Σε σημερινή του συνέντευξη στον ρ/σ «Στο Κόκκινο» (Γ. Τραπεζιώτη) ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επικεφαλής της ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης, επεσήμανε τα ακόλουθα:

Τα περί προληπτικής γραμμής στήριξης τα λέει επίμονα ο κ. Στουρνάρας, η εγχώρια αντιπολίτευση και όσοι πασχίζουν να «ρίξουν» την κυβέρνηση. Δεν τα προτείνει ούτε η Κομισιόν, ούτε το Eurogroup, ούτε ο ESM, ούτε η ΕΚΤ, δεν είναι στο τραπέζι.

Όλοι οι θεσμοί που συνιστούν το κουαρτέτο των δανειστών, αλλά και η ελληνική κυβέρνηση, συγκλίνουν σε μία διαπίστωση: Ότι προχωράμε προς την έξοδο από τα μνημόνια κι ότι η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας το ’18 και το ’19 θα είναι ισχυρότερη από πέρσι.

Επίσης, το χρονοδιάγραμμα δείχνει ότι μέχρι τις 21 Ιουνίου, που είναι προγραμματισμένο Eurogroup, έχουμε κάθε δυνατότητα να έχουμε κλείσει το πακέτο που εκκρεμεί: 4η αξιολόγηση, προσδιορισμός περαιτέρω ελάφρυνσης χρέους με την εξειδίκευση των μεσοπρόθεσμων μέτρων και υποβολή και έγκριση του ελληνικού σχεδίου ανασυγκρότησης και ανάπτυξης, το οποίο θα κατατεθεί μέσα στον Απρίλιο. Το ελληνικό πρόγραμμα, με τους μεγαλύτερους βαθμούς ελευθερίας, που θα υλοποιεί η Ελλάδα μετά το τέλος των μνημονίων.

Τα περί προληπτικής γραμμής στήριξης τα λέει επίμονα και μονότονα ο κ. Στουρνάρας, αλλά δεν έχω ακούσει να τα προτείνει ούτε η Κομισιόν, ούτε το Eurogroup, ούτε ο ESM, ούτε η ΕΚΤ. Μπορεί αυτά να τα θέλει η εγχώρια αντιπολίτευση, μπορεί να κάνουν «σημαία» τις δηλώσεις Στουρνάρα όσοι πασχίζουν με εξαιρετική αποτυχία να «ρίξουν» την κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι στο τραπέζι.

Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση προχωρά με βάση την ομόφωνη απόφαση, που πήρε το Eurogroup στις 15 Ιουνίου του ’17, η οποία λέει ότι για μετά τα μνημόνια θα έχουμε το «μαξιλάρι», το αποθεματικό των περίπου 20 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα μισά προέρχονται από το περίσσευμα του δανείου που δεν χρησιμοποιήσαμε από το 3ο μνημόνιο και τα άλλα μισά, που ήδη τα οικοδομούμε με τις σταδιακές εξόδους στις αγορές, μέχρι το τέλος του μνημονίου.

Όταν έχεις αυτό το εργαλείο, που συμφωνήθηκε ομόφωνα και αυτό υλοποιούμε, το αποθεματικό, δεν χρειάζεσαι προληπτική γραμμή στήριξης. Η δε προληπτική γραμμή στήριξης, στην οποία επιμένει ο κ. Στουρνάρας-για λόγους που ο ίδιος οφείλει να εξηγήσει και όχι να ερμηνεύσω εγώ- είναι κάτι επιπλέον, μια δεύτερη «καβάτζα», που δεν μας χρειάζεται εφόσον έχουμε το «μαξιλάρι», το οποίο καλύπτει - σε περίπτωση που στραβώσει κάτι στο κλίμα στις διεθνείς αγορές- τις χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας όχι μόνο για το ’18 αλλά και για ολόκληρο το ’19 και φτάνει μέχρι το 2020. Επομένως, είμαστε ασφαλείς.

Επίσης, για να το πω απλά, προληπτική γραμμή στήριξης θα σήμαινε μνημονιακές δεσμεύσεις. Δεν είναι κάτι που δίνεται δωρεάν, αλλά έναντι κάποιων ισχυρών μηχανισμών ελέγχου μνημονιακού τύπου. Εμείς θέλουμε να βγούμε από το μνημόνιο, ενώ κανείς δεν ζητά και 4ο μνημόνιο. Ούτε στις Βρυξέλλες, ούτε στο Λουξεμβούργο, ούτε στη Φρανκφούρτη.

Συνιστώ στον κ. Στουρνάρα να αντιμετωπίσει την υπόθεση Novartis, σεβόμενος τη θεσμική του ιδιότητα και την ανεξαρτησία της ΤτΕ

Νομίζω ότι ο κ. Στουρνάρας κάνει λάθος και θεσμικό φάουλ όταν ανακατεύει τις τοποθετήσεις του, με την ιδιότητα του διοικητή της ΤτΕ , με σχόλια πολιτικά για την υπόθεση Novartis. Στο δεύτερο θέμα, όπου φέρεται ως εμπλεκόμενος, του συνιστώ να το αντιμετωπίσει σεβόμενος τη θεσμική του ιδιότητα και την ανεξαρτησία της ΤτΕ και ρίχνοντας μια ματιά στις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινής γνώμης θεωρεί ότι υπάρχει σκάνδαλο και πρέπει να διαλευκανθεί, σύμφωνα με όσα προβλέπουν το Σύνταγμα και ο κανονισμός της Βουλής. 

Ας ρίξει, επίσης, μια ματιά και στην απόλυτη θεσμική ουδετερότητα και απόσταση, που κρατούν απέναντι σε αυτό το σκάνδαλο και οι Βρυξέλλες και η Φρανκφούρτη, που ακολουθούν τη γραμμή του «ουδέν σχόλιον», είναι εσωτερική υπόθεση της Ελλάδας, γιατί γνωρίζουν ότι υπάρχει σκάνδαλο.

Τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών δεν είναι καλό σημάδι, ούτε για την ίδια την Ιταλία, ούτε για την Ευρώπη - Για το κόμμα του Ρέντσι, αλλά και για την ιταλική Αριστερά, είναι μια σαφής ήττα

Τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών δεν είναι καλό σημάδι, ούτε για την ίδια την Ιταλία, ούτε για την Ευρώπη. Ξεχωρίζω στα αρνητικά τη μεγάλη άνοδο της ακροδεξιάς Λέγκας, που αποτελεί πια την κυρίαρχη δύναμη στον εκλογικό Συνασπισμό της Δεξιάς. Ο Σαλβίνι ανήκει στην ομάδα της Μαρίν Λεπέν και περνά το 18%.

Άνοδο σημειώνει και το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, που περνάει καθαρά το 30%. Δεν είναι δυνατόν να φτιαχτεί κυβέρνηση χωρίς αυτό το κόμμα, ένα κόμμα «περίεργο» θα λέγαμε, καθώς στο Ευρωκοινοβούλιο ανήκει στην ίδια ευρωομάδα με τον Φάρατζ, ο οποίος είναι γνωστός για τις ξενοφοβικές και ακροδεξιές απόψεις του. Σε πολλά ωστόσο ζητήματα, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων ψηφίζει θέματα κοινωνικά, περιβάλλοντος, δημοκρατίας κ.λπ., σε συγγένεια με την ευρωομάδα της Αριστεράς. Το τελευταίο μάλιστα διάστημα άλλαξε και τη θέση του για το ευρώ και φαίνεται να έχει «μαλακώσει», ενώ ήταν ένα κόμμα εναντίον της συμμετοχής της Ιταλίας στο ευρώ.
Για το κόμμα του Ρέντσι είναι μια σαφής ήττα, αλλά και για την ιταλική Αριστερά και τις δυνάμεις αριστερότερα του Ρέντσι το αποτέλεσμα δεν είναι καλό, συνιστά μια υποχώρηση κι αυτό πονάει πολύ, αν σκεφτεί κανείς την ισχυρή παράδοση της ιταλικής Αριστεράς για δεκαετίες.

Η συγκρότηση κυβέρνησης στη Γερμανία, μετά από μια μακρά περίοδο ζυμώσεων και εσωτερικών αναταραχών σε αρκετά κόμματα, ξεμπλοκάρει μια περίοδο αναμονής στις ευρωπαϊκές εξελίξεις

Θα είναι δύσκολο το σταυρόλεξο για τη δημιουργία κυβέρνησης στην Ιταλία. Αν στη Γερμανία έκαναν 5-6 μήνες για να φτιάξουν κυβέρνηση, δεν ρισκάρω πρόβλεψη για την Ιταλία.

Αυτό είναι σε μια αντίρροπη κατεύθυνση από το σήμα που δίνει η χθεσινή εξέλιξη στη Γερμανία, όπου «βγαίνει καπνός» και προχωρούν τα πράγματα στο να αποκτήσει η Γερμανία κυβέρνηση.

Η συγκρότηση κυβέρνησης στη Γερμανία, μετά από μια μακρά περίοδο ζυμώσεων και εσωτερικών αναταραχών σε αρκετά κόμματα, ξεμπλοκάρει μια περίοδο αναμονής στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, γιατί χωρίς συγκροτημένη κυβέρνηση στη Γερμανία όλα τα πράγματα είχαν αποκτήσει πιο αργούς ρυθμούς και δεν προχωρούσαν.

Επομένως, θα πρέπει να περιμένει κανείς μια δρομολόγηση και επιτάχυνση εξελίξεων για όλα τα θέματα που βρίσκονται στο τραπέζι και αφορούν σε αλλαγές στην αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, στην εμβάθυνση της ενοποίησης, στο πώς θα είναι ο νέος προϋπολογισμός, στο αν και πόσο θα «στρίψει το τιμόνι» από το δόγμα Σόιμπλε με την εμμονική λιτότητα, σε ένα μείγμα πιο αναπτυξιακό.

Αν δει κανείς το κοινό πρόγραμμα του SPD με του CDU και συνυπολογίσει και ότι στη θέση του Σόιμπλε είναι τώρα ο προεδρεύων του SPD, ο Σουλτς, μπορεί να περιμένει μια βελτίωση. Ωστόσο, προτιμώ αυτό να κριθεί στην πράξη και εκ του αποτελέσματος. Πάντως, με βάση το κοινό πρόγραμμα αυτού του κυβερνητικού συνασπισμού για την Ευρώπη για τη συμμετοχή της Γερμανίας στον κοινοτικό προϋπολογισμό και όσα λέει για περισσότερες επενδύσεις και τόνωση της ζήτησης μέσα στη Γερμανία, θεωρώ ότι αν υπάρξει μια αλλαγή αυτή θα είναι σχετικά προς το καλύτερο.

Αυτή η κυβέρνηση δεν είναι μια κυβέρνηση προοδευτική, αλλά το αποτέλεσμα των εκλογών του Σεπτεμβρίου δεν έδωσε τη δυνατότητα για μια κυβέρνηση SPD-Πρασίνων-Αριστεράς. Και αυτή η κυβέρνηση, ειδικά για την Ελλάδα και για την κυβέρνηση Τσίπρα, είναι λιγότερο κακή -ας πούμε- από μια κυβέρνηση που θα είχε υπουργό Οικονομικών τον Λίντνερ και κυβερνητικό εταίρο της Μέρκελ τους Φιλελεύθερους.

Κατά τα άλλα, στη Γερμανία υπάρχουν ορισμένα δεδομένα: Και τα δυο κόμματα, που τώρα συμπράττουν, είναι «τσουρουφλισμένα». Η Μέρκελ θα ξαναγίνει για 4η θητεία Καγκελάριος, είναι ωστόσο πιο αποδυναμωμένη από παλιότερα, ενώ εισπράττει και μια ισχυρή εσωτερική αμφισβήτηση. Το δε SPD, ένα ιστορικό κόμμα, το αρχαιότερο της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και πάλαι ποτέ κραταιό, βιώνει μια έντονη κρίση και καταγράφει ιστορικά χαμηλά στις δημοσκοπήσεις.

Είναι υποχρέωση της Αριστεράς και των ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων να σηκώσουν τη σημαία των αλλαγών με ένα ρεαλιστικό, προοδευτικό, φιλόδοξο σχέδιο και να οικοδομήσουν πλατιά αντιφασιστικά μέτωπα

Και τα δύο γεγονότα, και τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ιταλία και η δυστοκία στη Γερμανία, δείχνουν ότι η Ευρώπη έτσι όπως είναι σήμερα δεν αρέσει, ότι ανεβαίνει ανησυχητικά η άκρα Δεξιά κι ο κίνδυνος φασιστικοποίησης της Ευρώπης, 80 χρόνια μετά τα εγκλήματα του ναζισμού και του φασισμού, είναι πάλι παρών και «χτυπάει την πόρτα».

Είναι, λοιπόν, υποχρέωση της Αριστεράς και των ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων να σηκώσουν τη σημαία των αλλαγών με ένα ρεαλιστικό, προοδευτικό, φιλόδοξο σχέδιο και να οικοδομήσουν πλατιά αντιφασιστικά μέτωπα, γιατί δεν πρέπει να υποτιμάμε τον κίνδυνο της φασιστικοποίησης. 

Ειδικά σε ό,τι αφορά στα δικά μας, η Αριστερά θα πρέπει να καταπολεμήσει αυτό το «σαράκι» της διαρκούς διαίρεσης, στο όνομα της αναζήτησης της καθαρότητας. Αν στην Ιταλία είχαν φτιάξει οι δυνάμεις αριστερά του Ρέντσι ένα ενωτικό ψηφοδέλτιο, θα είχαν καλύτερα αποτελέσματα.