Ομιλία στην Ολομέλεια της Βουλής στην συζήτηση και ψήφιση επί της αρχής, των άρθρων και του συνόλου του σ/ν του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων «Ι) Κύρωση της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας και προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας, ΙΙ) Ενσωμάτωση της 2005/214/ΔΕΥ απόφασης – πλαίσιο, όπως τροποποιήθηκε με την απόφαση – πλαίσιο 2009/299/ΔΕΥ, σχετικά με την εφαρμογή της αρχής της αμοιβαίας αναγνώρισης επί χρηματικών ποινών και ΙΙΙ) Άλλες διατάξεις αρμοδιότητας Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων»

.

Αναλυτικά η ομιλία:
«Θεωρώ ότι είναι σημαντικό στα Πρακτικά αυτής της Βουλής και για τον ιστορικό του μέλλοντος, να ακουστεί και να καταγραφεί η φωνή των Βουλευτών, έστω κι αυτών των λίγων, του ελληνικού Κοινοβουλίου, για ένα τόσο σημαντικό θέμα.
Γίναμε μάρτυρες από το πρωί μίας κριτικής αντιμετώπισης του Υπουργού που καταθέτει το νομοσχέδιο, από την Αξιωματική Αντιπολίτευση και την υπόλοιπη Αντιπολίτευση, ότι το νομοσχέδιο περιέχει και πολλές άλλες διατάξεις και δεν αφήνει το Κοινοβούλιο να επικεντρωθεί σε αυτή την εμβληματική Σύμβαση.
Κι όμως, όχι μόνο ο αριθμός των Βουλευτών που δηλώθηκαν από τα υπόλοιπα κόμματα ήταν ελάχιστος, αλλά κι αυτοί που δηλώθηκαν από την Αξιωματική Αντιπολίτευση και πήραν τον λόγο, κυρίως οι άρρενες, κατ’ εξοχήν οι άρρενες και μάλιστα τα πρωτοκλασάτα στελέχη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ουδόλως αναφέρθηκαν στο νομοσχέδιο, στη Σύμβαση. Ασχολήθηκαν με τα «αρρενωπά» θέματα, τα εθνικά θέματα, με αυτά που μόνο οι άνδρες ασχολούνται κι όχι οι γυναίκες.
Γιατί, όπως έχουμε διαπιστώσει, οι γυναίκες που ασχολούνται με «αρρενωπά», τέτοιου είδους θέματα, υφίστανται σκληρή, δριμύτατη κριτική, μέχρι εξαφανίσεως, μέχρι πολιτικής και προσωπικής χαρακτηριολογικής δολοφονίας, προκειμένου να μην μιλήσουν, να μη παρέμβουν σε αυτούς τους καθαρά δομημένους ρόλους.
Κι όμως, γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους θα έπρεπε και οι άνδρες, σε μία τέτοια Σύμβαση, που είναι πολύ σημαντική, να πάρουν θέση, να καταγραφεί αυτή η θέση. Λέω γι’ αυτούς που θα αναζητήσουν στο μέλλον να δουν τι έκανε αυτή η Βουλή στον 21ο αιώνα για ένα τέτοιο μείζον θέμα.
Γιατί είναι μείζον θέμα αυτό το νομοσχέδιο? Αφορά μόνο τις γυναίκες; Αφορά μόνο τη βία εναντίων των γυναικών, την έμφυλη βία; Αφορά τη Δημοκρατία. Ειδικά σε μια οριακή στιγμή για την Ευρώπη και για τον κόσμο ολόκληρο, όπου δυνάμεις θέλουν να ξανακάνουν τις κοινωνίες λευκές, αρρενωπές και ισχυρές, ένα τέτοιο νομοσχέδιο έρχεται όχι να υπενθυμίσει μόνο, αλλά να αναδιατάξει τις αξίες της κοινωνίας, να διαπαιδαγωγήσει και να επιβάλει ότι οι κανόνες της Δημοκρατίας ξεκινάνε από το πρώτο επίπεδο, αυτό της οικογένειας, μέχρι όλο το δημόσιο βίο.
Πώς διαβάζω εγώ τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης και την αναπροσαρμογή του εθνικού δικαίου του δικού μας, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, στις διατάξεις της Σύμβασης; Η πόρτα της οικογένειας δεν κλείνει ένα φρούριο, όπου εκεί υπάρχει ένας αρχηγός. Ανοίγει αυτή την πόρτα προς τον δημόσιο βίο.
Γιατί, αν δεν διαπαιδαγωγηθεί το παιδί από τον πυρήνα, που είναι η οικογένεια, στο τι σημαίνει Δημοκρατία, ότι η βία δεν είναι ανεκτή στη Δημοκρατία, ότι δεν υπάρχουν κατώτεροι και ανώτεροι λόγω φύλου, λόγω θρησκείας, λόγω φυλής, λόγω χρώματος, λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, κλπ., δεν πρόκειται να το μάθει ποτέ, όσοι νόμοι και να περάσουν.
Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης τη στιγμή που έρχεται -και θα μπορούσε όλοι οι Βουλευτές να συνωστίζονται για να πάρουν τον λόγο- είναι πολύ σημαντική γιατί είδαμε φαινόμενα βίας και εδώ μέσα στο Κοινοβούλιο και το είδαμε και από ιεράρχες και από δημοσιογράφους και από ανθρώπους πάσης φύσεως, παντός επαγγέλματος εναντίον ανθρώπων που θεωρούνται «θηλυπρεπείς». Είναι πολύ σημαντικό ότι στη σύμβαση ο όρος φύλο εμπεριέχει το κοινωνικό περιεχόμενο και όχι το βιολογικό. Άρα αφορά και άνδρες, παιδιά, αφορά ομοφυλόφιλους, τρανς άτομα. Αφορά τον οποιονδήποτε ή την οποιαδήποτε θεωρείται ότι μέσα στην κοινωνία πρέπει να έχει συγκεκριμένους ρόλους.
Ένας άλλος λόγος που θα έπρεπε να γίνει μια σοβαρή και σημαντική συζήτηση και με αντιπαραθέσεις –γιατί αυτό είναι η δημοκρατία- είναι ότι στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης προβλέπεται ο μηχανισμός GREVIO, ο οποίος εμπλέκει και τα εθνικά κοινοβούλια. Τι γνώμη έχει το δικό μας Κοινοβούλιο; Ποια είναι η άποψή του και πώς πρέπει να εμπλακεί εκεί; Δεν ακούσαμε τίποτα απ’ όλα αυτά. Φοβάμαι ότι κανένας δεν διάβασε τη σύμβαση. Απλώς είναι ωραίο για τις γυναίκες να λέμε κάτι ηρωικό, ότι είναι συμβολικής και μεγάλης σημασίας και τελειώνει εκεί η υπόθεση.
Η δημοκρατία λοιπόν είναι ανεκτική, είναι ευρεία, είναι συμπεριληπτική, αλλά λειτουργεί και παραδειγματικά, προληπτικά κατ’ αρχάς, και διαπαιδαγωγικά. Το ότι εμπεριέχονται και πια αναφέρονται ως ποινικά αδικήματα, αδικήματα τα οποία δεν αφορούσαν την πολιτεία -έκλεινε τα μάτια της η πολιτεία- εδώ σε αυτό το νομοσχέδιο είναι πάρα πολύ σημαντικό. Από την εξακολουθητική συμπεριφορά παρακολούθησης μέχρι το ότι κάποιος μπορεί να νομιμοποιείται να ασκεί βία στο όνομα της τιμής ή της θρησκείας ή των εθίμων. Κανένας και τίποτα δεν νομιμοποιείται πάνω από τη δημοκρατία και τους κανόνες της είτε αυτή είναι η θρησκεία είτε οτιδήποτε άλλο, όπως τα έθιμα.
Είναι πολύ σημαντική η διάταξη που αφορά τον ακρωτηριασμό των γενετικών οργάνων των γυναικών, σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία . Και εδώ θα ήθελα -αυτό που υποστήριξε η Πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών Ατόμων- να πω κατά πόσο θα έπρεπε να διευρυνθεί αυτή η διάταξη και στα παιδιά που γεννώνται intersex και τα οποία υφίστανται χειρουργικές επεμβάσεις, αν αυτό σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη αποτελεί ακρωτηριασμό και βάναυση κακοποίηση του σώματος ενός παιδιού.
Η κρίση δημιουργεί υποδοχές σε μια κοινωνία για να γίνει πιο ευεπίφορη σε λόγο και ρητορική που έχει να κάνει με την αρρενωπότητα, που έχει να κάνει με ένα πισωγύρισμα της κοινωνίας σε ρόλους τους οποίους η δημοκρατία δεν ανέχεται. Απ’ αυτήν την άποψη το νομοσχέδιο είναι πολύ σημαντικό.
Είναι ανάγκη η ελληνική Κυβέρνηση και κατά λόγω αρμοδιότητας τα Υπουργεία, να αναλάβουν πρωτοβουλίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την προώθηση πολιτικών που απορρέουν από τη Σύμβαση. Γιατί είναι καλά όλα αυτά, αλλά για να εφαρμοστούν χρειάζονται χρήματα, χρειάζεται κοινωνικό κράτος. Δημοκρατία χωρίς κοινωνικό κράτος δεν μπορεί να υπάρξει. Η διεύρυνση της Δημοκρατίας απαιτεί και διεύρυνση του κοινωνικού κράτους.»