Ομιλία της Βουλευτή Κέρκυρας του ΣΥΡΙΖΑ στην ολομέλεια της Βουλής την Τετάρτη (01/08) κατά τη συζήτηση και ψήφιση του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, «Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Ιόνιο Πανεπιστήμιο και άλλες διατάξεις»

.

«Δυστυχώς, δεν νομοθετούμε στη τριτοβάθμια εκπαίδευση, σε κενό αέρος. Το έγκλημα συνετελέσθη, με μια άνιση και άλογη ανάπτυξη και με μία άναρχη δόμηση. Δυστυχώς, όσο και να προσπάθησε η εκάστοτε πολιτική ηγεσία να λειτουργήσει με μοναδικό γνώμονα την αμεροληψία του ακαδημαϊκού κριτηρίου ανασχεδιασμού του πανεπιστημιακού χάρτη έναντι τοπικισμών, δεν τα κατάφερε. Στην Ελλάδα, κατίσχυσε το, κάθε πόλη και σχολή, κάθε χωριό και Τμήμα.»

Ολόκληρη η ομιλία:
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι δύσκολο πραγματικά να παίρνω το λόγο με τη διττή ιδιότητα μου, της βουλεύτριας Κέρκυρας και της επίκουρης καθηγήτριας του Ιονίου Πανεπιστημίου το οποίο έχω τη χαρά και την τιμή να υπηρετώ από το 2005. Όπως είχα πει και στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων, δεν είναι απλώς για εμάς η εργασιακή μας καθημερινότητα αλλά ο ορίζοντας ζωής μας, πολλώ δε μάλλον, όταν ο πανεπιστημιακός δεν είναι απλώς μια δουλειά.
Τυχόν κριτικές παρατηρήσεις, για να ξεκαθαρίσω και τη θέση μου, γίνονται πάντοτε με πνεύμα θετικό και μια προσπάθεια να βελτιωθεί, το ακαδημαϊκό ίδρυμα στο οποίο υπηρετώ. Αιρετοί είμαστε εδώ και για κάποιες και κάποιους από εμάς, η πολιτική δεν είναι επάγγελμα.
Ξεκινώ, λοιπόν, από την κατάσταση την οποία παραλάβαμε. Οι αυθαιρεσίες και τα «αυθαίρετα» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τα οποία νομιμοποιούσαν και αναπαρήγαγαν τα πονηρά κλεισίματα ματιού στους τοπικούς παράγοντες, στα επιμελητήρια, σε δημάρχους, στα εκλογικά πελατολόγια, στους ξενοδόχους, στην Ελλάδα του «rooms to let», όλα αυτά λοιπόν δυστυχώς, δεν επιδέχονται μικροδιορθώσεις και μερεμέτια, αλλά μπουλντόζα.
Δυστυχώς, δεν νομοθετούμε στη τριτοβάθμια εκπαίδευση, σε κενό αέρος. Το έγκλημα συνετελέσθη, με μια άνιση και άλογη ανάπτυξη και με μία άναρχη δόμηση. Δυστυχώς, όσο και να προσπάθησε η εκάστοτε πολιτική ηγεσία να λειτουργήσει με μοναδικό γνώμονα την αμεροληψία του ακαδημαϊκού κριτηρίου ανασχεδιασμού του ακαδημαϊκού χάρτη έναντι τοπικισμών, δεν τα κατάφερε. Στην Ελλάδα, κατίσχυσε το, κάθε πόλη και σχολή, κάθε χωριό και τμήμα.
Αλληλοεπικάλυψη λοιπόν γνωστικών αντικειμένων, χάος με τα επαγγελματικά δικαιώματα, τμήματα που λειτουργούσαν αξιοπρεπώς και με διεθνείς αξιώσεις και άλλα τα οποία έφθιναν, μαράζωναν και έγιναν ένας απλός τίτλος.
Τι θα μπορούσε να γίνει σε αυτό το σκηνικό; Η φιλοσοφία του νομοσχεδίου, υπαγορεύεται από την ανάγκη υλοποίησης ενός τρίτου δρόμου που θα παρακάμπτει τόσο τη «Σκύλα» ένα βίαιου κλεισίματος των ΤΕΙ αλλά και τη «Χάρυβδη» της εξίσου βίαιης και ανορθόλογης ανωτατοποίησής τους. Κάτι που θα παρέπεμπε, για όσες και όσους από εμάς το ζήσαμε, στην Αγγλία των αρχών του 1990, όταν εν μια νυκτί τα polytechnics έγιναν πανεπιστήμια προκειμένου η παιδεία, από αγαθό και αξία καθαυτή, να εκφυλιστεί σε ένα εργαλείο και να σχεδιάζεται με ανάγκες μόνο της αγοράς, να γίνει εν πολλοίς, αγοραία.
Να τα κλείσουμε λοιπόν; Η δεύτερη λύση. Εδώ λοιπόν ο Αρμαγεδδών που άκουγε στον Οργουελικό ευφημισμό, «Σχέδιο Αθηνά», δεν θα έλυνε προβλήματα, θα άνοιγε πληγές. Θα υπαγορεύονταν αποκλειστικά, όπως και πήγε να γίνει, από μια εξοικονόμηση κόστους με αντίτιμο, με «λύτρα», τις ανθρωποθυσίες στο βωμό του.
Άρα, μια λύση ορθή είναι αυτή που προκρίθηκε. Αξιοποίηση δομών, εργαστηρίων και προσωπικού των ΤΕΙ, για να αιμοδοτήσουν και να ενισχύσουν τα περιφερειακά πανεπιστήμια και η δημιουργία πανεπιστημίων συνεργειών, με την Φιλοσοφία να συνυπάρχει με το εργαστήριο βιοτεχνολογίας και τη λογοτεχνική μετάφραση με το επιχειρηματικό πάρκο. Κριτικές παρατηρήσεις και προσωπική γνώμη, διατύπωσα και στην Επιτροπή των Μορφωτικών Υποθέσεων, με σκοπό επαναλαμβάνω, να συμβάλλω κι εγώ θετικά ως πανεπιστημιακός και να αποφευχθούν προβλήματα τυχόν αλληλοεπικαλύψεων γνωστικών αντικειμένων.
Θέλω να κλείσω με κάποια θετικά. Θα ήθελα, λοιπόν, να πω ότι στα θετικά προσμετρώ, αυτό το οποίο έγινε με νομοτεχνική βελτίωση, τη δημιουργία ενός Ινστιτούτου Ιστορικών Σπουδών, το οποίο καλύπτει όλες τις περιόδους της ιστορίας και δεν το λέω αυτό για να κόψουμε την κορδέλα, όπως κάποιος συνάδελφος από την αντιπολίτευση είπε, δεν γίνεται εν ακαδημαϊκό κενό. Γίνεται με μαγιά, υποδομή 35 χρόνια διεθνούς παρουσίας, διεθνούς έρευνας, πάρα πολύ αξιόλογων διδακτορικών διατριβών, διεθνών συνεδρίων, του μόνου αυτοτελούς τμήματος στην Ελλάδα του τμήματος Ιστορίας του Ιονίου, ένας εκ των αρχιτεκτόνων ήταν και ο αείμνηστος Σπύρος Ασδραχάς, ενός Τμήματος με διεπιστημονικές προσεγγίσεις.
Τέλος, θα ήθελα να πω προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι χαιρετίζουμε, καλωσορίζουμε πραγματικά, τα νέα Τμήματα, που θα δημιουργηθούνε. Με την ελπίδα και την ευχή ότι αυτά δεν θα γίνουνε ένα κενό περιεχομένου κέλυφος, ένα ‘αδειανό πουκάμισο’ και για να γίνει αυτό και είμαι σίγουρη ότι έχουνε εξευρεθεί τα μέσα, θα πρέπει να υπάρξουν βεβαίως πόροι κάλυψης λειτουργικών εξόδων, εξοπλισμού, ούτως ώστε να μην επαναληφθεί πάλι η ιστορία ως τραγωδία ή ως φάρσα και να μη φτάσουμε πάλι σε σημείο να στέλνουμε τους φοιτητές μας, σε κάποια ακαδημαϊκή εξορία. Σε κτήρια τα οποία δεν θα έχουνε βιβλιοθήκες, δεν θα έχουνε υπολογιστές, δεν θα έχουνε εργαστήρια, με άλλα λόγια, χωρίς να υπάρχει διασύνδεση με το ακαδημαϊκό γίγνεσθαι.
Θα ήθελα, τέλος, για να κλείσω με αυτό, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι να πω το εξής. Εάν έπρεπε να σχεδιάσουμε ex nixilo, σε μία ακατοίκητη περιοχή τον ακαδημαϊκό χάρτη και είναι προσωπική μου γνώμη και φαντάζομαι ότι διάφοροι ακαδημαϊκοί τη συμμερίζονται, θεωρώ ότι η γεωγραφική διασπορά, δεν κάνει καλό. Δυστυχώς αυτό, δεν καθίσταται εφικτό, όλα αυτά είχαν σχεδιαστεί, είναι έτοιμα, βρέθηκαν. Θεωρώ όμως και είναι πεποίθηση μου βαθιά, ότι ένα πανεπιστήμιο, αξίζει το όνομα του ως τέτοιο, όταν έχει μια κρίσιμη μάζα που το κάνει κοινότητα. Μια κοινότητα που δημιουργεί μια περιρρέουσα πολιτιστική και πνευματική ατμόσφαιρα, με κεντρική βιβλιοθήκη, διεπιστημονικότητα και συνέργειες.
Σας ευχαριστώ πολύ.