Συνέντευξη του Δημήτρη Βίτσα, βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία Β2 Δυτ. Τομέα Αθηνών, στην εφημερίδα «ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ»

Ευθέως: είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία έτοιμος να ξανακυβερνήσει; Και αν ναι, η «δεύτερη φορά Αριστερά» πώς θα είναι και σε τι θα διαφέρει από την πρώτη;
Η δημιουργία μιας προοδευτικής αριστερής κυβέρνησης δεν είναι μόνο κοινωνικό αίτημα: είναι κοινωνική και ιστορική αναγκαιότητα. Η χώρα θα χρειαστεί διόρθωση των ανισοτήτων που έχουν γιγαντωθεί, ενίσχυση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων που είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας, ενεργοποίηση της οικονομικής δραστηριότητας. Εμείς σκοπεύουμε να αξιοποιήσουμε το δημοσιονομικό περιθώριο που έχει διαμορφωθεί στην Ευρώπη για να ενισχύσουμε σημαντικά το κοινωνικό κράτος. Το δικαίωμα στη δημόσια παιδεία και τη δημόσια υγεία, η πρόσβαση στην ενέργεια και τη στέγαση και, βέβαια, το δικαίωμα στην εργασία βρίσκονται ήδη στο κέντρο του ενδιαφέροντος μας. Τώρα δεν έχουμε τους περιορισμούς των μνημονίων, η ΕΕ έχει ουσιαστικά αναστείλει τους περιοριστικούς όρους του Συμφώνου Σταθερότητας, υπάρχει μια μεγαλύτερη ρευστότητα από την ΕΚΤ και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης. Πράγματα αδιανόητα στην Ευρώπη του 2015, όταν κληθήκαμε να κυβερνήσουμε για πρώτη φορά. Η κυβέρνηση της ΝΔ σκοπεύει να μετατρέψει το Ταμείο Ανάκαμψης σε ένα νέο μνημόνιο. Η επιλογή της πηγάζει από την εξάρτηση της από το παρασιτικό κεφάλαιο, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τις υγιείς παραγωγικές και επιχειρηματικές δυνάμεις της χώρας. Εμείς έχουμε διδαχθεί από τη  πρώτη μας περίοδο στη διακυβέρνηση. Έχουμε αποκτήσει κυβερνητική εμπειρία, έχουμε εντοπίσει τι πρέπει να αλλάξει στο κράτος. Από αυτήν την εμπειρία πηγάζουν οι προγραμματικές μας θέσεις που ήδη συζητάμε με όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Υπάρχει ένας δυναμισμός που πρέπει να απελευθερώσουμε. Από το προγραμματικό σχέδιο και τον διάλογο θα προκύψει το κυβερνητικό μας πρόγραμμα,. Να ξέρει ο κόσμος τι πρόκειται να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση σε κάθε θέμα.

 
Το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών δεν αποκλείεται. Ποιο θα ήταν το «διακύβευμα» της παράταξής σας, αν αιφνιδιαστικά προκύψουν κάλπες;
Είναι γνωστό ότι το σκέφτονται στην κυβέρνηση και αναζητούν έξοδο διαφυγής μέσω εκλογών. Και μόνο που το σκέφτονται δείχνει ότι έχουν αποτύχει. Δεν πιστεύω ότι μπορούν να γίνουν εκλογές εν μέσω πανδημίας, αλλά δεν είμαστε μέσα στο μυαλό τους. Ως προς διακύβευμα: όποτε κι αν γίνουν εκλογές, αυτό θα είναι ποιος μπορεί να κυβερνήσει τη χώρα υπέρ του 99%. Να βάλει την Ελλάδα σε μια τροχιά προς το 2030 και όχι πίσω στα μέσα του 20ου αιώνα. Η σημερινή κυβέρνηση έχει δώσει δείγματα γραφής. Εμείς θέλουμε να συνομιλήσουμε, να δουλέψουμε με τους ανθρώπους που κοιτάζουν μπροστά στους τομείς όπου δραστηριοποιούνται, που έχουν φρέσκες και ριζοσπαστικές ιδέες. Με αυτούς που θέλουν να χτίσουν μια καλύτερη ζωή, να αλλάξουν πράγματα. Με τη νεολαία, φυσικά. Στις προγραμματικές μας θέσεις έχουμε ξεκαθαρίσει ποιους θέλουμε δίπλα μας, με ποιους θα προχωρήσουμε. Η εποχή μας απαιτεί καθαρές προτάσεις και δράσεις. Όχι μεσοβέζικες λύσεις και ημίμετρα.

 
Υπάρχει μια έντονη αντιπαράθεση με τους όμορους σας χώρους, ΚΙΝΑΛ και ΜΕΡΑ25. Γιατί; Και αν τελικά οι συγκυρίες απαιτήσουν συμμαχική κυβέρνηση, σε ποιους θα απευθυνθείτε;
Τα προηγούμενα χρόνια, το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο επένδυσε χρόνο και χρήμα στη δημιουργία του αντί-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Σημαντικό ρόλο στο να διατηρείται τεχνητά ζωντανό παίζουν τα ΜΜΕ. Εμείς είμαστε ανοιχτοί σε συνεργασίες. Η ίδια η πολιτική πραγματικότητα ωθεί τα κόμματα του προοδευτικού, δημοκρατικού χώρου σε μια συνεννόηση, είναι το κάλεσμα της Ιστορίας και της κοινωνίας. Ο δημοκρατικός κόσμος κατανοεί ότι ο πραγματικός αντίπαλος είναι η ΝΔ και η πολιτική του αυταρχικού, αντιδημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού. Είναι φυσικό να υπάρχει ανταγωνιστικότητα ανάμεσα στα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης και με τη μείζονα αντιπολίτευση. Αλλά, είναι ξεκάθαρο ότι το αποτέλεσμα των εκλογών, όποτε γίνουν, θα δημιουργήσει νέες συνθήκες, απέναντι στις οποίες κάθε πολιτική παράταξη θα κληθεί να δοκιμαστεί και να κριθεί. Επομένως, καλό θα ήταν να πέσουν οι υψηλοί τόνοι και να προσανατολιστούμε στα σημεία όπου μπορούμε να συνεννοηθούμε. Οπωσδήποτε, το μείζον για εμάς στον ΣΥΡΙΖΑ είναι οι κοινωνικές συμμαχίες και το αποτύπωμα, η επιδραστικότητα, η διείσδυση του κόμματος στην κοινωνία. Η σύνδεση μας με τους ενεργούς ανθρώπους και τη νεολαία. Μια διαρκής προσπάθεια που διευρύνει και αναζωογονεί τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αναπλάθει μέσα από μια διαδικασία κοινωνικής ώσμωσης και σύνθεσης.

 
Τέλος, πώς κρίνετε την πολιτική της κυβέρνησης στη διαχείριση της πανδημίας ως τώρα και αυτή τη στιγμή;
Νομίζω ότι η κατάσταση μιλάει από μόνη της. Η κυβέρνηση απέτυχε, απλά και καθαρά, Και στο επίπεδο της υγείας και σε αυτό της οικονομίας. Ενώ είχε δύο ευκαιρίες και χρόνο, κατά την πρώτη φάση της πανδημίας και πέρυσι το καλοκαίρι, δεν έκανε τίποτα για να καταστρώσει και να εφαρμόσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο. Επέλεξε το μοντέλο «βλέποντας και κάνοντας», τα οριζόντια λοκντάουν, «έξυπνα» μέτρα που αποδείχτηκαν επιεικώς βλακώδη, καταστολή, απαγορεύσεις και τιμωρία. Δεν υιοθέτησε τις λογικές προτάσεις που είχε εξ αρχής υπεύθυνα καταθέσει ο ΣΥΡΙΖΑ: ιχνηλάτηση κρουσμάτων, μαζικά τεστ παντού, συνταγογράφηση των τεστ, ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, αύξηση των δρομολογίων των ΜΜΜ, άνοιγμα των σχολείων με λίγους μαθητές ανά τάξη, μόνιμες προσλήψεις στο ΕΣΥ, εμπροσθοβαρή μέτρα υπέρ εργαζομένων και επιχειρήσεων. Όλοι θυμόμαστε τι έλεγαν: περισσότερες ΜΕΘ θα ήταν «πεταμένα λεφτά». Προτίμησαν αυτά τα λεφτά να τα επενδύσουν στα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα. Αυτό ήταν ιδεολογική επιλογή, γιατί ξέρουμε τα σχέδια τους για το ΕΣΥ μετά την πανδημία: απαξίωση και ιδιωτικοποίηση. Βέβαια, η πανδημία είναι παγκόσμια, αλλά η ζημιά δεν είναι αναπόφευκτη. Με βάση τις προτάσεις μας, οι συνέπειες θα ήταν πολύ λιγότερο βαριές, για την υγεία, την οικονομία και την κοινωνία. Ακόμα και τώρα, χρόνος υπάρχει για μια άλλη πολιτική. Όμως, η εμμονή της ΝΔ στο δικό της ακραίο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα δεν δίνει καμία αισιοδοξία. Θέλουν να προχωρήσουν το δήθεν «μεταρρυθμιστικό» τους έργο, τόσο στην υγεία όσο και στην εργασία, όπου οι κατακτήσεις του εργατικού κινήματος οδεύουν προς κατάργηση, ενόψει ενός μοντέλου ακραίας εργασιακής επισφάλειας.