.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, ακούω τους ομιλητές της Αντιπολίτευσης να επαναλαμβάνουν μονότονα και με σιγουριά ότι αυτός ο Προϋπολογισμός είναι ο τελευταίος της Κυβέρνησης μας. Το ίδιο ακριβώς έλεγαν και πέρυσι, από τον κ. Μητσοτάκη μέχρι την κυρία Γεννηματά. Και έναν χρόνο μετά όχι μόνο διαψεύστηκαν, αλλά κάνουν και το ίδιο λάθος: Να ζηλεύουν τη δόξα της Πυθίας. Αφού δεν το έχετε το χάρισμα, γιατί επιμένετε να κάνετε το ίδιο λάθος;

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, πέρασαν οκτώ προϋπολογισμοί τα προηγούμενα οκτώ χρόνια, που ο καθένας από αυτούς είτε λίγο είτε πολύ έφεραν μέτρα και περικοπές στους πολίτες. Πέρασαν οκτώ προϋπολογισμοί ανάγκης, διαχείρισης της χρεοκοπίας, εφαρμογής της λάθος συνταγής.

Άλλοι αναποτελεσματικοί και άλλοι που βήμα-βήμα οδήγησαν τη χώρα έξω από την αναγκαστική επιτήρηση και την επιβολή της οικονομικής πολιτικής. Πέρασαν όμως και σήμερα είμαστε εδώ με έναν προϋπολογισμό που αν μη τι άλλο δεν φέρνει νέα μέτρα, δεν περιλαμβάνει περικοπές και προσπαθεί να εισάγει τη χώρα μας σε μια νέα πραγματικότητα, αυτή της μεταμνημονιακής εποχής.

Κάποιοι σε αυτήν εδώ την Αίθουσα στέκονται αμήχανα απέναντι στα νέα δεδομένα. Αρνούνται την πραγματικότητα, θεωρώντας ότι αν παραδεχθούν ότι τελείωσαν τα μνημόνια, θα δεχθούν αυτόματα την αποτυχία της δικής τους πολιτικής τα πέντε πρώτα χρόνια του μνημονίου. Αρνούνται να αποχωριστούν την ιδέα των μνημονίων, γιατί αυτή είναι η ιδεολογική τους άποψη. Λατρεύουν τη λιτότητα, αγαπούν τις περικοπές, προωθούν τις απολύσεις και γι’ αυτό μας έλεγαν επανειλημμένα ότι το μνημόνιο είναι ευκαιρία.

Ποια ευκαιρία έβλεπαν πίσω από τα μνημόνια; Το να κόψουν πολλά από τους πολλούς και να τα δώσουν στους λίγους και τώρα που διαπιστώνουν ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει, αμήχανοι κοιτούν τον Προϋπολογισμό, προσπαθώντας να αλλάξουν την έννοια των αριθμών, να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα με κόλπα μαγικά, με επιχειρήματα που καταρρέουν μπροστά σε όποιον είναι σοβαρός αναγνώστης του Προϋπολογισμού.

Κανένας δεν λέει ότι για πρώτη φορά αυτά που ο Πρωθυπουργός εξήγγειλε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης νομοθετήθηκαν πριν την ψήφιση του Προϋπολογισμού. Πώς να δουν, λοιπόν, θετικά τον Προϋπολογισμό και τα υπόλοιπα θετικά που γίνονται αυτήν την περίοδο, όταν τέσσερα χρόνια τώρα επενδύουν στην καταστροφή, όταν τέσσερα χρόνια τώρα τα ΜΜΕ τούς κατευθύνουν σ’ αυτήν τη ρητορική, γιατί πρώτα εκεί ακούγονται οι τρομακτικές τους προβλέψεις και στη συνέχεια τις φέρνουν εδώ, στη Βουλή; 

Μοίραζαν, λοιπόν, τρόμο για τέσσερα χρόνια πρώτα με τον «κόφτη», μοίραζαν τρόμο με την περικοπή των συντάξεων και σίγουρα το ίδιο θα κάνουν την επόμενη χρονιά με το αφορολόγητο. Όταν δεν φτάνουν αυτά για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, αλλάζουν την ατζέντα, μιλούν για προδότες, χαϊδεύοντας τα αυτιά του ακροδεξιού ακροατηρίου που επιθυμούν να προσεταιριστούν.

Το σημαντικό, λοιπόν, αυτού του Προϋπολογισμού είναι ο τρόπος που προετοιμάζει το μέλλον όλων μας και κυρίως το μέλλον της νέας γενιάς, γιατί δεν αρκεί για εμάς η μείωση της ανεργίας. Φροντίζουμε οι δουλειές να είναι σταθερές. Επαναφέραμε τις συλλογικές συμβάσεις και τον κατώτατο μισθό σε επίπεδα ικανοποιητικά με βάση τη συγκυρία. Γι’ αυτούς έχουμε την ευθύνη να υπάρξει ένα σύστημα κοινωνικής ασφάλισης που να διασφαλίζει το αύριο.

Πατώντας, λοιπόν, στο στέρεο έδαφος που με πολύ κόπο και θυσίες καταφέραμε να δημιουργήσουμε για την πατρίδα μας, σχεδιάζουμε ένα μέλλον καλύτερο με βήματα ίσως αργά, αλλά σταθερά, γιατί δεν θέλουμε σε καμμία περίπτωση να γυρίσουμε στα δύσκολα χρόνια του μνημονίου, στα οποία μας οδήγησαν οι πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας.

Πάμε μπροστά, αφήνοντας πίσω όλους αυτούς που για χάρη του ατομικού ή του κομματικού οφέλους είναι πρόθυμοι να διαιρέσουν τους Έλληνες, να σπείρουν εμπάθεια και να καλλιεργήσουν τον εθνικό διχασμό.