Αποσπάσματα συνέντευξης στον ρ/σ «Στο Κόκκινο 105,5» και στον δημοσιογράφο Ν.Σβέρκο: Πρέπει να δούμε, με βάση την πραγματικότητα, τι πρέπει να διορθώσουμε, έτσι ώστε στον καινούργιο αγώνα που έχουμε μπροστά μας, με το διακύβευμα του ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα, να πετύχουμε ένα καλό αποτέλεσμα, που μπορεί να είναι και νικηφόρο. Είναι δύσκολο, όχι όμως ανέφικτο

Να εδραιώσουμε αυτό που όλοι συνομολογούν στην Ευρώπη: Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, και η επιλογή του να συγκροτήσει μια ευρύτερη προοδευτική συμμαχία, έχει κερδίσει στρατηγικά τον ρόλο του βασικού πόλου στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο στην Ελλάδα

Για την απόφαση του πρωθυπουργού να «παγώσει» τις μετατάξεις και τις προσλήψεις στη Βουλή: Αυτό που σωστά σταμάτησε με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, δεν έπρεπε να είχε καν ξεκινήσει

Σε συνέντευξή του στον ρ/σ «Στο Κόκκινο» (Ν. Σβέρκος) ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης, επεσήμανε μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:

Η ακροδεξιά δεν νικάει παντού, ούτε σαρώνει. Αντιθέτως, η άνοδός της στις Ευρωεκλογές ήταν μικρότερη της αναμενόμενης, ενώ σε πολλές άλλες χώρες όχι μόνο πέφτει, αλλά συντρίβεται - Αποδεικνύεται ότι η ακροδεξιά είναι βαθιά συστημική και νεοφιλελεύθερη όπου συγκυβερνά

Η Δανία μάς στέλνει καλά μηνύματα, γιατί έχουμε την πτώση της κυβέρνησης Δεξιάς - Ακροδεξιάς, τη συντριβή του κόμματος της ακροδεξιάς που πέφτει από το 21% στο 8,7% και τη διαμόρφωση ενός “κόκκινου μπλοκ”, όπως το λένε στην Δανία, αντίστοιχο αυτού που στην Ελλάδα θα αποκαλούσαμε “Προοδευτική Συμμαχία”, με δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας, της Αριστεράς, των Πράσινων, που μετά από χρόνια ανακτά την πλειοψηφία στη Βουλή και μπορεί να συγκροτήσει κυβέρνηση με στήριξη από όλο αυτό το φάσμα.

Από την άλλη, στην Αυστρία η κυβέρνηση Κουρτς, η οποία μέχρι πρόσφατα στηριζόταν στη συνεργασία δεξιάς-ακροδεξιάς, ψηφίζει 12ωρο. Και πριν λίγες εβδομάδες παραιτήθηκε ο ηγέτης του ακροδεξιού κόμματος Στράχε, γιατί πιάστηκε στα πράσα, με βίντεο, να θέλει να πουλήσει τη μισή Αυστρία σε μια υποτιθέμενη Ρωσίδα επιχειρηματία, με αντάλλαγμα τη χρηματοδότηση του κόμματός του.

Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι η ακροδεξιά δεν νικάει παντού, ούτε σαρώνει. Αντιθέτως, η άνοδός της στις Ευρωεκλογές ήταν μικρότερη της αναμενόμενης. Ανέβηκε στην Ιταλία, τη Γαλλία, κέρδισε η ιδιότυπη ακροδεξιά του Φάρατζ στη Βρετανία, αλλά σε πολλές άλλες χώρες όχι μόνο πέφτει, αλλά συντρίβεται.

Αποδεικνύεται, επίσης, ότι όχι μόνο δεν είναι αντισυστημική, αλλά βαθιά συστημική και νεοφιλελεύθερη όπου συγκυβερνά. Ο λόγος που στη Δανία οι ακροδεξιοί έπεσαν στο ένα τρίτο της δύναμής τους, είναι ότι κυβέρνησαν και έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο, κάτι που συνέβη με τον Καρατζαφέρη και το ΛΑΟΣ στην Ελλάδα.

Επίσης, με το σκάνδαλο Στράχε στην Αυστρία αποδεικνύεται ότι η ακροδεξιά δεν είναι μόνο μια δύναμη αντιδημοκρατική, βαθιά συστημική, υπερβολικά νεοφιλελεύθερη, αλλά και βαθιά διεφθαρμένη.

Αυτό το υπογραμμίζω, γιατί μέσα στη Δεξιά ενισχύεται η ακροδεξιά τάση. Προχθές, με την πρωτοκαθεδρία και πρόταση των ευρωβουλευτών του Όρμπαν, επανεξελέγη πανηγυρικά ο Βέμπερ στην προεδρία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Συμπεραίνει, λοιπόν, κανείς πρώτον ότι η ακροδεξιά τάση μέσα στην παραδοσιακή Δεξιά είναι ισχυρή κι όχι μόνο δεν την πετούν απ’ έξω, αλλά ο Όρμπαν κάνει παιχνίδι, και δεύτερον ότι υποψηφιότητα Βέμπερ για την Κομισιόν, ως διάδοχος του Γιούνκερ, δείχνει ότι η παραδοσιακή Δεξιά πάει πιο δεξιά και υπάρχει ανοιχτός ο αρραβώνας της δεξιάς με την ακροδεξιά.

Μέσα στην Ακροδεξιά η ιδέα της συγκρότησης μιας μεγάλης ομάδας έχει ναυαγήσει, γιατί οι υπερσυντηρητικοί του Κατσίνσκι λένε “όχι” στην ομάδα Σαλβίνι-Λεπέν, γιατί τους θεωρούν, και σωστά, εξαρτημένους από τον Πούτιν. Τους λέει “όχι” και ο Φάρατζ χωρίς να δίνει εξηγήσεις. Άρα, θα είναι στα τρία το ευρύτερο φάσμα της Ακροδεξιάς κι επομένως δεν μπορεί να παίξει ρυθμιστικό ρόλο.

Στο προοδευτικό στρατόπεδο οι μεγάλοι κερδισμένοι είναι οι Πράσινοι, που είχαν σαφή ατζέντα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, για τα δικαιώματα, αλλά και μία σαφή προοδευτική, φιλοευρωπαϊκή γραμμή, και κέρδισαν ιδιαίτερα στη νέα γενιά.

Οι Σοσιαλδημοκράτες έπεσαν, αλλά όχι περισσότερο από το ΕΛΚ, ενώ η Αριστερά υποχώρησε περισσότερο από ό,τι προσδοκούσαμε, σε μία σειρά από χώρες (Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία). Ο ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία με τους 6 ευρωβουλευτές του είναι -παρά την ήττα- το μεγαλύτερο κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, με την ιστορική εξαίρεση του κυπριακού ΑΚΕΛ, και ένα από τα πέντε μεγαλύτερα προοδευτικά αριστερά κόμματα στην Ευρώπη, μαζί με τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους Σοσιαλιστές.

Πρέπει να εδραιώσουμε αυτό που όλοι συνομολογούν στην Ευρώπη: Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, και η επιλογή του να συγκροτήσει μια ευρύτερη προοδευτική συμμαχία, έχει κερδίσει στρατηγικά τον ρόλο του βασικού πόλου στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο στην Ελλάδα

Πρέπει με βάση την πραγματικότητα να δούμε τι πρέπει να διορθώσουμε, έτσι ώστε στον καινούργιο αγώνα που έχουμε μπροστά μας, με το διακύβευμα του ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα, να πετύχουμε ένα καλό αποτέλεσμα, που μπορεί να είναι και νικηφόρο, γεγονός πολύ δύσκολο, όχι όμως ανέφικτο.

Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να εδραιώσουμε αυτό που όλοι συνομολογούν στην Ευρώπη: Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, και η επιλογή του να συγκροτήσει μια ευρύτερη προοδευτική συμμαχία, έχει κερδίσει στρατηγικά τον ρόλο του βασικού πόλου στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο στην Ελλάδα, τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία.

Αλλά αυτό απαιτεί απολογισμό και προβολή του έργου και του προγράμματός μας εύληπτα, καθώς και αξιοποίηση της υποκριτικής γραμμής που έχει δώσει στη Ν.Δ. ο Μητσοτάκης, προκειμένου να γίνει μια επί της ουσίας αντιπαράθεση, όπου έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα και στο έργο και στο πρόγραμμα.

Για την απόφαση του πρωθυπουργού να «παγώσει» τις μετατάξεις και τις προσλήψεις στη Βουλή: «Αυτό που σωστά σταμάτησε με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, δεν έπρεπε να είχε καν ξεκινήσει»

Κατά τη γνώμη μου η ένταξη της Βουλής στο πρόγραμμα της κινητικότητας στο Δημόσιο, που μπορεί να μετατρέψει αποσπάσεις σε μετατάξεις, έπρεπε να γίνει με όρους διαφάνειας, ώστε όλοι όσοι ενδιαφέρονται από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα να έχουν τη δυνατότητα συμμετοχής. Αυτό δεν έγινε.

Αντίθετα, υιοθετήθηκε από τη διάσκεψη των προέδρων η προερχόμενη από τη Ν.Δ. πρόταση Τραγάκη, γιατί εξυπηρετούσε μερικές δεκάδες ανθρώπους, τους περισσότερους που είχαν αποσπαστεί στη Βουλή μέχρι το 2015 με τη ΝΔ, αλλά και κάποιους που είχαν αποσπαστεί αργότερα, χωρίς χιλιάδες άλλοι άνθρωποι να μπορούν να μετάσχουν σε αυτή τη διαδικασία.

Αυτό, λοιπόν, εξελήφθη σωστά ως ένα διακομματικό ρουσφέτι από τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Όσοι το προέβαλαν, το έκαναν μεροληπτικά, υποκριτικά, με τα χρωματιστά γυαλιά της νεοδημοκρατικής σκοπιμότητας, έκρυψαν την πλειοψηφία όσων ανήκουν σε σόγια Νεοδημοκρατών και εστίασαν σε αυτούς που είχαν σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ ή στελέχη του.

Αλλά αυτό, που σωστά σταμάτησε με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, δεν έπρεπε να είχε καν ξεκινήσει, διότι σε αυτά τα πράγματα ισχύει το «περί της γυναίκας του Καίσαρος», η οποία δεν είναι αρκεί να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται, κι ένα παλιό κλασικό, με αφορμή την υπόθεση Βουλγαράκη, «ό,τι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό».

Και να προσθέσω, επίσης, ότι το επιχείρημα «τα έκαναν και οι άλλοι και πολύ χειρότερα» δεν αρκεί για τη δική μας την περίπτωση, γιατί εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους και δεν πρέπει να επιτρέπουμε και στον πιο κακόπιστο ακόμα να μας εμφανίζει σαν τους άλλους.