Σημεία παρέμβασης της Βουλεύτριας Αθηνών Β3 Νοτίου Τομέα του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία για το ν/σ για το οικογενειακό δίκαιο

Στην τοποθέτησή της κατά την α’ ανάγνωση για το ν/σ του Υπουργείου Δικαιοσύνης για τις «Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίου», η Ρ. Χρηστίδου αναφέρθηκε σε ένα σχέδιο νόμου που δημιούργησε ήδη από τη συζήτησή του τόσες διαμάχες και διαφωνίες στην ελληνική κοινωνία και σε όλους τους έμμεσα ή άμεσα ενδιαφερόμενους, ώστε να κρίνεται αποτυχημένο πριν καν ψηφιστεί.

Πέρα από το γεγονός ότι δεν υπήρξε η απαιτούμενη διαβούλευση και διάλογος με την κοινωνία, η Βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ εντόπισε το βασικό πρόβλημα του νομοσχεδίου στο γεγονός ότι έχει μετακινηθεί το θεσμικό κέντρο βάρους του από το παιδί στη γονεϊκή διαφορά. Το προηγούμενο νομοσχέδιο -σαφώς πιο προοδευτικό και καινοτόμο, ιδιαίτερα για την εποχή στην οποία είχε θεσπιστεί- είχε ως σημείο αναφοράς το συμφέρον του παιδιού, ενώ τώρα το κέντρο βάρους έχει μετατοπιστεί σε μια λογική διόγκωσης της αντιδικίας μεταξύ των γονέων, γεγονός που συνιστά τεράστια θεσμική οπισθοχώρηση.

Ως σημαντικά προβληματικά επιμέρους σημεία τόνισε -μεταξύ άλλων- τα εξής: «Η υποχρεωτική λογική του «εξίσου» στη μέριμνα, του υποχρεωτικού 1/3 του χρόνου με κάθε γονιό κτλ., περιορίζει το εύρος της κρίσης του φυσικού δικαστή, και δεν του αφήνει το περιθώριο να αποφασίσει κατά περίπτωση και με γνώμονα το συμφέρον του παιδιού, αλλά προκρίνονται μάλλον τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις, οικονομικές και άλλες, των γονιών. Αν και στην εισαγωγή του νομοσχεδίου γίνεται μνεία στην Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, οι όροι της δε φαίνεται να αποτελούν βασικό γνώμονα του νομοσχεδίου. Ναι μεν η «αμετάκλητη δικαστική απόφαση» δεν απαιτείται πια προκειμένου να σταματήσει ο κακοποιητής γονιός να βλέπει το παιδί, αλλά έχει μετατραπεί σε «οριστική δικαστική απόφαση», που αντιστοιχεί και αυτή σε ένα σημαντικό χρονικό διάστημα (4 με 6 χρόνια περίπου) κατά τα οποία ο κακοποιητικός γονιός βάση νόμου θα μπορεί να εξασκεί τα δικαιώματά του».

Κλείνοντας, επισήμανε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των διαζυγίων είναι συναινετικά, (περίπου ένα 84%, οπότε το εναπομείναν 14% έχει σημασία να αντιμετωπιστεί κατά περίπτωση από τα οικογενειακά δικαστήρια και «να πλαισιωθεί από δομές ικανές να στηρίξουν αυτούς τους πρώην συζύγους, ώστε να βρεθούν συναινέσεις κατά περίπτωση και λύσεις εξατομικευμένες για τα διαζύγιά τους και όχι το κρεβάτι του Προκρούστη. Και το σημαντικότερο, να μην εφαρμοστεί στα παιδιά αυτών των διαζυγίων των δύσκολων και τοξικών, η λογική της λύσης του Σολομώντα».