Η Ελένη Αστρινάκη, αγαπημένη συντρόφισσα και φίλη, δεν είναι πια κοντά μας. Για δύο χρόνια έδωσε τη δική της μάχη με την αρρώστια και έφυγε με γενναιότητα και αξιοπρέπεια. Όσο κι αν περιμέναμε το τέλος, η οδύνη μας για την απώλειά της είναι βαθιά, απαρηγόρητη.

Η Ελένη μας, μια σπάνια προσωπικότητα, δυναμική, ασυμβίβαστη, περήφανη, εκρηκτική, ευαίσθητη και ανιδιοτελής, ήταν παρούσα από τα νεανικά της χρόνια στους αγώνες της Αριστεράς. Συνδύαζε την πολιτική συγκρότηση με την πνευματική καλλιέργεια, τη διανόηση με την καθημερινότητα της πολιτικής πάλης. Παράλληλα καλλιέργησε μια ιδιαίτερη ποιητική φωνή, διακριτική και μεστή, που κέρδιζε μέσα στο χρόνο σε βάθος και ουσία.

Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Αθήνας και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Βιέννη και στη Μελβούρνη. Εργάστηκε στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ και στο Δημοτικό Ραδιόφωνο. Από το 1981 πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με την ποιητική συλλογή «Πρώτη πράξη», για να ακολουθήσουν άλλες πέντε συλλογές («Εργοστάσια οδύνης», «Πάθη φωνηέντων», «Μαύρο μαύρο», «Ελάσματα», «BassoContinuo»). Στην ποίησή της η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και λογοτεχνία συναντά την ποιητική πρωτοπορία του 20ού αιώνα, η γλώσσα του σώματος και του ατομικού βιώματος ριζώνουν στους τόπους της ιστορίας και των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων, το τραύμα αναδεικνύεται διπλό, προσωπικό και συλλογικό, κι ο θάνατος, πάντα παρών στα ποιήματά της, φέρει μέσα του την αντίσταση.

Η Ελένη δεν είναι πια κοντά μας, η μνήμη της όμως πάντα θα μας συντροφεύει. Τα λόγια του αποχαιρετισμού γραμμένα σε ένα έλασμα, όπως αυτά που ενέπνευσαν μία από τις συλλογές της, μια μικρή χρυσή πινακίδα που θα τη συνοδεύει στο μεγάλο της ταξίδι. Αντίο, Ελένη.