Ομιλία Γραμματέα ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ στην εκδήλωση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ για το Πολυτεχνείο "Μνήμη σημαίνει Αντίσταση"

Το Πολυτεχνείο αποτελεί σταθμό στην νεότερη ιστορία μας και εγγράφεται σε μια μακρά ιστορία κοινωνικών αγώνων που ξεκινά από την Εθνική Αντίσταση. Η εξέγερση δεν ήταν αυθόρμητο ξέσπασμα της νεολαίας στην καταπίεση, τις διώξεις και τα βασανιστήρια των συνταγματαρχών.
Ήταν η ωρίμανση μιας διαρκούς ριζοσπαστικοποίησης που επιταχύνθηκε και μετασχηματίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60. Η 17η Νοέμβρη του 1973 είναι η συνέχεια των αγώνων της προδικτατορικής περιόδου για τον εκδημοκρατισμό του Πανεπιστημίου και της εκπαίδευσης που ήταν και παραμένει σε ευθεία συνάρτηση με το συνολικό εκδημοκρατισμό του κράτους. Είναι η συνέχεια των αγώνων της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη για την Ειρήνη, τον Πολιτισμό και τη Δημοκρατία.

Ο αγώνας της νεολαίας στο Πολυτεχνείο συνέβαλε στην ακύρωση της προσπάθειας για πολιτική νομιμοποίηση της δικτατορίας και τη μετεξέλιξή της σε ψευδεπίγραφη δημοκρατία υπό τον έλεγχο του πολιτικοστρατιωτικού κατεστημένου μέσω του λεγόμενου  «πειράματος Μαρκεζίνη».Το ανεξίτηλο στίγμα που άφησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου παραμένει και σήμερα ζωντανό, αρνείται να χωρέσει σε μια μουσειακή προθήκη, να γίνει απλά μια ανάμνηση.

Είναι η επικαιρότητα των αιτημάτων του, ο αγώνας για δημοκρατία, κοινωνικά δικαιώματα, αξιοπρέπεια, για μια ζωή που αξίζει κανείς να τη ζει, αυτό που κάνει τη συγκεκριμένη επέτειο να μην μοιάζει με τις άλλες.Οφείλουμε να θυμόμαστε το Πολυτεχνείο, αλλά και τη Νομική, τα κολαστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, τη Μπουμπουλίνας, τον κάθε τόπο μαρτυρίου αγωνιστών, την κάθε στιγμή της αντίστασης.

Το Πολυτεχνείο είναι σύμβολο ενότητας και αντίστασης της νεολαίας. Της νεολαίας που δεν υποκύπτει στις δυσκολίες και στις σκληρές εκφάνσεις της εξουσίας σε όλους του χώρους της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Της νεολαίας που επιδιώκει να δώσει υπόσταση στο όραμά της για ένα διαφορετικό κόσμο, για μια κοινωνία δικαιοσύνης, ελευθερίας και αδελφοσύνης, ενός κόσμου χωρίς διακρίσεις. Το Πολυτεχνείο το μίσησαν οι αντίπαλοι, επιχείρησαν να στρεβλώσουν το μήνυμά του οι εξουσίες του παλαιοκομματισμού, γιατί δεν εξυπηρετούσε, δεν υπηρετούσε την ηθική και πολιτική μετάλλαξή τους.

Πολλοί θα ήθελαν να ξεμπερδέψουν με το Πολυτεχνείο. Να δουν την επέτειο να εκφυλίζεται με τον χρόνο σε μια τυπική γιορτή, διεκπεραιώσιμη, να διαρκεί όσο το δυνατόν λιγότερο.Λίγα λουλούδια, λίγα τραγούδια της εποχής, ορισμένες δηλώσεις πολιτικών προσώπων και του χρόνου πάλι. Όμως σε πείσμα των καιρών που πέρασαν, σε πείσμα του πολυδιαφημισμένου πριν λίγα χρόνια «τέλους της ιστορίας» και της θριαμβευτικής δήθεν νίκης των αγορών, σε πείσμα όλων αυτών που απεχθάνονται την αριστερά, και τα κοινωνικά κινήματα, το Πολυτεχνείο είναι εδώ. Και πρέπει να είναι εδώ διότι, εκτός από τους νεκρούς του, άφησε μία ακόμα παρακαταθήκη στην ιστορία, που σήμερα καθίσταται επειγόντως απαραίτητη:
Τον ανένδοτο μέχρι αυταπάρνησης αγώνα ενάντια στον φασισμό, σε ένα κόσμο που κλυδωνίζεται από ολοένα και περισσότερες κοινωνικές και οικονομικές αβεβαιότητες,
σε έναν διεθνή περίγυρο όπου τα πάντα είναι ρευστά και απρόβλεπτα, σε μία Ευρώπη που βλέπει τη δημοκρατία και την ελεύθερη σκέψη να συρρικνώνονται, σε μία Δύση που μοιάζει ανήμπορη να απαντήσει πειστικά στην επέλαση της πολυπρόσωπης αναγεννημένης ακροδεξιάς.

Το μήνυμα του Πολυτεχνείου συνιστά ένα εσαεί υπόδειγμα διεκδίκησης της υπεράσπισης του αυτονόητου, δηλαδή της ελευθερίας του ατόμου και της κοινωνίας, της διεκδίκησης και της υπεράσπισης της δημοκρατίας,ως του μοναδικού πολιτεύματος που εγγυάται το ανθρώπινο, όσο και πολιτικό πρόσωπό μας, μιας δημοκρατίας με πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο.

Από την εποχή του αγώνα του Πολυτεχνείου, από την εποχή του αγώνα κατά των στυγνών δικτατοριών στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ελλάδα, ως τη σημερινή εποχή, όπου ο ευρωπαϊκός Νότος στενάζει, πληρώνοντας κυρίως αυτός τις αστοχίες, τις αδικίες και τους δογματισμούς του νεοφιλελεύθερου μοντέλου που επικράτησε την τελευταία δεκαετία στην Ευρώπη, το βασικό αίτημα της νεολαίας και της ευρύτερης κοινωνίας παραμένει αδιαπραγμάτευτο όσο και ανεκπλήρωτο:
Δημοκρατία και ειρήνη, δικαιοσύνη και ισονομία, ευημερία και παιδεία για όλους.

Σε αυτό το τελευταίο, την παιδεία, θα μου επιτρέψετε –και ως εκπαιδευτικός- να επιμείνω. Το αίτημα για παιδεία είναι επαναστατικό από μόνο του, γιατί η παιδεία είναι αυτή που δίνει τη δυνατότητα σε έναν λαό να αντιληφθεί πού πάει η κοινωνία. Η παιδεία είναι αυτή που δίνει στον λαό και στους αγανακτισμένους και απελπισμένους νέους τη δυνατότητα να επιλέξουν τέτοιες μορφές πάλης, που δεν είναι καταστροφικές, δεν είναι μισαλλόδοξες, δεν είναι τυφλές. Η παιδεία είναι αυτή που θα επιτρέψει τους λαούς να αντισταθούν στη συντηρητική αναδίπλωση, στα κλειστά σύνορα, στους υψωμένους φράχτες και στις φονταμενταλιστικές αντιλήψεις.  

Συντρόφισσες και σύντροφοι, Φίλες και φίλοι,
Βιώνουμε μια εποχή ρήξεων και πολυεπίπεδης κρίσης. Οφείλουμε με αποφασιστικότητα να επιμείνουμε στις ορθολογικές αξίες της δημοκρατίας και της κοινωνικής αναδιανομής σε παγκόσμιο επίπεδο, οφείλουμε να υπερασπιστούμε αποτελεσματικά τα ιδανικά του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης, οφείλουμε με άλλα λόγια να δώσουμε ιστορική συνέχεια στους αγώνες και στους στόχους που συμπυκνώνονταν στο τρίπτυχο “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία”.
Ο αγώνας που δίνει σήμερα η χώρα σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, ενάντια στην κοινωνική αδικία, την εξωτερική επιβολή του νεοφιλελευθερισμού, την εγχώρια διαπλοκή είναι αγώνας για να εφαρμοστεί μια άλλη πολιτική με ταξικό πρόσημο υπέρ των λαικών στρωμάτων, διαρκής αγώνας για την αλλαγή των συσχετισμών εντός χώρας αλλά και στην Ευρώπη.
Ο αγώνας του ελληνικού λαού ενάντια στην κοινωνική αδικία, ενάντια στην επιβολή ακραίων και αναποτελεσματικών νεοφιλελεύθερων μοντέλων, ο αγώνας για να εφαρμοστεί μια άλλη πολιτική, με ταξικό πρόσημο, υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, ο διαρκής αγώνας και για την αλλαγή των συσχετισμών όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη, πιάνει το νήμα του αγώνα της νεολαίας της αντιδικτατορικής αλλά και της μεταδικτατορικής περιόδου. Ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζεται σήμερα μέσα σε δύσκολες συνθήκες να εκφράσει αυτά τα όνειρα.
Σήμερα οι δυνάμεις που απουσιάζουν από τους μαζικούς κοινωνικούς αγώνες, που ακρωτηρίασαν τη δημοκρατία με πολιτικές πρακτικές, επιχειρούν με μανία να επανέλθουν. Δεν θα τους το επιτρέψουμε. Δεν θα επιτρέψουμε να μιλούν στο όνομα του λαού και των αγώνων δήθεν αντιεξουσιαστές που θεωρούν ότι μπορούν να έχουν εξουσίες ζωής και θανάτου. Δεν θα επιτρέψουμε να τον προσβάλλουν, να τον αμφισβητήσουν οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, νοσταλγοί της χούντας.

Το μεγαλύτερο στοίχημα σήμερα είναι να διατηρηθεί ζωντανή η προσδοκία της κοινωνίας για μια καλύτερη ζωή. Γιατί μόνο μια τέτοια προσδοκία μπορεί να είναι ο καταλύτης για τη συνέχιση αυτού του αγώνα που σίγουρα δεν είναι ακόμα νικηφόρος, για να αλλάξει εκ βάθρων ένα οικονομικό και πολιτικό μοντέλο που έχει βαθιές ρίζες και στηρίζεται σε ισχυρά συμφέροντα, για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στον Δυτικό κόσμο του νεοφιλελευθερισμού, της ανασφάλειας και των διαρκών κρίσεων, για να δοθεί προτεραιότητα στις ανάγκες του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,
Η επέτειος του Πολυτεχνείου αποτελεί μια ζωντανή υπόσχεση, μια υπενθύμιση ότι η ιστορία δεν τελείωσε, ότι η ανθρωπότητα μπορεί να προχωρήσει σε έναν ορίζοντα ελευθερίας, με την επίγνωση ότι σε διαφορετική περίπτωση θα αναβιώσουν σκοτεινά παρελθόντα.Το Πολυτεχνείο καταφέρνει εδώ και 43 χρόνια να μπολιάζει με το νόημά του κάθε κοινωνικό αγώνα από τότε μέχρι σήμερα.Καταφέρνει περνώντας από γενιά σε γενιά, να επιβιώνει στη συνείδηση νέων ανθρώπων, στη συνείδησή τη δική σας που το 1973 δεν υπήρχατε ούτε καν ως σκέψη στα μυαλά των γονιών σας.

Το μήνυμά του παραμένει μια διεκδίκηση κυρίως για τους αγώνες που έρχονται, τους αγώνες της νέας γενιάς, για την οριστική απαλλαγή από την κοινωνική αδικία, για την ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας, για την εμβάθυνση της δημοκρατίας, για τη διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής.