Μόνη συζήτηση και ψήφιση επί της αρχής, των άρθρων, των τροπολογιών και του συνόλου του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομικών «Υποχρεωτικός έλεγχος των ετήσιων και των ενοποιημένων χρηματοοικονομικών καταστάσεων, δημόσια εποπτεία επί του ελεγκτικού έργου και λοιπές διατάξεις»

Κύριε Πρόεδρε, κυρία Υπουργέ, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, πρώτα απ’ όλα θέλω να πω με κατηγορηματικό τρόπο ότι όσες προσπάθειες έγιναν ή σχεδιάζονται να γίνουν που θέλουν να αποκλείσουν από τη γνώση αυτά τα κατατρεγμένα παιδιά από τους πολέμους και τη φτώχεια, δεν πρόκειται να περάσουν. Σε αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν βαθιά χαραγμένο στη μνήμη τους τον φασισμό και τον ναζισμό, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να επιτρέψουμε να επικρατήσουν τέτοιες πρακτικές. Τα προσφυγόπουλα θα πάνε σχολείο, όπως δικαιούνται όλα τα παιδιά του κόσμου να πάνε σχολείο και να έχουν πρόσβαση στη γνώση και η ίδια η απάντηση των μαθητών με ανακοίνωση του δεκαπενταμελούς του ίδιου του σχολείου βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

(Χειροκροτήματα)

Δεν θα αναφερθώ ιδιαίτερα στο νομοσχέδιο, νομίζω ότι υπάρχει μια γενικότερη σύγκλιση, πέρα από τις μη κατανοητές -θα χρησιμοποιούσα αυτόν τον ήπιο όρο-, αντιδράσεις της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και τις έχουν επισημάνει και άλλοι συνάδελφοι από διάφορες πτέρυγες της Βουλής. Νομίζω ότι είναι ένα νομοσχέδιο, το οποίο προφανώς δίνει πιο μεγάλα όπλα, πιο σοβαρά εργαλεία, στο δημόσιο έλεγχο και στην εποπτεία, γι’ αυτό είναι ενσωμάτωση οδηγίας και νομίζω ότι γι’ αυτό βρίσκει και την ανταπόκριση από πάρα πολλές πτέρυγες της Βουλής.

Θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ σε δύο ακόμα ζητήματα της τρέχουσας επικαιρότητας που έχουν ενδιαφέρον και έχουν σχολιαστεί και από άλλους συναδέλφους. Πρώτα από όλα, κυρίες και κύριοι, πρέπει να συνεννοηθούμε νομίζω σε αυτήν την Αίθουσα όταν μιλάμε να μιλάμε με βάση τα στοιχεία, μέσα σε αυτήν την πολύ δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουν οι πολίτες αυτής της χώρας, οι άνθρωποι αυτής της χώρας και να μπορούμε να έχουμε μια βάση σοβαρής πολιτικής αντιπαράθεσης.

Εγώ δεν λέω ότι κάποιες φορές και εμείς δεν υπερβάλλουμε, αλλά υπάρχουν στοιχεία αναμφισβήτητα που νομίζω ότι δείχνουν ότι βρισκόμαστε βεβαίως σε μια δύσκολη κατάσταση, βεβαίως σε μια κρίσιμη καμπή, αλλά υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι η χώρα μας μπορεί να βγει μέσα από αυτόν τον δύσκολο κλοιό που τη σφίγγει όλα αυτά τα χρόνια, με την κοινωνία όρθια.

Δεν θα κάνω άλλες αναφορές παρά μόνο μία ακόμα. Η κυρία Υπουργός είπε και συγκεκριμένα στοιχεία που τεκμηριώνουν αυτήν την αντίληψη. Επειδή πάρα πολλές φορές γίνεται λόγος ότι η υπέρβαση του στόχου είναι εικονική, ότι δεν ισχύουν αυτά τα νούμερα, θα ήθελα να σας διαβάσω –και να κάνουμε σοβαρή συζήτηση, εάν θέλετε- την απάντηση του Φραγκίσκου Κουτεντάκη, Γενικού Γραμματέα Δημοσιονομικής Πολιτικής, σε σχέση με αυτό το ζήτημα. Απαντώντας στο επιχείρημα ότι η υπέρβαση του στόχου είναι εικονική λόγω των ληξιπρόθεσμων οφειλών και των ανεξόφλητων φορολογικών υποχρεώσεων των πολιτών λέει: «Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές είναι έτσι και αλλιώς ενσωματωμένες στο δημοσιονομικό αποτέλεσμα αφού το τελευταίο αποτυπώνεται σε δεδουλευμένη βάση, δηλαδή περιλαμβάνει τις μεταβολές των υποχρεώσεων έναντι τρίτων όπως είναι οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς ιδιώτες. Όσον αφορά δε τις ανεξόφλητες φορολογικές οφειλές των ιδιωτών, αυτές δεν έχουν απολύτως καμμία επίπτωση στο πλεόνασμα ή στο έλλειμμα του προϋπολογισμού». Αυτή είναι η πραγματικότητα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι και νομίζω ότι πηγαίνουμε σε μια πολύ δύσκολη διαπραγμάτευση. Είναι μπροστά μας κρίσιμες μέρες. Ένα ισχυρό όπλο που έχουμε ως χώρα –θα έλεγα εγώ- είναι το δημοσιονομικό αποτέλεσμα που έχουμε και για το 2016. Αυτό οφείλουμε να το χρησιμοποιήσουμε έτσι όπως πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε.

Επειδή γίνεται πάρα πολλή συζήτηση για τις υποχωρήσεις της Κυβέρνησης, για τις δεσμεύσεις της Κυβέρνησης, για το ότι παραβιάζονται οι «κόκκινες γραμμές» και για πάρα πολλά άλλα, πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι σε αυτήν την Ευρώπη, που βεβαίως πρέπει να αλλάξει και πρέπει να φύγει από τη μέγγενη της λιτότητας, εκτός από τις χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα, δηλαδή στα μνημόνια, υπάρχει και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο -και εάν κάνω λάθος, διορθώστε με- επιβάλλει συγκεκριμένα μέτρα και διαδικασίες που αφορούν τόσο το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων που πρέπει να έχουν και χώρες εκτός προγράμματος, που είναι κοντά στο 2%, ίσως και λίγο πιο πάνω. Επίσης, περιλαμβάνει και μέτρα διόρθωσης όταν δεν πιάνονται οι στόχοι. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι πάρα πολύ καλά και ιδιαίτερα συνάδελφοι που έχουν και ευρωπαϊκή εμπειρία.

Αυτό που έχει πει με σαφήνεια η ελληνική Κυβέρνηση είναι ότι εμείς έχουμε πιάσει τους στόχους του προγράμματος. Το πρόβλημα πια δεν είναι τεχνικό. Είναι ζήτημα το οποίο πλέον βρίσκεται σε ένα επίπεδο πολιτικής λύσης. Είναι ένα πρόβλημα στο οποίο πρέπει, κατά τη δική μου γνώμη, όλη η χώρα με μια φωνή να πει ότι στο όνομα των όποιων διαφορών, παραδείγματος χάριν, μεταξύ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ή της γερμανικής πλευράς, δεν μπορεί η χώρα μας να υποστεί τιμωρία για μια ακόμη φορά.

Η χώρα μας αυτή τη στιγμή έχει τις δυνατότητες να ακολουθήσει έναν δρόμο -τον έχει περιγράψει πάρα πολλές φορές η Κυβέρνηση και ο Υπουργός Οικονομικών- ώστε να μπορέσει να μπει μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2017 στην ποσοτική χαλάρωση και να δώσει ένα ισχυρό σήμα, για να μπορέσει πραγματικά να μπει σε κανονικότητα η οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας, για να μπορέσουν να έρθουν επενδύσεις και να υπάρχει ένας καθαρός διάδρομος από εκεί και πέρα.

Αυτός είναι ένα στόχος ρεαλιστικός, κατά τη γνώμη μου, είναι ένας στόχος εφικτός και ελπίζω και εύχομαι πραγματικά τις επόμενες μέρες η Ευρώπη να μην δώσει ένα διαφορετικό σήμα μιας ακόμα τιμωρίας, αλλά να βαδίσουμε -γιατί είναι ταραγμένο το 2017, το καταλαβαίνουμε όλοι, από την εκλογή του Τραμπ και μετά, από την άνοδο των ακροδεξιών μορφωμάτων στο ευρωπαϊκό επίπεδο- όλοι μαζί. Χρειάζεται συστράτευση όλων των προοδευτικών δυνάμεων -δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία- σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για να αντιμετωπίσουμε αυτές τις μεγάλες προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας και βεβαίως χρειάζεται ανατροπή αυτού του μοντέλου που μέχρι τώρα ακολουθήθηκε και που επιμένει δογματικά στη σκληρή και μονόπλευρη λιτότητα, που φέρνει αυτά τα αποτελέσματα που ξέρουμε όλοι ότι υπάρχουν πια σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πέρα από τις χώρες όπως η δική μας, που βρίσκεται σε ακόμη πιο δύσκολη θέση αφού είναι σε μνημόνιο.

Το τελευταίο που θα ήθελα να σχολιάσω, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, είναι όλη αυτή τη συζήτηση που γίνεται σε σχέση με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, με αποκορύφωμα θα έλεγα τις τελευταίες εξελίξεις στον ΔΟΛ. Μάλιστα, η χάρη της αντίστοιχης εφημερίδας έπιασε κι εμένα προσωπικά, αφού παρακολουθώντας χθες το πώς κάθομαι και τι εφημερίδες διαβάζω «ανακάλυψε» -και με σχολιάζει σήμερα- ότι έβαλα πάνω πάνω, λέει, «Τα Νέα», ότι αντικατέστησα –μάλλον- τις κομματικές εφημερίδες που συνήθως κυκλοφορούν στα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ, με τη νέα μας αγάπη, τον ΔΟΛ!

Θέλω, λοιπόν, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, να ενημερώσω τους ανθρώπους που γράφουν αυτά τα σχόλια -στη στήλη «Μικροπολιτικός» είναι το συγκεκριμένο σχόλιο- ότι συνηθίζω να φέρνω πακέτα τις εφημερίδες και προσπαθώ να ενημερώνομαι από όλες τις πλευρές. Αυτό θα συνεχίσω να το κάνω έτσι κι αλλιώς. Και αυτό δεν σημαίνει πολύ περισσότερο βεβαίως καμιά ιδιαίτερη αγάπη ή ιδιαίτερη απέχθεια για ό,τι γράφεται στον ημερήσιο Τύπο. Μόνο που αυτό που συμβαίνει νομίζω ότι υπερβαίνει αυτό το σχόλιο και το προσωπικό σχόλιο που γίνεται για μένα.

Και θα ήθελα να κλείσω με αυτά τα δύο λόγια: Νομίζω ότι κάποιες πολιτικές δυνάμεις -δεν αναφέρομαι βεβαίως σε πρόσωπα- μάλλον τις ενοχλεί -γιατί ο πυρήνας εκεί βρίσκεται- το ότι στη διακυβέρνηση της χώρας είναι αυτοί που άλλοτε τους λέγανε «ξεβράκωτους». Από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά είναι αυτοί οι όροι. Δεν μπορούν, λοιπόν, αυτό να το χωνέψουν. Δεν μπορούν να διανοηθούν ότι ένας άνθρωπος που έχει περγαμηνές στη δημοσιογραφία και που μπορεί να είναι και αριστερός μπορεί να αναλάβει μια διοικητική ευθύνη, με πρόσκληση και άλλων συναδέλφων του, στο δημοσιογραφικό συγκρότημα όπου εργαζόταν και δεν μπορεί αυτός να λέγεται Μουλόπουλος, ενώ αν λεγόταν -ας πούμε- Καψής, αν λεγόταν Μιχελάκης, αν λεγόταν κάπως αλλιώς, τότε δεν θα έτρεχε τίποτα. Περί αυτού πρόκειται.

Πρόκειται, δηλαδή, για μια ιδιοκτησιακή αντίληψη σε όλα τα επίπεδα, στο κράτος, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στα πάντα, ώστε να μην παρεισφρήσει τίποτα που μπορεί να μολύνει αυτήν την περίφημη αρμονία που έχει καθιερωθεί ως καθεστώς όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το «διά ταύτα» εμένα με ενδιαφέρει και το «διά ταύτα» είναι ότι οι πολιτικές δυνάμεις νομίζω ότι πρέπει να τοποθετηθούν με σαφήνεια πάνω στην πρόταση που πολύ καθαρά είπε χθες ο Πρωθυπουργός. Να πάρουμε μια πρωτοβουλία όλοι μαζί, παρά τις διαφορές μας -γιατί δεν είναι μόνο μία η βόμβα που έσκασε εκεί, υπάρχουν κι άλλες που είναι πολύ κοντά μας- έτσι ώστε σε αυτό το επίπεδο να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο στο οποίο να δώσουμε τη δυνατότητα -χωρίς πράγματα κάτω από το τραπέζι, όλα να είναι στο φως- να συνεχίσουν εφημερίδες να κυκλοφορούν, να συνεχίσει να υπάρχει πολυφωνία, να συνεχίσουν άνθρωποι τη δουλειά τους, να μη χαθούν άλλες θέσεις εργασίας, γιατί ήδη έχουν χαθεί πάρα πολλές στον χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Περί αυτού πρόκειται και ας αφήσουμε, λοιπόν, όλη την υπόλοιπη συζήτηση και ας πάμε στο ουσιαστικό. Εδώ είμαστε. Εγώ προσωπικά τις πρώτες αντιδράσεις τις υπολογίζω μεν, αλλά νομίζω ότι θα υπάρχουν και δεύτερες και τρίτες σκέψεις και εύχομαι πραγματικά να φτάσουμε σε ένα τέτοιο πλαίσιο.

Ευχαριστώ πολύ.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Τάσος Κουράκης): Ευχαριστούμε τον κ. Μαντά, Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ.