Στο ραδιόφωνο του Σκάι συνομίλησε με τον Παύλο Τσίμα ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Ξυδάκης.

Τι άφησε πίσω του το δημοψήφισμα εκτός από απογοήτευση και πόλωση; ήταν η πρώτη ερώτηση του δημοσιογράφου.
Είναι νωρίς να κριθεί αυτή η ιστορική πράξη, απάντησε ο Ν. Ξυδάκης. Θα περάσουν χρόνια να καταλαγιάσει. Από το 2009 που η Ελλάδα μπαίνει στο μνημονιακό ζυγό μέχρι το καλοκαίρι του 2015 που έγινε το δημοψήφισμα, η αντίδραση του ελληνικού λαού ήταν πολύπλευρη, βίαιη, δραματική, απελπισμένη αλλά η φωνή του ελάχιστα ακουγόταν.
Ακούστηκε μόνο στις εκλογές του 2012 με τον κερματισμό του πολιτικού σκηνικού και τα πολιτικά φαινόμενα που άρχισαν τότε και τα οποία όπως φαίνεται θα συνεχιστούν και τα επόμενα χρόνια. Χρειαζόταν να ακουστεί μία φωνή, μία αντίδραση. Αυτό που συνέβη μετά το δημοψήφισμα είναι ότι η Ελλάδα απέκτησε φωνή και το ελληνικό πρόβλημα άρχισε να αντιμετωπίζεται διαφορετικά: όχι με τη γνωστή δημαγωγία των ταμπλόιντ της βόρειας Ευρώπης και την κατασυκοφάντηση του ελληνικού λαού ότι πρόκειται για τεμπέληδες που τρώνε τις συντάξεις των έντιμων συνταξιούχων της Ρηνανίας Βεστφαλίας. Πέρα από τη συνθηκολόγηση, πέρα από αυτό που έχει γίνει, τότε άρχισε να αλλάζει στάση ο ευρωπαϊκός τύπος.
Δεν μπορούμε να μιλάμε με “εάν” και “εφόσον”. Η ιστορία δεν γράφεται πάνω σε μία ενδεχομενικότητα ή μια εικασία. Γιατί δεν ξεκινάμε από το 2009 ή το 2004 όταν ξαναγράφονται τα ελλείμματα και τα στατιστικά στοιχεία; Γιατί δεν ξεκινάμε από το Καστελόριζο ή πριν από αυτό, ή μετά από αυτό, από την αποκαθήλωση ενός εκλεγμένου Πρωθυπουργού, του Γ. Παπανδρέου;
Οικοδομούμε μία αντίληψη των πραγμάτων με βάση όσα έχουν συμβεί. Πράγματι “συνέβη” το πρώτο εξάμηνο διαπραγμάτευσης και ίσως ήταν η συνθήκη να αρθεί η διαιρετική τομή μνημόνιο-αντιμνημόνιο η οποία μετά το 2012 έπαψε να είναι παραγωγική. Υπήρχε η δίκαιη αγανάκτηση ενός λαού που υπέφερε από την εσωτερική υποτίμηση και υποφέρει ακόμα, αλλά νομίζω ότι θα πρέπει να προχωρήσουμε να δούμε τι χώρα έχουμε και πώς την οικοδομούμε. Πώς θα φύγουμε από τον παρασιτισμό και το νεποτισμό να πάμε σε ένα κράτος δημοκρατικό, λειτουργικό.

Μπορεί το σημερινό κυβερνητικό σχήμα να υπηρετήσει αυτή την αναγκαιότητα και αυτόν τον στόχο; ρώτησε ο Π. Τσίμας.
Αυτό είναι επιλογή του Πρωθυπουργού. Κάποιοι καρποί έχουν αποδοθεί. Πλέον θα λιγοστέψουν και οι ανάγκες της διαπραγμάτευσης που εξάντλησαν όλες τις κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα, οπότε θα υπάρξει μεγαλύτερη ελευθερία. Βεβαίως ένα είδος διαπραγμάτευσης θα συνεχίσει και μετά το μνημόνιο διότι οι πολιτικοί συσχετισμοί και οι πολιτικές ισορροπίες στην Ευρώπη επιβάλλουν άλλου είδους συνύπαρξη με τους εταίρους αναλόγως της συγκυρίας και της δύναμης του εκάστοτε παράγοντα. Αυτό το βλέπουμε στην Πορτογαλία που γλίτωσε την τιμωρία γιατί βρέθηκε πλάι στην Ισπανία, στο πώς πορεύεται η Ιταλία που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, το βλέπουμε από την πορεία προς έναν ειδικό προστατευτισμό που τίθεται για πρώτη φορά από τον άξονα Παρίσι- Βερολίνο.
Αυτό είναι το ένα που πρέπει να έχουμε κατά νου. Το άλλο που πρέπει να κάνουμε είναι να αντιμετωπίσουμε τις τεράστιες ιστορικές προκλήσεις με ορίζοντα εικοσαετίας. Η ανεργία και η διαρκής μεταναστευτική εκροή πρέπει να ανασχεθούν με κάθε τρόπο όπως και η κακή δημογραφία η οποία λαμβάνεται υπόψη στους υπολογισμούς για το χρέος. Και βέβαια πρέπει να έχουμε ένα σταθερό πλαίσιο για την ασφάλεια γιατί βρισκόμαστε σε μια διακεκαυμένη ζώνη, είμαστε στην ανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια.
Για αυτούς τους μεγάλους στόχους πρέπει να έχουμε ένα κράτος δημοκρατικό και λειτουργικό και μία οικονομία που να μπορεί να τρέφει τους ανθρώπους της. Δεν έχουμε ούτε το ένα ούτε το άλλο.

“Το ΣτΕ βγάζει μια αυτονόητη απόφαση που έχει σχέση με το επενδυτικό κλίμα”, ήταν το επόμενο θέμα που άνοιξε ο κ. Τσίμας. Αφού το κράτος νομοθέτησε ότι οι φορολογικοί έλεγχοι πρέπει να γίνονται εντός πενταετίας, αντί το κράτος να συμμορφώνεται με το αυτονόητο, έχουμε υπουργούς να βρίζουν τους δικαστές γιατί έβγαλαν απόφαση που καλύπτει τους φοροφυγάδες, κατέληξε ο δημοσιογράφος.
Συμφωνώ ότι οι πολίτες δεν πρέπει να είναι όμηροι στους ελέγχους, αλλά υπάρχουν και εξαιρετικές περιπτώσεις υπέρτατου δημόσιου συμφέροντος. Το ΣτΕ έχει γνωμοδοτήσει για τις περικοπές των συντάξεων, εκτός από τις συντάξεις και αποζημιώσεις που αφορούσαν δικαστές. Και αυτά να τα βάλουμε στο τραπέζι. Για δε τη συνταγματικότητα των μνημονίων γνωμοδότησε με πολιτικό και ιστορικό κριτήριο. Όταν ανακαλύπτεται μία λίστα μετά από περίπλοκες διεθνείς διαπραγματεύσεις και στοιχειοθετούνται, έστω με ισχυρές προενδείξεις, παρανομίες, θα πρέπει κάπως να μπορεί να δοθεί ένα σχήμα παράτασης της έρευνας. Γνωρίζουμε βέβαια ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι εξαιρετικά αποδυναμωμένοι. Θα πρέπει να τους ενδυναμώσουμε. Να έχουμε καλούς, γρήγορους αποτελεσματικούς και δίκαιους ελεγκτές και τότε τα 5 χρόνια θα είναι αρκετά. Ασφαλώς δεν μπορεί να είναι εσαεί όμηρος ένας πολίτης. Αλλά δεν πρέπει, και εν ονόματι της ισοπολιτείας, μαζί με τον έντιμο πολίτη να απαλλάσσονται ο στρατηγικός φοροφυγάς και ο στρατηγικός οικονομικός εγκληματίας.

Η Νέα Δημοκρατία αποφάσισε να καταθέσει πρόταση εξεταστικής επιτροπής για την υπόθεση Noor 1 για να διερευνηθεί τι έχει γίνει στην υπόθεση αυτή αλλά και τι έχει γίνει με τις επικοινωνίες του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, παρατήρησε ο δημοσιογράφος ρωτώντας αν η κυβέρνηση θα αποδεχθεί το αίτημα.
Να δούμε και το σκεπτικό. Για το Noor 1 υπάρχουν καταδίκες, υπάρχει ένα τεράστιο υλικό που ούτε o Τζον λε Kαρρέ θα μπορούσε να έχει γράψει, με τους δεκάδες μάρτυρες, τους οκτώ νεκρούς μάρτυρες, τους δικαστές που επιστρέφουν φακέλους. Υπάρχει ένα τεράστιο υλικό νόμιμων καταγραφών, ηχογραφημένων συνομιλιών το οποίο είναι αναρτημένο στο site του ΣΚΑΪ. Ας μελετήσει ο κ. Μητσοτάκης αυτό το υλικό. Το αρχειακό υλικό είναι όλος ο επιχειρησιακός σχεδιασμός που είχε η αμερικανική υπηρεσία DIA σε συνεργασία με τις ελληνικές αρχές. Το γεγονός ότι υπήρχε ένας λίγο-πολύ μη τυπικός χειρισμός προς μία ορθή ουσία είναι ένα θέμα, αλλά το Noor 1 είναι μία βόμβα με την έννοια της ορθής απονομής δικαιοσύνης και θα πρέπει με μεγάλη προσοχή και μεγάλη σοβαρότητα να αντιμετωπιστεί.
Είμαι λίγο επιφυλακτικός, κατέληξε ο Ν. Ξυδάκης, κατά πόσο μπορεί η Βουλή να χειριστεί με τις δυνάμεις της ένα τέτοιο ζήτημα. Η Βουλή δεν είναι δικαστικός μηχανισμός. Είναι ένας πολιτικός θεσμός με κύριο ρόλο να νομοθετεί και να ελέγχει την κυβέρνηση. Δεν μπορούμε με αφορμή μία άτυπη ενέργεια ενός υπουργού να καταπιούμε τον ελέφαντα που λέγεται 2,5 τόνοι ηρωίνη, το μεγαλύτερο φορτίο που κατασχέθηκε ποτέ στην Ευρώπη για το οποίο έχουμε νεκρούς μάρτυρες και δικαστές που επιστρέφουν φακέλους.