Συνέντευξη του Βουλευτή Β΄ Αθηνών και Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ στον ρ/σ «Στο Κόκκινο» και στον δημοσιογράφο Γ. Τραπεζιώτη

Στο Ραδιοφωνικό Σταθμό «ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ» και στο δημοσιογράφο Γιώργο Τραπεζιώτη μίλησε ο Βουλευτής Β’ Αθηνών και Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Ξυδάκης.

Για τη σημερινή μέρα εξόδου από το μνημόνιο

Ισχύουν πράγματα τα οποία τα έχουμε πει αρκετά τους τελευταίους μήνες, ότι σηματοδοτεί έστω και ψυχολογικά αυτή η λήξη των μνημονίων μία καμπή, ένα νέο ξεκίνημα. Φεύγει ένα βάρος από πάνω σου, ανακτάς ως κυβέρνηση και ως χώρα βαθμούς ελευθερίας. Βέβαια στη δημοσιονομική σου πολιτική υπάρχουν τα βάρη των υποχρεώσεων που έχεις συμφωνήσει και κυρίως η βαριά πραγματικότητα που αφήνει η κρίση. Το μεγάλο χρέος, η ανεργία, η πληγωμένη οικονομία. Είναι όμως διαφορετικό να είσαι εκτελεστής κάποιων εντολών και είναι διαφορετικό να σχεδιάζεις το δικό σου μείγμα πολιτικής σύμφωνα με τις ανάγκες του ελληνικού λαού, σύμφωνα με τις λαχτάρες του, σύμφωνα με αυτό που πρέπει να κάνεις για να βγεις στο μέλλον.

Από κει και πέρα, αυτό που έχουμε πει εδώ και πολύ καιρό είναι ότι είναι περισσότερο μια νέα αρχή. Στόχος είναι να μπορέσεις τουλάχιστον να αποκλείσεις όλες τις αιτίες και τις παθογένειες που οδήγησαν στη μεγάλη κατάρρευση και στη χρεωκοπία 2009-10, να μην επαναληφθούν αυτά τα φαινόμενα και να μπορέσεις να ανακτήσεις και το εισόδημα που χάθηκε και κυρίως να βρεθούν πολλές και καλές δουλειές για τον κόσμο που παραμένει εκτός εργασίας ή υποαπασχολείται.

Για τη αντιπολίτευση που μιλά για ένα άτυπο 4ο μνημόνιο

Όπως οφείλουμε να χαιρόμαστε και οφείλουμε επίσης να είμαστε πολύ σοβαροί και προσεκτικοί και υπεύθυνοι για την επόμενη μέρα, έτσι δεν μπορώ να καταλάβω και όλη αυτή τη μνησικακία και τη γκρίνια.

Όσες προϋποθέσεις και υποσημειώσεις να βάλεις, είναι μία στιγμή η οποία έχει ένα ιστορικό βάρος. Αυτό που θα ήθελα να επισημάνω ακριβώς με αυτό τον διχαστικό λόγο, τις δολοφονίες χαρακτήρων, τις κατασκευές ψευδών ειδήσεων διαρκώς είναι ότι μια απώλεια αυτών των χρόνων της κρίσης είναι ότι έχουμε μια δημόσια σφαίρα γεμάτη κακοπιστία, γεμάτη ψευδολογία, γεμάτη μνησικακία, έχουμε μια δημοκρατία που έχει κάποιες αμυχές, κάποια τραύματα.

Νομίζω ότι είναι χρέος του δημοκρατικού κόσμου, του δημοκρατικού χώρου και των δημοκρατών πολιτών, να δυναμώσουμε τη δημοκρατία να ξαναπιστέψουμε σ’ αυτή, να πιστέψουμε στις δυνάμεις της κοινωνίας στην πολιτική κοινωνία, στην κοινωνία των πολιτών, και σ’ αυτό που λέμε μία χώρα μία κοινωνία που εμπνέεται από τους πολίτες της και μια δημοκρατία που εμπνέει τους πολίτες. Αυτή η διαρκώς στείρα αντιπαράθεση αυτός ο λόγος της εχθροπάθειας είναι και κουραστικός και ατελέσφορος και άγονος και από ένα σημείο και έπειτα τοξικός. Και ως τέτοιος θα πρέπει να αντιμετωπισθεί.

Για τη δήλωση για δηλωμένους εχθρούς της δημοκρατίας για διορισμένα τσιράκια του Παπαδόπουλου για φανερούς εραστές της απολυταρχίας κλπ.

Υπάρχουν πρόσωπα που μπήκαν ως λαθρεπιβάτες στην κοινοβουλευτική δημοκρατία οι οποίοι σταδιακά από το πολιτικό περιθώριο και τα υπόγεια της λεγόμενης δεξιάς πολυκατοικίας όπως την περιέγραφε ο κ. Καρατζαφέρης πέρασαν στους υψηλούς ορόφους και στα ρετιρέ.

Καταγράφεται εκεί καιροσκοπισμός, ακραίος οπορτουνισμός, μόνιμη δυσπιστία και άρνηση της δημοκρατίας και του ήθους και της στάσης, που οφείλουν να έχουν και οι πολιτικοί και οι πολίτες στη δημοκρατία.

Πρέπει να θυμηθούμε ότι σε όλη τη μεταπολίτευση και επί Κων/νου Καραμανλή και επί Κώστα Καραμανλή και επί Κων/νου Μητσοτάκη, οι αντιπαραθέσεις ήταν οξύτατες, ήταν σφοδρές αλλά ήταν κυρίως πάνω στο πολιτικό επιχείρημα και σε κρίσιμες στιγμές υπήρξε και συνομιλία και συνεννόηση. Εδώ, ιδίως μετά τη σύνθετη διακυβέρνηση Σαμαρά με την επιμόλυνση της παράταξης από αυτά τα ακραία στοιχεία έχουμε πάλι αναβιώσεις ενός λόγου εμφυλίου και μίσους. Αλλιώς είδαμε τις δεκαετίες ακόμη και του δικομματισμού να διεξάγεται ο κοινοβουλευτικός βίος και αλλιώς πάνε κάποιοι να το παράξουν να το αλλάξουν και να το νοθεύσουν.

Επισημαίνω και γι’ αυτό εφιστώ την προσοχή για τους κινδύνους ορμπανοποίησης της πολιτικής ζωής, του πολιτικού λόγου, επιμολύνθηκε η Αυστρία, έχει επιμολυνθεί ένα μέρος της Γερμανικής ζωής από το AFD. Που είναι ακραίο, εθνικιστικό, με φασίζοντα χαρακτηριστικά κόμμα. Τέτοιος λόγος εκπέμπεται και από το CSU που είναι κυβερνητικός εταίρος.

Ο Όρμπαν διδάσκει και κάνει εξαγωγή ενός ακραίου πολιτικού παραδείγματος, μιλάει για λευκό χριστιανικό κράτος, για πράγματα που έχουν να ακουστούν από την εποχή των ναζί στον μεσοπόλεμο και από άλλα καθεστώτα του μεσοπολέμου, σε λαούς πληγωμένους από τη διαρκή λιτότητα, σε λαούς πληγωμένους από την κρίση, την οποία άδικα πλήρωσαν όπως ο ελληνικός λαός.

Αυτοί οι ακροδεξιοί δημαγωγοί είναι πιθανόν να παίξουν πάνω σε αυτά τα αντανακλαστικά και σ’ αυτή την δομική απογοήτευση

Γι’ αυτό και καθήκον της αριστεράς και των δημοκρατικών δυνάμεων είναι να σταθούν πλάι στο λαό, να τον αφουγκραστούν, να τον ακούν διαρκώς, να πράττουν διαρκώς, να είναι δραστήριοι, να είναι πραγματιστές και ταυτόχρονα να δίνουν την ελπίδα και την έμπνευση και την πίστη στη δημοκρατία. Αυτό είναι το νόημα και γι’ αυτό κάποιος μπορεί να βρει ότι είμαι σχετικά οξύς. Όχι, πρέπει να ξεχωρίσουμε τα πράγματα: Τι είναι δημοκρατία και τι είναι άρνηση της δημοκρατίας;

Για τη μόνιμα αρνητική στάση της κυρίας Φώφης Γεννηματά στο κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ για δημιουργία προοδευτικού μετώπου

Η μεγάλη κεντροαριστερή παράδοση όπως εκφράστηκε στη μεταπολίτευση αλλά και πριν τη δικτατορία, δεν υπακούει ούτε στα κελεύσματα και τις προτροπές των μιντιακών ομίλων ούτε καν στις προτροπές και τα συνθήματα που μπορούν να εκπέμπουν διάφοροι αρχηγοί περιστασιακοί και κατώτεροι των περιστάσεων. Ούτε το 2012 η μεγάλη κεντροαριστερή πλειοψηφία άκουσε και τρομοκρατήθηκε από αυτά που συμβαίνανε ούτε το 2015 σε τρεις μεγάλες στιγμές στην κάλπη. Τον Ιανουάριο του 2015, και στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.

Άρα λοιπόν ο σύμμαχος και το κοινωνικό υποκείμενο της έμπνευσης και της δύναμης για την αριστερά είναι πάντα οι πολίτες, είναι ο λαός. Θα γίνουν και επαφές με τα κορυφαία πολιτικά στελέχη τα οποία δέχονται να συζητήσουν, να είναι σε ένα διάλογο, κάνουν αυτοκριτική, κάνουν γόνιμη κριτική, αλλά νομίζω ότι η πλειοψηφία διαμορφώνεται με βάση το κριτήριο το ένστικτο των πολιτών, του κόσμου.

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ.