.

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, διανύοντας τον τέταρτο χρόνο της διακυβέρνησής μας, συζητάμε έναν προϋπολογισμό της χώρας για το επόμενο έτος, έναν προϋπολογισμό που καταρτίστηκε μεν στο γενικό πλαίσιο των τυπικών μας υποχρεώσεων απέναντι στους εταίρους, αλλά εκτός δεσμευτικών προγραμμάτων 2010-2015, έναν προϋπολογισμό που κινείται σε δύο γενικές κατευθύνσεις: Πρώτα στη στήριξη των κοινωνικά αδύναμων και ευάλωτων κοινωνικά ομάδων με την θεσμοθέτηση των πρόσφατων οικονομικών μέτρων, θετικών προς αυτές, και ταυτόχρονα βήματα ανάπτυξης. Αυτό καταγράφεται από τα θετικά πρόσημα των δεικτών της οικονομίας.
Περιοριζόμενος στις παραπάνω γενικές διαπιστώσεις, δεν θα σταθώ αναλυτικά σε αριθμητικά δεδομένα. Άλλωστε, αυτά αναλύθηκαν επαρκώς. Θεωρώ ότι ο προϋπολογισμός δεν είναι μόνο οικονομικό ζήτημα, αλλά οικονομικός σχεδιασμός χάραξης πολιτικής που πρώτιστα επηρεάζει την κοινωνία, γι’ αυτό και θα αναφερθώ σε πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα, διατυπώνοντας μερικές σκέψεις.
Είναι γεγονός ότι η χώρα έπεσε σε βαθιά οικονομική κρίση. Αυτό ήταν απόρροια εξωτερικών παραγόντων ή και αδυναμία και ευθύνη της εγχώριας οικονομικής και κοινωνικής ελίτ κυρίως, αλλά όχι μόνο; Είναι γεγονός ότι η κρίση αυτή σε διάρκεια από το 2010 και σε βάθος -25% του ΑΕΠ μετατράπηκε σε κοινωνική κρίση με τα παρακάτω αποτελέσματα: Πρώτον, περιθωριοποίησε τη μισθωτή εργασία. Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνεύεται το 26% ανεργίας, η πτώση των μισθών, η αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων;
Δεύτερον, συρρίκνωσε τη μικροεμπορευματική παραγωγή και τη μεσαία τάξη. Τρίτον, ταυτόχρονα μεταφέρθηκαν δραστηριότητες και χρήμα της οικονομικής ελίτ στο εξωτερικό. Γέμισαν οι ελβετικές τράπεζες από καταθέσεις Ελλήνων. Δεύτερη χώρα αλλοδαπών στην Ελβετία είμαστε. Πλήθος οι off shore εταιρείες. Σύνθημα το «πηγαίνετε στη Βουλγαρία τις επιχειρήσεις σας». Όχι, βέβαια, από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μας προβληματίζουν τα παραπάνω; Και αν ναι, ποια άλλη πρόταση υπάρχει; Τελικά, έχασαν όλοι 25% ή μήπως οξύνθηκαν περαιτέρω οι οικονομικές και κατά συνέπεια και οι κοινωνικές ανισότητες στη χώρα; Ενδιαφέρει όλους μας αυτή η διαπίστωση ή είναι αδιάφορο για μια μερίδα του πολιτικού κόσμου;
Τα παραπάνω δεδομένα από κανέναν δεν αμφισβητούνται. Παράλληλα, ένα σύστημα διαφθοράς που, απ’ ό,τι φαίνεται, από κανένα κράτος δεν λείπει πήρε στη χώρα μας τέτοιες διαστάσεις που διέβρωσε στο μέγιστο το πολιτικό σύστημα εξουσίας.
Σε αυτές τις συνθήκες σήμερα και χωρίς να παραβλέπει κανείς τις γενικότερες γεωπολιτικές συνθήκες έρχεται η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να συγκροτήσει έναν οδικό χάρτη σταδιακής εξόδου από την κρίση και με την κοινωνία υποβασταζόμενη ώστε να παραμείνει όρθια.
Την έξοδο από την κρίση είναι βέβαιο ότι δεν την βλέπουμε όλοι με την ίδια οπτική. Η αριστερή θεώρηση προτάσσει πάντα κοινωνικούς όρους και ζητήματα μείωσης ανισοτήτων, γι’ αυτό και σήμερα ψήφισε τα οικονομικά μέτρα τα θετικά προς αυτούς. Η δεξιά προτάσσει κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, οικονομικούς όρους και γι’ αυτό θα προτιμούσε –υποθέτω- από τα λεγόμενά της μια γενναία μείωση φορολογικών συντελεστών των μεγάλων επιχειρήσεων, αντί, παραδείγματος χάρη, του κοινωνικού μερίσματος ή της σταθεροποίησης και αύξησης της αμοιβής και βελτίωσης των όρων της μισθωτής εργασίας.
Άλλωστε, είναι η αντιπολίτευση της δεξιάς που θεωρεί το δωδεκάωρο σωστό έναντι του επί δεκαετίες ή και αιώνες κατεκτημένου οκτάωρου. Υποστηρίζει πως έτσι θα έρθει η ανάπτυξη. Απλό και αμείλικτο το ερώτημα: Αυτό δεν συνέβαινε μέχρι το 2010; Γιατί αντί της ανάπτυξης ήρθε η κρίση;
Σήμερα, λοιπόν, αντιμετωπίζουμε μια άλλη πρόκληση, ένα άλλο δίλημμα, προς ποια κατεύθυνση θέλουμε να πορευθούμε. Ανάπτυξη χωρίς δικαιότερη κατανομή πλούτου δεν είναι επιλογή μας.
Ας μην αυταπατώμαστε. Η εποχή της ευμάρειας προ του 2010 ήταν επίπλαστη. Στηρίχθηκε σε έναν υπέρογκο δανεισμό που το βάρος της αποπληρωμής όλοι ξέρουμε πλέον ότι κλήθηκε να το σηκώσει κυρίως η μισθωτή εργασία, που αποτελεί πέραν του 50% του ενεργού οικονομικά πληθυσμού της χώρας, και η μικροεμπορευματική παραγωγή και η μεσαία τάξη.
Ποιες πολιτικές δυνάμεις είναι σε θέση να εγγυηθούν μια τέτοια ανάπτυξη, να αντιμετωπίσουν τον αγοραίο φιλελευθερισμό και την ακροδεξιά πολιτική; Προφανώς, όσες από το πρόγραμμά τους, τις θέσεις τους, τη συγκρότησή τους αλλά κυρίως, την ιστορική τους διαδρομή τάσσονται με τους κοινωνικά αδύναμους. Αυτό θεωρητικά σημαίνει τη δημιουργία ενός πολιτικού μετώπου κοινής δράσης σε όλα τα επίπεδα, των παραπάνω δυνάμεων εννοείται.
Είναι αυτό εφικτό σήμερα; Δεν συζητούμε για τη δεξιά πολιτική παράταξη. Συζητούμε για την σοσιαλδημοκρατία, της οποίας, δυστυχώς, η εμπλοκή μερικών στελεχών με τη διαφθορά αποτελεί εμπόδιο.
Από την άλλη πλευρά, η κομμουνιστική αριστερά έχει επιλέξει ίσως για πρώτη φορά μετά το 1974 την πολιτική επιλογή «πολλά κόμματα, δύο πολιτικές», μία αυτοί και η άλλη πολιτική όλων των άλλων, θέτοντας έτσι εαυτόν εκτός ευρύτερων μετώπων, σε αντίθεση με το ιστορικό της παρελθόν. Να μην αναφερθώ στο ΕΑΜ, να μην αναφερθώ στον αντιδικτατορικό αγώνα, να μην αναφερθώ στις θέσεις τους αμέσως μετά τη δικτατορία.
Εμείς, στηριζόμενοι στις καθημερινές μας μικρές επιτυχίες και κυρίως στην ανοχή και αντοχή αλλά κυρίως προσδοκία των λαϊκών στρωμάτων, θα επιμείνουμε και θα πετύχουμε. Η ζωή θα δείξει του λόγου το αληθές.
Σας ευχαριστώ.