Σημεία από την ομιλία του Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, στην ολομέλεια της Βουλής στη συζήτηση του σ/ν του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων με θέμα : « Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση για τη Νέα Γενιά: εισαγωγή κεφαλαιοποιητικού συστήματος προκαθορισμένων εισφορών στην επικουρική ασφάλιση, ίδρυση, οργάνωση και λειτουργία Ταμείου Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης και συναφείς διατάξεις»

«..Υιοθετώ και αντιγράφω από σημερινό άρθρο του Θανάση Καρτερού:

‘’ Πολιτικά δειλός είναι εκείνος που στις 12 το μεσημέρι εξυμνεί για τις υπηρεσίες και το ήθος του έναν αφοσιωμένο υπηρέτη της πατρίδας και στις μία μετά το μεσημέρι συκοφαντεί τον ίδιο ως δειλό. Επειδή την ώρα που μεσολάβησε είχε τη γενναιότητα να πει όχι στην πολιτική του εξαγορά και στην εκούσια μετατροπή του σε μαριονέτα’’.

Κι ένα δικό μου για τον κύριο Γεωργιάδη. Όλοι ευχόμαστε να μην έλθουμε μπροστά σε μια στρατιωτική σύγκρουση. Αλλά να έχετε όλοι κάτι σίγουρο. Αν γίνει, ο Βαγγέλης Αποστολάκης θα είναι στην πρώτη γραμμή. Από τους ήρωες του πληκτρολογίου δεν ξέρω πόσοι θα είναι καν στη χώρα.

Και ένα ακόμη. Στα 200 χρόνια της ανεξαρτησίας της χώρας, με την πολυκύμαντη ιστορία, 4,5 χρόνια κυβέρνησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Πήρε τη χώρα σε μαύρο χάλι μετά από μνημόνια. Ναι, υπέγραψε 3ο μνημόνιο. Αλλά μέσα σε 3,5 χρόνια έβγαλε τη χώρα και από τα τρία μνημόνια και όρθια και έτσι μπορείτε εσείς σήμερα να βερμπαλίζετε. Αυτά για να συνεννοούμαστε.

Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη ήταν εξ αρχής και παραμένει μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Ο βασικός λόγος της ύπαρξης της είναι να υλοποιήσει έναν αριθμό από «προτζεκτ» που ενδιαφέρουν το κρατικοδίαιτο μεγάλο κεφάλαιο της χώρας, το οποίο δεν παράγει, δεν επενδύει και δεν εξελίσσεται, παρά μόνο καταναλώνει δημόσιο πλούτο. Η εισαγωγή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος στην επικουρική ασφάλιση και η δημιουργία ενός νέου ταμείου επικουρικής ασφάλισης, του ΤΕΚΑ, είναι ένα από τα μεγαλύτερα πρότζεκτ τέτοιου τύπου.

Γι’ αυτό και η προσωρινή αναστολή της ψήφισης λόγω αντιρρήσεων των ευρωπαϊκών θεσμών που δεν έβλεπαν ως ρεαλιστικές τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης για την κάλυψη του κόστους της μετάβασης στο νέο σύστημα συνοδεύτηκε από το μήνυμα ότι αυτή η κυβέρνηση δεν θα αφήσει τίποτα και κανέναν να σταθεί εμπόδιο στο δήθεν «μεταρρυθμιστικό» της έργο. Το μήνυμα αυτό, σχεδιασμένο να καθησυχάσει τα ιδιωτικά συμφέροντα, στα οποία παραδίδεται με αυτό το νομοσχέδιο η επικουρική ασφάλιση, πήρε τη μορφή της εσπευσμένης κατάθεσης του πριν κλείσει η Βουλή για το καλοκαίρι.

Και ξαφνικά -αν και όχι τόσο ξαφνικά- κυβερνητικός ανασχηματισμός. Και ο πρωθυπουργός που έβρισκε ότι όλοι και όλα δούλεψαν καλά, αν και είχαμε μερικές «ατυχίες», αλλάζει τους υπουργούς για την υγεία, τις πυρκαγιές, τον τουρισμό κ.α. Η επικοινωνιακή προσπάθεια έχει σαν στόχο να καλυφθεί, να κρυφτούν οι ευθύνες του κ. Μητσοτάκη. Η κυβέρνηση μπατάρει όλο και δεξιότερα και αναζητά διεξόδους εκφωνώντας ένα πλαστό αίτημα συναίνεσης, αναμένοντας και προετοιμαζόμενη να μοιράσει τα ευρωπαϊκά χρήματα.

Ακούστε, κ.κ. της συμπολίτευσης.

Καμία συναίνεση στην δεξιά πολιτική της κυβέρνησης σας. Μόνη λύση η αλλαγή και πολιτικής και κυβέρνησης.

Αυτό αφορά και το παρόν νομοσχέδιο. Toπρότζεκτ που καλούνται αυτή τη φορά να υλοποιήσουν ο κ. Χατζηδάκης και ο κ. Μητσοτάκης, σαν να ήταν καλά τεχνοκρατικά στελέχη ενός ιδιωτικού fund και όχι εκλεγμένοι υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος και της κοινωνίας, είναι η βίαιη αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου υπέρ του κεφαλαίου και κατά της εργασίας, η απορρύθμιση της εργασίας και η περαιτέρω αποδυνάμωση του κοινωνικού κράτους. Αποτέλεσμα είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα φτηνής και επισφαλούς εργασίας, σε μια χώρα υπανάπτυκτη. Η Η Ελλάδα μια φτωχή χώρα χωρίς ιδιαίτερες προοπτικές στη διεθνή κατανομή εργασίας. Μια χώρα οπισθοδρομική με υψηλό αριθμό ανειδίκευτων νέων εργαζομένων που θα ζουν σε μόνιμο καθεστώς επισφάλειας.

Εκεί οδηγεί το οικονομικό τους μοντέλο, γιατί αυτό εξυπηρετεί την κομματική τους πελατεία: ένα παρασιτικό κεφάλαιο που είναι ανίκανο να επιβιώσει στο ρευστό, ανταγωνιστικό και υψηλών επιδόσεων οικονομικό και τεχνολογικό περιβάλλον του 21ου αιώνα χωρίς να απομυζά δημόσιους πόρους.

Δεν θα μπορούσε αυτό το κεφάλαιο να υπάρξει σε μια χώρα ισχυρή και ανεπτυγμένη, με ισχυρούςθεσμούς κοινωνικής ευημερίας και ισχυρούς μηχανισμούς για τη δίκαιη αναδιανομή του εισοδήματος. Χρειάζεται ένα συγκεκριμένο περιβάλλον για να επιβιώσει κι αυτό περιβάλλον έχει αναλάβει να του διαμορφώσει η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη.

Γι’ αυτό το νομοσχέδιο που παραδίδει τις επικουρικές συντάξεις των μελλοντικών γενεών στην ιδιωτική κερδοσκοπία και στο τζογαδόρικο κεφάλαιο δένει αρμονικά με την αντιμεταρρύθμιση στον χώρο της παιδείας και τον αποκλεισμό δεκάδων χιλιάδων νέων από την τριτοβάθμια μόρφωση. Αυτή είναι η αγνώριστη Ελλάδα που έχει πει και ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης.

Κύριε Τσακλόγλου, προσέξτε την πολιτική λογική σας: Στη χθεσινή σας ομιλία στην Επιτροπή ξεκινάτε από την, λίγο – πολύ σωστή διαπίστωση για το δημογραφικό ζήτημα: «Η ελληνική κοινωνία γερνά και γερνά με ταχείς ρυθμούς. Το ποσοστό γονιμότητας, δηλαδή ο μέσος αριθμός παιδιών που γεννούν οι γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας είναι πολύ κάτω του αριθμού που θα επέτρεπε τη σταθεροποίηση του πληθυσμού. Ταυτόχρονα, λόγω της τεχνολογικής προόδου στην υγεία και την υγιεινή, το προσδόκιμο της επιβίωσης αυξάνεται σταθερά εδώ και πολλές δεκαετίες».

Η κυρία Φωτίου, και δεν θα επαναλάβω, σας έκανε συγκεκριμένες προτάσεις, σας έδωσε τα βασικά στοιχεία μιας ολοκληρωμένης δημόσιας πολιτικής για το δημογραφικό που επηρεάζει τα μέγιστα και το συνταξιοδοτικό. Και αντί να σκεφτείτε στην κυβέρνηση «τι θα κάνουμε για να αντιστραφεί η κακή δημογραφική πορεία», τι προτείνετε; Διαβάζω από τη χθεσινή ομιλία σας: «οι εξελίξεις αυτές οδηγούν σε ταχύτατη αύξηση του λόγου εξάρτησης, δηλαδή του αριθμού των ηλικιωμένων ατόμων προς τα άτομα εργασιακής ηλικίας, ή διαφορετικά αν το βάλει κάποιος, του λόγου των συνταξιούχων προς τους εργαζόμενους».

Σοβαρά; Λέτε πως πλέον δεν θα ασχοληθείτε με το δημογραφικό; Θα μείνετε απαθείς; Και απλά εισάγετε ένα νέο σύστημα που έχει δύο βασικά στοιχεία: Πρώτον, αύξηση του χρέους, που σημαίνει κι άλλη εξάρτηση και πιθανό μνημόνιο; Δεύτερο: ένα Δημόσιο -που λέει ο κ. Χατζηδάκης- Ταμείο, κάτι σαν τον παλιό ΟΠΑΠ, μόνο που εκεί όποιος έπαιζε, το έκανε εθελοντικά, ενώ σε αυτό το Ταμείο γίνεται αναγκαστικά. Πώς λέμε αναγκαστικός τζόγος, αναγκαστικό ντιλάρισμα και μάλιστα σε αγώνα με αποδόσεις επιπέδου Απόλλων Σμύρνης – Μάντσεστερ Σίτι.

Και ακούμε εξωφρενικές αντιλήψεις από τον κ. Χατζηδάκη, τύπου «οι νέοι εργαζόμενοι δεν πιστεύουν ότι θα πάρουν σύνταξη». Αυτό το λέει ο Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων.

Το μείζον ερώτημα στα χείλη όλων είναι ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο. Ποιος θα καλύψει το τεράστιο κόστος της μετάβασης στο νέο σύστημα, που η ίδια η κυβέρνηση παραδέχεται ότι ανέρχεται σε 56 δισ. ενώ είναι βέβαιο ότι τελικά θα είναι ακόμα υψηλότερο και ενδέχεται να φτάσει στα 75 με 78 δισ.; Ποιος θα αναλάβει το ρίσκο;

Το σύνολο του κόστους θα κληθεί με μαθηματική ακρίβεια να καλύψει ο κρατικός προϋπολογισμός, δηλαδή οι φορολογούμενοι. Και το σύνολο του ρίσκου θα κληθεί να το επωμιστεί ο μελλοντικός ασφαλισμένος. Από αυτήν την άποψη, είναι ένα αληθινά αριστοτεχνικά δομημένο «κόλπο», με σκοπό να έχει μηδενικό κόστος και μηδενικό ρίσκο για το κερδοσκοπικό ιδιωτικό κεφάλαιο.

Δεν θα είχε νόημα να θυμίσουμε στους ανθρώπους που έχουν αναλάβει τη διεκπεραίωση του συγκεκριμένου πρότζεκτ ότι η Ελλάδα είναι ήδη μια απελπιστικά υπερχρεωμένη χώρα και ότι το σχέδιο τους θα δημιουργήσει νέο χρέος στην πλάτη του προηγούμενου. Ούτε ότι ζούμε σε εξαιρετικά επισφαλείς εποχές και ότι το φάσμα μιας νέας χρεοκοπίας στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον είναι παρόν. Ούτε ότι μια χώρα με τόσο μεγάλη έκθεση σε χρέος είναι μια χώρα με μειωμένη ανεξαρτησία, μειωμένη κυριαρχία, λόγω πολλαπλών εξαρτήσεων και κινδύνων.

Ούτε ότι αφθονούν τα παραδείγματα στο πολύ πρόσφατο και εξαιρετικά επώδυνο για τη χώρα παρελθόν, όπου παρόμοια κεφαλαιοποιητικά σχήματα, εξ ορισμού έρμαια του επενδυτικού κινδύνου και των διακυμάνσεων των διεθνών χρηματαγορών, κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος, αφήνοντας τους ασφαλισμένους λεία της χρεοκοπίας των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών χωρίς καμία δυνατότητα αντίδρασης.

Τα γνωρίζουν όλα αυτά. Και δεν τους ενδιαφέρει. Όταν θα φανούν οι συνέπειες της «μεταρρύθμισης» υπολογίζουν ότι οι ίδιοι δεν θα βρίσκονται πλέον στο πολιτικό προσκήνιο. Θα είναι πρόβλημα για κάποιον άλλον. Εκείνοι θα έχουν εκπληρώσει την αποστολή τους, θα έχουν κάνει τη δουλειά για την οποία βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας.

Γι’ αυτό και η απάντηση τους στο ερώτημα ποιος θα εγγυηθεί για τα χρήματα των ασφαλισμένων που θα μπουν στον διεθνή επενδυτικό τζόγο είναι: «μα φυσικά το Δημόσιο, ποιος άλλος». Έτσι μπορεί το ιδιωτικό κεφάλαιο να κερδοσκοπεί με το κεφάλι του ήσυχο: το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι να κληθεί κάποια στιγμή στο μέλλον ο φορολογούμενος και ο ασφαλισμένος να το ξελασπώσουν, αφού πρώτα θα έχουν ήδη πληρώσει διπλά το κόστος της μετάβασης. Άλλωστε, η πρώτη φορά θα είναι;

Για την κυβέρνηση, λοιπόν, η κεφαλαιοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, πέρα από ικανοποίηση μιας ιδεολογικής εμμονής, είναι ένα αμιγώς νεοφιλελεύθερο πρότζεκτπου συνδυάζει όλα τα χαρακτηριστικά τέτοιων πρότζεκτ: ιδιωτικές εταιρίες διαχείρισης, υψηλές διευθυντικές αμοιβές, μπόνους για τα στελέχη και όλα αυτά στις πλάτες των φορολογουμένων και των ασφαλισμένων που θα πληρώσουν και πάλι για το πάρτι. Οι σημερινοί εργαζόμενοι και μελλοντικοί συνταξιούχοι πρέπει να γνωρίζουν ότι το πάρτι αυτό μεταφράζεται σε μειωμένες συντάξεις για τους ίδιους, όταν και αν τις πάρουν τελικά, σε ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια και σε αύξηση της φτώχειας και των ανισοτήτων. Ανάλογη πρέπει να είναι -και θα είναι- η αντίδραση της κοινωνίας σε αυτήν την ολομέτωπη και βίαιη επίθεση που δέχεται.

Κύριοι,

Με’ αυτόν τον νόμο το μέλλον των συντάξεων –σήμερα των επικουρικών, αύριο και των κύριων- είναι σε υψηλό επίπεδο κινδύνου. Εμείς θα φροντίσουμε το σχέδιο σας να ανατραπεί. Το μέλλον, όμως, της κυβέρνησης αυτής είναι σίγουρο: η καταδίκη της και η πολιτική αλλαγή…»