Άρθρο του Κώστα Ζαχαριάδη, τομεάρχη Εσωτερικών, βουλευτή στη Β1 εκλογική περιφέρεια Βορείου τομέα Αθηνών στην ιστοσελίδα ieidiseis.gr

Η συνέντευξη του Πρωθυπουργού την Κυριακή 21/03/21 στο ΒΗΜΑ ήταν αποκαλυπτική. Όχι γιατί είπε κάποια πράγματα που ήδη ξέρουμε, αλλά γιατί αποκάλυψε τον τρόπο που σκεφτόταν πριν την πανδημία για τη χώρα και τους πολίτες της. Είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς είχε μηνύματα. Νομίζω ότι είναι ιστορική η παρακάτω απάντησή του:
«Εννοώ το στερεότυπο του “τεμπέλη” δημόσιου υπαλλήλου, που γκρεμίστηκε, καθώς οι γιατροί και οι νοσηλευτές, η Πολιτική Προστασία και τα σώματα ασφαλείας, οι εκπαιδευτικοί μας και τόσοι άλλοι έδωσαν με αυταπάρνηση και αποτελεσματικότητα μία μεγάλη μάχη. Και αυτό είναι μια σημαντική κατάκτηση για την επόμενη μέρα…»
Έτσι λοιπόν είναι μια σημαντική κατάκτηση για την επόμενη μέρα και όχι για τη σημερινή. Η ενίσχυση τους, η αναγνώρισή τους, η δουλειά τους είναι για…. την επόμενη μέρα. Και να υπομείνουν όλοι για την επόμενη μέρα αλλά για το παρελθόν τι γίνεται; Ούτε ένα ίχνος αυτοκριτικής;
Είναι θετικό που ο πρωθυπουργός έστω και αργά, κατάλαβε ότι τα περί «τεμπέληδων δημοσίων υπαλλήλων» είναι στερεότυπο. Δεν τον είχαμε ακούσει ξανά να το λέει, αντίθετα για χρόνια και αυτός και το κόμμα του και οι δυνάμεις που πολιτικά και κοινωνικά το στήριζαν, οικοδομούσαν το στερεότυπο, τον κοινωνικό αυτοματισμό, τον κανιβαλισμό. Δεν το κατάλαβε όταν εκλέχθηκε βουλευτής στη Β Αθηνών το 2004. Δεν το κατάλαβε το 2013 όταν έγινε υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και οδήγησε χιλιάδες υπαλλήλους σε απολύσεις και διαθεσιμότητα. Δεν το κατάλαβε το 2019 όταν έγινε Πρωθυπουργός, το κατάλαβε τώρα, που είναι 20 μήνες Πρωθυπουργός και 1 χρόνο σε πανδημία.. Να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι το κατάλαβε από τους πρώτους μήνες της πανδημίας αλλά του πήρε ένα χρόνο να βρει τη δύναμη και να το ομολογήσει. Σε κάθε περίπτωση, για έναν πρωθυπουργό που πρόσφατα δήλωσε ότι υπάρχουν εργαζόμενοι που εξαρτώνται από το μισθό τους, η συγκεκριμένη παραδοχή αποτελεί κάποια πρόοδο…
Βέβαια προκύπτουν κάποια ερωτήματα που αφορούν στην ουσία των πολιτικών της κυβέρνησης για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ποιοι καλλιεργούσαν και καλλιεργούν τόσα χρόνια το κατά Μητσοτάκη «στερεότυπο του τεμπέλη δημοσίου υπαλλήλου»; Η αριστερά; Η δεξιά; Η ΝΔ; Ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία; Τι στάση κράτησαν και κρατούν τα media; Θα ζητήσει κάνεις έμπρακτη συγνώμη από τους συκοφαντημένους ιδιαιτέρως στα χρόνια της κρίσης Δημοσίους Υπαλλήλους;
Έπρεπε να περάσουν δέκα και πλέον χρόνια από την έναρξη της κρίσης του 2008 για να καταλάβει ο πρωθυπουργός ότι ένας συνταξιούχος, ένας δημόσιος υπάλληλος, ένας ιδιωτικός υπάλληλος και ένας ελευθεροεπαγγελματίας δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, αλλά μοιράζονται κοινές αγωνίες και κοινά προβλήματα για το μέλλον της χώρας;
Το 2013 ο σημερινός Πρωθυπουργός μιλούσε για το «ταμπού των απολύσεων στο δημόσιο» και πως πρέπει να το σπάσει. Το θεωρούσε μάλιστα προσωπικό στοίχημα. Θεωρούσε τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων ως ένα πρώτο μέτρο για την επιβολή επαχθών πολιτικών και στην υπόλοιπη κοινωνία. Ένα όπλο που προσπάθησε να το χρησιμοποιήσει για να εκβιάσει και να τρομοκρατήσει μια ολόκληρη κοινωνία. Τότε ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι βορά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στον κοινωνικό αυτοματισμό.
Υπάρχει όμως και ένα πιο σημαντικό ερώτημα που σύντομα η ζωή θα το απαντήσει: Όντως, πιστεύει στις δηλώσεις του για τους Δημοσίους Υπαλλήλους ο κ. Μητσοτάκης ή αναγκάστηκε να τις κάνει ως μια πρώτη γραμμή άμυνας στην κατάρρευση του δικού του προ πανδημίας ιδεολογικού σχήματος που έλεγε ότι όλα μπορεί να τα ρυθμίσει και να τα λύσει η αγορά και ο ιδιωτικός τομέας, ο κανόνας της προσφοράς και της ζήτησης, ότι το ΕΣΥ είναι παρωχημένο και πρέπει κατά κλάδους να ιδιωτικοποιηθεί; Όπως άλλωστε σήμερα – όχι χθες- συζητάει για τις συντάξεις.
Πολλά δείχνουν ότι η δήλωση είναι προσχηματική. Καταρχήν, η επίμονη άρνηση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε προσλήψεις μόνιμων γιατρών, νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού που είναι απαραίτητες για την αποτελεσματική ενίσχυση του ΕΣΥ, που σηκώνει όλο το βάρος αντιμετώπισης της πανδημίας. Επιπλέον, η διαρκής προσπάθεια κατακερματισμού της δημόσιας διοίκησης με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον υπουργό Εργασίας κ. Χατζηδάκη που σχεδιάζει να εισάγει ιδιώτες στην διαδικασία έκδοσης των συντάξεων με οικονομική επιβάρυνση των πολιτών. Αυτή η στάση φανερώνει με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο τις προθέσεις της κυβέρνησης: Απαξίωση του δημόσιου τομέα και εκχώρηση των διοικητικών διαδικασιών σε ιδιώτες με σκοπό τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα εντέλει.
Όλα τα παραπάνω, αποδεικνύουν στην πράξη την υποκριτική στάση του κ. Μητσοτάκη. Συγχαίρει κάποιες κατηγορίες εργαζομένων του δημοσίου τομέα, τη στιγμή που έχει προηγουμένως προκαλέσει ηθική βλάβη απέναντί τους αποκαλώντας τους «τεμπέληδες». Και οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν κατονόμασε ο Πρωθυπουργός , οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στους φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα που ζουν και δουλεύουν υπό συνεχή πίεση, οι δικαστικοί υπάλληλοι και τόσοι άλλοι. Η απαξίωση τόσο του δημόσιου τομέα όσο και των εργαζομένων του αποτελούν στοχευμένη πολιτική επιλογή των νεοσυντηρητικών στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο και προφανώς και της Νέας Δημοκρατίας και τότε και τώρα. Έρχονται σταδιακά να ολοκληρώσουν την υποβάθμιση και τη διάλυση του δημόσιου τομέα προς όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων. Άλλωστε, ο κ.Μητσοτάκης το έχει ομολογήσει προεκλογικά. Τον ενδιαφέρει η επικοινωνία κι όχι η ουσία. Και καθώς φαίνεται, δυστυχώς, οι πρόσφατες δηλώσεις του εντάσσονται σε αυτό το πλαίσιο επικοινωνιακής διαχείρισης.
Προφανώς και υπάρχουν διαχρονικά προβλήματα στη λειτουργία του δημοσίου τομέα, οι πελατειακές σχέσεις, οι άμεσες κομματικές παρεμβάσεις, η αναξιοκρατία, οι διορισμοί από το παράθυρο, η ψηφιακή καθυστέρηση, τα παράλογα οργανογράμματα, είναι ορισμένα από αυτά. Σε όλα αυτά έχουν προστεθεί 10 χρόνια μνημονιακές ρυθμίσεις, ορισμένες λογικές και οι περισσότερες εντελώς παράλογες και εκδικητικές για τους δημοσίους υπαλλήλους και τον ρόλο τους σε ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος. Η συζήτηση δεν μπορεί να γίνει όμως με όρους κοινωνικού αυτοματισμού και διαρκούς στοχοποίησης των ανθρώπων του δημοσίου, ούτε με νεοφιλελεύθερες εμμονές που η πανδημία του covid 19 ανέδειξε εμφατικά την απλοϊκότητα και ανεδαφικότητα τους. Η πανδημία η διαχείριση και η αντιμετώπισή της έδειξε σε όλους τους πολίτες και τις πολίτικές δυνάμεις, τα όρια της αγοράς, των κανόνων της και της αποτελεσματικότητάς της σε δύσκολες συνθήκες. Στην ίδια συνέντευξή του ο Πρωθυπουργός προσπάθησε να αναδείξει ένα νέο δίπολο στο σχήμα Δεξιά – Αριστερά, Συντήρηση – Πρόοδος. Θέλοντας να εμφανίσει τον εαυτόν του ως «προοδευτικό», μίλησε για το δίπολο πρόοδος – καθήλωση.
Ποιος είναι ο ρόλος του Κράτους σε αυτό το δίπολο; ποιος ο ρόλος των δημοσίων υπαλλήλων; και πως αρθρώνεται ένα κοινωνικό κράτος που φροντίζει και προστατεύει τους πολίτες του; Ακόμα και σε αυτό όμως το δήθεν «δίπολο» ο κ Μητσοτάκης ήταν και θα είναι με την «καθήλωση» . Η πανδημία ήρθε για να το αποδείξει στην πράξη με τραγικό για όλους μας δυστυχώς, τρόπο.
Να συζητήσουμε για το ρόλο του δημοσίου σήμερα. Για την αρχιτεκτονική του Δημοσίου στις νέες συνθήκες. Για μια ολοκληρωμένη πολιτική για το ανθρώπινο δυναμικό της δημόσιας διοίκησης. Για την στήριξη του κοινωνικού κράτους. Να συζητήσουμε έχοντας ένα και μοναδικό γνώμονα: την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος, την προστασία και την ασφάλεια των πολιτών τις ίσες ευκαιρίες για όλους.