών Τραπεζών, ώστε να εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και την οικονομία.
Η Φωτεινή Βάκη (βουλεύτρια, ΣΥΡΙΖΑ, Ελλάδα) επέμεινε στα σημάδια που άφησε η πολιτική λιτότητας των μνημονίων και τα οποία επιδεινώνονται από την ευρωπαϊκή στάση απέναντι στο προσφυγικό ζήτημα. Ως λύση στην όξυνση της φτώχειας και των ανισοτήτων πρότεινε την εφαρμογή του παράλληλου προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Στέφεν Λέντορφ (πανεπιστήμιο του Ντούισμπουργκ-Έσεν, Γερμανία) αναφέρθηκε στις ευθύνες της Γερμανίας για τα κοινωνικά, οικονομικά και πολικά προβλήματα της ΕΕ γενικά και της Ελλάδας ειδικότερα στην παρούσα συγκυρία. Η αλληλεγγύη που επέδειξαν μεγάλα κομμάτια της γερμανικής κοινωνίας στην Ελλάδα δεν έγινε μόνο για λόγους αρχής, αλλά και με την ελπίδα δημιουργίας μιας ρωγμής στο νεοφιλελεύθερο καθεστώς που έχει επικρατήσει στην Ευρώπη.
Ο Εμμανουέλ Μορέλ (ευρωβουλευτής, Σοσιαλιστικό Κόμμα, Γαλλία) τόνισε ότι με τους συντρόφους από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους PODEMOS μερίδα των γάλλων σοσιαλιστών που οραματίζονται αλλαγή στο νεοφιλελεύθερο καθεστώς και τη δυνατότητα μιας εναλλακτικής αριστεράς. Η έξοδος από τη λιτότητα μπορεί να περάσει μόνο μέσα από μια διαδικασία ιδεολογικού αγώνα, γιατί ουσιαστικά η λιτότητα ισοδυναμεί με βία και έλλειμμα δημοκρατίας, δηλαδή χαρακτηριστικά μιας πολιτικής που ευνοεί το 1% έναντι του 99%.

Η Αντορασιόν Γκουαμάν (πανεπιστήμιο της Βαλένθια, Ισπανία) τόνισε ότι η εμπειρία της Ισπανίας δείχνει τα καταστροφικά αποτελέσματα της απορρύθμισης της αγοράς εργασίας μέσω της αρχής της ευελιξίας και της μείωσης μισθών με στόχο την καταπάτηση και την κατάργηση κοινωνικών δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί με αγώνες. Γι’ αυτό κάλεσε σε μία συμμαχία και συνεργασία απέναντι στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που βρίσκεται υπό την καθοδήγηση του Γιούνκερ και έχει ως στόχο και μέθοδο τη συνεχή λιτότητα σε βάρος των εργαζομένων.

Ο Τζέιμς Ουίκαμ (Τρίνιτυ Κόλετζ του Δουβλίνου, Ιρλανδία) εστίασε στη λιτότητα και τον καταστροφικό της ρόλο απέναντι στο πιο ουσιαστικό και θεμελιακό μέρος των ευρωπαϊκών κοινωνιών και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αν το Κράτος ήταν κάποτε πρόβλημα για την Αριστερά, σήμερα είναι το μέρος της λύσης σε μία Ευρώπη που ακολουθεί θατσερικές πολιτικές απέναντι στην κοινωνία. Όρισε, μάλιστα, τον νεοφιλελευθερισμό ως την απώλεια της δυνατότητας ελέγχου της ίδιας μας της ζωής.