Συνέντευξη του τέως Προέδρου της Βουλής και βουλευτή Α΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ στο ραδιοφωνικό σταθμό «Ελλάδα FM 94,3» και τον δημοσιογράφο Βαγγέλη Γιακουμή

Μεγάλη ανησυχία για το γεγονός ότι στην πρόσφατη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης στη Βουλή δεν ψηφίστηκε η αναθεώρηση του άρθρου 5 του Συντάγματος ώστε να συμπεριλαμβάνεται η απαγόρευση στις διακρίσεις με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα και το φύλο εξέφρασε ο τέως Πρόεδρος της Βουλής και βουλευτής Α Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Νίκος Βούτσης σε συνέντευξη που έδωσε, σήμερα Τετάρτη 27/11/2019, στο ραδιοφωνικό σταθμό «Ελλάδα FM 94,3» και τον δημοσιογράφο Βαγγέλη Γιακουμή.

Ο Νίκος Βούτσης καυτηρίασε τη στάση που τήρησε στη ψηφοφορία για το συγκεκριμένο άρθρο το ΚΙΝΑΛ και τόνισε ότι το ζήτημα είναι ευρύτερο αφού εστιάζεται στο εάν και κατά πόσο σκέφτονται με βάση τον ανθρωπισμό και τις κοινωνικές ανάγκες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας.

Παράλληλα ο Νίκος Βούτσης μιλώντας για το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα ανέφερε ότι χρειάζεται μια εθνική στρατηγική συμφωνημένη υπογραμμίζοντας για μία ακόμα φορά την αντίθεση του ΣΥΡΙΖΑ στα κλειστά κέντρα που ουσιαστικά όπως είπε θα είναι κέντρα κράτησης.

«Μια τέτοια προοπτική θα μας φέρει αντιμέτωπους και με το διεθνές δίκαιο και με την Ευρώπη» κατέληξε ο τέως Πρόεδρος της Βουλής τονίζοντας ότι η λύση σε αυτό το μείζον ζήτημα βρίσκεται στις ανοικτές δομές, τον ανθρωπισμό και την εφαρμογή των ήδη ειλημμένων, σε κλίμακα Ευρώπης, αποφάσεων για την φιλοξενία και για την ενσωμάτωση προσφύγων και μεταναστών.

Παραθέτουμε τα βασικά σημεία της συνέντευξης του Νίκου Βούτση:

· Η μεγαλύτερη και ιδιαίτερη ανησυχία μου από το πως κατέληξε η συνταγματική αναθεώρηση δεν ακουμπάει σε αυτά για τα οποία υπήρξε ανοιχτή διαφωνία, δηλαδή για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή για την ερμηνευτική δήλωση του άρθρου 86 αλλά για την άρνηση να υπάρξει μία ομόφωνη υιοθέτηση στο άρθρο 5 όλων των δεσμεύσεων και των εγγυήσεων που αφορούν στα δικαιώματα των ανθρώπων στη σύγχρονη εποχή. Έχει να κάνει αυτό με το κατά πόσο και πως κάθε πολιτική δύναμη σκέφτεται με βάση τον ανθρωπισμό και τις κοινωνικές ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί μετά την 10ετή κρίση να επιλύει αυτά τα ζητήματα. Εκεί εστιάζεται η μεγαλύτερη ανησυχία μου, πόσο μάλλον που αυτό το άρθρο δεν το ψήφισε ούτε καν το ΚΙΝΑΛ.

· Είμαστε αντίθετοι στα κλειστά κέντρα κράτησης ως λύση στο προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα. Μια τέτοια προοπτική θα μας φέρει αντιμέτωπους και με το διεθνές δίκαιο και με την Ευρώπη. Όταν κάποιος δεν έχει κάνει κάτι, δεν έχει παρανομήσει και δεν έχει κάποια ποινή δεν είναι δυνατό να κρατείτε σε κλειστό κέντρο που είναι ουσιαστικά κέντρο κράτησης. Με αυτή την πολιτική και εάν δεν υπάρξει μια επικουρία όπως θα έπρεπε και όπως είναι υποχρεωμένη η Ε.Ε να ανασυντάξει τη θέση της στις χώρες υποδοχής βεβαίως θα υπάρξουν αδιέξοδα. Είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, το οποίο δεν αντιμετωπίζεται με «μπαλώματα» και σίγουρα δεν αντιμετωπίζεται με την κυβερνητική στρατηγική. Η κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη και με τις ακραίες αντιρρήσεις που υπήρχαν και υπάρχουν από δημοτικούς άρχοντες και από τις τοπικές κοινωνίες για την φιλοξενία στον ηπειρωτικό κορμό όπως είναι σωστό και κατά αναλογία όλων των περιφερειών, αυτών των χιλιάδων ανθρώπων που τώρα στοιβάζονται στα νησιά.

· Για το φαινόμενο των αθρόων αφίξεων χρειάζεται μια ταυτόχρονη στρατηγική αφενός σε κλίμακα Ευρώπης για να εφαρμοστούν οι ήδη ειλημμένες αποφάσεις για την φιλοξενία ή και για την ενσωμάτωση μεγάλου μέρους του προσφυγικού – μεταναστευτικού κύματος από χώρες της Ευρώπης κατά την αναλογία της δυνατότητας και ικανότητας τους,. Υπάρχουν αυτές οι αποφάσεις και δεν εφαρμόζονται. Θα πρέπει να εφαρμοστούν, όπως επίσης θα πρέπει να αλλάξει και το Δουβλίνο.

· Εμείς επιμένουμε στις ανοικτές δομές και στο να υπάρχει μία εκπαιδευτική διαδικασία κάποιες διαδικασίες ενσωμάτωσης στο μεροκάματο. Το βασικό όμως είναι ότι αυτό είναι ένα θέμα πανευρωπαϊκό και δεν θα λήξει το επόμενο διάστημα. Πρόκειται όπως επανειλημμένα έχω τονίσει για ένα ζήτημα που θα σφραγίσει τις επόμενες δεκαετίες όσο συνεχίζονται οι πόλεμοι, οι κοινωνικές ανισότητες στην παρούσα φάση της παγκοσμιοποίησης και της κλιματικής κρίσης που παράγει και θα παράξει και στο μέλλον περιβαλλοντικούς πρόσφυγες. Γι’ αυτό χρειάζεται μια εθνική στρατηγική συμφωνημένη πάνω σε αυτά τα ζητήματα και όχι κάποιες ενέργειες που τελικά μας εκθέτουν και δεν λύνουν το πρόβλημα.