ΣΥΡΙΖΑ Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς


Επικοινωνία / Contact RSS Twitter Facebook YouTube Instagram

28/01/2019

Γ. Στέφος: Η Αριστερά έχει αποδείξει πολλές φορές στη νεότερη ιστορία αυτού του τόπου ποιος είναι πατριώτης

Γ. Στέφος: Η Αριστερά έχει αποδείξει πολλές φορές στη νεότερη ιστορία αυτού του τόπου ποιος είναι πατριώτης



Κύριε Πρόεδρε, κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, συζητούμε για πέμπτη μέρα σήμερα τη Συμφωνία των Πρεσπών, μία συμφωνία η οποία γίνεται μέσα σε ένα –θα έλεγα- εξαιρετικό κλίμα, παρ’ όλες τις αντιπαραθέσεις, σε πείσμα βεβαίως όλων των προσπαθειών εκφοβισμού, σε πείσμα νέων «Κοτζαμάνηδων» που αίφνης επανεμφανίστηκαν στην πολιτική ζωή με απειλές κατά της ζωής των Βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε πείσμα και κάθε «Κασσάνδρας» η οποία προφήτεψε όλα τα δεινά, σε πείσμα ενός συλλαλητηρίου πολύ κατώτερου απ’ αυτό που αναμενόταν από τους διοργανωτές και έμπλεο γραφικοτήτων, αλλά και με εμφανή τα φασιστικά και ναζιστικά χαρακτηριστικά.
Η Συμφωνία τηρεί απαρέγκλιτα την εθνική γραμμή, την εθνική γραμμή η οποία συμφωνήθηκε το 2008 επί Κυβέρνησης Καραμανλή, με την κ. Μπακογιάννη Υπουργό Εξωτερικών, τον κ. Μεϊμαράκη Υπουργό Άμυνας και με τη σύμφωνη γνώμη του Αρχηγού του ΠΑΣΟΚ κ. Παπανδρέου. Όριζε γεωγραφικό προσδιορισμό με τον όρο «Μακεδονία» erga omnes. Αυτή την εθνική γραμμή η Κυβέρνησή μας όχι μόνο την τίμησε στη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και την πήγε παραπέρα. Εξασφάλισε την απαλοιφή κάθε αλυτρωτισμού, πέτυχε την αλλαγή κάθε ονόματος που παρέπεμπε στην αρχαία ελληνική Μακεδονία από δρόμους, πλατείες και αεροδρόμια και εξασφάλισε τον διαχωρισμό μεταξύ της ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού από τα αντίστοιχα των γειτόνων.
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση μάς κατηγορεί ότι δεχτήκαμε μέσω της Συμφωνίας μακεδονική γλώσσα και μακεδονική εθνότητα. Πιο στρεψόδικη κατηγορία δεν θα μπορούσε να μας αποδώσει. Η μακεδονική γλώσσα είναι αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ από το 1997 επί Κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Επιπλέον, η Συμφωνία πετυχαίνει να την ονομάσει σλαβική και να την κατατάξει στην οικογένεια των νότιων σλαβικών γλωσσών, κάτι που δεν υπήρχε πριν.
Μακεδονική εθνότητα δεν αναγνωρίζει η Συμφωνία. Για όσους κομπορρημονούν για την άριστη γνώση της αγγλικής ο όρος «nationality» παραπέμπει στον ελληνικό όρο «ιθαγένεια» ή «υπηκοότητα» και όχι εθνότητα. Επιπλέον, αυτό πιστοποιείται και από το άρθρο 2, παράγραφος 2 του Συντάγματος της γείτονος που διασαφηνίζει ότι ιθαγένεια δεν σημαίνει εθνότητα.
Αλήθεια, τι ακριβώς αναγράφουν τα διαβατήρια των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης ή των Κυπρίων; Εθνότητα ή ιθαγένεια; Ιθαγένεια, προφανώς.
Ας πούμε τα περί αλυτρωτισμού. Το άρθρο 49 του Συντάγματος των γειτόνων προέβλεπε: «Η πολιτεία μεριμνά για την κατάσταση και τα δικαιώματα του μακεδονικού λαού στις γειτονικές χώρες και για τους απόδημους από τη Μακεδονία. Βοηθά στην πολιτιστική τους ανάπτυξη και την προωθεί.» Ως συνέπεια της Συμφωνίας των Πρεσπών το άρθρο 49 καταργήθηκε.
Όμως, όχι μόνο αυτό. Μία σειρά από άρθρα προστέθηκαν ως αποτέλεσμα της Συμφωνίας στο Σύνταγμα της χώρας τα οποία διασαφηνίζουν τον σεβασμό της κυριαρχίας των γειτονικών κρατών και ότι δεν έχει βλέψεις προς τις γειτονικές χώρες. Συνεπώς, όλες οι ενστάσεις που διατύπωσε η Αντιπολίτευση για το θέμα είναι πλασματικές και υποκριτικές, γιατί τίποτα από αυτά που ισχυρίζεται δεν αναγνωρίζεται με τη Συμφωνία, τουλάχιστον τίποτα απ’ όλα όσα στο παρελθόν η Νέα Δημοκρατία δεν αναγνώρισε, και για τον λόγο αυτό η Συμφωνία συνάντησε τη λυσσαλέα αντίσταση και αντίδραση από την Αντιπολίτευση της γειτονικής χώρας. Τα καταφέρνει.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα όπως ισχυρίζεται η Νέα Δημοκρατία, είναι δυνατόν να φωνασκούν και να αλαλάζουν και οι δύο Αντιπολίτευσης δύο φορές; Αν χάνει η μία χώρα, πώς είναι δυνατόν να χάνει και η άλλη; Αν προδίδει η μία, πώς προδίδει και η άλλη; Αν μειοδοτεί η μία, πώς μειοδοτεί και η άλλη; Αυτά είναι λογικές ακροβασίες που στα καθ’ ημάς μόνο η Αντιπολίτευση μπορεί να δώσει απαντήσεις, οι οποίες, όμως, δεν θα είναι πειστικές.
Δεν θα είναι πειστικές, γιατί όλοι οι εκπρόσωποι της, που τώρα κατακεραυνώνουν τη Συμφωνία στο παρελθόν έχουν ταχθεί υπέρ της σύνθετης ονομασίας. Από τον κ. Μητσοτάκη και την κ. Μπακογιάννη μέχρι τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Σημίτη, αλλά και τον κ. Αβραμόπουλο. Μέσα στο πλαίσιο της άσκησης αντιπολίτευσης χωρίς αρχές και χωρίς όρια, μέσα στο μένος για την Κυβέρνησή μας, μέσα στο μίσος για τον ΣΥΡΙΖΑ, που, κατά τη Νέα Δημοκρατία, «τους έκλεψες τις καρέκλες», χωρίς να συμβαίνει και η περίφημη «αριστερή παρένθεση», η Συμφωνία είναι μία καλή ευκαιρία για ψηφοθηρία, για μικροκομματική πολιτική και για πολιτική μικροπρέπεια. Γιατί από την εποχή του Βενιζέλου ο κ. Τσίπρας είναι αυτός που έρχεται να δώσει λύση σε ένα εθνικό θέμα και μάλιστα μία λύση με τους καλύτερους όρους για τη χώρα μας. Κανένας άλλος δεν το τόλμησε, γιατί από τη μακεδονομαχία εκτράφηκαν πολιτικοί, δημοσιογραφικά συμφέροντα, εκδοτικά συμφέροντα, παπάδες, ακροδεξιοί λακέδες και κάθε λογής χαμερπής παραγοντίσκος.
Η υποκρισία αυτή και η προπαγάνδα που επηρεάζει ένα κομμάτι του ελληνικού λαού, που δικαίως ανησυχεί χωρίς όμως να είναι ακροδεξιό και εθνικιστικό, οφείλει να λάβει τέλος. Η ελληνική Μακεδονία είναι ελληνική και κανείς δεν διαπραγματεύεται. Όμως, η Μακεδονία δεν υπήρξε ποτέ μόνο ελληνική και ούτε πρόκειται να υπάρξει και αυτό αποδεικνύεται από τα σχολικά εγχειρίδια, αλλά και τους στρατιωτικούς χάρτες. Κυρίως τα σχολικά εγχειρίδια από το 1951 μέχρι και τουλάχιστον το 1985 αναγράφουν -και το καταθέτω στα Πρακτικά- το εξής: «Σήμερον δεν ανήκει ολόκληρος η Μακεδονία εις την Ελλάδα, αλλά μόνον το νότιον τμήμα αυτής. Τα βόρεια τμήματά της τα κατέχουν η Βουλγαρία και η Γιουγκοσλαυία.» Γεωγραφία της Ελλάδος, Α΄ Γυμνασίου 1969.
Η χώρα μας οφείλει να γίνει πυλώνας σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη και η Συμφωνία των Πρεσπών βάζει τις βάσεις γι’ αυτό στα Βαλκάνια για μία περιοχή δημιουργίας ειρήνης, σταθερότητας και ανάπτυξης προς όφελος όλων των βαλκανικών λαών.
Η Συμφωνία των Πρεσπών ανέδειξε και ένα άλλο θέμα: Ποιος πραγματικά κουβαλάει την ελληνική σημαία στην καρδιά του και ποιος πάνω στο άλογο σαν τα ζώα στην πλάτη; Ποιος βάζει το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό; Ποιος τελικά είναι ο πατριώτης και ποιος ο πατριδοκάπηλος; Και η Αριστερά έχει αποδείξει πολλές φορές στη νεότερη ιστορία αυτού του τόπου ποιος είναι πατριώτης.
Ευχαριστώ.



Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ