Ομιλία της Μαρίας Τριανταφύλλου στην ολομέλεια της Βουλής σχετικά με το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας «Χωρικός Σχεδιασμός – Βιώσιμη Ανάπτυξη»

Η  κα. Τριανταφύλλου, ξεκίνησε της ομιλία της αναφέροντας   πως το  σχέδιο νόμου για τον  Χωρικό Σχεδιασμό  έχει στόχο τον επαναπροσδιορισμό της στρατηγικής, με γνώμονα τη βιώσιμη κοινωνικά και περιβαλλοντικά δίκαιη ανάπτυξη.
Επεσήμανε το κενό που υπήρχε όσο αφορά τον κεντρικό προσανατολισμό για το τι είδους ανάπτυξη και προοπτική επιλέγουμε να δώσουμε στις διάφορες περιοχές της χώρας με βάση τα πλεονεκτήματα τους και το εθνικό και λαϊκό συμφέρον.
Η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ,  στηλίτευσε το καθεστώς πολυνομίας, αποσπασματικότητας και ανύπαρκτης συνεργασίας των διάφορων βαθμίδων της διοίκησης το οποίο συνέβαλε στον «σχεδιασμό» της ανομίας με εργαλειοθήκη τη γραφειοκρατία και την πελατοκρατία.
Έτσι, όπως ανέφερε, επήλθε σταδιακή αλλά και σταθερή απονεύρωση της χωροταξικής στρατηγικής σε εθνικό επίπεδο με απτά σήμερα αποτέλεσμα και παραδείγματα: Ανισόρροπη και ετεροβαρής διόγκωση του πολεοδομικού συγκροτήματος των Αθηνών,  εγκατάλειψη των χωριών και   αποκοπή των ανθρώπων από τις ρίζες και την παραγωγή.
Σημείωσε, πως για να πετύχει ο  όποιος σχεδιασμός με στόχο την βιώσιμη και δίκαιη ανάπτυξη, αναγκαία  προϋπόθεση αποτελεί η ευρεία διαβούλευση και συμμετοχή των τοπικών  κοινωνιών.
Για το προηγούμενο νομοσχέδιο που αφορούσε το χωροταξικό ανέφερε πως δεν λειτούργησε. Γενίκευε την εκτός σχεδίου δόμηση και μετέτρεπε την  μη ενεργό αγροτική γη σε οικόπεδα δίπλα σε φθίνοντες οικισμούς.
Η Αιτωλοακαρνάνας βουλευτής έκλεισε την ομιλία της λέγοντας:
«…δεν ήταν απλά η ανικανότητα ή η απουσία βούλησης ή ακόμα, έστω αυτή η πελατειακή λογική. Υπήρξαν τεράστια ιδιωτικά συμφέροντα που κερδοσκόπησαν και ακόμα κερδοσκοπούν κάτω από αυτή τη φαινομενική ανικανότητα. Δεν είναι όλοι οι ιδιώτες αθώοι, όπως δεν είναι και όλοι οι πολιτικοί αθώοι.
... η ανάγκη του κεντρικού σχεδιασμού, εναρμονισμένου με τη δυνατότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης είναι πρόδηλη. Και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς έλεγχο. Χρειάζεται, επομένως, μεταστροφή της κοινωνικής συνείδησης από τον ωφελιμισμό και αποκατάσταση του συλλογικού, του συλλογικού ως συνευθύνη και όχι ως εταιροπειθαρχία».