Η βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ Χριστοδουλοπούλου Αναστασία, απευθυνόμενη στην Ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης (PACE) για το θέμα: «Ανθρώπινες ανάγκες και δικαιώματα των εσωτερικά εκτοπισμένων ανθρώπων στην Ευρώπη», τόνισε μεταξύ άλλων τα εξής:

«Σαράντα εκατομμύρια είναι οι εκτοπισμένοι σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης, εκ των οποίων το 50% είναι παιδιά.Από αυτούς, 4 εκατομμύρια είναι εκτοπισμένοι στην Ευρώπη. Κι όμως, η Ευρώπη δεν έχει προχωρήσει στην υιοθέτηση νομικών εργαλείων ή κάποιας σύμβασης, για τους εσωτερικά εκτοπισμένους. Τον εκτοπισμένο πληθυσμό τον χαρακτηρίζει η μονιμότητα, γιατί η πράξεις εκτοπισμού διαμορφώνουν το δικό της δίκαιο».

Ειδική μνεία έκανε στην περίπτωση της Κύπρου: «Οι εκτοπισμένοι της Ευρώπης ζουν δεκαετίες ως όμηροι εντός της πατρίδας τους, με ακραίο παράδειγμα τους Κυπρίους, που παραμένουν εκτοπισμένοι από το 1974, όταν η Τουρκία κατέλαβε το βόρειο τμήμα του νησιού» τόνισε, για να καταλήξει: «η Ευρώπη δεν αναζητά κανένα μηχανισμό επιβολής, ώστε να τελειώσει η παρανομία σε μια σειρά από χώρες.Ακόμα και οι αποφάσεις του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αγνοούνται απ’τις χώρες-μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης, χωρίς να υπάρχει κανένας μηχανισμός επιβολής».

Για τη μοίρα των εκτοπισμένων σε βάθος χρόνου, η κα Χριστοδουλοπούλου σημείωσε ότι: «Οι εκτοπισμένοι παραμένουν για χρόνια, χωρίς κανένα δικαίωμα, απ’αυτά που προβλέπονται απ’την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα.Κι ενώ η κατοχή ξένων εδαφών αποτελεί πράξη πολέμου, και οι μεταφορές πληθυσμών κι ο εποικισμός έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, το αίσχος των εκτοπισμένων όχι μόνο παραμένει, αλλά και διευρύνεται».

Κλείνοντας, διαπίστωσε ότι οι εσωτερικά εκτοπισμένοι είναι η πιο αδικημένη κατηγορία ανθρώπων. Η διαφορά τους από τον πρόσφυγα συνίσταται στο ότι δεν περνούν κανένα σύνορο, αλλά ζουν μέσα στα σύνορα που διαμόρφωσαν οι δυνάμεις κατοχής, παρά το γεγονός ότι η αιτία παραγωγής τους είναι κοινή: ο πόλεμος και οι ένοπλες συρράξεις. Είναι κοινή διαπίστωση, ότι οι εσωτερικά εκτοπισμένοι είναι υποτιμημένοι απ’τη διεθνή κοινότητα, χωρίς καμία ειδική προστασία.

Κι ας αποτελούν θύματα χωρών, που έχουν επίσης ως κοινό ότι δεν είναι κράτη δικαίου και ότι δεν σέβονται το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο.

Η παρουσία των 4 εκατομμυρίων εσωτερικά εκτοπισμένων στην Ευρώπη, αποτελεί μια πρόκληση για το Συμβούλιο της Ευρώπης και για τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Η Συρία αναδεικνύεται ως μαρτυρική χώρα-μετά την Παλαιστίνη-, γιατί στα 8 χρόνια του πολέμου, στο έδαφός της, γεννήθηκαν μεγάλοι αριθμοί αιτούντων άσυλο, προσφύγων πολέμου και εσωτερικά εκτοπισμένων, που χρειάζονται διεθνή προστασία.

Αντί για προστασία όμως, δύο τουλάχιστον χώρες του Συμβουλίου της Ευρώπης άμεσα και άλλες έμμεσα, πρωταγωνίστησαν, μαζί με τις ΗΠΑ, σε πόλεμο ενάντια στη Συρία, προκαλώντας με τη σειρά τους νέους πρόσφυγες και εκτοπισμένους. Όταν ο πόλεμος ονομάζεται ανθρωπιστικός, τότε μπορούμε να καταλάβουμε γιατί παρακολουθούμε, ανήμποροι, τη βία να γίνεται ρυθμιστής της ιστορίας».