Άρθρο του Αν. Εκπροσώπου Τύπου ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. Αλέξανδρου Νικολαΐδη στην εφημερίδα Documento

Οι καιροί αλλάζουν πολύ γρήγορα. Η τεχνολογία, οι ρυθμοί ζωής και η ευκολία στην πρόσβαση της πληροφορίας σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν αλλάξει κατά πολύ τον τρόπο που διαβάζει την κοινωνία ο καθένας μας. Τα σημεία επαφής με τον κάθε πολίτη ξεχωριστά είναι ένας γρίφος για τις πολιτικές δυνάμεις, ιδίως μερικές φορές για την αριστερά.

Είμαι 41 ετών και μεγάλωσα με πολλές αφηγήσεις στα παιδικά μου χρόνια :
Ο παππούς και η γιαγιά μου, μου μιλούσαν για το μετεμφυλιακό κλίμα και τους κοινωνικούς διαχωρισμούς που έπληξαν την κοινωνία. Οι γονείς μου για την χούντα των συνταγματαρχών και για τις δραματικές αλλαγές που ήρθαν με αυτήν αλλά και με τις αλλαγές της μεταπολίτευσης. Την άνοδο και την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, και τις διαφορετικές αναγνώσεις των αιτιών που ήρθε αυτή. Με λίγα λόγια, είμαι θεωρώ μια από τις τελευταίες γενιές που είχε αυτές τις πληροφορίες «στο πιάτο», συζητήσεις δηλαδή που γίνονταν μέσα στα σπίτια χωρίς την διάθεση κάποιου να σκαλίσει το παρελθόν από περιέργεια.

Σήμερα, δεκαετίες μετά από αυτά τα γεγονότα οι νέες γενιές που ήδη διαμορφώνουν το αύριο της κοινωνίας μας, δεν νιώθουν πως έχουν σημεία επαφής με αυτές τις αφηγήσεις. Προσωπικά δεν τους αδικώ, και νομίζω πως δεν πρέπει κανένας μας να το κάνει, καθώς όλα τους ακούγονται σαν ξένα. Το βιωματικό στοιχείο που ήταν κινητήρια δύναμη για την δικιά μου γενιά απουσιάζει, είναι όμως εδώ τα σύγχρονα προβλήματα που τους συγκινούν. Το κλίμα, οι κοινωνικοί διαχωρισμοί με (δυστυχώς) πολλές μεταβλητές, εργασιακές σχέσεις, ανθρώπινα δικαιώματα και άλλα πολλά.

Η πολιτική σκηνή οφείλει να συντονιστεί μαζί τους. Ο τρόπος για να έρθει η κοινωνική γείωση δεν αποτελεί κάτι το δυσεπίλυτο, εάν αποφασίσουμε απλά να ακούσουμε. Να κάνουμε δηλαδή κάτι που φαντάζει αρκετά δύσκολο στο σύνολο της πολιτικού κόσμου που έχει συνηθίσει μόνο να μιλάει σε αυτή τη γενιά, η οποία με τη σειρά της απλά γυρνάει την πλάτη. Οφείλουμε να έρθουμε σε επαφή μαζί τους στα σημεία ενδιαφέροντος τους, και να τα συζητήσουμε. Το αν θα βρεθεί λύση, είναι κάτι που δεν θα κρίνει την επιτυχία της επαφής, καθώς προτεραιότητά τους αποτελεί απλά να ακουστούν με προσοχή.

Εάν θέλουμε λοιπόν να φτιάξουμε μια νέα πολιτικοποιημένη γενιά, πρέπει να σταματήσουμε να της φερόμαστε σαν απολιτίκ. Ίσως εάν βρούμε κοινά σημεία αναφοράς και φέρουμε σε επαφή ανθρώπους που έχουν διαφορετικές προτεραιότητες αλλά κοινό τρόπο έκφρασης, να τους φέρουμε σε μια όσμωση. Κι αν είμαστε συνεχώς παρόντες και καλοί συνομιλητές, ίσως και να τους φέρουμε δίπλα μας. Όχι όπως θέλουμε εμείς, αλλά όπως θα επιλέξουν αυτοί.