Από χτες είμαστε φτωχότεροι… Η απώλεια του Βασίλη Αλεξάκη αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό όχι μόνο στη λογοτεχνία της Ελλάδας και της Γαλλίας, των δυο χωρών και των δυο γλωσσών μεταξύ των οποίων ταξίδευε διαρκώς, αναζητώντας πότε στη μια και πότε στην άλλη, τις κατάλληλες λέξεις για να αφηγηθεί τις ιστορίες του, μας στερεί και έναν φίλο, έναν σύντροφο, έναν άνθρωπο με τον οποίο βρεθήκαμε πολλές φορές μαζί σε κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.

Γεννημένος τον Δεκέμβρη του 1943, ο Βασίλης Αλεξάκης βρέθηκε από τα 17 του χρόνια στη Γαλλία για να σπουδάσει δημοσιογραφία και εγκαταστάθηκε μόνιμα από το 1969. Εργάστηκε για χρόνια εκεί ως δημοσιογράφος και κριτικός βιβλίου και στα γαλλικά έγραψε τα πρώτα του βιβλία, ενώ το 1982 έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα, το περίφημο “Talgo” κατευθείαν στα ελληνικά. Πολυβραβευμένος στη Γαλλία κυρίως, αλλά και στην Ελλάδα με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για τις «Ξένες λέξεις», μεταφρασμένος σε πολλές γλώσσες, ο Βασίλης Αλεξάκης μετέτρεψε αυτή την ιδιότητα του «ξένου», του «μέτοικου» σε πλούτο συγγραφικό και υπαρξιακό, σε διαρκή εγρήγορση και ευαισθησία. Κατέγραψε τον σύγχρονο κόσμο και τις ιστορίες των ανθρώπων με σπάνια διεισδυτικότητα και ευαισθησία, με χιούμορ και τρυφερότητα, συνδέοντας το αυτοβιογραφικό στοιχείο με την αγωνία για τη γλώσσα και την κριτική ματιά στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, αναδεικνύοντας με τον δικό του μοναδικό τρόπο τις αντιφάσεις της εποχής μας, τις ταξικές και πολιτισμικές αντιθέσεις της.

Άνθρωπος εγκάρδιος και τρυφερός, απολαυστικός συνομιλητής, έπαιρνε πάντα θέση στα κρίσιμα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, με ξεχωριστό νοιάξιμο για τους «ξένους», τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές του 2009 και με την Ανοιχτή Πόλη για το Δήμο της Αθήνας το 2010, ο Βασίλης Αλεξάκης συμμετείχε στην πολιτική ζωή όχι με την έπαρση του «διάσημου», που θα δικαιολογούσε η διεθνής ακτινοβολία του έργου του, αλλά με τη σεμνότητα και την ειλικρίνεια του αριστερού ενεργού πολίτη.

Η δυστοπική πραγματικότητα των ημερών μάς στερεί τη δυνατότητα να αποχαιρετίσουμε αυτόν τον σημαντικό δημιουργό, σύντροφο και φίλο. Η σκέψη μας όμως τον συντροφεύει σ’ αυτό το τελευταίο ταξίδι και το πένθος μας ενώνεται με εκείνο της οικογένειας και των δικών του ανθρώπων, στους οποίους εκφράζουμε τα βαθιά και ειλικρινή συλλυπητήριά μας.