Oμιλία της βουλευτού Αχαΐας και Τομεάρχη Πολιτισμού της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην Ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση του σ/ν του Υπουργείου Δικαιοσύνης «Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίου»

«Μετά την ομιλία της κ. Γιαννάκου πραγματικά δεν θα είχα να προσθέσω λέξη. Και επικαλούμαι την κ. Γιαννάκου, όχι ως μία πολιτικό από τη ΝΔ που ευνοεί τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ως μία δεξιά πολιτικό με ακλόνητες πάντα, δημοκρατικές πεποιθήσεις ισότητας, με την οποία διαφωνώ σε πολλά, αλλά την εκτιμώ και τη σέβομαι βαθύτατα. Έδωσε δείγματα δημοκρατικής διαβούλευσης μέσα στο Κοινοβούλιο. Μπράβο στην κ. Γιαννάκου, αυτό δεν ευνοεί την αντιπολίτευση αλλά ευνοεί το Κοινοβούλιο και την πολιτική ζωή.

Κύριε υπουργέ, ένα νομοσχέδιο που έχει τη φιλοδοξία να αλλάξει ένα πάρα πολύ σημαντικό δίκαιο όπως είναι το οικογενειακό, πρέπει να εξασφαλίζει τη δημοκρατική συναίνεση. Δεν μπορούν εδώ μέσα βουλευτές και εσείς ο ίδιος να απαξιώνετε την αντιπολιτευτική φωνή, όλες τις αντίθετες φωνές μόνο και μόνο επειδή δεν ταιριάζουν με τη δική σας πεποίθηση. Άκουσα τον κ. Χιονίδη να λέει ότι έχει θάρρος η κυβέρνηση που φέρνει ένα τέτοιο νομοσχέδιο. Η κυβέρνηση έχει θράσος που φέρνει ένα τέτοιο νομοσχέδιο, όπως και πολλά άλλα. Έχει θράσος σε πρακτικές οι οποίες συγκρούονται με το δημοκρατικό αίσθημα. Θα σας πω μόνο κ. υπουργέ της δικαιοσύνης, ότι σήμερα τα ξημερώματα και μέχρι τώρα οι αστυνομικές δυνάμεις «τσιμεντώνουν» έναν άλλον θεσμό πολιτισμού, το θέατρο «Εμπρός». Μπήκαν μέσα στο χώρο, έναν αυτοδιαχειριζόμενο χώρο, έναν χώρο πολιτισμού επί μία δεκαετία και τώρα τον κλείνουν, τον «τσιμεντώνουν».

Ας έρθω όμως στο νομοσχέδιο. Κ. υπουργέ ποιο είναι το ερώτημα στο οποίο προσπαθείτε να απαντήσετε με το νομοσχέδιο; Σε ποιες κοινωνικές πραγματικότητες, ηθικές, παραδόσεις και διεθνείς πρακτικές προσπαθεί να απαντήσει το νομοσχέδιο; Όταν η επιστημονική κοινότητα, όταν διεθνείς και ελληνικές οργανώσεις, όταν υπάρχουν υπογραφές οργανώσεων και ανθρώπων διεθνώς, εναντίον του νομοσχεδίου και μάλιστα κάνοντας έκκληση στον πρωθυπουργό για να μην ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο, ήθελα να ήξερα πως εσείς εξασφαλίζετε τη συναίνεση για ένα νομοσχέδιο που αφορά όλη την κοινωνία. Και γιατί αφορά το πολυτιμότερο –όλοι μας το λέμε- κομμάτι της κοινωνίας που είναι τα παιδιά που είναι το μέλλον αυτής της χώρας. Πού είναι άραγε η υφυπουργός αρμόδια για τα ζητήματα οικογενειακής ζωής; Δεν την είδαμε, δεν ακούσαμε μία λέξη από αυτή. Είναι δυνατόν να συζητείται ένα τέτοιο νομοσχέδιο και να μην είναι εδώ, να τοποθετηθεί και να συζητήσει μαζί μας; Βέβαια από την κυβέρνηση της ΝΔ είδαμε ευθύς εξαρχής το πως αντιμετωπίζει την ισότητα των φύλων με την υποβάθμιση της γενικής γραμματείας ισότητας των φύλων. Και αυτό άπτεται του νομοσχεδίου που συζητάμε.

Αν υπάρχει ένα μείζον θέμα για το οποίο θα μπορούσαμε να έχουμε ανοίξει δημοκρατική συζήτηση εδώ και πολύ καιρό και στην τηλεόραση και στο δημόσιο βήμα και παντού, με όλους, οργανώσεις, γυναικείες οργανώσεις, επιστημονικούς φορείς, ψυχολόγους, παιδοψυχολόγους κλπ., αν υπάρχει ένα μείζον ζήτημα στο οποίο το οικογενειακό δίκαιο του 83΄, αυτή η μεγάλη τομή του και το αποτύπωμα προοδευτικής κατεύθυνσης που είχε αφήσει αυτό το νομοσχέδιο, θα ήταν να αντιμετωπιστεί πρώτα και κύρια αυτό που αποκαλύπτεται πια από την ίδια την κοινωνία: η ενδοοικογενειακή βία και οι κακοποιητές γονείς. Αντί λοιπόν να συζητάμε γι αυτό και πως θα το θεραπεύσουμε μέσα στην οικογένεια –για όσο συμβιώνει το ζευγάρι- αλλά και όταν σταματάει ο γάμος και η οποιαδήποτε μορφή συμβίωσης, συζητάμε ένα νομοσχέδιο που αντί να προστατεύει το παιδί και να το βάζει στο επίκεντρο, αντί να εξασφαλίζει πάση θυσία τα δικαιώματά του, αυτό που κάνει είναι να εξασφαλίζει τα δικαιώματα γονέων. Εδώ υπάρχει τεράστιο πρόβλημα. Και πίσω από αυτό το πρόβλημα υποκρύπτεται ένα άλλο: αντί για ισότητα φύλων και έτσι όπως ορίζεται με τις φράσεις «εξίσου» και την ποσοτικοποίηση «το 1/3, 2/3 κλπ», προχωράμε σε σύγκρουση φύλων. Προσέξτε το πολύ αυτό. Και αντί να μιλάμε για δικαιώματα παιδιού, μιλάμε για δικαιώματα γονέων. Κύριε Υπουργέ, εγώ προτείνω να αποσυρθεί το νομοσχέδιο και να συζητήσουν όλες οι οργανώσεις, όλοι οι επιστημονικοί φορείς για να μην πάμε σε καταστάσεις πολύ άσχημες.

Θα πρέπει να φύγουμε από τη λογική ότι το παιδί εξυπηρετεί τους γονείς και όχι ότι οι γονείς είναι προς όφελος και προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών. Κύριε υπουργέ, όταν λέτε «εξίσου», και μάλιστα αυτό το «εξίσου» μπορεί να αφορά και περιπτώσεις όπου έχουμε κακοποιητικούς γονείς και μάλιστα από το «τελεσίδικη» το κάνατε μέχρι την «οριστική απόφαση», τι ακριβώς εννοείτε; Σε αυτό πρέπει να απαντήσετε καθαρά, διαφορετικά όλη αυτή η υπερπροσπάθεια που γίνεται από την κοινωνία τον τελευταίο καιρό -που μας φωνάζει κάτι και είμαστε υποχρεωμένοι να το ακούσουμε- το πετάτε στα σκουπίδια. Αφήνετε το παιδί έρμαιο σε τέτοιες καταστάσεις, στο όνομα των δικαιωμάτων του γονέα. Αυτό δεν συνάδει με καμία διεθνή σύμβαση. Ούτε της Κωνσταντινούπολης ούτε της Διεθνούς Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Παιδιού.

Είναι ευχής έργον -και μάλιστα πρέπει να αλλάξουν οι νοοτροπίες και να προχωρήσουμε όλοι προς αυτή την κατεύθυνση- η από κοινού επιμέλεια να οικοδομείται ήδη μέσα στην συμβίωση. Και εκεί χρειάζονται τολμηρές θεσμικές αλλαγές αλλά και αλλαγές στη νοοτροπία. Έτσι μόνο θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ισότιμη επιμέλεια και μετά τη λύση, όταν θα αλλάξουν αυτές οι νοοτροπίες και γίνει η θεσμική κατοχύρωση με οικογενειακά δικαστήρια. Δώστε σημασία κ. υπουργέ. Δεν μιλάμε για ενήλικες, μιλάμε για τα παιδιά. Βεβαίως η αγάπη –γιατί τα παιδιά αυτό χρειάζονται- δεν είναι προνόμιο ενός γονιού εναντίον του άλλου, η αγάπη είναι προνόμιο όλων όσων αγαπάνε το παιδί. Αυτό θέλουμε να κατοχυρώσουμε. Μην το κατευθύνετε όμως σε άλλους δρόμους. Δρόμοι οι οποίοι και υπονομεύουν την ισότητα και επαναφέρουν νοοτροπίες οι οποίες είναι απολύτως αναχρονιστικές αλλά και θα δημιουργήσουν τεράστια προβλήματα στην ελληνική κοινωνία».