Άρθρο της Τάνιας Καραγιάννη, αναπλ. εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ -Προοδευτική Συμμαχία, στην Κυριακάτικη Kontra News

Λένε ότι «όταν επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη είσαι καταδικασμένος να ξαναζείς το ίδιο οδυνηρό αποτέλεσμα, κάθε φορά με χειρότερο τρόπο».

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που η χώρα αποδεσμεύτηκε από τη μέγγενη των Μνημονίων, ούτε βεβαίως από τότε που η ελληνική κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με τις πολιτικές εκείνης της περιόδου, την λιτότητα, τους ασφυκτικούς δημοσιονομικούς περιορισμούς, τις «παράλογες» απαιτήσεις των θεσμών και με ό,τι αυτά συνεπάγονταν για το επίπεδο ζωής των πολιτών και την πραγματική οικονομία.
Κι όμως, σήμερα, μόλις τρία χρόνια μετά την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια, οδηγούμαστε ξανά και με ταχύτητα στα ίδια αδιέξοδα. Αυτή τη φορά, με χειρότερο τρόπο. Διότι την ίδια στιγμή, ζούμε σε έναν κόσμο και μια Ευρώπη, που υπό το βάρος της πανδημίας, εξωθούνται σε αλλαγές και αναγκαίες μετατοπίσεις. Τα νεοφιλελεύθερα δόγματα ξεθωριάζουν. Η θεωρία της αυτορρύθμισης της αγοράς πηγαίνει στην άκρη. Τα κράτη ρίχνουν τρισεκατομμύρια στην παγκόσμια οικονομία για να την κρατήσουν ζωντανή.
Μέσα σε αυτόν το περιβάλλον, η Κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη παραφωνεί. Επιμένει στο ίδιο μοντέλο που μας οδήγησε στη χρεοκοπία και τα Μνημόνια. Στις ιδεοληψίες της διάλυσης του Κοινωνικού Κράτους. Της καθήλωσης και συμπίεσης των εισοδημάτων που κάνουν μικρομεσαίους και φτωχούς, φτωχότερους. Των μεγάλων φοροαπαλλαγών για τους πλούσιους, που γίνονται πλουσιότεροι και της συνέχισης ενός -ήδη από καιρό- πτωχευμένου παραγωγικού μοντέλου.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που ήδη ο μισός πληθυσμός στη χώρα μας έχει κατά μ.ο. περισσότερο χρέος από ό,τι περιουσία, το ανώτατο 10% κατέχει λίγο πάνω από το 50% του συνολικού πλούτου και η ανάγκη για μείωση των ανισοτήτων γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Την ώρα που η πραγματικότητα της καθημερινότητας είναι ζοφερή για το συντριπτικό μέρος της κοινωνίας, είτε διότι χάνονται άνθρωποι που θα μπορούσαν να έχουν σωθεί, αν είχε ενισχυθεί το ΕΣΥ, είτε διότι τα νοικοκυριά στενάζουν υπό το βάρος του κύματος της ακρίβειας, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις βουλιάζουν στα χρέη και απειλούνται με λουκέτο, οι εργαζόμενοι καταδικάζονται σε μισθούς φτώχειας και εργασιακούς όρους ανασφάλειας και οι νέοι σε ένα αβέβαιο μέλλον.
Θα μπορούσε πει κανείς ότι αυτή η Κυβέρνηση είναι αναποτελεσματική. Είναι, όμως, το πρόβλημα η διαχειριστική της ανεπάρκεια; Όχι.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι αυτή η Κυβέρνηση απεδείχθη ανίκανη. Το πρόβλημα -για την κοινωνία- είναι ότι αυτή η Κυβέρνηση απεδείχθη αδιάφορη απέναντι στις αγωνίες και τα πραγματικά προβλήματα της μεγάλης κοινωνικής πλειονότητας. Το πρόβλημα είναι το ίδιο το περιεχόμενο της πολιτικής της, την οποία συνειδητά εφαρμόζει.
Συνειδητά απαξιώνει και υποβαθμίζει το ΕΣΥ, αφήνοντας ταυτόχρονα τις ιδιωτικές κλινικές αμόλυντες από τον ιό, για να εξυπηρετήσει τους κλινικάρχες.
Συνειδητά πέρασε ως οδοστρωτήρας πάνω από τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, για να δημιουργήσει τους όρους για «εκκαθάριση» των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και να εξυπηρετήσει τις πολυεθνικές.
Συνειδητά θεσμοθέτησε τον νέο πτωχευτικό κώδικα και την άρση προστασίας της πρώτης κατοικίας, για να εξυπηρετήσει τους τραπεζίτες.
Συνειδητά προχώρησε στην εξίσωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων αποφοίτων κολεγίων και αποφοίτων δημοσίων πολυτεχνικών και πανεπιστημιακών σχολών και στη συνέχεια άφησε 40.000 παιδιά έξω από τα πανεπιστήμια, για να εξυπηρετήσει τους κολεγιάρχες.
Συνειδητά στέρησε από τους συνταξιούχους την 13η σύνταξη και κατευθύνει αυτά τα κονδύλια στην κάλυψη της μαύρης τρύπας της ιδιωτικής επικούρησης, για να εξυπηρετήσει τα ιδιωτικά funds.
Συνειδητά εκχώρησε -μεσούσης μάλιστα της ενεργειακής κρίσης- το 17% της ΔΕΗ.
Συνειδητά δεν αυξάνει τον κατώτατο μισθό στα αναγκαία επίπεδα, την ώρα που στην υπόλοιπη Ευρώπη αυτό συνέβη ακόμα και σε υφεσιακές συνθήκες.
Συνειδητά αποκλείει την συντριπτική πλειονότητα των ελληνικών επιχειρήσεων -δηλαδή τις μικρομεσαίες- από τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας.
Με δυο λόγια, η Κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, ακόμα και την ώρα που στη Βουλή επαίρεται για τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής Οικονομίας, γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτή η ανάπτυξη δεν αφήνει κανένα θετικό αποτύπωμα στη ζωή της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Γνωρίζει ότι αυτή η ανάπτυξη δεν αφορά κανέναν άλλον, παρά μόνο πολύ λίγους και εκλεκτούς.
Όλα, λοιπόν, αυτά μας ξαναφέρνουν μπροστά στο ένα και μοναδικό δίλημμα.
Με το λαό ή τα συμφέροντα;
Ανάπτυξη για όλους, με μείωση των ανισοτήτων και κοινωνική προστασία ή ανάπτυξη για τους αριθμούς και για κάποιους ελάχιστους και ήδη πολύ ισχυρούς;
Η Κυβέρνηση της ΝΔ έχει δείξει με κάθε τρόπο τις προθέσεις της. Έχει επιλέξει μεριά.
Το ίδιο πρέπει να έχει την ευκαιρία να κάνει τώρα και ο λαός.