Μια ημέρα σαν όλες τις άλλες και ας είναι η 21η Μαρτίου ημέρα κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, με ανθρώπους να χάνονται στα νερά του Αιγαίου, της Μεσογείου, στο ποτάμι του Έβρου. Μια συνηθισμένη μέρα στους επικίνδυνους δρόμους της προσφυγιάς, στα καμπς, στα κρατητήρια. Μια μέρα, που τα συρματοπλέγματα και τα τείχη… περιφρουρούν την Ευρώπη του Βορά από τις ορδές των απελπισμένων, που τρέχουν να γλιτώσουν από τον πόλεμο, που και η πλούσια Ευρώπη έχει βάλει το χεράκι της. Μια συνηθισμένη μέρα, που τη «γιορτάζουμε» με κλειστά σύνορα, με προσφορά δις για να παγιδεύσουν οι ολιγάρχες της Βόρειας Αφρικής ή αυταρχικά - αντιδημοκρατικά καθεστώτα, όπως αυτό της Τουρκίας, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες μακριά από την «πολιτισμένη» Ευρώπη. Μια συνηθισμένη μέρα με τα ανθρώπινα δικαιώματα στο απόσπασμα, με ανθρώπους σε σκλαβοπάζαρα, με ευρωπαϊκές συμφωνίες που ενώ επικαλούνται ασφαλείς και νόμιμες διόδους, στην πραγματικότητα τις ακυρώνουν, που ενώ καταγγέλλουν τους διακινητές, αντικειμενικά τους ενθαρρύνουν. Μια συνηθισμένη μέρα… 

Εικόνες πνιγμένων παιδιών, αλλά τις προσπερνάμε. Ρουτίνα, με εγκλωβισμένους ανθρώπους στα νησιά του Αιγαίου. Η υψηλή πολιτική και τα συμφέροντα πάνω από τον άνθρωπο, πάνω από τη ζωή. Με την ακροδεξιά και τις ναζιστικές συμμορίες να στοχοποιούν σχολεία που υποδέχονται μεταναστόπουλα, να πετροβολούν ανθρώπους, να βγαίνουν σαν… χάρος στα σκοτάδια, ανθρωποκυνηγοί. Αντιρατσιστική μέρα, με Αμβρόσιους και ομοφοβία, με δικαστική θρησκοληψία, με κοινωνικούς αποκλεισμούς, με ανισότητες, με κόσμο που… περισσεύει, με αόρατους, που ολοένα και γίνονται ορατοί. Αντιρατσιστική μέρα με το Αφρίν να λυγίζει και να αντιστέκεται, με τον πόλεμο να μαίνεται, με τους Κούρδους να ξεριζώνονται από τα εδάφη τους. Νέο κύμα προσφύγων…
Σε αυτές τις αφόρητα συνηθισμένες μέρες μέσα, όμως, ενυπάρχει πάντα και το ασυνήθιστο. Άνθρωποι και συλλογικότητες, που βρίσκονται παντού: στις παραλίες που καταφθάνουν τα σαπιοκάραβα, στις δομές αλληλεγγύης, στις δικαστικές αίθουσες, στους δρόμους και τις διαδηλώσεις. Άνθρωποι και συλλογικότητες, που αρνούνται να αποδεχθούν το κυνισμό, τον ατομισμό, τη μισαλλοδοξία και τις διακρίσεις ως νομοτέλεια. Στην Ελλάδα βαδίσαμε τα τελευταία χρόνια στους δρόμους της αλληλεγγύης, της ελευθερίας και του αγώνα, με νίκες και ήττες. Μια μικρή χώρα, περικυκλωμένη από μεγάλους κινδύνους και απειλές. Σε αυτό το δρόμο οφείλουμε να παραμείνουμε χωρίς υποχωρήσεις και διαθλάσεις, με συναίσθηση των δυσκολιών, αλλά πάντα στο πλευρό όσων αγωνίζονται, όσων κατάφωρα αδικούνται.