ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Επικοινωνία / Contact RSS Twitter Facebook YouTube Instagram

02/07/2018

Ομιλία του Δημ. Παπαδημούλη στη διεθνή Ημερίδα της Ευρωομάδας της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο για θέματα Πολιτικής Συνοχής στην ΕΕ - βίντεο

Ομιλία του Δημ. Παπαδημούλη στη διεθνή Ημερίδα της Ευρωομάδας της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο για θέματα Πολιτικής Συνοχής στην ΕΕ - βίντεο



Οι χώρες που έχουν υψηλότερη ανεργία των νέων ή δέχονται προσφυγικές ροές, να δικαιούνται και περισσότερα από τα κονδύλια για τη Συνοχή - Και αντίστροφα, αν υπάρχουν χώρες που δεν δέχονται ούτε ένα πρόσφυγα, να έχουν το αντίστοιχο penalty

Ο στόχος δεν είναι να αυξάνονται οι ανισότητες με μικρότερο ρυθμό, όπως γίνεται σήμερα - Ο στόχος είναι να μειώνονται

.


Ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και επικεφαλής της Ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης, μίλησε στη διεθνή Ημερίδα REALPE: «Reseau d’ elus et d’ Autoritees Progressistes d’ Europe» (μτφ. «Δίκτυο Προοδευτικών Ευρωπαϊκών Εκλεγμένων και Τοπικών Αρχών»), που διοργάνωσε για δέκατη συνεχή χρονιά η Ευρωομάδα της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο στις Βρυξέλλες.
Στo πλαίσιο της ημερίδας, φέτος συναντήθηκαν και συζήτησαν Ευρωβουλευτές, εκπρόσωποι Εθνικών Κοινοβουλίων και της Τοπικής αυτοδιοίκησης, από Περιφέρειες και Δήμους. Στην ατζέντα τέθηκαν θέματα σημαντικά για την Ευρώπη και για τις περιφέρειες της, για τον ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της Αριστεράς στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Περιφερειακής πολιτικής, καθώς και μείζονα ζητήματα που επηρεάζουν άμεσα το ευρωπαϊκό περιφερειακό οικοδόμημα: Όπως το προσφυγικό, η σύνδεση και ο συντονισμός κοινών ενεργειών μεταξύ των περιφερειών, η κοινωνική συνοχή και ο ρόλος των Δημόσιων υπηρεσιών και του κοινωνικού κράτους σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο κ.ά.
Ο Δημ. Παπαδημούλης, μιλώντας εκ μέρους της Ευρωομάδας της Αριστεράς, είπε τα εξής:
«Πιστεύω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία και για την Ευρωομάδα της Αριστεράς και για το REALPE, που είναι μια πολύ καλή στρατηγική πρωτοβουλία που έχουμε λάβει εδώ και 10 χρόνια, να ενισχυθεί η συνεργασία με την Επιτροπή Περιφερειών. Νομίζω ότι είναι απαραίτητη αυτή η αμφίδρομη ανταλλαγή εμπειριών και απόψεων. Και είναι σημαντικό να μετάσχουμε ενεργά -και κυρίως εσείς που είστε εκλεγμένοι σε τοπικές και περιφερειακές αρχές- σε αυτό το Cohesion Alliance. Το λέω αυτό, γιατί αν δούμε τη δυναμική των πραγμάτων, η πολιτική συνοχής αντιμετωπίζει έναν κίνδυνο τεράστιο.
Ας ξεκινήσουμε από την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα λέει ότι στα τελευταία 10 χρόνια, από τότε δηλαδή που ξεκίνησε το REALPE, από τότε που ξεκίνησε η κρίση με την κατάρρευση της Lehmann Brothers και μέχρι τώρα, παρά τις πολιτικές συνοχής, οι ανισότητες μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, περιφερειακές και κοινωνικές, έχουν αυξηθεί.
Άρα ο στόχος της άμβλυνσης των ανισοτήτων, που είναι ένας ιδρυτικός στόχος της ΕΕ -τουλάχιστον στα χαρτιά- και ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκε το εργαλείο της πολιτικής συνοχής, δεν υλοποιείται.
Οι πολιτικές συνοχής εγκαθιδρύθηκαν για να μειώνονται οι ανισότητες και το αποτέλεσμα είναι να αυξάνονται οι ανισότητες. Άρα οι πολιτικές συνοχής δεν είναι επαρκείς. Όταν το θέτουμε αυτό διαρκώς εμείς από την Ευρωομάδα της Αριστεράς και άλλοι ευρωβουλευτές προοδευτικών κατευθύνσεων, η απάντηση που παίρνουμε πολλές φορές από τους τεχνοκράτες της Κομισιόν είναι ότι “αν δεν υπήρχαν οι πολιτικές συνοχής, οι ανισότητες θα ήταν μεγαλύτερες”. Ευχαριστώ πολύ!
Ο στόχος δεν είναι να αυξάνονται οι ανισότητες με μικρότερο ρυθμό, όπως γίνεται σήμερα, ο στόχος είναι να μειώνονται. Και από την στιγμή που αυξάνονται, αυτό σημαίνει ότι οι πολιτικές συνοχής δεν είναι επαρκείς.
Πρέπει να ενισχυθούν τα εργαλεία που μειώνουν τις ανισότητες, να ενισχυθούν οι πόροι. Και να κλείσουμε τις «τρύπες» μέσω των οποίων κονδύλια που δίνονται, υποτίθεται για συνοχή και για μείωση των ανισοτήτων, πηγαίνουν προς άλλες κατευθύνσεις, ανατροφοδοτώντας και αυξάνοντας εν τέλει τις ανισότητες.
Ένα θαυμάσιο παράδειγμα είναι τα κονδύλια για την έρευνα. Αν δείτε τους τρέχοντες αριθμούς από αυτόν τον κλάδο, το 78% πηγαίνει στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη, σε χώρες δηλαδή πολύ πλούσιες πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και μόνο το 11% στη νότια Ευρώπη και μόνο 1% στην ανατολική Ευρώπη. Υπάρχει μια πρόθεση στη νέα πρόταση της Κομισιόν αυτό το κονδύλι να αυξηθεί.
Αυτό όμως σημαίνει ότι αν δεν αλλάξουν τα “εργαλεία”, τα κριτήρια κατανομής, τότε θα έχουμε πολιτικές στο όνομα της συνοχής που θα μεγαλώνουν τις ανισότητες! Διότι οι πιο αναπτυγμένοι τεχνολογικά, οι πιο πλούσιοι, οι πιο έτοιμοι, θα παίρνουν περισσότερα λεφτά, θα κερδίζουν περισσότερα ανταγωνιστικά προγράμματα, με αποτέλεσμα και οι ανισότητες να μεγαλώνουν και να μεγαλώνει και το brain drain, η φυγή εγκεφάλων, μορφωμένων νέων ανθρώπων από τον ευρωπαϊκό νότο ή την ευρωπαϊκή ανατολή, προς τις χώρες που έχουν την αυξημένη τεχνογνωσία στα θέματα της έρευνας και της καινοτομίας. Αυτό πρέπει να αλλάξει και πρέπει να αλλάξει επειγόντως.
Το ίδιο γίνεται και με το λεγόμενο Ταμείο Γιούνκερ, όπως συνεχίζεται και αναπτύσσεται. Δεν είναι ένα κακό πράγμα αυτό καθ’ αυτό, αλλά όταν μέσω αυτού αποδυναμώνονται ή τίθενται σε κίνδυνο οι πολιτικές της συνοχής, τότε υπάρχει ένα καμπανάκι κινδύνου που λέει ότι πρέπει κάποια πράγματα να αλλάξουν. Πού βρισκόμαστε σήμερα; Αντί να ενισχυθούν τα κονδύλια για τις πολιτικές συνοχής, έχουμε μείωση.
Αν δεν αλλάξει αυτό θα έχουμε λογικά ακόμη μεγαλύτερη αύξηση των ανισοτήτων. Η μείωση είναι κατά μέσο όρο περίπου 10%, αλλά κυμαίνεται από χώρα σε χώρα, φτάνοντας σε ορισμένες χώρες και σε μείωση 22-23%. Νομίζω ότι ένας πρώτος στόχος μας είναι, σε αυτή την πολύμηνη διαπραγμάτευση για την ολοκλήρωση της συμφωνίας για το νέο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο, η Ευρωομάδα της Αριστεράς, οι αιρετές και περιφερειακές αρχές που συμμερίζονται ανάλογες απόψεις, το δίκτυο REALPE, σε συμμαχία με άλλες προσπάθειες όπως το Cohesion Alliance, να προσπαθήσουμε αυτά τα πράγματα να τα αντιμετωπίσουμε.

Εδώ νομίζω ότι έχει μεγάλη σημασία και ο ρόλος των τοπικών και περιφερειακών αρχών. Υπάρχει πολλές φορές μια λογική κεντρική, διακυβερνητική. Δηλαδή όλο το παιχνίδι να γίνεται μεταξύ Κομισιόν-κρατών μελών-κυβερνήσεων, με μια προσπάθεια υποβάθμισης, περιθωριοποίησης του ρόλου των τοπικών και περιφερειακών αρχών. Και νομίζω πως η δική μας η επιδίωξη ως Ευρωομάδα της Αριστεράς, ως προοδευτική πολιτική δύναμη, είναι να διεκδικούμε στο όνομα της αποκέντρωσης και της δημοκρατίας, να ενισχύεται διαρκώς ο ρόλος των τοπικών και περιφερειακών αρχών, να έχουν μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, τόσο από τους πόρους που διακινούνται και αξιοποιούνται μέσω των εθνικών προγραμμάτων, μέσω των κρατών-μελών, όσο και από αυτούς που διακυβερνώνται και διαχειρίζονται σε κεντρικό επίπεδο.
Προσυπογράφω τις παρατηρήσεις ότι χρειάζεται ενημέρωση, προσπάθεια, διεθνής διασύνδεση και συνεργασία, ώστε η ηγεσία των τοπικών και περιφερειακών αρχών να αποκτά περισσότερη τεχνογνωσία, να μπορεί να κάνει καλύτερο σχεδιασμό, να επιλέγει προτεραιότητες, και ξεκινώντας από μικρά πράγματα, να μπορεί να μπαίνει και σε ευρύτερα projects.
Για να το πω απλά, επειδή μιλάμε και σε μια πρωτοβουλία της Αριστεράς: οι τοπικές και περιφερειακές αρχές χρειάζονται περισσότερη διεθνοποίηση. Και ιδιαίτερα όσες δεν έχουν ακόμη τέτοιες επαφές και τους φαίνεται δύσκολο, τους φαίνεται βουνό να υποβάλλουν μια πρόταση, να ψάξουν να βρουν partners που έχουν παρόμοιους στόχους, μεγαλύτερη εμπειρία, για να μπορέσουν μαζί, με συνέργειες να υλοποιήσουν αυτά τα πράγματα.
Ένας από τους λόγους που χρησιμοποιούνται ως επιχείρημα για να μειωθούν τα κονδύλια της συνοχής είναι το Brexit. Αλλά αυτός είναι εν μέρει αληθής και εν μέρει ψευδής. Διότι θα μπορούσε η μείωση των κονδυλίων που διατίθενται στον προϋπολογισμό λόγω της μείωσης των κονδυλίων από την έξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση να αντικατασταθεί από νέους, ίδιους πόρους.
Υπάρχει ένα καλάθι προτάσεων από την Επιτροπή Μόντι, που προτείνει να αυξηθούν περισσότερο οι ίδιοι πόροι, ο κοινοτικός προϋπολογισμός, τα έσοδά του, ώστε να αυξηθούν τα κονδύλια της συνοχής, και όχι να μειωθούν.
Η θέση της Αριστεράς πρέπει να είναι “ούτε ένα ευρώ μείωση των κονδυλίων της πολιτικής συνοχής”. Και να δούμε επίσης το πώς τα κονδύλια της συνοχής θα πηγαίνουν απευθείας σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη και όχι σε αυτούς που δεν τα έχουν ανάγκη. Και εδώ, εκτός από το παράδειγμα των κονδυλίων για την καινοτομία στο οποίο αναφέρθηκα, υπάρχει και το περίφημο θέμα των conditionalities, του άρθρου 23 του αντίστοιχου Κανονισμού, που λέει ότι μια περιφέρεια μιας χώρας -ή πολλές περιφέρειες μιας χώρας ή όλες- κινδυνεύουν να μην πάρουν κονδύλια, να αποκλειστούν από τις πολιτικές συνοχής, αν υπάρξει μια απόκλιση στα δημόσια οικονομικά της χώρας. Προσέξτε τη λογική: Να τιμωρούνται περισσότερο χώρες και περιφέρειες που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τα κονδύλια της συνοχής. Ενώ υπάρχει το πρόσφατο παράδειγμα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας που απέδειξαν ότι αυτή η λογική των conditionalities είναι λάθος, είναι νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία, και είναι μια ανοησία.
Πριν δυόμιση, τρία χρόνια η Κομισιόν απειλούσε την Ισπανία και την Πορτογαλία ότι θα διακόψει τα περιφερειακά προγράμματα και την πολιτική συνοχής, διότι υπήρχαν αποκλίσεις. Τελικά με την προσπάθεια πολλών και της δικής μας Ευρωομάδας, αυτό δεν έγινε, και απέδειξαν και οι δύο χώρες, και ιδιαίτερα η Πορτογαλία, ότι υπάρχουν θετικές εξελίξεις, ανάπτυξη, αύξηση των επενδύσεων, μείωση της ανεργίας, αύξηση του κατώτατου μισθού και αξιοποίηση αυτών των κονδυλίων.
Καταλήγοντας νομίζω ότι πρέπει να επιμείνουμε και στα κριτήρια κατανομής. Εκτός από το ΑΕΠ, να μπουν και άλλα κριτήρια κοινωνικά. Και σε αυτό να επιμείνουμε γιατί είναι και ένα κριτήριο δικαιοσύνης. Δηλαδή οι χώρες που έχουν υψηλότερη ανεργία των νέων να δικαιούνται και περισσότερα.
Η κλιματική αλλαγή, οι προσφυγικές ροές... Όποιος έχει περισσότερους πρόσφυγες να φιλοξενήσει στη χώρα του έχει και μεγαλύτερες ανάγκες, και άρα πρέπει να πάρει περισσότερα λεφτά. Και αντίστροφα, αν υπάρχουν χώρες που δεν δέχονται ούτε ένα πρόσφυγα, να έχουν από αυτό το αντίστοιχο penalty. Διότι αλλιώς, αν είμαστε μια Ευρώπη α λά κάρτ, που όλοι θέλουν τα κονδύλια για τη συνοχή, για την Κοινή Αγροτική Πολιτική, αλλά όταν ερχόμαστε στην αντιμετώπιση και στη φιλοξενία των προσφύγων με βάση κάποιες αρχές αλληλεγγύης και ανθρωπισμού, εκεί να λένε οι διάφοροι Όρμπαν και Κατσίνσκι “εγώ δεν θέλω ούτε έναν”, εκεί δεν μπορεί η Ευρώπη να σφυρίζει αδιάφορα.
Εμείς πρέπει σε αυτό το θέμα να δείξουμε - και σε πολιτικό επίπεδο και μέσα από τις τοπικές και περιφερειακές αρχές, έμπρακτα την υποστήριξη κάποιων κανόνων ανθρωπισμού και αλληλεγγύης. Σας ευχαριστώ».



Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ