Η είδηση της απώλειας ήρθε σήμερα το πρωί.

Ο Γιώργος μας είπε αντίο χωρίς πολλές κουβέντες.
Λιγομίλητα και περήφανα. Όπως πάντα.
Τον Γιώργο τον γνώρισα από τις πρώτες προσπάθειες να βγει ο ήχος της Αριστεράς στα ερτζιανά και στις πλατείες από το 1989.
Συναντηθήκαμε πάλι το 2013 όταν ξαναστήναμε το Κόκκινο για τις νέες ανάγκες. Με νέο πομπό στον Υμηττό και νέο κέντρο εκπομπής στην Αίγινα.
Με το στήσιμο των περιφερειακών σταθμών του αγαπημένου μας Κόκκινου.
Μαζί με τον Βαγγέλη Γουμενάκη, που έφυγε και αυτός νωρίς, έδωσε όλη την σύντομη ζωή του στο όνειρό μας. Να ακουγόμαστε.
Με αγωνία και αίσθημα ευθύνης, ακούραστος, με μια ιδιαίτερη γλύκα που έκρυβε το πάντα το ιδιότυπο συνοφρυωμένο ύφος του. Και όταν γέλαγε, έλαμπε όλος ο τόπος γύρω του.
Ο Πιαντές ήταν, είναι και θα είναι το Κόκκινο. Ο ήχος της Αριστεράς όπως πρέπει να είναι. Καθαρός, δυνατός και έντιμος.
Ο Γιώργος θα είναι πάντα μαζί μας, όμως δεν είναι εδώ, και αυτό μας πονάει πάρα πολύ.