Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σχεδόν στερεότυπα και μονότονα, αλλά και αποφασιστικά ακούμε τόσο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όσο και τον Πρωθυπουργό κατά τις συναντήσεις τους με τους κορυφαίους πολιτειακούς παράγοντες της Ομοσπονδιακής Γερμανίας να επαναλαμβάνουν ότι οι αξιώσεις της χώρας μας από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου υπέστη τη λαίλαπα της τριπλής κατοχής, παραμένουν νομικά ενεργές και δικαστικά επιδιώξιμες. Για να μην αποτελεί, όμως, αυτό ένα σχήμα λόγου, πρέπει να κάνουμε ορισμένα βήματα και εμείς στη δική μας έννομη και ιδιαίτερα συνταγματική τάξη.

Θέλω να γίνω συγκεκριμένος: Ξέρετε πολύ καλά ότι το άρθρο 28 του Συντάγματος αφορά την εφαρμογή των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας, τις σχέσεις της με τη διεθνή έννομη τάξη. Η Γερμανία, βέβαια, έχει φροντίσει, όπως ξέρετε, στο πλαίσιο αυτό που ονομάζεται δικαιοδοτική ασυλία να μην υφίσταται την τιμωρία για τα εγκλήματα που διέπραξε το ναζιστικό καθεστώς και που, σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις, η σύγχρονη Γερμανία, η ενιαία μάλιστα, αποτελεί καθολικό διάδοχο του Τρίτου Ράιχ ως προς το απλήρωτο αυτό άγος, για να χρησιμοποιήσω μία, κατά τη γνώμη μου, προσφιλή έκφραση του πρώην Υπουργού Νίκου Χριστοδουλάκη.

Θέλω να σας πω ότι στη διάρκεια των ακροάσεων που είχαμε στην Επιτροπή για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών, της οποίας είχα την τιμή να είμαι Πρόεδρος, τέθηκε το θέμα του άρθρου 28 του Συντάγματος στην παράγραφο 1 με μία ερμηνευτική δήλωση, την οποία θα σας τη διαβάσω στη συνέχεια.
Επίσης, το αίτημα αυτό τέθηκε κατά το τελευταίο Συνέδριο για τις γερμανικές οφειλές που έγινε στη μαρτυρική Βιάννο τον περασμένο Σεπτέμβριο, όπως επίσης -δεν ξέρω, αλλά φαντάζομαι ότι πρέπει να έχει πάει σε όλες τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες- υπήρξε ένα υπόμνημα για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών από την Πανελλήνια Ένωση Δικηγόρων, που από το 1997 δίνει τη νομική μάχη για τις «ιδιωτικές» λεγόμενες αξιώσεις, δηλαδή για την αποζημίωση των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας και της τριπλής κατοχής.
Θέλω να σας πω ότι με την βοήθεια των νομικών της Επιτροπής μας και των διεθνολόγων έχουμε καταλήξει στην παρακάτω διατύπωση, την οποία θα την καταθέσω στα Πρακτικά της Βουλής. Έχω κάνει και μία σχετική συζήτηση με τον εισηγητή του ΣΥΡΙΖΑ, συνταγματολόγο και έγκριτο νομικό Γιώργο Κατρούγκαλο και πιστεύω ότι εκφράζω την παμψηφία, θα έλεγα, πλην βέβαια αυτών που καμαρώνουν ότι είναι κατάλοιπα από τη σπορά των ναζί, του ηττημένου ναζισμού -εννοώ της Χρυσής Αυγής- ότι θα έχει την αποδοχή όλων των πτερύγων. Μάλιστα, καθώς ελπίζουμε, προς το τέλος του μήνα να έρθει, επιτέλους, προς συζήτηση στη Βουλή η έκθεση της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών.
Στο άρθρο 28 παράγραφος 1 του εν ισχύι Συντάγματος να προστεθεί δεύτερο και τρίτο εδάφιο με την ακόλουθη διατύπωση: «Οι γενικά παραδεδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ, σύμφωνα με τους όρους καθεμίας, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου. Κανένας κανόνας του εθιμικού και συμβατικού διεθνούς δικαίου ο οποίος ενσωματώνεται στην ελληνική έννομη τάξη, σύμφωνα με τη διάταξη του προηγούμενου εδαφίου, δεν έχει την ισχύ του παρόντος άρθρου, εφόσον συγκρούεται αποδεδειγμένα με κανόνα του αναγκαστικού διεθνούς δικαίου, κατά την έννοια του άρθρου 53 παράγραφος 1 της Σύμβασης της Βιέννης για το δίκαιο των Συνθηκών της 23ης Μαΐου 1969.»
Αποδεδειγμένη, κατά το προηγούμενο εδάφιο, θεωρείται η σύγκρουση ιδίως όταν η εφαρμογή του κανόνα οδηγεί στη ματαίωση των δικαιωμάτων που προβλέπονται στα άρθρα 2 παράγραφος 1, 5 παράγραφος 1, 2, 10 και 20 παράγραφος 1 του Συντάγματος. Η εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.
Θέλω να σας πω ότι με την ιστορική απόφαση του ιταλικού Συνταγματικού Δικαστηρίου τον Οκτώβριο του 2014 για περιπτώσεις εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, όπως αυτά που διέπραξε η Βέρμαχτ, δεν ισχύει το καθεστώς της ετεροδικίας που απολαμβάνει και εφαρμόζει για τον εαυτό του το γερμανικό κράτος, για να απεμπολήσει τις ευθύνες του οι οποίες καθιερώθηκαν μέσα από διεθνείς συμβάσεις.
Θέλω, επίσης, να θυμίσω και να πω ότι αντίστοιχη διάταξη υπάρχει στο Ομοσπονδιακό Σύνταγμα της Ελβετίας. Είναι το άρθρο 139 παράγραφος 3.
Ευχαριστώ.