Συνέντευξη του Γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία Δημήτρη Τζανακόπουλου στην Αυγή της Κυριακής: «Ο κ. Μητσοτάκης εμπλέκει την χώρα στον πόλεμο και υπονομεύει τη δυνατότητα για διαμεσολαβητικό, ειρηνευτικό, σταθεροποιητικό ρόλο - Επιτακτική η ανάγκη της πολιτικής αλλαγής και η διαμόρφωση μιας αριστερής, προοδευτικής, δημοκρατικής πλειοψηφίας»

Τη συνάντηση του Κ. Μητσοτάκη με τον Ταγίπ Ερντογάν την Κυριακή σχολίασε ο γραμματέας της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Δημήτρης Τζανακόπουλος, με φόντο τις εξελίξεις στην Ουκρανία, καυτηριάζοντας "τον τρόπο με τον οποίο ο κος Μητσοτάκης διαβάζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις".

"Αντί να επιδιώκει την ειρηνική επίλυση διαφορών (...) μεταθέτει διαρκώς το πρόβλημα και επιλέγει την λογική της κούρσας εξοπλισμών και την απόλυτη πρόσδεση στις ΗΠΑ με τη λογική του προβλέψιμου και πρόθυμου συμμάχου. Το γελοίον αλλά και τραγικό της υπόθεσης είναι ότι για να στηρίξει αυτή την πολιτική συνεχίζει την ρητορική για μια δήθεν απομόνωση της Τουρκίας στο διεθνές στερέωμα τη στιγμή ακριβώς που ο Ερντογάν όχι απλώς επιδιώκει αλλά παίζει ρόλο διαμεσολαβητή στην ουκρανική κρίση", επισήμανε.

"Ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της ΝΔ με τη λογική του pick me, «διαλέξτε εμένα, κοιτάξτε πόσο πρόθυμος είμαι να σας υπηρετήσω ακόμη και κάνοντας πράγματα που δεν ζητήσατε» όχι απλώς εμπλέκει την χώρα, έστω έμμεσα, στον πόλεμο αλλά υπονομεύει και την δυνατότητα της να παίξει ρόλο διαμεσολαβητικό, ειρηνευτικό, σταθεροποιητικό", διεμήνυσε, και προσέθεσε: "Ακριβώς εδώ αναδεικνύεται η ανάγκη της ιδεολογικής αντιπαράθεσης με την ΝΔ και τον Μητσοτάκη και τις σχηματοποιήσεις και τις ιδεολογικές αναπαραστάσεις του «εθνικού κορμού» από τα ΜΜΕ μέχρι το σχολείο και την Εκκλησία".

Ο Δημ. Τζανακόπουλος εκτίμησε πως με την εισβολή στην Ουκρανία "η Ρωσία διεκδικεί για τον εαυτό της το ρόλο του κράτους χωροφύλακα (...) τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί, ελάχιστα διαφέρουν από τα επιχειρήματα που έχουν χρησιμοποιηθεί στις εκστρατείες νομιμοποίησης άλλων πολεμικών επιχειρήσεων τη στιγμή που όλοι (θα έπρεπε να) καταλαβαίνουν ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την επιτομή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής".

Ωστόσο διευκρίνισε κατηγορηματικά: "Πρέπει να αντισταθούμε στην επιχείρηση της συλλογικής ενοχοποίησης του ρωσικού λαού, στον μακαρθισμό που κατασκευάζει εσωτερικούς εχθρούς, στην ρατσιστική στάση που διαχωρίζει τους πρόσφυγες. Και πρέπει να αντισταθούμε σθεναρά για να μπορούμε να καταδικάζουμε καθαρά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία".

Ο γραμματέας του κόμματος υπενθύμισε "την πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, πολιτική η οποία στηριζόταν στην λογική που ήθελε την Ελλάδα να αποτελεί γέφυρα, διαμεσολαβητική και σταθεροποιητική δύναμη στην νοτιοανατολική μεσόγειο, κυρίως, αλλά και ευρύτερα (...) αυτή ήταν μια επιλογή που στη βάση της είχε την αρχή της ειρηνικής επίλυσης διαφορών με αποκορύφωμα την Συμφωνία των Πρεσπών".

Όσον αφορά το φλέγον θέμα της ακρίβειας, ο Δημ. Τζανακόπουλος κατηγόρησε πως "η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή της θητείας της υιοθέτησε μια πολιτική αντίστροφης αναδιανομής, και αυτό αποτυπώθηκε και στην πτωτική τάση του μέσου μισθού μετά από μια διετία σταδιακής ανάκαμψης, από την αύξηση του ιδιωτικού χρέους νοικοκυριών και επιχειρήσων αλλά και από την άνοδο των τιμών που ξεκίνησε πολύ πριν το ξέσπασμα του πολέμου αλλά και πολύ πριν την πανδημία". Ακόμη, συμπλήρωσε πως "το δημόσιο έχει αποστερηθεί τα εργαλεία του ενεργειακού σχεδιασμού, η ΔΕΗ λειτουργεί πλέον προς όφελος μόνο των μετόχων της, τα καρτέλ αλωνίζουν, δεν έχει υπάρξει καμία μέριμνα για ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών, η λιγνιτοπαραγωγή μηδενίστηκε χωρίς χρονοδιάγραμμα οργανωμένης μετάβασης".

"Προφανώς και θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Όλα εξαρτώνται από τις προτεραιότητες της πολιτικής. Ποια κοινωνική δύναμη θέλεις να εξυπηρετείς κάθε φορά", υπογράμμισε ο ίδιος.

Τέλος επανέλαβε τις πάγιες προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. για "αύξηση του κατώτατου μισθού στα 800 ευρώ που θα συμπαρασύρει το σύνολο των αμοιβών της μισθωτής εργασίας προς τα πάνω (...) επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων μέχρι την νομοθετική κατάργηση μορφών επισφαλούς εργασίας (...) ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο για την περίοδο που διαρκεί η κρίση αλλά και μείωση του φπα στα τρόφιμα (...) έλεγχο των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος, με πάγωμα των τιμολογίων νομοθετικά, σπάσιμο των καρτέλ που η κυβέρνηση έχει αφήσει να δρουν ανεξέλεγκτα στην αγορά και αναδρομική φορολόγηση των υπερκερδών των επιχειρήσεων ενέργειας ώστε να διανεμηθούν στους καταναλωτές"

"Αρκετά από αυτά τα μέτρα, ιδιαίτερα για τον έλεγχο των τιμών προτείνονται ήδη από την ευρωπαϊκή επιτροπή, την ίδια στιγμή που ο κος Μητσοτάκης κρούει ανοιχτές θύρες με τις επιστολές του που μόνο ως απόπειρα κοροϊδίας μπορούν να διαβαστούν. Για να αντιστραφεί όμως η τάση φτωχοποίησης και να αντιμετωπιστούν η ενεργειακή και ανθρωπιστική κρίση που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη είναι επιτακτική η ανάγκη της πολιτικής αλλαγής και η διαμόρφωση μιας αριστερής, προοδευτικής, δημοκρατικής πλειοψηφίας", κατέληξε.

Αναλυτικά η συνέντευξη:
 
Πως βλέπετε τις εξελίξεις στο Ουκρανικό; τι σηματοδοτεί για τη ευρύτερη γεωπολιτική ισορροπία όπως διαμορφώθηκε από το τέλος του Β ΠΠ και μετά; Εκτιμάτε ότι μπαίνουμε σε μια εποχή που θα έχει ως κεντρικό χαρακτηριστικό έναν νέο ψυχρό πόλεμο, αβεβαιότητα στις παγκόσμιες ισοροπίες και εντάσεις; Ποιος είναι ο ρόλος της Αριστεράς σε αυτή την νέα ιστορική φάση, εν μέσω όξυνσης των εθνικισμών, της κούρσας εξοπλισμών και της στρατιωτικοποίησης της Ευρώπης;

Από τον Β’ ΠΠ και μετά η γεωπολιτική ισορροπία έχει μετασχηματιστεί αρκετές φορές, όπως έχει μετασχηματιστεί και ο χαρακτήρας του πολέμου. Και οι περιοδολογήσεις αυτών των μετασχηματισμών δεν συμπίπτουν αναγκαστικά μεταξύ τους. Το τέλος του ψυχρού πολέμου ήταν αποτέλεσμα αλλά και ταυτόχρονα παραγωγική αιτία της σχεδόν απόλυτης κυριαρχίας των ΗΠΑ στον παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης που διατηρήθηκε για αρκετά χρόνια. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Περιφερειακές δυνάμεις έχουν αναδυθεί που αν και δεν μπορούν να αμφισβητήσουν την κυριαρχία των ΗΠΑ διεκδικούν ρόλο και ισχύ, διαμορφώνουν διεκδικήσεις ζωτικού χώρου. Την ίδια στιγμή ο πόλεμος έχει αλλάξει φύση. Μιλάμε πλέον εδώ και αρκετά χρόνια για μια κατάσταση γενικευμένου πολέμου που δεν έχει πλέον το χαρακτήρα ολικής κινητοποίησης του πληθυσμού όπως στον Α ή το Β παγκόσμιο πόλεμο αλλά για πληθωρισμό πολέμων που προσομοιάζουν περισσότερο στην αστυνομική δράση.
Και το δρόμο σε αυτή την νέα κατάσταση τον άνοιξαν οι ΗΠΑ, στο Ιρακ, στο Κόσσοβο, στο Αφγανιστάν. Σήμερα σε αυτό τον επικίνδυνο δρόμο βαδίζει η Ρωσία που διεκδικεί για τον εαυτό της το ρόλο του κράτους χωροφύλακα με την παράνομη και απολύτως καταδικαστέα εισβολή στην Ουκρανία. Και βεβαίως τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί, ελάχιστα διαφέρουν από τα επιχειρήματα που έχουν χρησιμοποιηθεί στις εκστρατείες νομιμοποίησης άλλων πολεμικών επιχειρήσεων – νόμιμη άμυνα, προστασία μειονοτήτων – τη στιγμή που όλοι (θα έπρεπε να) καταλαβαίνουν ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την επιτομή της ιμπεριαλιστικής πολιτικής.
Βεβαίως, αν και δεν είναι η πρώτη φορά μετά τον ψυχρό πόλεμο που αναλαμβάνεται στρατιωτική δράση από μια περιφερειακή δύναμη, κάθε άλλο, είναι η πρώτη φορά που μια τέτοια επιλογή αμφισβητεί άμεσα και με τέτοια ένταση τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ. Μπαίνουμε λοιπόν σε μια σκοτεινή περίοδο που ο η κατάσταση γενικευμένου πολέμου μπορεί ακόμα και να ξεφύγει από τον έλεγχο, όπως δείχνει και η επιλογή της Γερμανίας να μπει σε κούρσα υπερεξοπλισμών αλλά και η έμμεση αλλά τρομακτική αναφορά της Ρωσίας σε ενδεχόμενο χρήσης  πυρηνικών όπλων. Σε αυτή τη νέα φάση η διαμόρφωση κινημάτων ειρήνης που θα διαφοροποιούνται από τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις του ενός ή του άλλου, μικρού ή μεγάλου, δεν είναι απλώς αναγκαία αλλά επιτακτική. Και εκεί ο ρόλος της Αριστεράς είναι αναντικατάστατος με δεδομένη τη στάση των κυρίαρχων δυνάμεων στην Ευρώπη που έχουν αποδειχτεί πλήρως ανίκανες να διαδραματίσουν ένα θετικό ρόλο για την αποφυγή της σύγκρουσης. Αλλά και για ένα λόγο παραπάνω: Γιατί  πρέπει να αντισταθούμε στην επιχείρηση της συλλογικής ενοχοποίησης του ρωσικού λαού, στον μακαρθισμό που κατασκευάζει εσωτερικούς εχθρούς, στην ρατσιστική στάση που διαχωρίζει τους πρόσφυγες. Και πρέπει να αντισταθούμε σθεναρά για να μπορούμε να καταδικάζουμε καθαρά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Ασκήσατε σφοδρή κριτική στην απόφαση Μητσοτάκη για αποστολή όπλων στην Ουκρανία. Θεωρείτε ότι μεταβάλλεται το αμυντικό δόγμα της χώρας; Ποια είναι τα λάθη που καταλογίζετε στον Κ. Μητσοτάκη σε σχέση με την εξωτερική πολιτική και τον γεωπολιτικό ρόλο της Ελλάδας από το 2019 έως σήμερα;

Καταρχάς να επισημάνω ότι η ίδια η έννοια του λάθους δεν αποτυπώνει την πραγματικότητα της πολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης καθώς υπονοεί ένα αδιαφοροποίητο και αδιαμεσολάβητο εθνικό συμφέρον. Όμως αυτό που παίρνει την μορφή του εθνικού δεν είναι το ίδιο για την δεξιά και την αριστερά, για τις κυρίαρχες και τις κυριαρχούμενες δυνάμεις, για την ολιγαρχία και για τους πολλούς. Εξάλλου και μέσα σε αυτές τις διαιρέσεις επίσης υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και οπτικές για το εθνικό συμφέρον. Με λίγα λόγια αυτό που είναι λάθος για τους πολλούς μπορεί να είναι σωστό για τους λίγους και το αντίστροφο. Εν πάση περιπτώσει το θέμα εδώ είναι ότι ο κος Μητσοτάκης έχει επιλέξει από το 2019 να υιοθετήσει το δόγμα του απολύτως προβλέψιμου συμμάχου των ΗΠΑ εγκαταλείποντας την πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, πολιτική η οποία στηριζόταν στην λογική που ήθελε την Ελλάδα να αποτελεί γέφυρα, διαμεσολαβητική και σταθεροποιητική δύναμη στην νοτιοανατολική μεσόγειο, κυρίως, αλλά και ευρύτερα. Και αυτή ήταν μια επιλογή που στη βάση της είχε την αρχή της ειρηνικής επίλυσης διαφορών με αποκορύφωμα την Συμφωνία των Πρεσπών. Σήμερα ο κύριος Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αλλάζοντας αυτό το δόγμα και δείχνοντας τον υπερβάλλοντα ζήλο που υπαγορεύει η λογική του pick me, «διαλέξτε εμένα, κοιτάξτε πόσο πρόθυμος είμαι να σας υπηρετήσω ακόμη και κάνοντας πράγματα που δεν ζητήσατε» όχι απλώς εμπλέκει την χώρα, έστω έμμεσα, στον πόλεμο αλλά υπονομεύει και την δυνατότητα της να παίξει ρόλο διαμεσολαβητικό, ειρηνευτικό, σταθεροποιητικό.
 
Ο πρωθυπουργός συναντάται σήμερα με τον Τούρκο Πρόεδρο. Ποιες οι προσδοκίες σας; Μάλιστα αυτή η επίσκεψη γίνεται την ώρα που ο Ερντογάν επιδιώκει -και σε μεγάλο βαθμό το καταφέρνει- να παίξει ρόλο ισχυρού παίκτη στην περιοχή, ακόμα και του εγγυητή-διαμεσολαβητή Ουκρανίας και Ρωσίας.
 
Είναι μια συνάντηση που έρχεται καθυστέρημενα και από την οποία στην παρούσα συγκυρία δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά. Και τούτο όχι μόνο λόγω της καθυστέρησης αλλά και εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο ο κος Μητσοτάκης διαβάζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αντί να επιδιώκει την ειρηνική επίλυση διαφορών, υπό το φόβο του πολιτικού κόστους τόσο εσωκομματικά από την ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ που παίζει το ρόλο υποβολέα στην εξωτερική του πολιτική όσο και από το «λαό της δεξιάς» τον οποίο ο ίδιος διαμόρφωσε ιδεολογικά τα τελευταία χρόνια με τις εξαλλοσύνες και τον εθνικιστικό του παροξυσμό την περίοδο της ΣτΠ, μεταθέτει διαρκώς το πρόβλημα και επιλέγει την λογική της κούρσας εξοπλισμών και την απόλυτη πρόσδεση στις ΗΠΑ με τη λογική του προβλέψιμου και πρόθυμου συμμάχου. Το γελοίον αλλά και τραγικό της υπόθεσης είναι ότι για να στηρίξει αυτή την πολιτική συνεχίζει την ρητορική για μια δήθεν απομόνωση της Τουρκίας στο διεθνές στερέωμα τη στιγμή ακριβώς που ο Ερντογάν όχι απλώς επιδιώκει αλλά παίζει ρόλο διαμεσολαβητή στην ουκρανική κρίση. Σε μια παράλληλη μάλιστα κίνηση που ακολουθεί τη ρητορική της απομόνωσης της Τουρκίας επιλέγει μια αναλογία Τουρκίας – Ρωσίας / Ουκρανίας- Ελλάδας φτιάχνοντας ένα γκροτέσκο σχήμα που τάχα δικαιολογεί την κούρσα εξοπλισμών και τροφοδοτεί το φόβο και την ανασφάλεια. Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η ρητορική και αυτά τα σχήματα δεν αφήνουν ασυγκίνητο και ένα τμήμα της αριστεράς και είναι ακριβώς εδώ που αναδεικνύεται η ανάγκη της ιδεολογικής αντιπαράθεσης με την ΝΔ και τον Μητσοτάκη και τις σχηματοποιήσεις και τις ιδεολογικές αναπαραστάσεις του «εθνικού κορμού» από τα ΜΜΕ μέχρι το σχολείο και την Εκκλησία.  
Πρόκειται για επικίνδυνες εξελίξεις που κάνουν επιτακτική την ανάγκη για συνολική πολιτική στροφή, για επιστροφή στην πολυδιάσταση και ενεργητική εξωτερική πολιτική και αμφισβήτηση των εθνικών μύθων.  

Γιατί κατηγορείτε την κυβέρνηση για την αύξηση των τιμών στα προϊόντα, στα καύσιμα και στην ενέργεια; Δεν είναι λογική συνέπεια του πολέμου στην Ουκρανία όπως υποστηρίζουν τα στελέχη της κυβέρνησης;  
 
Η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή της θητείας της υιοθέτησε μια πολιτική αντίστροφης αναδιανομής. Αυτό αποτυπώθηκε και στην πτωτική τάση του μέσου μισθού μετά από μια διετία σταδιακής ανάκαμψης, από την αύξηση του ιδιωτικού χρέους νοικοκυριών και επιχειρήσων αλλά και από την άνοδο των τιμών που ξεκίνησε πολύ πριν το ξέσπασμα του πολέμου αλλά και πολύ πριν την πανδημία. Θυμίζω ότι μια από τις πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης τον Σεπτέμβριο του 2019 ήταν η αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ έως και 20%. Τα πράγματα αρχίζουν και παίρνουν μάλιστα δραματική τροπή κατά την περίοδο της πανδημίας. Οι τιμές του φυσικού αερίου, του ηλεκτρικού ρεύματος, του πετρελαίου αλλά και προϊόντων πρώτης ανάγκης εκτοξεύονται ήδη από τις αρχές του 2021 και καταγράφουν ευρωπαϊκά ρεκόρ. Οι κυβερνητικές ευθύνες είναι συγκεκριμένες: το καρτέλ στην ενέργεια μέσω και της αδιαφανούς λειτουργίας του χρηματιστηρίου ενέργειας είναι η κύρια αιτία. Το γεγονός ότι τους μήνες πριν από τον πόλεμο η Ελλάδα κατέγραφε την υψηλότερη χονδρεμπορική τιμή ρεύματος στην Ευρώπη κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι αφού οδήγησε σε υπερκέρδη για τις μεγάλες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον τομέα. Πρωταγωνιστικό ρόλο μάλιστα στο ράλι τιμών παίζει η ΔΕΗ που η κυβέρνηση επέλεξε να ιδιωτικοποιήσει εν μέσω ενεργειακής κρίσης. Οι μακροπρόθεσμες μάλιστα συνέπειες της ιδιωτικοποίησης φαίνονται σήμερα, μετά το ξέσπασμα του πολέμου, όπως φαίνονται και οι συνέπειες της απόλυτης σχεδόν εξάρτησης της ελληνικής οικονομίας από το φυσικό αέριο, επίσης επιλογή Μητσοτάκη. Το δημόσιο έχει αποστερηθεί τα εργαλεία του ενεργειακού σχεδιασμού, η ΔΕΗ λειτουργεί πλέον προς όφελος μόνο των μετόχων της, τα καρτέλ αλωνίζουν, δεν έχει υπάρξει καμία μέριμνα για ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών, η λιγνιτοπαραγωγή μηδενίστηκε χωρίς χρονοδιάγραμμα οργανωμένης μετάβασης. Πλήρης δηλαδή αποτυχία για τα κέρδη μερικών εταιρειών. Για να μην μιλήσουμε για την ανυπαρξία σοβαρών μέτρων ενίσχυσης του εισοδήματος.   
 
Θα μπορούσε δηλαδή η φτωχοποίηση που συντελείται να αποφευχθεί; Τι θα κάνατε αν ήσασταν εσείς στην κυβέρνηση; Είναι δημοσιονομικά εφικτά  τα μέτρα που προτείνετε;

Προφανώς και θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Όλα εξαρτώνται από τις προτεραιότητες της πολιτικής. Ποια κοινωνική δύναμη θέλεις να εξυπηρετείς κάθε φορά. Εμείς έχουμε μιλήσει για μια συνολική αντιστροφή των προτεραιοτήτων και όχι απλώς για επιμέρους μέτρα. Πρώτα και κύρια η αύξηση του κατώτατου μισθού στα 800 ευρώ που θα συμπαρασύρει το σύνολο των αμοιβών της μισθωτής εργασίας προς τα πάνω. Αλλά και αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο οργάνωσης της εργασίας, από την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων μέχρι την νομοθετική κατάργηση μορφών επισφαλούς εργασίας αλλά και του νόμου Χατζηδάκη ώστε να ενισχυθεί και η διαπραγματευτική δύναμη των εργαζομένων. Επίσης ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο για την περίοδο που διαρκεί η κρίση αλλά και μείωση του φπα στα τρόφιμα. Τρίτη δέσμη μέτρων αφορά τον έλεγχο των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος, με πάγωμα των τιμολογίων νομοθετικά, σπάσιμο των καρτέλ που η κυβέρνηση έχει αφήσει να δρουν ανεξέλεγκτα στην αγορά και αναδρομική φορολόγηση των υπερκερδών των επιχειρήσεων ενέργειας ώστε να διανεμηθούν στους καταναλωτές. Η επαναφορά της ΔΕΗ υπό δημόσιο έλεγχο δεν μπορεί παρά να αποτελεί άμεσο πολιτικό στόχο. Όλα αυτά συνθέτουν ένα κυβερνητικό πρόγραμμα άμεσης εφαρμογής, ενώ το δημοσιονομικό του αποτύπωμα είναι απολύτως διαχειρίσιμο με δεδομένη και την σχετική ελευθερία από την αναστολή των κανόνων του συμφώνου σταθερότητας. Εξάλλου αρκετά από αυτά τα μέτρα, ιδιαίτερα για τον έλεγχο των τιμών προτείνονται ήδη από την ευρωπαϊκή επιτροπή, την ίδια στιγμή που ο κος Μητσοτάκης κρούει ανοιχτές θύρες με τις επιστολές του που μόνο ως απόπειρα κοροϊδίας μπορούν να διαβαστούν. Για να αντιστραφεί όμως η τάση φτωχοποίησης και να αντιμετωπιστούν η ενερειακή και ανθρωπιστική κρίση που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη είναι επιτακτική η ανάγκη της πολιτικής αλλαγής και η διαμόρφωση μιας αριστερής, προοδευτικής, δημοκρατικής πλειοψηφίας. 

Το 2ο μέρος της συνέντευξης στην Αυγή της Κυριακής στις 20/3/2022