Άρθρο του τομεάρχη Οικονομίας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και βουλευτή Νότιου Τομέα Β’ Αθηνών στην Εφημερίδα των Συντακτών

Αύξηση τιμών ρεύματος κατά 21% σε λίγα χρόνια, υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών, απολύσεις τουλάχιστον 1.800 εργαζομένων και επιμονή σε αξιοποίηση παρωχημένων πηγών ενέργειας έφερε η ιδιωτικοποίηση της βερολινέζικης εταιρείας παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας BEWAG. Η υπομονή των πολιτών έχει στερέψει. Μόνη λύση για τους ίδιους η επαδημοτικοποίηση της εταιρείας και η διαχείριση της ενέργειας από την τοπική κοινωνία.

Κάτι που έχει συμβεί ήδη στον Δήμο Αμβούργου, ο οποίος ανέκτησε τα δίκτυα ηλεκτρισμού, τα οποία, μετά την ιδιωτικοποίησή τους, διαχειρίζονταν μια σουηδική και μια γερμανική εταιρεία. Οι πολίτες, πριν απαιτήσουν μέσω δημοψηφίσματος την επαναφορά των δικτύων υπό δημόσιο έλεγχο, είχαν υποστεί αυξήσεις ως 68% στην τιμή του ιδιωτικοποιημένου ρεύματος. Αυτό που ζητούσαν και τελικά πέτυχαν ήταν η αξιοποίηση ενός δημόσιου αγαθού με στόχο το κοινωνικό όφελος και όχι την κερδοσκοπία συμφερόντων.

Το φαινόμενο της επανακρατικοποίησης ή επαναδημοτικοποίησης είναι σύνηθες στη Γερμανία. Από το 2000 ως σήμερα δεκάδες πόλεις επανέκτησαν τη διαχείριση της ενέργειας. Από τις 284 περιπτώσεις επαναφοράς υπό δημόσιο έλεγχο, 166 συμβάσεις παραχώρησης δικτύων ηλεκτροδότησης ή αερίου σε ιδιώτες και 9 άδειες παρόχου ηλεκτρικού ρεύματος διακόπηκαν και δόθηκαν ξανά στους δήμους. Την ίδια στιγμή, δημιουργούνταν 109 νέες δημοτικές εταιρείες ηλεκτρισμού/αερίου και παροχής.

Οι Γερμανοί, όπως και άλλοι λαοί ανά την υφήλιο, έζησαν τα «καλά» των ιδιωτικοποιήσεων, όπως:

· Την κατάργηση τιμολογιακών πολιτικών που δεν συνάδουν με την αρχή της κοστοστρέφειας, αλλά και την υπέρμετρη αύξηση των τιμών.

· Την κατάτμηση της ζήτησης με βάση τα εισοδηματικά χαρακτηριστικά των πελατών (άρση προοδευτικότητας).

· Την υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών.

· Την ανάθεση εργασιών σε εργολάβους και την «ιδιωτικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων.

Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι οι επανακρατικοποιήσεις δεν αφορούν μονάχα τον τομέα της ενέργειας. Βρισκόμαστε σε μία περίοδο κατά την οποία καταγράφεται αυξανόμενος αριθμός κινητοποιήσεων υπέρ του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας.

Από το 2009 ως το 2017 πραγματοποιήθηκαν 693 αποϊδιωτικοποιήσεις σε πάνω από 1.600 πόλεις σε ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό, Αργεντινή, Γαλλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Αγγλία, Ολλανδία, Ιταλία, Ρωσία, Νότια Αφρική, Ιαπωνία και αλλού. Οι τομείς που επανέρχονται στα χέρια των δήμων και του κράτους αφορούν, εκτός από την ενέργεια, την ύδρευση, τη διαχείριση απορριμμάτων, τις συγκοινωνίες και τις υπηρεσίες των δήμων.

Εκτός από οικονομικότερες και ποιοτικότερες υπηρεσίες, οι νέοι φορείς θέτουν υψηλούς στόχους που σχετίζονται με την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, την καταπολέμηση των ανισοτήτων και της φτώχειας, την κάλυψη νέων κοινωνικών αναγκών.

Όσο τυχαία δεν είναι η επιλογή ευρωπαϊκών χωρών, όπως η Αυστρία, η Κύπρος, η Δανία, η Ισπανία, η Φινλανδία και η Γαλλία να κρατούν τον έλεγχο του Δημοσίου στις μεγάλες υποδομές ενέργειας, τόσο στοχευμένη είναι η επιλογή της Ν.Δ. να θέλει να παραχωρήσει τον έλεγχο της ΔΕΗ και του φυσικού αερίου σε ιδιώτες, θέτοντας το Δημόσιο εκτός κρίσιμων υποδομών και πλείστων δικαιωμάτων.

Σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή και διεθνή πρακτική, η Ν.Δ. επιλέγει για την Ελλάδα την αντίστροφη πορεία. Δεν θέλει να ξεπουλήσει μονάχα τη ΔΕΗ και τη ΔΕΠΑ. Στο στόχαστρο έχει βάλει και τα κερδοφόρα -μετά το 2015- Ελληνικά Πετρέλαια, μαζί με τα δικαιώματα που έχουν -μέσω θυγατρικής, στην οποία η Πολιτεία κατέχει το 50,1% των μετοχών- για την έρευνα και την εξόρυξη υδρογονανθράκων.

Πρόκειται για απλή ιδεοληψία; Πρόκειται για εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων; Όπως και να έχει, τέτοιου είδους εμμονές και επιλογές αποδυναμώνουν την Ελλάδα. Τόσο σε επίπεδο γεωστρατηγικής όσο και σε επίπεδο ενίσχυσης των αναπτυξιακών προοπτικών της χώρας.

Η αποχώρηση από κρίσιμες υποδομές ενέργειας θα έχει σοβαρές εθνικές, οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Η συνταγή της Ν.Δ., που αποτελεί αντίγραφο του δευτέρου μνημονίου, είναι η συνταγή της οικονομικής και κοινωνικής χρεοκοπίας της χώρας.