Ομιλία στην ολομέλεια της Βουλής για τον κρατικό προϋπολογισμό του 2019

.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ο Προϋπολογισμός είναι ως εκ της φύσεώς του η πιο πολιτική συζήτηση της χρονιάς. Μάλιστα, φέτος διαρκούσης της συζητήσεως είχαμε και δύο σημαντικά πολιτικά γεγονότα, το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας και όσα ελέχθησαν εκεί, αλλά και την ομιλία του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη. Επίσης, έχουμε μια χρονιά εκλογών μπροστά μας και έχουμε και τον πρώτο μεταμνημονιακό Προϋπολογισμό. Όλα αυτά, μαζί με το γεγονός ότι έχουμε βγει από το μνημονιακό καθεστώς εξαίρεσης, μάς επιτρέπουν να κάνουμε έναν καλύτερο προγραμματισμό, αλλά και αναστοχασμό για όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια και οδηγούν σ’ αυτά που θα συμβούν τα επόμενα χρόνια.

Επίσης, έχοντας βγει από τη μνημονιακή συνθήκη, έχουμε τη δυνατότητα να συνομιλούμε και να ασχολούμαστε με πιο καθαρή ματιά μ’ αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη, μ’ αυτά που συμβαίνουν αυτήν την περίοδο στην Ιταλία, στη Γαλλία, στην Αυστρία με το δωδεκάωρο, στην Ουγγαρία με τα εργασιακά. Όλες αυτές οι κινητοποιήσεις φωτίζουν το πλαίσιο της συζήτησης και φυσικά μας αφορούν.

Ο κοινός παρονομαστής όλης αυτής της συζήτησης που γίνεται στην Ευρώπη, με όποιον τρόπο και να διεξάγεται, είναι το κράτος πρόνοιας και το μέλλον του, δηλαδή αν θα διατηρηθεί, αν θα αναπτυχθεί, αν θα υποχωρήσει χάριν των επενδύσεων και της επιχειρηματικότητας, γιατί αυτό υποτίθεται ότι είναι το δέλεαρ γι’ αυτούς για τους οποίους αποτελεί δέλεαρ.

Αν δούμε τη ρητορική και τα αιτήματα αυτής της κινητοποίησης που γίνεται, τα «κίτρινα γιλέκα» στη Γαλλία, θα διαπιστώσουμε ότι είναι μια αντίδραση στη λιτότητα και στη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους που προωθείται και στη χώρα αυτή. Η αφορμή ήταν ένας φόρος στα καύσιμα, αλλά δεν ήταν ο φόρος αυτός καθαυτός που πυροδότησε την αντίδραση. Ήταν το ότι ταυτόχρονα με αυτόν καταργήθηκε ένας άλλος φόρος, ο οποίος αφορούσε τους πολύ πλούσιους.

Αυτό, όσο προκλητικό και αν είναι, δεν είναι κάποια ακρότητα. Είναι ένα πολιτικό πρόγραμμα, είναι στον πυρήνα αυτού που λέει η δεξιά και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και στη Γαλλία και παντού. Η ελληνική εκδοχή είναι αλήθεια ότι μοιάζει περισσότερο με Τραμπ παρά με Μακρόν, αλλά ο παρονομαστής παραμένει κοινός.

Τι λέει αυτή η αφήγηση; Λέει ότι πρέπει να μειώσουμε τη φορολογία των πλούσιων ως κίνητρο επενδύσεων. Επειδή η φτωχή και η μεσαία τάξη δεν επενδύουν, μιλάμε για μείωση της φορολογίας στους πολύ πλούσιους. Έτσι –λέει- θα παραχθεί πλούτος και θα διαχυθεί στην κοινωνία. Αυτή είναι η θεωρία της οικονομίας της διάχυσης, του trickle-down economics, όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται, που είναι μια απάτη την οποία έχει αποκηρύξει ακόμα και το ΔΝΤ. Μάλιστα, αναφέρει σε μελέτη του ότι η αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος του κατώτερου 20% της κοινωνίας εισοδηματικά οδηγεί σε ανάπτυξη, ενώ η αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος του ανώτερου 20% των εισοδημάτων της κοινωνίας στην πραγματικότητα και μεσοπρόθεσμα οδηγεί σε ύφεση.

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει με την προώθηση αυτών των πολιτικών είναι η μείωση της φορολογίας να καταλήγει στις τσέπες των πολύ πλούσιων με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι ο προφανής. Η μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης αποτελεί κατευθείαν «ζεστό» χρήμα στην τσέπη. Ο δεύτερος τρόπος, ο έμμεσος, είναι η υποκατάσταση λειτουργιών που το κοινωνικό κράτος αναγκάζεται να εγκαταλείψει λόγω έλλειψης φορολογικών εσόδων. Έτσι βλέπουμε να κερδίζουν με δύο τρόπους, πρώτον μη πληρώνοντας φόρους και δεύτερον, πουλώντας τις υπηρεσίες τις οποίες το κράτος δεν αναλαμβάνει επειδή δεν έχει τους πόρους να τις υποστηρίξει.

Γι’ αυτό η Νέα Δημοκρατία μιλάει στην Ελλάδα για μείωση των φόρων, αλλά και για περιορισμό του κοινωνικού κράτους, της παιδείας, της υγείας, της ίδιας της κοινωνικής ασφάλισης. Θυμόμαστε τον κ. Μητσοτάκη να λέει ότι τα νοσοκομεία δεν πρέπει σώνει και καλά να έχουν διαγνωστικές δυνατότητες. Αυτό το outsourcing, όπως λέγεται, είναι στον πυρήνα της πολιτικής σας, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με ανάπτυξη ούτε με δικαιοσύνη. Είναι ένας τρόπος πλουτισμού της οικονομικής ολιγαρχίας.

Είναι περιττό να πούμε ότι η μεσαία τάξη εν προκειμένω είναι στην ίδια μοίρα με τις λαϊκές τάξεις, διότι καμμία μείωση της φορολογίας δεν μπορεί να υποκαταστήσει την απώλεια που προκύπτει από την κατάργηση των δωρεάν υπηρεσιών και την αντικατάστασή τους από ιδιωτικές.

Αν όλα αυτά ισχύουν γενικά και απασχολούν χώρες όπως η Ιταλία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ, χώρες που δεν δοκιμάστηκαν από την κρίση όσο η Ελλάδα, εμάς μας αφορούν σε πολλαπλάσιο βαθμό, διότι βγαίνουμε από μια περίοδο στην οποία το κοινωνικό κράτος δέχθηκε ισχυρά πλήγματα και αν δεν ήταν η παρούσα Κυβέρνηση την τελευταία τετραετία, τότε τα πλήγματα αυτά θα ήταν συντριπτικά για την κοινωνία.

Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που, όπως έχετε καταλάβει και από την πολιτική μας και από τον ανά χείρας Προϋπολογισμό, επιχειρούμε να κινηθούμε από τα κάτω προς τα πάνω ενισχύοντας τη ζήτηση, ενισχύοντας την κατανάλωση, αυξάνοντας τους μισθούς, αναθερμαίνοντας με τον τρόπο αυτόν την οικονομία.

Είναι προφανές ότι μια χώρα του λεγόμενου πρώτου κόσμου δεν μπορεί να βασίζεται σ’ ένα οικονομικό μοντέλο εξαγωγών με μόνα όπλα τους φυσικούς πόρους και τη φθηνή εργασία. Το ΑΕΠ σε μια χώρα της Ευρωζώνης πρέπει να συγκροτείται σε μεγάλο βαθμό από την κατανάλωση και η συμμετοχή της μισθωτής εργασίας και του κόσμου της δουλειάς εν γένει στον σχηματισμό του ΑΕΠ πρέπει να είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι είναι σήμερα. Είναι προφανές ότι μια χώρα με τέτοια χαρακτηριστικά θα είναι σε θέση να διεκδικήσει και καλύτερη θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.

Κύριοι συνάδελφοι, αυτό που επιχειρούν η Νέα Δημοκρατία και η ελίτ που τη στηρίζει είναι κάτι που συναντάμε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, σε κάθε μία με την ιδιαιτερότητά της. Η απονομιμοποίηση και η κρίση αντιπροσώπευσης, παρακολουθήματα της οικονομικής κρίσης, επιχειρείται να ξεπεραστούν με παραπομπή σε άλλες συλλογικές ταυτότητες, όπως παραδείγματος χάρη το έθνος και φυσικά, όπως συμβαίνει πάντα, σε αντίθεση με τον άλλον, ο οποίος είναι ο εχθρός. Μπορεί να είναι εξωτερικός εχθρός, μπορεί να είναι εσωτερικός εχθρός, μπορεί να είναι μια άλλη χώρα, μπορεί να είναι ο μετανάστης, μπορεί να είναι ο γκέι. Διαλέξτε και πάρτε. Υπάρχει μεγάλη γκάμα εχθρών που προσφέρονται.

Ένα λεπτό, κύριε Πρόεδρε.

Η αξιοποίηση του μεταναστευτικού από την άκρα δεξιά και εσχάτως και από την πιο τυπική δεξιά είναι το πιο ζωντανό παράδειγμα αυτής της στρατηγικής.

Tο είδαμε και με τη δεξιά στροφή του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και με τη στήριξη του ιδεολογικά ακραίου Manfred Weber. Το είδαμε και στο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, όμως, από τον κ. Σαμαρά και από άλλους. Είδαμε μια μετακίνηση σε θέσεις και συνθήματα της Χρυσής Αυγής. Το είδαμε, επίσης, με τη ρητορική περί Δεξιάς που δεν πρέπει πλέον να είναι ενοχική.

Αλλά η ενοχική Δεξιά δεν είναι παρά η Δεξιά με μια αίσθηση ιστορικότητας. Είναι η Δεξιά που συνειδητοποίησε το ΄74 ότι υπήρξε ένα πολιτικό συνεχές που οδήγησε από την κατοχή στον εμφύλιο, στο μετεμφυλιακό κράτος εξαίρεσης και τελικά στη χούντα και την παράδοση του 40% της Κύπρου στους Τούρκους.

Εάν θέλετε να αποτινάξετε αυτήν την ενοχικότητα, κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, δεν έχετε παρά να κάνετε αυτοκριτική και να ακολουθήσετε το μονοπάτι της Δημοκρατίας και της σύνεσης και όχι να χαϊδεύετε τον νέο εθνικισμό, ο οποίος θα μας οδηγήσει -αν επικρατήσει- σε περιπέτειες και καταστροφές, όπως έγινε το 1897, το 1922, αλλά και το 1974.

(Στο σημείο αυτό την Προεδρική Έδρα καταλαμβάνει ο  Α΄ Αντιπρόεδρος της Βουλής κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΟΥΡΑΚΗΣ)

Είναι προφανές ότι εμείς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουμε μια τέτοια Ελλάδα, μια Ελλάδα του «ελιά, ελιά και Κώτσο Βασιλιά», μια Ελλάδα της φτώχειας, μια ελληνική κοινωνία παρατημένη στου πατριδέμπορες. Και η αντίσταση σε μια τέτοια προοπτική περνάει μέσα από την εγρήγορση των δημοκρατικών δυνάμεων, βέβαια, αλλά περνάει και από ένα μοντέλο ανάπτυξης που αφορά τους πολλούς.

Ο Προϋπολογισμός του 2019 και η στρατηγική μας για τη μεταμνημονιακή περίοδο συντείνουν σε μια τέτοια προοπτική. Σας ζητώ να υπερψηφίσετε τον Προϋπολογισμό.

Σας ευχαριστώ πολύ.