Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε το 2004, ο Μιγκέλ Πόρτας έγραφε: «…Πιστεύω πως η δημοκρατία δεν είναι ένα παιχνίδι όπου αυτοί που χάνουν στην κάλπη, κερδίζουν στους θεσμούς».
Μέσα σε μια πρόταση, ο Πόρτας κατέδειξε αυτό που αργότερα θα γινόταν κεντρικό χαρακτηριστικό της νεοφιλελεύθερης «κανονικότητας» σε καιρούς κρίσης. Στο όνομα της αποκατάστασης αυτής της «κανονικότητας», η ηγεσία της ΕΕ, μαζί με το ΔΝΤ  αποφασίζουν να αγνοήσουν αποτελέσματα εκλογών και δημοψηφισμάτων ως «ανωμαλίες» που διαταράσσουν τη θεολογική νομοτέλεια του σχεδίου νεοφιλελεύθερης ολοκλήρωσης.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα σχέδιο αποσύνθεσης, ακριβώς γιατί όλες οι αντικοινωνικές αγριότητες έχουν επιβληθεί στο όνομα μιας «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» εκφυλισμένης σε ένα αυταρχικό πλαίσιο α λα καρτ αρχών και κανόνων.
Τους τελευταίους 23 μήνες η Ελλάδα έχει επανειλημμένα απειληθεί με κυρώσεις, κάθε φορά που η κυβέρνησή μας αποφασίζει να αμφισβητήσει τη νεοφιλελεύθερη κανονικότητα και να εφαρμόσει το παράλληλο πρόγραμμά της, που στόχο έχει την ανακούφιση των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων από τις συνέπειες των επιβεβλημένων από την Τρόικα περιοριστικών μέτρων. Όμως επιμένουμε και σε πολλές περιπτώσεις έχουμε ήδη καταφέρει να κυριαρχήσουμε: Καθιέρωση της καθολικής υγειονομικής περίθαλψης για 2.4 εκατομμύρια Έλληνες και μετανάστες που δεν καλύπτονται από κοινωνική ασφάλιση, επιδότηση ηλεκτρικού ρεύματος, νερού και αγοράς τροφίμων για περίπου 200.000 οικογένειες, 617 εκατομμύρια ευρώ για 1.6 εκατομμύρια συνταξιούχους που λαμβάνουν μέχρι 850 ευρώ, πάγωμα της αύξησης του ΦΠΑ για τα νησιά που υποφέρουν από την προσφυγική κρίση, 5000 προσλήψεις στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Για πρώτη φορά ερευνώνται όλοι οι μεγάλοι φοροφυγάδες που μετέφεραν παράνομα χρήματα στο εξωτερικό.
Για πρώτη φορά οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί υποχρεώνονται να πληρώσουν τίμημα για την απόκτηση νόμιμης άδειας εκπομπής.
Για πρώτη φορά τα lgbt ζευγάρια αποκτούν πρόσβαση στο σύμφωνο συμβίωσης και σε νομικά δικαιώματα.
Έχουμε κάνει αρκετά; Σίγουρα όχι.
Προδώσαμε το λαό μας; Σίγουρα όχι. Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, τότε ο ελληνικός λαός δεν θα μας έδινε τη δεύτερη λαϊκή εντολή τον Σεπτέμβριο του 2015, μετά την ήττα που ακολούθησε το ιστορικό μας δημοψήφισμα και την επιβολή του παρόντος τριετούς προγράμματος.
Τι συμβαίνει, λοιπόν, στην Ελλάδα;
Ο Νόαμ Τσόμσκι περιέγραψε την πρώτη θητεία του Λούλα στη Βραζιλία ως ένα συνεχή αγώνα για τη «διεύρυνση του χώρου του κελιού». Για αυτό ακριβώς αγωνιζόμαστε διαρκώς: για τη σταδιακή διεύρυνση του δημοκρατικού χώρου έναντι του αυταρχισμού και την ολοένα μεγαλύτερη ικανοποίηση των κοινωνικών συμφερόντων έναντι των συμφερόντων της ολιγαρχίας.
Αλλά πώς μπορεί μια τέτοια στρατηγική να καταστεί επιτυχημένη, όταν τα τραγούδια της Αριστεράς είναι γεμάτα στίχους που εξιστορούν ηρωικές ήττες; Πώς μπορούμε να σπάσουμε το σιδερένιο πλαίσιο της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης βιοπολιτικής;
Όποιο κι αν είναι το ερώτημα, η μεταβλητή που καθορίζει πάντα την απάντηση είναι ο συσχετισμός δύναμης. Για την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης απαιτείται η διαμόρφωση πολιτικών σχεδίων για την κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία σε κάθε χώρα, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Για αυτό χρειαζόμαστε συμμαχίες βασισμένες σε κεντρικούς πολιτικούς στόχους: Τον τερματισμό της επιβολής προγραμμάτων λιτότητας και δημοσιονομικών στραγγαλισμών, το σεβασμό της λαϊκής ετυμηγορίας, την αποχώρηση του ΔΝΤ από την Ευρωζώνη, τη επέκταση των δημοσίων δαπανών και την προώθηση συνεργειών κοινωνικής οικονομίας για τη δημιουργία σταθερών θέσεων εργασίας και τη βιώσιμη ανάπτυξη.  
Το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) είναι ένα πολύτιμο πολιτικό εργαλείο  για ένα τέτοιο, ευρωπαϊκό εναλλακτικό σχέδιο. Αλλά χρειάζεται να το διευρύνουμε και να το καταστήσουμε ελκυστικό εταίρο για όσες δυνάμεις έχουν επιλέξει μέχρι σήμερα να μην συμμετέχουν στο ΚΕΑ ή να συμμετέχουν ακόμα και σε άλλες πολιτικές οικογένειες, αλλά, ταυτόχρονα, είναι πρόθυμες να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι μαζί μας. Το σύνθημα του συνεδρίου μας είναι «Οικοδομώντας Συμμαχίες» και, σε καιρούς ακραίας κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης, χρειάζεται να σκεφτούμε και να δράσουμε εκτός του πλαισίου των προ κρίσης στοιχίσεων, αν επιθυμούμε να επικρατήσουμε έναντι του «ακραίου κέντρου» και της ακροδεξιάς.  
Τέλος, η δημοκρατική μας ευαισθησία και αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι α λα καρτ. Δεν μπορεί να κριτικάρουμε τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, αλλά να μην απαιτούμε ταυτόχρονα από τις εθνικές κυβερνήσεις να σεβαστούν το πρόγραμμα ασφαλούς μετεγκατάστασης προσφύγων, που παραμένουν μπλοκαρισμένοι κατά χιλιάδες στην Ελλάδα και την Ιταλία. Δεν μπορεί να αναμειγνυόμαστε στις εσωκομματικές υποθέσεις άλλων αριστερών κομμάτων, προωθώντας ακόμη και διασπάσεις και μετά να ζητάμε άνευ όρων στήριξη στις δικές μας εκλογικές εκστρατείες ή να επιχειρηματολογούμε υπέρ της δημοκρατίας και του αμοιβαίου σεβασμού στο ΚΕΑ.
Πρέπει να αφήσουμε αυτές τις κακές συνήθειες έξω από το κοινό πολιτικό μας σπίτι, αν θέλουμε να το μετασχηματίσουμε σε ένα νικηφόρο σχέδιο. Είμαι αισιόδοξος ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.