08/03/2022
Τιμούμε τους αγώνες για τα δικαιώματα των γυναικών.
— Αλέξης Τσίπρας - Alexis Tsipras (@atsipras) March 8, 2022
Το χρέος μας καθημερινό, σε όσες σπουδάζουν, εργάζονται, παλεύουν με άνισους όρους.
Σε όσες έπνιξαν τον φόβο και γιγάντωσαν το #MeToo.
Χρέος να αλλάξουμε τους κοινωνικούς όρους.
Ώστε στο επόμενο μέτρημα να μη λείπει καμία. pic.twitter.com/CXmgETn4WD
[Ανακοίνωση του Τμήματος Φεμινιστικής Πολιτικής/Φύλου ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία]
[Δήλωση της αν. Τομεάρχισσας Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ αρμόδιας για θέματα Ισότητας για την 8η Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών]
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women’s Day) η οποία «γιορτάζεται» κάθε χρόνο την 8η Μάρτη, θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1977, με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ με σκοπό να υποστηρίξει και να προωθήσει το διαρκή αγώνα, για τα δικαιώματα των γυναικών, σε όλους τους τομείς. Ίσα δικαιώματα στην εργασία, στην κατάληψη θέσεων ευθύνης, στην επιστήμη, στην πολιτική, στην οικογένεια και στην κοινωνική ζωή.
Ο ΟΗΕ, υπό τη σκιά της παγκόσμιας κλιματικής κρίσης που βιώνουμε, φέτος, υπογράμμισε ότι αυτή τη Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας, πρέπει να διεκδικήσουμε «Ισότητα των φύλων σήμερα, για ένα βιώσιμο αύριο».
Σύμφωνα με τον ΟΗΕ τόσο οι γυναίκες όσο και οι άνδρες που εργάζονται σε τομείς φυσικών πόρων, όπως η γεωργία, θα επηρεαστούν από την κλιματική αλλαγή. Ωστόσο, ο αντίκτυπος δεν είναι ο ίδιος καθώς οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες σε διάφορους παράγοντες: κοινωνικούς, οικονομικούς και πολιτιστικούς.
Διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας και εργασιακής ανασφάλειας σε σχέση με τους άντρες, καθώς συχνά εργάζονται σε χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας .
Επίσης τα έμφυλα στερεότυπα εξακολουθούν να επηρεάζουν την κατανομή των εργασιών στο σπίτι, λαμβάνοντας υπόψη ότι η μη αμειβόμενη παροχή φροντίδας και οι οικιακές εργασίες, που εκτελούνται κυρίως από γυναίκες, τις επιβαρύνουν δυσανάλογα.
Στα δύο χρόνια της πανδημίας, οι γυναίκες είναι στην πρώτη γραμμή, καθώς αποτελούν την πλειονότητα των εργαζομένων που απασχολούνται στις υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης. Το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων (EIGE) ανέδειξε ότι οι γυναίκες στην πανδημία βρέθηκαν να αντιμετωπίζουν ένα τριπλό βάρος: το σπίτι να είναι ταυτόχρονα ο χώρος εργασίας, εκπαίδευσης και φροντίδας.
Ο περιορισμός των κοινωνικών σχέσεων, των ανθρώπινων επαφών και ο εγκλεισμός ως συνέπεια των lockdown είχαν ως απόρροια την εμφάνιση ψυχοκοινωνικών προβλημάτων αλλά και την αύξηση περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας.
Επιτέλους, ξεκίνησε πιλοτικά η λειτουργία κάποιων Γραφείων Αντιμετώπισης Ενδοοικογενειακής Βίας της ΕΛ.ΑΣ., που είχαν θεσμοθετηθεί επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, όμως είναι αναγκαίο να αναβαθμιστούν και να ενισχυθούν με εξειδικευμένο ειδικό προσωπικό. Απαραίτητη επίσης, είναι και η ενίσχυση των κοινωνικών δομών στήριξης θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας με ιατροδικαστικά κέντρα, δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες, ξενώνες, τηλεφωνικές γραμμές και εξειδικευμένο προσωπικό νομικής, ιατρικής και ψυχολογικής υποστήριξης. Υπενθυμίζουμε, ότι επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ επικυρώθηκε, το 2018, η σύμβαση της Κωνσταντινούπολης.
Το ελληνικό metoo, το οποίο ξεκίνησε μέσα από αποκαλύψεις σεξουαλικών παρενοχλήσεων και βιασμών στους χώρους του πολιτισμού, του αθλητισμού και εν γένει της εργασίας έφερε στην επιφάνεια όλες τις χρόνιες αντιλήψεις υποβάθμισης των γυναικών, την έλλειψη Παιδείας και μέτρων αντιμετώπισης από την πλευρά της Πολιτείας, στα θέματα έμφυλης βίας και προστασίας των θυμάτων.
Μέσα στο 2021 είχαμε 17 γυναικοκτονίες στην Ελλάδα. Αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ είναι η νομική καθιέρωση του όρου «γυναικοκτονία».
Η Κυβέρνηση της Ν.Δ κατήργησε τη Γενική Γραμματεία Ισότητας, μια κατάκτηση του γυναικείου κινήματος και της μεταπολιτευτικής εποχής, προωθεί οπισθοδρομικά πρότυπα γυναικών με video στα σχολεία και στην κοινωνία, αντί να καλλιεργεί αξίες και σεβασμό που οφείλουμε να δείχνουμε απέναντι σε κάθε άνθρωπο.
Όλες και όλοι πρέπει να αγωνιζόμαστε για την Ισότητα, σε μια κοινωνία δίκαιη, χωρίς πατριαρχία και έμφυλες διακρίσεις. Μια κοινωνία χωρίς πολέμους, με Ειρήνη, η οποία δυστυχώς σήμερα, πλήττεται από έναν άδικο πόλεμο στην Ουκρανία, ο οποίος πρέπει να τελειώσει ΤΩΡΑ και οι γυναίκες αγωνίζονται σε αυτή την κατεύθυνση…
Η 8 Μαρτίου έχει καθιερωθεί Παγκοσμίως ως ημέρα μνήμης του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών. Φέτος η ημέρα αυτή συμπίπτει με τον μαινόμενο ακόμη πόλεμο στην Ουκρανία. Η πρώτη εικόνα - σύμβολο γυναίκας και αγώνα που μας έρχεται στο μυαλό είναι εκείνη της μάνας. Μια μάνα που μαζί με τα παιδιά της και όσα υπάρχοντα μπορεί βιαστικά να συγκεντρώσει αφήνει πίσω τον άντρα της να πολεμήσει και γίνεται προσφύγισσα, προσφύγισσα από τη μια στιγμή στην άλλη. Αυτή η εικόνα της γυναίκας αντιστοιχεί σε χιλιάδες γυναίκες από τη Ουκρανία αλλά και από κάθε χώρα όπου βιώνει τη φρίκη του πολέμου, όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν και όσα θα έρθουν. Η ημέρα της Γυναίκας φέτος ας είναι αφιερωμένη σε αυτές τις γυναίκες, τα δικαιώματα των οποίων έχουμε ευθύνη να προστατεύσουμε και να παλέψουμε για αυτά , πόσο μάλλον σε μια χώρα που έχει δεχθεί τεράστιο κύμα προσφύγων.
Στην χώρα μας όμως εκτός από τον πόλεμο η ημέρα της Γυναίκας σημαδεύεται και από μια άλλη φρικτή συνθήκη. Την πρωτοφανή έξαρση των γυναικοκτονιών. Το 2021 χάθηκαν 17 γυναίκες από τα χέρια πρώην ή νυν συντρόφων, στους δύο πρώτους μήνες του 2022 έχουμε άλλες 2 απώλειες από τον ίδιο λόγο. Η έμφυλη βία είναι η πιο απτή απόδειξη ότι ο αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών δεν είναι απλά μια ένδοξη ανάμνηση αλλά παραμένει απόλυτη και αδήριτη ανάγκη στο διηνεκές.
Ημέρα της Γυναίκας λοιπόν. Της μητέρας, της κόρης, της συντρόφου, της φίλης, της συναδέλφου, της Ελληνίδας, της ξένης, της πρόσφυγα. Τις τιμούμε όλες και δεν σταματάμε να στεκόμαστε στο πλευρό τους στον αγώνα τους για πλήρη ισότητα και κατάργηση κάθε έμφυλης διάκρισης.
Με την αφορμή την σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ο βουλευτής Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Νίκος Ηγουμενίδης έκανε την ακόλουθη δήλωση:
«Η σύγχρονη γυναίκα είναι και σήμερα επιφορτισμένη με μια άνιση καθημερινότητα. Προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τον πολλαπλό ρόλο της μάνας, της συζύγου, της εργαζόμενης που καλείται μέσα σε ένα 24ωρο καθημερινά να διεκπεραιώσει βαριές υποχρεώσεις. Παράλληλα, η πανδημία δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο σήμερα τη θέση της, αναρίθμητα περιστατικά βίας κατά των γυναικών και γυναικοκτονιών καθημερινά έρχονται στην επιφάνεια, ενώ σειρά νομοθετικών ρυθμίσεων με κορύφωση τα αντεργατικά νομοσχέδια επιβαρύνουν πρωτίστως το γυναικείο φύλο. Όλα τα παραπάνω καθιστούν σήμερα αναγκαίο ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος και ένα θεσμικό πλαίσιο που θα προλαμβάνει και θα προστατεύει στην πράξη την ισότητα των δύο φύλων. Είναι καθήκον μας να μην αποδεχθούμε τη μοίρα του «δεύτερου φύλου» και να υπερασπιστούμε καθημερινά την ισότιμη αξία των γυναικών. Η πραγμάτωση της ισότητας των φύλων στην πράξη είναι πρωτίστως αγώνας καθημερινός".
Η 8η Μαρτίου, «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας», είναι μέρα τιμής για τους αγώνες των γυναικών για ίσα δικαιώματα στην οικογένεια, στην κοινωνία, στην πολιτική, στην οικονομία, στον πολιτισμό.
Είναι ταυτόχρονα και μια σκληρή υπενθύμιση για όσα δεν έχουν γίνει πράξη και πρέπει να παλέψουμε, για να πετύχουμε, για να μπορούμε να λέμε ότι ζούμε σε μια κοινωνία ισότητας. Μια κοινωνία χωρίς γυναικοκτονίες, χωρίς ενδοοικογενειακή βία, χωρίς βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο δρόμο, στο χώρο δουλειάς, στο χώρο διασκέδασης, χωρίς άνισους όρους εργασίας μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Τα στοιχεία αμείλικτα:
Το 2021 μετρήσαμε 17 γυναικοκτονίες στη χώρα μας.
Μια στις τέσσερις γυναίκες έχει δεχτεί σωματική ή λεκτική βία από σύντροφο της.
Μια στις δύο γυναίκες έχουν δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας τους.
Οι γυναίκες αμείβονται κατά 14% λιγότερο από τους άνδρες για ίδια εργασία.
Για κάθε μια γυναίκα, υπάρχουν δύο άντρες σε διευθυντικές θέσεις.
Είναι ενθαρρυντικό, ότι ολοένα και περισσότερες γυναίκες βρίσκουν στις μέρες μας το κουράγιο και τη γενναιότητα να μιλήσουν για όλα όσα περνούσαν αθέατα μέχρι σήμερα. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί τα τελευταία χρόνια κερδήθηκαν πολλά μέσα από τον διαρκή αγώνα για τη συλλογική πρόοδο, ενάντια στην οπισθοδρόμηση, τον σεξισμό και τον σκοταδισμό.
Τα προβλήματα των γυναικών οξύνονται στην υγειονομική και οικονομική κρίση, αφού ως εργαζόμενες και μητέρες πλήττονται περισσότερο από την αυξανόμενη ανεργία και την ενδοοικογενειακή βία. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τις τελευταίες μέρες ξαναβλέπουμε στις οθόνες μας τη γυναίκα-πρόσφυγα, τις χιλιάδες γυναίκες που εγκαταλείπουν τα σπίτια τους στην Ουκρανία, για να γλιτώσουν τον θάνατο.
Ο αγώνας για την αληθινή ισότητα και την απελευθέρωση της κοινωνίας από τον σκοταδισμό, δεν είναι υπόθεση μόνο των γυναικών. Είναι υπόθεση όλων όσοι θέλουμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία πραγματικά δημοκρατική, συμπεριληπτική και δίκαιη. Συνεχίζουμε όλες και όλοι μαζί.
«Η ισότητα των φύλων δεν αποτελεί μόνο ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα αλλά και απαραίτητο θεμέλιο για έναν ειρηνικό, βιώσιμο και με ευημερία κόσμο». Είναι ο πέμπτος από τους συνολικά δεκαεπτά στόχους που έχουν θέσει τα Ηνωμένα Έθνη για να αλλάξει ο κόσμος μας στην κατεύθυνση μιας βιώσιμης ανάπτυξης. Πόσο επίκαιρο παραμένει αυτό το αίτημα σε μια εποχή πολέμου.
Παράλληλα, με τις επιπτώσεις της πανδημίας να είναι ήδη ορατές ακόμη και στην ψυχολογική κατάσταση των ατόμων, αναδείχθηκε στη χώρα μας ειδικά τον τελευταίο χρόνο και με τραγικές συνέπειες το φαινόμενο των γυναικοκτονιών.
Βασική αρχή της εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών προασπίζοντας τα δικαιώματα ζωής και αξιοπρέπειάς τους, είναι η απαρέγκλιτη εφαρμογή των ρητρών που προβλέπονται στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η πολιτεία οφείλει να νομοθετήσει ρυθμίσεις εναντίον αθέμιτων συμπεριφορών. Να δρομολογήσει προγράμματα εκπαίδευσης με επίκεντρο το σεβασμό της προσωπικότητας των γυναικών. Να ιδρύσει απαραίτητους θεσμούς αποβολής των στερεοτύπων. Να υλοποιήσει μέτρα εξίσωσης στον εργασιακό, οικογενειακό και δημόσιο βίο. Γίνεται φανερό λοιπόν ότι η πολιτεία έχει ακόμη δρόμο να διανύσει στην εξάλειψη των έμφυλων ανισοτήτων και άρα στην επίτευξη ουσιαστικής ισότητας και προόδου μιας κοινωνίας. Αποτελεί ακόμη ζητούμενο η ουσιαστική υλοποίηση των αρχών της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, που επικυρώθηκε το 2018, για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας, όπως είναι η ενίσχυση με εξειδικευμένο ειδικό προσωπικό των Γραφείων Αντιμετώπισης Ενδοοικογενειακής Βίας της ΕΛ.ΑΣ και η ενίσχυση των κοινωνικών δομών στήριξης θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας.
Σε ό,τι έχει κατακτηθεί μέχρι σήμερα και ό,τι απομένει να γίνει για την ισότητα των φύλων σε μια εποχή που δεν είναι κινείται προς την κατεύθυνση της συνεχούς προόδου, αλλά έχει και πισωγυρίσματα και σκοτάδι, είναι απαραίτητη η επαγρύπνηση και η ενίσχυση της συλλογικής δράσης, ώστε να αλλαχθούν τα συστήματα που εμποδίζουν τις γυναίκες να πετύχουν αυτά που μπορούν.
Η οικονομική κρίση και η φτωχοποίηση, η κλιματική κρίση, η πανδημία, οι πόλεμοι και η προσφυγιά επιδεινώνουν τη θέση των γυναικών.
Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την άρση των έμφυλων διακρίσεων, την κατάργηση της πατριαρχίας, τα ίσα δικαιώματα στην εργασία, την οικογένεια και τον δημόσιο χώρο.
ü Να συμπεριληφθεί η γυναικοκτονία στον Ποινικό Κώδικα ως διακριτό αδίκημα
ü Να τερματιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, γιατί μόνο σε συνθήκες Ειρήνης θα ευοδωθούν οι αγώνες μας
Στην Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας πρέπει να αποτυπώνονται:
Η τιμή προς τη Γυναίκα, η οποία είναι η πηγή της ζωής,
Η μνήμη των αγώνων για τα δικαιώματα των γυναικών, για τη διασφάλιση της ισότητας των φύλων σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και δράσης, οικογενειακής, εργασιακής, οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής.
Ο αγώνας για την προοπτική μιας άλλης κοινωνικής αντίληψης και πρακτικής, με τρόπο που η Γυναίκα να μην αντιμετωπίζεται βάσει του φύλου αλλά βάσει της ανθρώπινης υπόστασής της.
Η βία και οι διακρίσεις κατά των γυναικών αποτελούν στίγμα για την εποχή μας. Εντάσσονται στη φύση και τη λειτουργία του συστήματος που τις ευνοεί και τις αναπαράγει. Όπως γίνεται και με πολλές άλλες κοινωνικές ομάδες.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δεν πρέπει να είναι γιορτή, μία ημέρα το χρόνο.
Πρέπει να γίνει καθημερινότητα στην πραγματική ζωή, ώστε να παύσουν οι διακρίσεις και η βία κατά των γυναικών.
Η καλλιέργεια αντίστοιχου πνεύματος στην οικογένεια και την εκπαίδευση, για την κατάργηση προκαταλήψεων και των γνωστών σχετικών στερεοτύπων, αποτελεί σημαντικό μέσον, για να γίνει κτήμα ολόκληρης της κοινωνίας.
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ο Σωκράτης Βαρδάκης, βουλευτής Ηρακλείου ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, στέλνει το ακόλουθο μήνυμα:
«H 8η του Μάρτη καθιερώθηκε παγκοσμίως ως ημέρα τιμής του αγώνα των γυναικών για ισότητα των δύο φύλων στους χώρους εργασίας, στις αμοιβές, στη συμμετοχή στα κοινά και στην πρόσβαση σε θέσεις εξουσίας.
Το γυναικείο κίνημα είναι άρρηκτα δεμένο με το εργατικό κίνημα. Πέρα από την εξίσωση των μισθών γυναικών και ανδρών, οι εργάτριες της Νέας Υόρκης στην κλωστοϋφαντουργία, στις 8 Μαρτίου του 1857, κατέβηκαν σε απεργία και διαδήλωσαν για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και τη μείωση των ωρών εργασίας από δεκαέξι ώρες ημερησίως, σε δέκα.
Το γυναικείο κίνημα είναι δυναμικό και πρωτοπόρο στη διεκδίκηση δικαιωμάτων έως και σήμερα. Τον 19ο αιώνα, παρουσιάστηκε το κοινωνικό κίνημα του φεμινισμού, με στόχο την εξάλειψη κάθε φυλετικής ανισότητας. Από το τέλος του 19ου αιώνα, αρχίζει η γυναίκα σε όλο τον κόσμο να αποκτά δικαιώματα ψήφου και να διεκδικεί θέση στα δημόσια και κυβερνητικά αξιώματα. Στις αρχές του 20ου αιώνα αναπτύχθηκε σε όλη την Ευρώπη ένα δυναμικό κίνημα διεκδίκησης της γυναικείας ψήφου από τις «σουφραζέτες». Στην Ελλάδα οι γυναίκες απέκτησαν δικαίωμα ψήφου το 1952.
Το κίνημα συνεχίζει να αγωνίζεται για την ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, την ίση αμοιβή στην εργασία, την εξάλειψη της βίας εναντίον τους, τον έλεγχο στο σώμα τους, την ίση συμμετοχή τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων και πρωτοστατεί στην υπεράσπιση του πλανήτη, της ειρήνης και της αλληλεγγύης.
Τα αιτήματα για ισότητα είναι και θα εξακολουθούν να είναι επίκαιρα, όσο οι κυβερνήσεις επιλέγουν να εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, βάζοντας τα δικαιώματα και τις ζωές των ανθρώπων σε δεύτερη μοίρα.
Στην Ελλάδα τα τελευταία δυόμισι χρόνια διαπιστώνουμε ότι οι συμπεριληπτικές πολιτικές και πολιτικές για την ισότητα των φύλων απουσιάζουν από την κυβερνητική ατζέντα, ενώ προτάσσεται ο παραδοσιακός ρόλος της γυναίκας, αυτός της συζύγου, της μητέρας, της νοικοκυράς, με ταυτόχρονη απαξίωση των κατακτήσεων των γυναικείων και φεμινιστικών κινημάτων όλων αυτών των ετών.
Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα των γυναικών για έναν καλύτερο κόσμο χωρίς διακρίσεις και ανισότητες».
Η πανδημία του COVID-19 ανέδειξε πληθώρα όψεων του έμφυλου καταμερισμού της εργασίας στις κοινωνίες μας. Μέσα στις συνθήκες υγειονομικής επισφάλειας και αναγκαστικού χωρικού περιορισμού στο σπίτι, η μέριμνα του πάσχοντος σώματος, η φροντίδα των παιδιών και του σπιτιού και η διασφάλισης της ατομικής υγιεινής, ενεγράφη στις υπάρχουσες δομές και σχέσεις εξουσίας και επιβάρυνε δυσανάλογα τις γυναίκες από ό,τι τους άντρες κατά την διάρκεια της πανδημίας.
Ταυτόχρονα όμως, και ενώ η πανδημία ανέτρεπε βίαια τον ρυθμό τις καθημερινής ζωής και των οριοθετήσεων μεταξύ της ιδιωτικής ζωής και της εργασίας, σημειώνεται στην χώρα μας, αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, μια τρομακτική αύξηση στα περιστατικά έμφυλης βίας, συνήθως στο πλαίσιο είτε της οικογένειας, είτε των ζευγαριών. Έτσι, η πανδημία έφερε με αιφνίδιο τρόπο στην επιφάνεια τις, πάντοτε παρούσες, μορφές πατριαρχικής κυριαρχίας οι οποίες παρήγαν τραγικά αποτελέσματα τις μέρες του εγκλεισμού.
Αν οι παραπάνω τάσεις συνέβησαν με διαφορετική ένταση σε πολλές κοινωνίες που αντιμετώπιζαν την ίδια υγειονομική συγκυρία, το κύμα γυναικοκτονιών, 17 περιπτώσεις μέσα στη διάρκεια ενός χρόνου, στη χώρα μας είχε κάτι το ιδιαίτερα «ελληνικό». Η ανάδυση των πλέον αποτρόπαιων όψεων της πατριαρχίας στην συγκυρία της πανδημίας συγχρονίζεται στην περίπτωση μας με την πρωτοβουλία της παρούσας κυβέρνησης να προχωρήσει στην μεγαλύτερη ανατροπή του ενδοοικογενειακού συσχετισμού ισχύος εις βάρος των γυναικών, όπως αυτή αποτυπώνεται στο νομικό μας σύστημα, με αφορμή το υποτιθέμενο ζήτημα της συνεπιμέλειας. Ο νόμος Τσιάρα, που ψηφίστηκε τον Μάιο του 2021, ανέτρεψε το δεδικασμένο χρόνων και την λογική μέσα από την οποία αντιμετώπιζε το ελληνικό δικαστικό σύστημα το θεσμό του διαζυγίου γονέων. Με αυτό τον τρόπο επί ΝΔ, δημιουργήθηκαν επιπλέον εμπόδια σε γυναίκες εγκλωβισμένες σε σχέσεις με άντρες με βίαιο και εκμεταλλευτικό παρελθόν, από το να εγκαταλείψουν το αποπνικτικό περιβάλλον του γάμου τους. Έτσι, την στιγμή που η πανδημία συνέβαλε στην πυροδότηση ενδοοικογενειακών εντάσεων χρόνων, ο νομοθέτης φρόντιζε να εγκλωβίσει περαιτέρω τις γυναίκες - θύματα μέσα στο σπίτι. Τα θύματα που θρηνούμε σήμερα είναι εν μέρει και αποτέλεσμα αυτού του μισογυνικού τρόπου άσκησης δημόσιας οικογενειακής πολιτικής.
Ταυτόχρονα, όμως, η πανδημία και το κύμα γυναικοκτονιών συνέπεσε και με το ελληνικό κίνημα του me_too και την αυξανόμενη ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης απέναντι σε φαινόμενα κακοποίησης, συχνά με έμφυλα χαρακτηριστικά, που εκκίνησε από την υπόθεση της Σοφίας Μπεκατώρου. Η συγκυρία αυτή οδήγησε στην αύξηση της ορατότητας σε ζητήματα έμφυλης βίας. Ο δημόσιος λόγος που αναπτύχθηκε γύρω από την επιθετική και τοξική αρρενωπότητα και τις σχετικές κακοποιητικές πρακτικές βοηθάει σήμερα και τα ίδια τα θύματα να μπορέσουν να δράσουν, να κοινωνικοποιήσουν τη βία που υφίστανται. Τα θύματα έμφυλης βίας συναντάνε σήμερα περισσότερες ανοικτές πόρτες και ανοικτά αυτιά από ό,τι στο παρελθόν και αυτό συμβάλει στον περιορισμό της «κουλτούρας της σιωπής» που περιβάλλει τη βία κατά των γυναικών στην κοινωνία μας. Τα παραπάνω, όμως, αναπόφευκτα οδηγούν και στο συμπέρασμα ότι η πολιτική περί του φύλου πρέπει να συνοδεύεται και με τη δημιουργία εκείνου του δημόσιου χώρου όπου το τραύμα μπορεί να κοινωνικοποιηθεί, να διαχειριστεί και όχι να απωθηθεί, αλλά και το εκείνων των φυσικών χώρων που να επιτρέπουν στα θύματα της έμφυλης βίας να αισθανθούν ασφάλεια.
Με ανάλογες μέριμνες η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τον Μάρτιο του 2018 έφερε προς ψήφιση στη Βουλή τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας. Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης τοποθετούσε το θέμα της βίας κατά των γυναικών στο ευρύτερο θεωρητικό πλαίσιο της ανισότητας των φύλων και της έλλειψης σεβασμού προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των γυναικών και ως εκ τούτου επικεντρώνεται σε όλες τις μορφές βίας. Αναλόγως, επί της προηγούμενης κυβέρνησης έγιναν προσπάθειες να ενισχυθούν οι δομές για την πρόληψη και καταπολέμηση της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας, δομές, οι οποίες όμως σήμερα απαξιώνονται και υποχρηματοδοτούνται.
Ο αγώνας για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών είναι παγκόσμιος, είναι εθνικός, είναι όμως αναπόφευκτα και τοπικός. Στην Κρήτη, η δημοκρατική πολιτική παρακαταθήκη του νησιού συχνά αποκρύπτει τη σχέση μεταξύ των αναπαραστάσεων ανδροπρέπειας και τις έμφυλες αντρικές ταυτότητες με τις πρακτικές και τους λόγους που νομιμοποιούν κακοποιητικές συμπεριφορές εις βάρος των γυναικών.
Έτσι, όσο απαραίτητο είναι σήμερα η εκ νέου νομική ενίσχυση των θυμάτων της έμφυλης βίας και των θεσμών προστασίας των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, συμπεριλαμβανομένης και της νομικής κατοχύρωσης του όρου «γυναικοκτονία», άλλο τόσο σημαντικό είναι στο επίπεδο της κοινωνίας των πολιτών να παρέμβουμε για την αλλαγή των εμπεδωμένων νοοτροπιών, αντιλήψεων και στερεοτύπων που αναπαράγουν και τροφοδοτούν την «ανδρική κυριαρχία». Κάτι τέτοιο, στην περίπτωση του νησιού μας, θα απαιτούσε την ανακάλυψη ενός «κρητικού δρόμου» για την εξάλειψη των έμφυλων διακρίσεων.
Η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας «εορτάζεται» υπό τη σκιά του πολέμου στην Ουκρανία. Έτσι, σήμερα, περισσότερο από άλλες χρονιές, η «γιορτή» αυτή θα έπρεπε να είναι αλλιώς.
Γιατί ο πόλεμος προστίθεται στην πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες του (δυτικού κυρίως) κόσμου. Οι προκλήσεις για υπέρβαση των έμφυλων διακρίσεων που καλούνται να υπερβούν είναι πολλές.
Είναι δεδομένο, ότι η πανδημία αύξησε τα ποσοστά έμφυλης βίας, φόρτισε την επιβαρυμένη ψυχική υγεία των γυναικών και μεγάλωσε την ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Οι παγιωμένες λογικές της γυναίκας που προκαλεί, που οι δουλειές του σπιτιού είναι δική της υπόθεση, που πρέπει να είναι σοβαρή και μετρημένη, που θα πρέπει να υπομένει τις προσβολές στο δρόμο, στην εργασία, στη διασκέδαση συνεχίζουν να οξύνουν το πρόβλημα.
Η μαύρη λίστα των γυναικοκτονιών στη χώρα μας δεν έχει τελειωμό. Η ένταξη του όρου στο νομικό οπλοστάσιο είναι επιτακτική ανάγκη.
Παράλληλα, ο χυδαίος σεξιστικός λόγος που εκφράζεται ποικιλοτρόπως στη δημόσια σφαίρα δεν πρέπει να γίνεται ανεκτός.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, οι γυναίκες καλούμαστε να υψώσουμε τη φωνή μας και να ζητήσουμε να γίνουν μεγάλα άλματα προς την πλήρη ισότητα μεταξύ των δύο φύλων.
Μεταξύ άλλων:
· Ενίσχυση των δημόσιων δομών για την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας
· Αύξηση των τμημάτων ενδοοικογενειακής βίας στην ελληνική αστυνομία
· Κατάργηση των δυσμενών διατάξεων του νόμου για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, που παραβιάζουν κατάφωρα τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης
· Ενδυνάμωση των γυναικών στην εργασία
· Μείωση μισθολογικού και συνταξιοδοτικού χάσματος
· Μέτρα συμφιλίωσης της επαγγελματικής και της οικογενειακής ζωής
· Δημιουργία Ταμείου Ανάκαμψης αποκλειστικά για την Ισότητα των Φύλων
· Ένταξη του Φύλου σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης
· Ανασύσταση και αναβάθμιση της Γ.Γ. Ισότητας των Φύλων
Διεκδικούμε, αγωνιζόμαστε, απαιτούμε!
Για να σπάσει το απόστημα της έμφυλης βίας, της ανισότητας μεταξύ των φύλων, της διαφορετικής αντιμετώπισης των γυναικών σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής!
«Οι γυναίκες βρίσκονται συνεχώς στην πρώτη γραμμή του πυρός. Από το οικογενειακό περιβάλλον, μέχρι την εργασία, την εκπαίδευση, τις κοινωνικές σχέσεις, επωμίζονται μεγαλύτερα βάρη και συναντούν διαρκώς εμπόδια.
Στη σημερινή κοινωνική συγκυρία, αντί να προχωράμε μπροστά, διαπιστώνουμε, με όλο και μεγαλύτερο πόνο, ότι οι γυναίκες πλήττονται βαριά. Όμως δε λυγίζουν.
Σε αυτόν το συνεχή αγώνα για την κατάκτηση της ισότητας και την εξάλειψη των πατριαρχικών στερεοτύπων, στηρίζουμε έμπρακτα τα κινήματα που δίνουν φωνή στις γυναίκες, ξεκινώντας από την καθημερινότητα μας. Από τη γυναίκα δίπλα μας, τη συνάδελφο, τη σύζυγο, την κόρη, τη συμμαθήτρια…
Ας είναι η σημερινή μέρα γιορτής, μια ακόμη αφορμή υπενθύμισης του χρέους μας να φτιάξουμε μαζί έναν καλύτερο κόσμο για όλες και όλους!»
Τιμούμε σήμερα τις γυναίκες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, έχοντας κατά νου πως δεν είναι μια μέρα γιορτής, αλλά μια μέρα ευαισθητοποίησης και υπενθύμισης πως ο αγώνας συνεχίζεται.
165 χρόνια μετά την 8η Μάρτη του 1857 οφείλουμε να θυμόμαστε πως είναι μια ημέρα απεργίας. Της απεργίας των γυναικών στα κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης, οι οποίες δούλευαν σε απάνθρωπες συνθήκες υπαμειβόμενες και χωρίς ωράριο. Είναι η μέρα που βγήκαν στον δρόμο διεκδικώντας. Είναι η μέρα που επιτέθηκε η αστυνομία και τις διέλυσε. Είναι η μέρα που ξεκίνησε η πάλη και ο αγώνας και δημιουργήθηκαν τα πρώτα συνδικάτα εργαζομένων γυναικών.
Σήμερα, στη σκιά του πολέμου, της πανδημίας και της ενεργειακής κρίσης, η ασθενής θέση της γυναίκας στην εργασία, οι διακρίσεις, τα πυκνά φαινόμενα σεξουαλικής κακοποίησης, η γιγάντωση των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων κατά της θηλυκότητας, η εξουσιαστική δύναμη της πατριαρχίας απλώνονται επικίνδυνα. Ο αριθμός γυναικοκτονιών συμπυκνώνει με τραγικό τρόπο το ζήτημα της έμφυλης ανισότητας, παρά την προσπάθεια που γίνεται σε επίπεδο διακηρύξεων και νομοθετικών ρυθμίσεων.
Χρειαζόμαστε άμεση, δραστική, συντονισμένη και οριζόντια αντιμετώπιση των έμφυλων ανισοτήτων και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ συνεχίζει να παλεύει προς αυτήν την κατεύθυνση. Στο πλαίσιο αυτό καθιερώνει την ισότιμη συμμετοχή ανδρών και γυναικών στα κομματικά όργανα και στα ψηφοδέλτια, ενώ διεκδικεί την ίση εκπροσώπηση (50-50) στα κέντρα λήψης αποφάσεων.
Σε μια εποχή που τα δικαιώματα των γυναικών βάλλονται, επιχειρούμε την αποκατάσταση της δημοκρατίας και την αναβάθμιση της συμμετοχής των γυναικών στη δημόσια ζωή. Η ισότητα των φύλων αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα και δύναμη αλλαγής για έναν ειρηνικό και βιώσιμο κόσμο για όλους.
8 Μάρτη...η μέρα της γυναίκας!Την τιμούμε ως μέρα γιορτής και όμως το 2021 καταγράφηκαν 17 γυναικοκτονίες, ενώ το 2022 που διανύουμε, έχουμε ήδη αρκετές μέσα σε 2 μήνες και ο όρος ακόμη δεν έχει κατοχυρωθεί νομικά.
Μέρα για αναστοχασμό και απολογισμό. Γιατί οι γυναίκες διεκδικούν ακόμη και σήμερα τα αυτονόητα;
Μιλάμε για αγώνες που κερδήθηκαν, για αγώνες που είναι μπροστά μας. Αγώνες για την εξάλειψη των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών σε όλους τους τομείς. Είτε αφορούν στην απουσία ίσων ευκαιριών και μισθολογικών ανισοτήτων, είτε στην αναπαραγωγή στερεοτύπων και σεξισμού, είτε στην ενδοοικογενειακή, είτε στην έμφυλη βία.
Είναι στίγμα για την κοινωνία μας ότι η γυναίκα χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να μιλήσει. Είναι στίγμα για τον παγκόσμιο πολιτισμό ότι σε πολλά μέρη του πλανήτη η γυναίκα θεωρείται υποδεέστερη.
Οι γυναίκες ήταν πάντοτε οι μαχήτριες της πρώτης γραμμής και μπροστάρισσες σε πολλούς τομείς στο διεθνές στερέωμα, αλλά η επίσημη ιστορία φρόντισε να το αποσιωπήσει.
Το γυναικείο κίνημα δε σταμάτησε να διεκδικεί και δεν πρόκειται να σταματήσει, ώσπου να επιτευχθεί η ισότητα των δύο φύλων. Ο αγώνας είναι διαρκής και ο δρόμος ακόμη μεγάλος. Η καθημερινή μάχη αφορά στην εξάλειψη των στερεοτύπων, των διακρίσεων, των ανισοτήτων, ακόμη και των προκαταλήψεων σε βάρος των γυναικών.
Διεκδικούμε επομένως αδιάκοπα:
· ισότιμη συμμετοχή και εκπροσώπηση στην πολιτική και κοινωνική ζωή και σε όλα τα όργανα λήψης αποφάσεων
· εξάλειψη όλων των μορφών βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών. Όχι άλλες γυναικοκτονίες
· δημόσιες πολιτικές και ισχυρό συμπεριληπτικό κράτος πρόνοιας για όλες τις γυναίκες χωρίς διακρίσεις
· πλήρη εργασία και ίση αμοιβή, με ασφάλιση και ίσα εργασιακά δικαιώματα.
· προστασία της σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας-δικαίωμα στη μητρότητα και στην άμβλωση.
· εισαγωγή του μαθήματος της σεξουαλικής αγωγής στην εκπαίδευση, ώστε να πετύχουμε και τη διαπαιδαγώγηση των αγοριών έξω από σεξιστικά πρότυπα και επομένως την αλλαγή νοοτροπίας μακροπρόθεσμα.
· ίσες ευκαιρίες για τις γυναίκες στις νέες τεχνολογίες.
Το ευχάριστο είναι ότι μέσα στο σκοτάδι των γυναικοκτονιών, πάει να αναδυθεί και να γεννηθεί μια υγιέστερη αντίληψη για τη θέση της γυναίκας σήμερα σε όλα τα επίπεδα, γι’ αυτό και μιλούμε ανοιχτά μέσα από δράσεις και κινήματα. Ήρθε η ώρα να σταθούμε δίπλα σε όλες τις γυναίκες και να ενώσουμε τη φωνή μας ενάντια στην έμφυλη βία. Εκφράζουμε μηδενική ανοχή στο σεξισμό, στην πατριαρχία, στην παρενόχληση και στην κουλτούρα της βίας. Καμία λιγότερη - καμία δεν περισσεύει.
Η 8η του Μάρτη είναι μέρα αγώνα, μέρα διεκδίκησης σε όλα τα επίπεδα.
Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, αναδεικνύει την ανάγκη για πραγματική Ισότητα, πολιτική, οικονομική και κοινωνική.
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.
Πολλούς αγώνες να δώσουμε. Ενωμένες.
Οι γυναίκες καλούμαστε διαρκώς να σηκώσουμε το μεγαλύτερο βάρος των κρίσεων, πέφτουμε θύματα σεξισμού, πατριαρχίας, εκμετάλλευσης, στερούμαστε δικαιωμάτων και κατακτήσεων λόγω του φύλου μας. Σε κάποιες γυναίκες, η πατριαρχία και οι γυναικοκτόνοι τους στέρησαν την ίδια τους τη ζωή.
Ταυτόχρονα, μέσα στην πανδημία εντείνονται οι έμφυλες ανισότητες με ευθύνη της κυβέρνησης ΝΔ που καταργεί νόμους και θεσμούς που στήριζαν την γυναίκα και την ισότητα των φύλων και που αποδυναμώνει το κοινωνικό κράτος, πλήττοντας δραματικά τις γυναίκες. Η ψυχική υγεία, η μη αμειβόμενη εργασία φροντίδας, η τηλεργασία, ο αντίκτυπος της πανδημίας έχουν οδηγήσει σε επιπλέον βάρη σε προσωπική και επαγγελματική ζωή για τη γυναίκα.
Από την άλλη, οι δεκάδες γυναικοκτονίες που μας συγκλονίζουν αποδεικνύουν πως η πατριαρχία εξακολουθεί να οπλίζει χέρια.
Σήμερα δεν αρκεί να εκφράζουμε τον αποτροπιασμό μας.
Σήμερα έχουμε μεγάλη ευθύνη: Είναι η ώρα να αναλάβουμε πρωτοβουλίες.
Είναι η ώρα για τη νομική αναγνώριση του όρου «γυναικοκτονία».
Είναι η ώρα να δώσουμε τη μάχη όλες, όλοι, όλα μαζί.
Για τη γυναίκα, τη μάνα, την κόρη, τη σύντροφο, τη φίλη, την εργαζόμενη, την άνεργη.
Για τη γυναίκα. Που ξέρει να μάχεται.
Για τη γυναίκα.
Που είναι δυνατή και σπουδαία.
165 χρόνια μετά τις πρώτες κινητοποιήσεις των γυναικών εργατριών στη Νέα Υόρκη, οι οποίες διεκδικούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας, η φετινή 8η Μάρτη είναι μια ευκαιρία για να στοχαστούμε πού βαδίζουμε στον 21ο αιώνα όσον αφορά θεμελιακές αξίες των δυτικών κοινωνιών, όπως η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη, η Ισότητα. Τα αιτήματα του γυναικείου και φεμινιστικού κινήματος για ειρήνη, ισότητα, κοινωνική δικαιοσύνη είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Αιτήματα που έρχονται ως απάντηση στον παραλογισμό του πολέμου και της γενικευμένης βίας, που έχουν θύματά τους γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά και συνέπειες την οικολογική καταστροφή, την εξαθλίωση, τη φτώχεια.
Σε αυτόν τον δυτικό, σύγχρονο κόσμο, που τόσα βήματα φαίνεται να έχει κάνει προς τα εμπρός, τα θεμέλια της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης και της Ισότητας φαίνεται σήμερα να τρίζουν. Το γεγονός αυτό είναι βαθιά διαβρωτικό για τις σύγχρονες κοινωνίες.
Ας μιλήσουμε όμως για τις γυναίκες. Οι γυναίκες από μόνες τους δεν συνιστούν ούτε επαγγελματική κατηγορία, ούτε τάξη, ούτε εθνοτική ομάδα. Κι όμως βρίσκονται αντιμέτωπες με μια καταπίεση τόσο δομική και τόσο διαχρονική μόνο και μόνο λόγω του φύλου τους.
Και αυτή είναι μια πραγματικότητα που αν δεν την αποδεχτούμε ή ακόμα χειρότερα την αποδεχτούμε χωρίς να τη θεωρούμε πρόβλημα, δεν πρόκειται ποτέ να αντιμετωπίσουμε στα σοβαρά το ζήτημα της έμφυλης καταπίεσης.
Αυτή την έμφυλη καταπίεση ο συντηρητικός πολιτικός πόλος προσπαθεί να την κανονικοποιήσει – όπως και κάθε ανισότητα – ενώ ο προοδευτικός προσπαθεί να την ανατρέψει.
Τις τελευταίες δεκαετίες, ο συντηρητικός πόλος, στο γυναικείο ζήτημα, προσπαθεί να εξαντλήσει την ευαισθησία του στον συμβολισμό γνωρίζοντας ότι έτσι δεν θα χρειαστεί να αναμετρηθεί με όσες και όσους διεκδικούν την πρόοδο και την εξέλιξη.
Από την άλλη όμως, υπάρχει μια ιστορική παραδοχή που δεν αμφισβητείται. Η ανισότητα δεν κανονικοποιείται. Αμφισβητείται και υπερβαίνεται μονάχα δια της διεκδίκησης. Από τον 18ο αιώνα και τα γραπτά του Μπένθαμ και της Γουόλστοουνκραφτ, τις Σουφραζέτες και τα μεγάλα κινήματα χειραφέτησης τη δεκαετία του ’60 και του ΄70, μέχρι το σημερινό metoo – το γυναικείο κίνημα εξελίσσεται όσο παραμένει η πηγή όλων του των προβλημάτων.
Και αυτή η πηγή είναι η πατριαρχία.
Της οποίας το αποτύπωμα στο σήμερα είναι τα δήθεν επιστημονικά συνέδρια γονιμότητας, τα μαθήματα προγεννητικής αγωγής στη Β’/θμια εκπαίδευση που προπαγανδίζουν συντηρητικές ψευδοθεωρίες για τη σεξουαλικότητα, τη γονιμότητα, τη γονεϊκότητα και το σώμα, ενοχοποιώντας τις γυναίκες και αμφισβητώντας το δικαίωμα τους στην άμβλωση. Είναι η ενδοοικογενειακή βία, είναι οι γυναικοκτονίες από το χέρι των συντρόφων μας, είναι η διαφορά εισοδημάτων ανάμεσα σε γυναίκες και άνδρες που αγγίζει στην Ευρώπη το 36%, είναι η μειωμένες αμοιβές των γυναικών για ίδια εργασία κατά 14% σε σχέση με των ανδρών, είναι το γεγονός ότι μόνο το 8% των υψηλών διευθυντικών θέσεων στην ΕΕ καλύπτονται από γυναίκες.
Είναι το γεγονός ότι ενώ η πανδημία έπληξε και συνεχίζει να πλήττει ανισοβαρώς άνδρες και γυναίκες, αφού στα επαγγέλματα πρώτης γραμμής πρωταγωνιστούν γυναίκες, αλλά και επειδή έτσι συμβαίνει σε κάθε κρίση, παρ’ όλα αυτά, στα κέντρα λήψης αποφάσεων για τη διαχείριση της πανδημίας οι γυναίκες ήταν παντελώς απούσες, και μιλώ και για τη χώρα μας.
Αυτό είναι το οικονομικό και κοινωνικό αποτύπωμα του σεξισμού και της πατριαρχίας. Παρά τις διακηρύξεις, παρά τα βήματα, αυτό είναι αποτύπωση του σκληρού στερεοτύπου ότι οι γυναίκες αξίζουμε λιγότερο από τους άνδρες στο κέντρο του δυτικού κόσμου, την ίδια την Ευρώπη.
Και για να παραφράσουμε τον Ρουσό, οι γυναίκες γεννιούνται ελεύθερες και ίσες, τουλάχιστον στην Δύση, αλλά παντού είναι ανελεύθερες και άνισες με πάμπολλους τρόπους και μεθοδεύσεις: στην εργασία, στην πολιτική, στο σπίτι, στην εκπαίδευση. Απέχουμε λοιπόν πολύ από την ισότητα των αποτελεσμάτων, από την ουσιαστική ισότητα.
Γι’ αυτόν το λόγο η σημερινή μέρα δεν μπορεί να μένει στο συμβολισμό.
Δεν μπορούμε σήμερα να υποκρινόμαστε ότι γιορτάζουμε μια μέρα αγώνα που άλλαξε τις ζωές των γυναικών στον κόσμο. Δεν είναι μια μέρα γιορτής, σήμερα είναι μια μέρα επείγουσας δράσης. Ενάντια στον πόλεμο, υπέρ της ειρήνης, της ισότητας, της προστασίας της φύσης. Και σε ένα τέτοιο αγώνα οι γυναίκες πάντα πρωτοστατούσαν.
Οι κοινωνίες που αποκλείουν τις γυναίκες, κοινωνίες μη συμπεριληπτικές δε μπορούν να ευημερήσουν. Δε μπορούν να αποκτήσουν προοπτική και ελπίδα.
Σήμερα όμως είναι και μια μέρα μνήμης. Για τα θύματα ενός ακήρυχτου πολέμου που πληγώνει την κοινωνία μας.
Για τη Βασιλική, για την Καρολάιν, για τη Γαρυφαλλιά, για την Ανίσα, για τη Δώρα και για όλες όσες δολοφονήθηκαν από το όπλο της πατριαρχίας.
Τα ονόματα τους δεν πρέπει να ξεχαστούν. Δεν θα ξεχαστούν.
Αυτές θα μας θυμίζουν πάντα την ανάγκη αυτή η χώρα να ζήσει με αξίες και ιδανικά που της πρέπουν.
Να ζήσει ως μια σύγχρονη, προοδευτική χώρα που σέβεται, προστατεύει και κατοχυρώνει σε όλα τα επίπεδα τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών της.
Για αυτήν την Ελλάδα, για αυτήν την κοινωνία, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.
Η Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. ΠΕ Κοζάνης κ. Καλλιόπη Βέττα με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας, δήλωσε:
«Η Ημέρα της Γυναίκας είναι μια ευκαιρία να τιμήσουμε όλες εκείνες τις γυναίκες, επώνυμες ή αφανείς, που πάλεψαν διαχρονικά για την εμβάθυνση της ισότητας των φύλων και τη δικαιοσύνη στην εργασία, την κοινωνία, στις νοοτροπίες και τις αντιλήψεις.
Ωστόσο είναι, παράλληλα, μια ευκαιρία να σκεφτούμε και να μιλήσουμε για τις γυναίκες που υφίστανται σήμερα ταπεινώσεις, διακρίσεις, αποκλεισμούς και περιθωριοποιήσεις.
Γι΄ αυτές που αντιμετωπίζουν την προσφυγιά στους πολέμους όλης της γης, γι΄ αυτές που βιώνουν καθημερινά επιθέσεις, ακόμα και γυναικοκτονίες, δίπλα και μέσα στα σπίτια μας.
Αν δεν μιλήσουμε, αν δεν προστατέψουμε, αν δε στηρίξουμε τον αγώνα των γυναικών με κάθε πρόσφορο μέσο, θεσμικό, κοινωνικό, οικονομικό και παιδευτικό, η Ημέρα της Γυναίκας, δυστυχώς, δεν θα χάσει ποτέ την συμβολική της σημασία.
Ωστόσο πρέπει να θυμόμαστε, επίσης, ότι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών είναι μάχη όλων των ανθρώπων που αμφισβητούν έμπρακτα την καταπίεση και την εκμετάλλευση σε κάθε τομέα της ζωής.
Γιατί μόνο έτσι θα μπορούμε να ζήσουμε, εμείς και οι επόμενες γενιές, σε έναν κόσμο χωρίς, βία, διακρίσεις και φόβο.
Σε έναν κόσμο που αξίζει να ζούμε, όλες και όλοι.
Σε ένα δίκαιο, αλληλέγγυο και ειρηνικό κόσμο.»
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, είναι μια ημέρα που μας θυμίζει τους αγώνες και τις θυσίες για ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες, ίση μεταχείριση, ίση αντιμετώπιση. Αγώνες που έδωσαν θαρραλέες γυναίκες για να εξαλείψουν στερεότυπα αιώνων.
Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έχει ονόματα: την λένε Ελένη στη Ρόδο, Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, Τζεβριέ στην Αλεξανδρούπολη, Κωνσταντίνα στην Μακρινίτσα, Γαρυφαλλιά στη Φολέγανδρο, Σταυρούλα στην Κρήτη, Αλεξάνδρα στη Θεσσαλονίκη. Κι άλλα πολλά ονόματα, όσα περιλαμβάνει η «μαύρη λίστα» γυναικοκτονιών, βιασμών, revenge porn, σεξισμού, trafficking, ξυλοδαρμών και εξαναγκασμών. Ονόματα που κουβαλούν ιστορίες πόνου, απώλειας και φόβου.
Έχει όμως κι άλλα ονόματα, των αποφασισμένων γυναικών που βγαίνουν μπροστά, με προσωπικό κόστος πολλές φορές, για να αποκαλύψουν, να ευαισθητοποιήσουν.
Η Ολυμπιονίκης Σοφία Μπεκατώρου, αθλήτριες, καλλιτέχνες, το κίνημα metooGR, η γυναικεία δυναμική που αναπτύχθηκε και επέβαλε όρους όπως «γυναικτονία», οι γυναίκες, μητέρες, εργαζόμενες, σύντροφοι και κόρες, που αποκάλυψαν ότι απομένουν πολλά βήματα να γίνουν μέχρι να γιορτάσουμε, πραγματικά, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Να γιορτάσουμε έναν κόσμο, όπως αυτόν που ονειρεύτηκαν οι αγωνίστριες για τα ίσα δικαιώματα. Μια κοινωνία χωρίς κακοποιήσεις, διακρίσεις, ιδιοκτησιακές αντιλήψεις, βιασμούς, έμφυλη βία, υποτίμηση της γυναίκας.
Μια κοινωνία που ο όρος «πατριαρχία» θα βρίσκεται μόνο στα λεξικά, που δεν θα ανέχεται κακοποιητικές συμπεριφορές, μια κοινωνία σεβασμού στη θηλυκότητα και τον αυτοπροσδιορισμό.
Μια κοινωνία που τα «συνέδρια γονιμότητας» και οι σκοταδιστικές αντιλήψεις της Alt-Right ιδεολογίας δεν θα έχουν χώρο κι ακροατήριο, που τα κηρύγματα μίσους και ο ρατσισμός θα απομονώνονται και θα περιθωριοποιούνται.
Σίγουρα η χρονιά που πέρασε ήταν χρονιά αφύπνισης, χρειάστηκε όμως το αίμα δεκάδων γυναικών για να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε και τόσο πολιτισμένοι όσο θέλουμε να πιστεύουμε, ούτε τόσο υπέρμαχοι της ισότητας μεταξύ των δύο φύλων.
Το αποδεικνύουν τα στοιχεία από τη Γραμμή SOS 15900, βάσει των οποίων πάνω από 5.000 γυναίκες στη χώρα μας, θύματα έμφυλης βίας, αναγκάστηκαν να ζητήσουν βοήθεια το 2021. Στοιχεία συγκλονιστικά για τη βία που ασκείται σε ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους με θύματα –στην συντριπτική πλειοψηφία – γυναίκες. Και ασκείται από άντρες επειδή μπορούν, επειδή αισθάνονται ότι έχουν την κοινωνική ισχύ, την εξουσία και την κυριαρχία επί των γυναικών-θυμάτων.
Η ελληνική νομοθεσία προβλέπει αυστηρές τιμωρίες για τέτοιου είδους εγκλήματα κατά γυναικών και για την έμφυλη βία εν γένει, αλλά για να εξαλειφθούν οι διακρίσεις, για να ξεριζωθούν πεποιθήσεις και νοοτροπίες του παρελθόντος χρειάζονται σοβαρές και θεσμοθετημένες προσπάθειες.
Το 2022 λοιπόν ας ξεκινήσουμε καταρχήν να κατανοήσουμε λάθη και παραλείψεις, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας χωρίς μισογυνικές παραδοχές, να τα μάθουμε να αποδέχονται τον άλλο όπως είναι, να κάνουμε τα αγόρια μας να καταλάβουν ότι οι γυναίκες το μόνο που αξίζουν είναι αγάπη και σεβασμό, να κάνουμε τη νέα γενιά καλύτερη από εμάς.
Χρόνια πολλά στις Γυναίκες της ζωής μας, χρόνια πολλά στην ίδια τη Ζωή.
Η 8η Μάρτη 1857 ήταν η μέρα που ξεκίνησε ο οργανωμένος αγώνας για τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα των γυναικών. Από τότε ως σήμερα πολλά κατακτήθηκαν, υπάρχουν όμως πολλά ακόμα που πρέπει να κατακτηθούν.
Τη φετινή επέτειο, που η ανθρωπότητα πλήττεται από την οικονομική κρίση, την πανδημία και τον πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης, οι γυναίκες αναγκάζονται να επωμισθούν επιπρόσθετα βάρη, παραμένοντας όμως παρούσες και ενεργές στον αγώνα για την ειρήνη και την επιβίωση, για μια κοινωνία με ισότητα και αλληλεγγύη.
Ο αγώνας για τα δικαιώματα των γυναικών είναι ένα διαρκής αγώνας μέσα στη ζωή, στην καθημερινότητα, στην οικογένεια και στους χώρους εργασίας, εκεί όπου βασιλεύουν η αυθαιρεσία και οι ανισότητες, εκεί όπου αναπαράγονται οι διακρίσεις και η έμφυλη βία. Χρέος μας είναι να αγωνιστούμε ώστε να εξασφαλιστούν καλύτερες συνθήκες δουλειάς, να στηριχτούν οι δομές φροντίδας της οικογένειας, να καταργηθούν οι έμφυλες διακρίσεις και να αναγνωρισθεί επιτέλους ο όρος «γυναικοκτονία» από το νομικό μας σύστημα.
Τιμούμε και στηρίζουμε έμπρακτα τις γυναίκες και την συμβολή τους στην οικογένεια, στη δουλειά, στην πολιτική και στο δημόσιο βίο. Είμαστε μαζί τους στη μάχη διαρκείας με τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις που ενδημούν στην ελληνική κοινωνία, όπως και στον αγώνα για τη νομοθετική, θεσμική και κοινωνική κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους.
Στην απεργιακή κινητοποίηση που συνδιοργάνωσαν σωματεία εργαζομένων, φοιτητικοί σύλλογοι και κινήσεις γυναικών στην Αθήνα στην πλατεία Κλαυθμώνος το μεσημέρι της Τρίτης 8 Μαρτίου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, συμμετείχε ο αν. Τομεάρχης Ανάπτυξης & Επενδύσεων Κ.Ο. ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Βουλευτής Ηρακλείου, Χάρης Μαμουλάκης.
«Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη σε όλες τις πρωταγωνίστριες της ζωής» ανέφερε σε δήλωσή του ο Χάρης Μαμουλάκης, τονίζοντας: «Σε όλες τις γυναίκες που αγωνίζονται σε έναν κόσμο γεμάτο στερεότυπα, προκαταλήψεις και βία. Στεκόμαστε δίπλα τους, παρεμβαίνουμε με κάθε διαθέσιμο τρόπο, αλλάζουμε νοοτροπίες και αντιμετωπίζουμε χωρίς φόβο το τέρας της έμφυλης βίας, με στόχο να παραδώσουμε στα παιδιά μας έναν καλύτερο κόσμο. Έναν κόσμο ισότητας, δικαιοσύνης, αλληλεγγύης.».
Η Παγκόσμια ημέρα γυναίκας γεννήθηκε το 1908 μέσα από δύο βασικά αιτήματα: την ανάγκη δημιουργίας σωματείων στους χώρους εργασίας γυναικών και την δυνατότητα ψήφου. Αυτά τα δύο σπουδαία αιτήματα αποτέλεσαν το έναυσμα για την ένωση των γυναικών της Ευρώπης με εκείνες της Αμερικής, στον αγώνα για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Στις 8 Μαρτίου 1908, εκατοντάδες εργαζόμενες στα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, πραγματοποίησαν μια ιστορική διαδήλωση, στη πλατεία Rutgers του Manhattan, η οποία λειτούργησε ως προπομπός της εξέγερσης 30.000 γυναικών, τον επόμενο χρόνο το 1909 και οδήγησε στην ίδρυση του πρώτου μόνιμου σωματείου γυναικών εργατριών στην Αμερική.
Τα νέα της ηρωικής διεκδίκησης των γυναικών της Αμερικής δεν άργησαν να φτάσουν στην Ευρώπη. Το 1910, στο συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς των Γυναικών, μετά από πρόταση της αγωνίστριας Κλάρα Τσέτκιν, αποφασίστηκε η καθιέρωση της Παγκόσμιας ημέρας γυναίκας, ως φόρος τιμής στους αγώνες των εργατριών της Αμερικής, αλλά και ως μέσο πάλης ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση της γυναίκας και αγώνα για τη διεκδίκηση ίσων δικαιωμάτων.
Η 8η Μαρτίου, υπό αυτή την έννοια, δεν ήταν και δεν είναι μια ημέρα σαν όλες τις άλλες. Οι ρίζες της γέννησής της αποτελούν μια σπουδαία υπενθύμιση της δύναμης του αγώνα των γυναικών, που ενωμένες παλεύουν απέναντι στο φόβο, τη καταπίεση, τη κοινωνική αναλγησία, την εργασιακή ανασφάλεια, την εργαλειοποίηση.
Παραδείγματα σύγχρονων γυναικών, που έσπασαν το κύκλο σιωπής, βίας, καταπίεσης, αυθαιρεσίας, αψηφώντας το φόβο και διεκδίκησαν δικαιοσύνη για τις ίδιες και για όλες μας μαζί, αποτελούν τον σημαντικότερο φόρο τιμής στους αγώνες των γυναικών εργατριών του 1900 και μας θυμίζουν ότι οι διεκδικήσεις για ισότητα και ελευθερία είναι – και σήμερα – επίκαιρες και αναγκαίες.
Την ημέρα αυτή τιμούμε τις γυναίκες της Νέας Υόρκης, τις γυναίκες του χθες, που διεκδίκησαν ένα καλύτερο σήμερα. Τιμούμε τις γυναίκες του σήμερα που διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο.
Την ημέρα αυτή θυμόμαστε, τιμούμε και γιορτάζουμε με την υπόσχεση ενωμένες, μάχιμες και κάθε φορά πιο δυνατές, να μη πάψουμε να παλεύουμε, να αγωνιζόμαστε και να διεκδικούμε δικαιοσύνη, ισότητα, αλληλεγγύη για όλες και για κάθε άνθρωπο.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία πλοήγησης και να αναλύουμε την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας μας. Με την παραμονή σας στην ιστοσελίδα, αποδέχεστε τη χρήση cookies όπως αυτή περιγράφεται στην Πολιτική Cookies ΟΚ
