Τοποθέτηση της Βουλευτή και Προέδρου της Διαρκούς Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου κατά τη συνεδρίαση της Υποεπιτροπής Υδάτινων Πόρων της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Προστασίας Περιβάλλοντος, με θέμα ημερήσιας διάταξης «Προστασία Θαλάσσιου Περιβάλλοντος – το έργο και η  δράση των ΜΚΟ.» (25.04.2017)

Ευχαριστούμε πάρα πολύ όλους τους εκπροσώπους των φορέων και ΜΚΟ που μας ενημέρωσαν σήμερα για τα ζητήματα τα συγκεκριμένα για την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος, της βιοποικιλότητας και όλα αυτά.

Απλά θα ήθελα να πω για την κυρία Γανωτή ότι εγώ τη γνώρισα πριν από είκοσι χρόνια στην Αίγινα που πήγαιναν τα σχολεία τότε στο Κέντρο Περίθαλψης Άγριων Ζώων. Το λέω δηλαδή ότι υπάρχει μια ιστορία εθελοντισμού στη χώρα μας στον τομέα αυτό. Καλό είναι να αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο, παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν, γιατί το θέμα της προστασίας της βιοποικιλότητας είναι θέμα ουσίας για την ύπαρξη, αν θέλετε και του ίδιου του πλανήτη και γενικότερα όλου του οικοσυστήματος.

Τώρα έρχομαι στο θέμα του θαλάσσιου περιβάλλοντος που αποτελεί μια πολύτιμη κληρονομιά που πρέπει να προστατεύεται, να διαφυλάσσεται και εφόσον είναι εφικτό, να αποκαθίσταται, ώστε τελικά να διατηρείται η βιοποικιλότητα. Η προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος και των ευρωπαϊκών θαλασσών ειδικά είναι ζωτικού ενδιαφέροντος για την Ε.Ε., όμως, και σήμερα ακόμα, δεν υπάρχει κοινοτική πολιτική για τον τομέα «θαλάσσιο περιβάλλον». Λείπει, δηλαδή, ένα γενικότερο κανονιστικό πλαίσιο για τις θάλασσες που να εισάγει την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος σαν ένα ιδιαίτερο θέμα. Η ευρωπαϊκή πολιτική για το θαλάσσιο περιβάλλον οριοθετείται και ασκείται στο πλαίσιο των πολιτικών της Ε.Ε. και κυρίως της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής για το περιβάλλον. Η ευρωπαϊκή θαλάσσια στρατηγική, που αυτή την περίοδο αναπτύσσεται, αποτελεί μια ευκαιρία μοναδική για την εξασφάλιση αειφόρου διαχείρισης θαλασσών, ωκεανών γύρω από την Ευρώπη. Με την ανάπτυξη της στρατηγικής για τις θάλασσες προωθείται μια ρεαλιστική και φιλόδοξη προσέγγιση που υπόσχεται να διασφαλίσει την αειφορία και την καλή περιβαλλοντική κατάσταση των θαλασσών, ωκεανών και οικοσυστημάτων τους.

Όπως αναφέρθηκε, εγώ θα πω επιγραμματικά ότι τέσσερις είναι οι βασικοί επιβαρυντικοί παράγοντες για τα θαλάσσια οικοσυστήματα. Είναι η ρύπανση, αν και οι συγκεντρώσεις επικίνδυνων ουσιών έχουν μειωθεί, η παραμονή τους στο περιβάλλον και τα μεγάλα ποσά με τα οποία διατίθεντο στο παρελθόν στη θάλασσα θα εξακολουθούν να επιδρούν επιβαρυντικά και για άλλες δεκαετίες. Έχουμε το ζήτημα το μεγάλο της κλιματικής αλλαγής, της οποίας οι επιπτώσεις γίνονται πολύ περισσότερο εμφανείς στη θαλάσσια βιοποικιλότητα και οικοσυστήματα. Επίσης, έχουμε τις μη βιώσιμες χρήσεις θαλασσών όσον αφορά τη μεταφορά και την ανάπτυξη υποδομών και την ανεξέλεγκτη βέβαια εκμετάλλευση θαλάσσιων πόρων -αναφέρθηκε η υπεραλίευση, καταστροφικές πρακτικές αλιείας και λοιπά- και βέβαια ένα πολύ μεγάλο ζήτημα, από το οποίο κινδυνεύει και η Μεσόγειος στην οποία ζούμε, η οποία είναι από τις πιο δύσκολες θάλασσες και ειδικά επιβαρημένη περιβαλλοντικά, η εισβολή των ξενικών ειδών μέσα στη Μεσόγειο, πέραν της υπεραλίευσης, της οξύνισης που προκαλεί η κλιματική αλλαγή και όλα αυτά.

Η Μεσόγειος θάλασσα, π.χ. να ανανεώνεται το νερό της κάθε εκατό χρόνια, όπως λένε οι ειδικοί επιστήμονες.

Τώρα, θα έρθω να πω, ότι σε σχέση με το κομμάτι το νομοθετικό, εμείς αύριο θα συζητήσουμε εδώ στη Bουλή τους την αρμόδια Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου, μια κύρωση Διεθνούς Σύμβασης για τον έλεγχο και διαχείριση του Έρματος και των Ιζημάτων που προέρχονται από τα πλοία. Θα κυρωθεί η διεθνής αυτή Σύμβαση του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, μια Σύμβαση η οποία έχει ιστορία από το 2004.

Πιστεύουμε, ότι με την κύρωση της εισάγονται όρια και διαδικασίες και τεχνολογίες για την επεξεργασία του Έρματος με αποτέλεσμα να υπάρχει ένα νομικό πλαίσιο για την πρόληψη, την ελαχιστοποίηση και τελικά, την εξάλειψη του κινδύνου εισαγωγής αλλόχθονων μέσω του Έρματος των πλοίων. Αυτό είναι ένα σημαντικό ζήτημα που αφορά την ποιότητα και το οικοσύστημα στο οποίο ζούμε.

Εδώ, θα ήθελα να πω ότι ένα μέρος της λύσης είναι η θέσπιση θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών. Η ευρωπαϊκή θαλάσσια βιοποικιλότητα προστατεύεται μέσω της ένταξης περιοχών στο δίκτυο NATURA όμως, σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπάρχει μεγάλη καθυστέρηση στη διαδικασία ένταξης θαλάσσιων περιοχών στο δίκτυο αυτό.

Επίσης, θα ήθελα να πω ότι το κομμάτι των θαλασσών, λόγω του ότι η θάλασσα είναι ένα συνεχές και δυναμικό περιβάλλον, η δημιουργία δικτύων δεν μπορεί να γίνεται μόνο σε επίπεδο χώρας, αλλά πρέπει αυτά τα δίκτυα ουσιαστικά λόγω, ακριβώς, του χαρακτήρα της θάλασσας να είναι διακρατικά.

Κλείνοντας, όσον αφορά το κομμάτι της οικιστικής ανάπτυξης που παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο για το θαλάσσιο περιβάλλον, η επανόρθωση και αποκατάσταση υποβαθμισμένων περιοχών είναι ενέργειες που πρέπει να γίνουν. Η αποκατάσταση των θινών με την εμφύτευση κατάλληλων φυτικών ειδών, θα οδηγήσει στη σταδιακή επαναφορά σημαντικών αυτών βιοτόπων και θα μειώσει φαινόμενα διάβρωσης που παρατηρούνται στις ακτές και ειδικά στην Ελλάδα.

Κατασκευή τοιχωμάτων και κυματοθραυστών πρέπει να γίνεται πάντα μετά από εμπεριστατωμένη μελέτη υδροδυναμικού και γεωμορφολογικού χαρακτήρα της περιοχής και μόνο με χρήση κατάλληλων υλικών. Ένας τρόπος προφύλαξης των ευαίσθητων παράκτιων οικοσυστημάτων από ανθρώπινες δραστηριότητες, είναι οι ζώνες δραστηριοτήτων, όπου οι χώροι για στάθμευση, αναψυχή, εστιατόρια και όλα αυτά, δημιουργούνται μακριά από τις ακτές και τις θίνες.

Επίσης, είναι απαραίτητη η δημιουργία υποδομών στις τουριστικές παράκτιες περιοχές, όπως σύγχρονα αρδευτικά έργα που θα εξασφαλίσουν καλής ποιότητας πόσιμο νερό, μονάδες επεξεργασίας λυμάτων, βιολογικό καθαρισμό και εκτεταμένα προγράμματα ανακύκλωσης με σκοπό τη μείωση της ρύπανσης. Δηλαδή, ουσιαστικά, ο τουρισμός και η προώθηση ενός άλλου μοντέλου που αποτελεί, νομίζω, και προτεραιότητα σήμερα και από την κυβερνητική πολιτική, μια αειφόρο τουριστική ανάπτυξη που θα σέβεται το περιβάλλον, θα βοηθήσει στην διατήρηση, στην αποκατάσταση και στην προστασία του, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην ορθολογική διαχείριση φυσικών πόρων και βέβαια, την διατήρηση της τοπικής πολιτιστικής κληρονομιάς, όσον αφορά για τα νερά.