Κυρίες και κύριοι, πρώτα θα ήθελα να κάνω ορισμένα διευκρινιστικά σχόλια.
Θα ήθελα να εκφράσω τη λύπη μου και, αν θέλετε, την αγανάκτησή μου για όσα είπε ο Πρόεδρος του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης πριν από λίγες μέρες. Ξέρετε ότι είμαι μετρημένος στα λόγια μου και προσέχω τι λέω. Όμως να εκτοξεύονται κατηγορίες, ότι υπάρχουν εδώ προδότες που δεν δίστασαν να κάνουν συναλλαγές σε εθνικά θέματα, είναι πέρα από τις συνήθεις αλληλοκατηγορίες που ανταλλάσσονται σ’ αυτόν τον χώρο. Μπορεί κάποιοι στο όνομα ενός πρόσκαιρου οφέλους και επιρροής σε ορισμένες περιοχές να εξάπτουν τα πάθη, αλλά με καιροσκοπισμό παραβλέπουν ότι αν δεν βρεθεί λύση στο Μακεδονικό, υπάρχει κίνδυνος μελλοντικά να δούμε «Μεγάλη Αλβανία» και «Μεγάλη Βουλγαρία» και ταυτόχρονη επιρροή της Τουρκίας στα βόρεια σύνορά μας. Και δείτε την αστάθεια που υπάρχει όχι μόνο στην περιοχή μας αλλά και στην Κεντρική Ευρώπη. Τα πολιτικά προβλήματα παραμένουν άλυτα όταν μεταμφιέζονται σε πολιτισμικά, έλεγε ο Γκράμσι.
Γιατί υποστηρίζω το σημερινό σχέδιο του προϋπολογισμού; Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια είναι ορατά τα σημάδια της ανάκαμψης. Μπορεί αυτή η ανάπτυξη να είναι και βιώσιμη και δίκαιη. Επιστρέφουμε σε ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από το 2% παρότι είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε υψηλά πλεονάσματα της τάξης του 3,5%. Έχουμε αποκτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών, μειώνουμε σημαντικά την ανεργία και προστατεύουμε τους πιο αδύνατους και ευάλωτους.
Το ασφαλιστικό σύστημα, αυτό που η Νέα Δημοκρατία θέλει να διαλύσει υπέρ των ιδιωτικών συμφερόντων, έγινε βιώσιμο. Έγινε ένα ταμείο πλεονασματικό. Το νέο παραγωγικό μοντέλο της χώρας βασίζεται στις εξαγωγές, στην καινοτομία και στους σύγχρονους τρόπους παραγωγής. Η ανάκτηση της αυτοδυναμίας της χώρας, η αναπτυξιακή πορεία, το εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο, οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις, η διαμόρφωση νέων όρων προς όφελος των πολλών είναι η απάντηση σ’ αυτούς που προέβλεπαν ότι τίποτα δεν θα άλλαζε με το τέλος των μνημονίων.
Όμως εγείρονται ορισμένα ερωτήματα. Τι προτείνει η Νέα Δημοκρατία και δυστυχώς ένα μέρος της Κεντροαριστεράς σε ό,τι αφορά στην παραγωγική δομή της χώρας, τη διάθεση των δαπανών, τις κοινωνικές δαπάνες, τη διανομή των πόρων; Είναι τυχαίες οι επιλογές της Νέας Δημοκρατίας ή αποτελούν αντιγραφή παλιών συνταγών της εποχής Θάτσερ;

Γιατί αναφέρθηκε από στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας το όνομα του δικτάτορα της Χιλής του Πινοσέτ; Γιατί υπάρχει τέτοια εμμονή της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και μέρους της Κεντροαριστεράς σε επιλογές που συστήνουν μεγαλύτερη καταστολή; Η Νέα Δημοκρατία και οι πιστοί ακόλουθοί της έχουν εμμονικές αντιλήψεις ή όλα αυτά αποτελούν συγκεκριμένες συνταγές που αποσκοπούν στο σπάσιμο της ραχοκοκαλιάς των εργαζομένων και όχι δεν είναι απλώς οικονομικές συνταγές;
Τι θα παρουσίαζε η Νέα Δημοκρατία σ’ έναν υποτιθέμενο προϋπολογισμό, με βάση πάντοτε τις διακηρύξεις των στελεχών της;
Πρώτον, ο κρατικός σχεδιασμός και ο έλεγχος θα θεωρούνταν άρνηση της ελευθερίας.
Δεύτερον, τα συλλογικά αγαθά, νερό, ρεύμα, παιδεία, υγεία, θα θεωρούνταν εμπόρευμα προς απαλλοτρίωση ή αλλιώς, εμπόδιο στην ανάπτυξη.
Τρίτον, η ελευθερία της αγοράς είναι το υπέρτατο αγαθό και συνδεδεμένο μόνο με την ατομικότητα και την επιχειρηματική πρωτοβουλία, χωρίς φυσικά δεσμεύσεις και ελέγχους.
Τέταρτον, θα δίνονταν περισσότερα δικαιώματα και ελευθερίες σε εκείνους, των οποίων το εισόδημα, ο ελεύθερος χρόνος και η ασφάλεια δεν χρειάζονται εγγύηση.
Πέμπτον, η χρηματοδότηση των δήμων και περιφερειών θα μειωνόταν, με αποτέλεσμα να υποχρεωθούν αυτοί σε επιβολή επιπλέον φόρους στους δημότες.
Έκτον, θα γίνονταν εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις και πλειστηριασμοί ακόμη και πρώτων κατοικιών.
Έβδομον, η πρόσβαση σε βασικές ανθρώπινες ανάγκες θα καθοριζόταν από τις ανάγκες της αγοράς και τη δυνατότητα κάποιου να πληρώνει.
Όγδοον, θα γίνονταν κανόνες η αυξημένη εργασιακή ανασφάλεια, οι χαμηλότεροι μισθοί και η απώλεια επιδομάτων και εργασιακής προστασίας.
Ένατον, θα μεταφερόταν όλη η ευθύνη για την ευημερία στο άτομο.
Δέκατον, το κράτος θα αποσυρόταν από την κοινωνική πρόνοια και από τους τομείς υγείας, εκπαίδευσης και κοινωνικών υπηρεσιών, που κάποτε ήταν θεμελιώδεις για τον εμπεδωμένο φιλελευθερισμό, με αποτέλεσμα όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού να εκτίθενται στη φτώχεια.
Εντέκατον, σε τέτοιες συνθήκες η Νέα Δημοκρατία προαναγγέλλει αυταρχισμό και καταστολή στο όνομα του νόμου και της τάξης, γιατί πώς αλλιώς θα εφαρμόζονταν αυτά τα μέτρα; Αυτά θα γίνονταν και ας προσπαθεί να τα κρύψει η Νέα Δημοκρατία.
Το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το έτος 2019 σηματοδοτεί την επανένταξη της χώρας στο διεθνές οικονομικό σύστημα και εγκαινιάζει τη σταδιακή στροφή της δημοσιονομικής πολιτικής, από την πολυετή προσαρμογή στη λελογισμένη επέκταση. Έχει σαν στόχο την ενίσχυση του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών, την υποστήριξη της βιώσιμης ανάπτυξης και την αντιμετώπιση με τρόπο στοχευμένο χρονίων ελλειμμάτων στον τομέα της κοινωνικής προστασίας.
Ενδεικτικά, κοινωνικές παρεμβάσεις, όπως το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» η ειδική αγωγή, η επιδότηση ενοικίου, η μείωση ασφαλιστικών εισφορών, η επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών των νέων, η μείωση του ΕΝΦΙΑ, είναι χαρακτηριστικά δείγματα της πολιτικής κάτω από τα νέα δεδομένα, γιατί μέσα σ’ αυτά τα τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησης βγήκαμε από το μνημόνιο, μειώθηκε η ανεργία, χτίζεται το κοινωνικό κράτος, επιστρέψαμε στην ανάπτυξη, η χώρα ανάκτησε την εμπιστοσύνη, έγινε βιώσιμο το ασφαλιστικό, ρυθμίστηκαν βασικά θέματα της οικονομίας.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν είναι όλα τα προγράμματα ίδια. Δεν είναι οι προϋπολογισμοί όλων των κυβερνήσεων μονότονες επαναλήψεις τεχνοκρατικών προτάσεων. Σε δύσκολους καιρούς εμείς δείχνουμε τον προσανατολισμό μας. Εμείς προτάσσουμε το κοινωνικό κράτος και την ανάπτυξη. Προσπαθούμε να στήσουμε στα πόδια τους πάλι τα νοικοκυριά και τους πολίτες πρώτα της μεσαίας τάξης και τα φτωχότερα στρώματα. Δεν μπορούμε να αποκαταστήσουμε πλήρως τις απώλειες των μνημονίων, αλλά κάνουμε μια καλή αρχή και είμαστε ταξικά μεροληπτικοί υπέρ των ασθενέστερων τάξεων. Δεν το κρύβουμε.
Η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι απλώς νεοφιλελεύθερη, είναι στο απώτατο άκρο του νεοφιλελευθερισμού, εκεί που υπάρχει εμμονική προσήλωση σε ανεδαφικές και αντικοινωνικές φυσικά αρχές.
Δεν ήταν τυχαία η αναφορά στο ασφαλιστικό του καθεστώτος Πινοσέτ. Στη δικτατορική Χιλή της δεκαετίας του 1970 έγιναν τα πρώτα πειράματα. Εκεί πήγαν οι θεωρητικοί του νεοφιλελευθερισμού Χάγιεκ και Φρίντμαν, για να δώσουν κατευθύνσεις.
Ο πολύπαθος ελληνικός λαός είναι σίγουρο ότι θα αρνηθεί τέτοια πειράματα στον τόπο του. Οι φτωχοί άνθρωποι δεν είναι ελεύθεροι. Παντού η κοινωνική δικαιοσύνη έχει καταστεί σαφής στόχος και όχι ένα απόμακρο ιδανικό. Η πρωταρχική υποχρέωση του κράτους και της κοινωνίας των πολιτών είναι να χρησιμοποιήσει τις εξουσίες και να κατανείμει τους πόρους, για να εξαλείψει τη φτώχεια και την πείνα και να παράσχει ασφάλεια εισοδήματος, ασφάλεια έναντι των μεγάλων κινδύνων. Αυτά δεν ήταν λόγια του Μαρξ, αλλά του Αμερικανού Προέδρου Ρούσβελτ στο ετήσιο μήνυμά του στο Κογκρέσο το 1935.

Χωρίς κοινωνία δεν υπάρχουν άτομα. Ας το καταλάβουν καλά όσοι φαντάζονται «θατσερικές» πολιτικές στην Ελλάδα. Εμείς, δεν υποσχόμαστε θαύματα. Κάνουμε, όμως, βήματα σταθερά και σίγουρα σε κατεύθυνση διαμετρικά αντίθετη από τον νεοφιλελευθερισμό της Νέας Δημοκρατίας και χωρίς να δημιουργούμε δημοκρατικό έλλειμμα.
Ευχαριστώ.