Όψιμη η υποκριτική περιβαλλοντική ευαισθησία της ΝΔ

Oμιλίας του βουλευτή Θεσπρωτίας του ΣΥΡΙΖΑ στην Επιτροπή Έρευνας και Τεχνολογίας της Βουλής, στις 25-9-2019, με θέμα την Κλιματική Αλλαγή

Εμένα θα μου επιτρέψετε να κάνω μια μικρή τοποθέτηση, όσον αφορά το ζήτημα και από αυτά που ακούστηκαν και από τους εκλεκτούς προσκεκλημένους, τους οποίους και καλωσορίζουμε, αλλά και από τους συναδέλφους.

Πραγματικά, η παρουσία σας σήμερα συμβάλλει, κατά τη γνώμη μου τα μέγιστα, στο να αναπτυχθεί ένας κοινοβουλευτικός διάλογος με επιχειρήματα για το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής. Είναι γνωστό- ή αν δεν είναι, πρέπει να γίνει- ότι αυτό μπαίνει ψηλά στις παγκόσμιες προτεραιότητες και επηρεάζει- ή οφείλει να επηρεάζει- σε μεγάλο βαθμό την ατζέντα της πολιτικής. Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας μπροστά στα επείγοντα καθήκοντα που μας θέτει η ιστορία, όπως είναι αυτό της βιωσιμότητας του πλανήτη, του κοινού μας σπιτιού. Άλλωστε τα παιδιά, όπως είπε και ο συνάδελφός ο κ.Σαντορινιός, διαδηλώνουν- οι μαθητές, οι φοιτητές- τις αγωνίες τους, κάνοντας έκκληση σε όλους τους μεγαλύτερους, να ακούσουμε τις αγωνίες τους και πρέπει να βγει ένα μήνυμα και από την Επιτροπή της Βουλής, ότι είμαστε μαζί τους, τους ακούμε με προσοχή και θα βρισκόμαστε δίπλα σε όλες τις εκδηλώσεις και όλες τις πρωτοβουλίες που θα διοργανώνουν ενάντια στην κλιματική αλλαγή.

Η συζήτηση διεξάγεται σε επίπεδο Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και είναι τέτοια η ένταση, η συχνότητα και το αποτύπωμα των ακραίων καιρικών φαινομένων που αποδίδονται στην κλιματική αλλαγή, που το ζήτημα τίθεται στο πλαίσιο του «μη παρέκει». Ωστόσο, είναι ένα εξαιρετικά πολύπλοκο από τη φύση του ζήτημα, καθώς είναι γνωστή η αρχή, ότι μπορείς να ακολουθήσεις μια πορεία προς την καταστροφή πολύ εύκολα, αλλά πολύ δύσκολα μπορείς να την αντιστρέψεις και ακόμη αυτό το ζήτημα όταν εντάσσεται στο πλαίσιο ενός διεθνούς οικονομικού ανταγωνισμού και δεν είναι καθόλου αυτονόητη η διακρατική συνεννόηση, τότε μπορεί να συμπεράνει κανείς, ότι είναι εξαιρετικά σύνθετο, πολύπλοκο και πολυπαραγοντικό ζήτημα.

Δεν είναι τυχαίο, ότι από την πρώτη συνδιάσκεψη του 1997 για το κλίμα με το Πρωτόκολλο του Κιότο, μέχρι σήμερα, έχουν γίνει βήματα, αλλά δεν έχει υιοθετηθεί μια κοινή γραμμή. Είδαμε κάποια συμπεράσματα που είδαν το φως της δημοσιότητας από την ειδική έκθεση της διακυβερνητικής ομάδας για την κλιματική αλλαγή και των αποτελεσμάτων της COP24 στο Katowice. Αναδείχθηκε επιτακτικά η ανάγκη να παρθούν δεσμευτικές αποφάσεις από τα κράτη, στα θεμέλια των μη δεσμευτικών αποφάσεων που προέκυψαν από την Συμφωνία του Παρισιού.

Είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη η ανάγκη, να μειωθούν οι εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου έως το 2030 και να μηδενιστούν έως το 2050. Στο πλαίσιο αυτό, για παράδειγμα, πρωτοβουλίες όπως της Γαλλίας και της Ιρλανδίας, οι οποίες μετά από την πρόσφατη καταστροφής στον Αμαζόνιο, που αποδίδεται στην ανευθυνότητα της ακραίας δεξιάς κυβέρνησης  Μπολσονάρο στη Βραζιλία, δήλωσαν ότι δεν θα επικυρώσουν την εμπορική συμφωνία της Ε.Ε. με τις χώρες Μercosur, εφόσον η Βραζιλία δεν τηρεί τις δεσμεύσεις της για την προστασία του τροπικού δάσους του Αμαζονίου και αρνείται να αναλάβει τις περιβαλλοντικές υποχρεώσεις της.

Νομίζω, ότι και η ελληνική Κυβέρνηση, κατά τη γνώμη μου, πρέπει, έστω και καθυστερημένα, να μην κυρώσει, εφόσον η Βραζιλία αρνείται να συμμορφωθεί προς αυτές τις υποχρεώσεις, να μην υπογράψει αυτή τη συμφωνία. Άλλωστε καθυστερημένα η Κυβέρνηση και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, από το βήμα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, αναγνώρισε στην Σύνοδο της Νέας Υόρκης, ότι η κλιματική αλλαγή και οι ακραίες καιρικές συνθήκες οδήγησαν στην τραγωδία με την πυρκαγιά στο Μάτι.

Και νομίζω ότι πρόκειται για μια όψιμη περιβαλλοντική ευαισθησία, γιατί - προεκλογικά τουλάχιστον - είχαμε μια ακραιφνή αντιπολιτευτική και προεκλογική τυμβωρυχία, από τη μία. Από την άλλη, όμως, μετεκλογικά και όντας Κυβέρνηση, αποδίδονται όλα στην κλιματική αλλαγή.

Βλέπουμε, όμως και κάποιες νομοθετικές πρωτοβουλίες, όπως,  ας πούμε, δεν μπορείς να υπερθεματίζεις στους στόχους για τα πλαστικά και τον λιγνίτη που θέτει ο ΟΗΕ, αλλά, την ίδια στιγμή, να κλείνεις τα μάτια σε σχέση με το περιβαλλοντικό αποτύπωμα των εξορύξεων χρυσού στη βόρεια Ελλάδα. Ούτε να θέλεις να επαναφέρεις αποικιοκρατικούς όρους στις συμβάσεις που υπήρχαν το 2014.

Επίσης, με το Προεδρικό Διάταγμα 84/2019, καταργήθηκε η Ειδική Γραμματεία του Σώματος Επιθεωρητών και Ελεγκτών του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Τώρα, πλέον, θα υπάγονται απευθείας στον Υπουργό και κατά τη γνώμη μας, θα ελέγχονται απόλυτα. Άρα, αυτό θα ελλοχεύει κινδύνους για την ανεξαρτησία, αλλά και για τα ζητήματα τα περιβαλλοντικά.

Και τέλος, επειδή προκλήθηκα από τον συνάδελφο, νωρίτερα, για τον αναπτυξιακό νόμο, που είδε το φως της δημοσιότητας μέχρι να κατατεθεί το τελικό κείμενο. Είδαμε ότι ετοιμάζονται ειδικά καθεστώτα επενδύσεων, που παρακάμπτουν πρωτόκολλα, που εγγυώνται μια σειρά από περιβαλλοντικούς και πολεοδομικούς όρους. Σαν να θέλουμε να δώσουμε, ως Πολιτεία, «γη και ύδωρ» σε επενδυτές, παρακάμπτοντας, όμως, -υπό αυτές τις προϋποθέσεις- όρους διασφάλισης δημοσίου συμφέροντος.

Αυτή, κατά τη γνώμη μας, είναι μια όψιμη υποκριτική περιβαλλοντική ευαισθησία και νομίζω ότι πρέπει να ακούσουμε αυτή την ατζέντα που θέτουν επιτακτικά οι κοινωνίες και η ίδια η καθημερινότητα. Να τα βάζουμε ψηλά στην ατζέντα, να συζητήσουμε ειλικρινά και να πάρουμε γενναίες πρωτοβουλίες.