Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε η διαμαρτυρία κατά της λογοκρισίας της έκθεσης γελοιογραφίας στο ευρωκοινοβούλιο στις Βρυξέλλες. Ευρωβουλευτές, εργαζόμενοι του κοινοβουλίου και πολίτες που γνώριζαν για την πρωτοφανή παραβίαση του δικαιώματος της Ελευθερίας του Λόγου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κράτησαν όλα τα σκίτσα στα χέρια τους και φόρεσαν μπλούζες με τα λογοκριμένα. Το σύνθημα ήταν ένα: «Γυρίζουμε την πλάτη στη λογοκρισία».

Ο ευρωβουλευτής Στέλιος Κούλογλου είπε ότι «θα ήθελα να ευχαριστήσω τους κοσμήτορες γιατί έκαναν τα σκίτσα διάσημα σε όλο τον κόσμο και προκάλεσαν την δημιουργία νέων».

Ο αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Δημήτρης Παπαδημούλης, δήλωσε πως «ελπίζω ότι οι διαστάσεις που έλαβε το γεγονός θα φρονιματίσουν τους κοσμήτορες και στο μέλλον δεν θα επαναλάβουν το ίδιο λάθος».

Ο ευρωβουλευτής Τάκης Χατζηγεωργίου, από την Κύπρο σχολίασε ότι «εάν δεν γνώριζα προσωπικά τον Στέλιο, δεν θα πίστευα ότι συνέβη ένα τέτοιο περιστατικό λογοκρισίας. Πραγματικά είναι χειρότερο από όσα διατρέχουν τις ίδιες τις γελοιογραφίες και δείχνει ότι τα προβλήματά μας είναι υπαρκτά».

Επίσης, οι σκιτσογράφοι Παναγιώτης Μήλας και Αντώνης Νικολόπουλος, σχολιάζοντας το γεγονός, είπαν πως «αυτό εάν επαναληφθεί θα σημαίνει πως δεν είναι γλυκιά, αλλά πικρή η Ευρώπη» και ότι «όπως είχε δηλώσει ο Ντάριο Φο, το χιούμορ και η σάτιρα είναι ο φόβος της εξουσίας. Συνεπώς, μια γελοιογραφία που κόπηκε, είναι μια καλή γελοιογραφία». 

Παρακολουθείστε εδώ ολόκληρες τις δηλώσεις τους: 

Σημειώνεται πως η ανυπόστατη απόφαση των κοσμητόρων να λογοκρίνουν τα σκίτσα των Ελλήνων γελοιογράφων ως «εμπρηστικά», εκτός της καταφανούς καταπάτησης των θεμελιωδών αξιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσβάλλει και την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όπου αναφέρονται επ’ ακριβώς τα εξής:

Η ελευθερία της έκφρασης αποτελεί ένα από τα κύρια θεμέλια μιας δημοκρατικής κοινωνίας, μία από τις πρωταρχικές προϋποθέσεις της προόδου της και της ανάπτυξής σας. Με την επιφύλαξη της παραγράφου 2 του άρθρου 10, αυτή ισχύει όχι μόνον για τις «πληροφορίες» ή «ιδέες» οι οποίες καλωσορίζονται ευνοϊκά ή θεωρούνται αβλαβείς ή αδιάφορες, αλλά και για εκείνες που συγκρούονται, προσβάλλουν ή προκαλούν ανησυχία: τούτο απαιτείται από τον πλουραλισμό, την ανοχή και την ευρύτητα πνεύματος άνευ των οποίων δεν υπάρχει «δημοκρατική κοινωνία». Όπως αυτή καθιερώνεται από το άρθρο 10, συνοδεύεται από εξαιρέσεις οι οποίες πρέπει εν τούτοις να ερμηνεύονται στενά, η δε ανάγκη περιορισμού της πρέπει να αποδεικνύεται κατά τρόπο πειστικό.

(βλέπε μεταξύ άλλων, Handyside v. the United Kingdom, 7 December 1976, § 49, Series A no. 24; Editions Plon v. France, no.58148/00, § 42, ECHR 2004IV; and Lindon, Otchakovsky-Laurens and July v. France [GC], nos. 21279/02 and 36448/02, § 45, ECHR 2007IV).