Η απεργία θανάτου που επέλεξε ο κρατούμενος φοιτητής Βασίλης Δημάκης θέτει ενώπιον όλων μας, αλλά κυρίως ενώπιον της κυβέρνησης, ένα κρίσιμο δίλημμα.

Έχουμε εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη φύση, στον κάθε συνάνθρωπό μας, πως κρύβει μέσα του, ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε αρνητική συνθήκη, μια σπίθα, τρεμόσβηστη έστω, καλοσύνης και ανθρωπιάς, που προσμένει την κατάλληλη στιγμή να ανάψει φλόγα δημιουργίας και προσφοράς; Ή, αντίθετα, θεωρούμε πως για κάποιους συμπολίτες μας, που δοκιμάστηκαν σε δύσκολες συνθήκες και έκαναν ίσως μεγάλα λάθη στη ζωή τους, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα και καμιά προοπτική, σε πείσμα των επανορθωτικών πολιτικών που επιμένουμε να εφαρμόζουμε ως κράτος δικαίου και πρόνοιας;

Κι αν πιστεύουμε πως ναι, υπάρχει προοπτική κι ελπίδα για κάθε άνθρωπο, και γι’ αυτό άλλωστε ιδρύουμε σχολεία μέσα στις φυλακές και ευνοούμε τη φοίτηση των κρατουμένων με ποικίλα υποστηρικτικά μέτρα, τότε τι μήνυμα στέλνουμε σε όλους αυτούς τους πολίτες με την αντιμετώπιση του Βασίλη Δημάκη;

Το ζήτημα δεν είναι να μην «κάνει πίσω» η συντεταγμένη πολιτεία σε ένα ζήτημα τόσο βαθιά ανθρωπιστικό, που εγγίζει τον πυρήνα του σύγχρονου κοινωνικού κράτους, αλλά να κάνουμε όλοι μας από κοινού ένα βήμα μπροστά στέλνοντας το εμπροσθοβαρές μήνυμα που απαιτεί η συγκυρία: ότι για την πολιτεία, για την κοινωνία, για όλους μας, το δικαίωμα στο απροσδόκητο, στην ελπίδα, στο όνειρο, στη μεταμόρφωση είναι αδιαπραγμάτευτο θεμέλιο της συλλογικής μας ύπαρξης. Και οφείλει να είναι, κατά συνέπεια, θεμέλιο και της παιδείας μας και των παιδαγωγικών μας προσεγγίσεων, μέσα και έξω από τις φυλακές.

Γι’ αυτό και θεωρούμε αυτονόητη υποχρέωση την άμεση παρέμβαση τόσο του υπουργείου Δικαιοσύνης όσο και του υπουργείου Παιδείας. Γιατί χωρίς την πίστη στον άνθρωπο και στην αισιόδοξη προοπτική ούτε Παιδεία ούτε Δικαιοσύνη, ούτε καν κοινωνία μπορεί να υπάρξει.