Η Ροζίτα Σώκου που ``έφυγε`` σήμερα, άνηκε σε εκείνη την ελίτ των εγγράμματων δημοσιογράφων που υπηρέτησαν μια σκεπτόμενη και παιγνιώδη δημοσιογραφία άλλων εποχών. Η ζωή της μυθιστορηματική, τυπικό δείγμα μιας αστικής από καταγωγή διαδρομής, σε μια εποχή που στα τοπόσημα αυτής της πόλης άνηκαν και τα κτήρια που φιλοξενούσαν τις ταμπέλες των μεγάλων αστικών εφημερίδων, αλλά και τα πατάρια της συνάντησης της ιντελιγκέντσιας, στα θρυλικά καφενεία. Ακόμα και αν εικονογραφήθηκε για πολλούς από την συμμετοχή της στο τηλεοπτικό παιχνίδι ‘’Να η Ευκαιρία’’, η Ροζίτα Σώκου ήταν η κριτικός κινηματογράφου, η ανταποκρίτρια του Φεστιβάλ Καννών και του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, η στενή φίλη του Γιάννη Ξενάκη, του Νουρέγιεφ, του Τσαρούχη, της Ντένης Βαχλιώτη, η ένθερμη υποστηρίκτρια του μοναδικού δημιουργού Τάκη Κανελλόπουλου. Σε μια εποχή που ο γραπτός πολιτισμός ασθμαίνει να κρατηθεί στη ζωή, το πνεύμα και η αιχμηρή γραφή της Ροζίτας Σώκου αποδεικνύουν ότι κάθε τι που στραγγίζεται από τα αληθινά στιγμιότυπα μιας πραγματικά πλούσιας ζωής, μιας ζωής σαν μυθιστόρημα, αντέχει στο χρόνο. Αντίο Ροζίτα Σώκου.