Ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών αρθρογραφεί για το πώς η χώρα μπορεί να αξιοποιήσει τη διεθνή συγκυρία* 

Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έδωσε νέα πνοή και ώθηση στον αναθεωρητισμό του Ερντογάν για τα «σύνορα της καρδιάς του», που θα επεκτείνουν την τουρκική παρουσία και επιρροή από την Ανατολία έως την επαρχία Σιντζιάνγκ (Xinjiang), στη βορειοδυτική Κίνα.

Ο Τούρκος Πρόεδρος ελπίζει δε, ότι η έμφαση που δίνει στους πολιτιστικούς και θρησκευτικούς δεσμούς με χώρες της Κεντρικής Ασίας, θα ευνοήσει την τουρκική οικονομική διείσδυση, συμβάλλοντας στην αντιμετώπιση της δεινής οικονομικής κατάστασης της χώρας και των εσωτερικών της προβλημάτων.

Απειλεί σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, όμως, στόχος του Τούρκου προέδρου είναι και η Κεντρική Ασία.

Η Κεντρική Ασία που μοιάζει να βρίσκεται, ξανά, στη δεκαετία του 1990, όταν υπήρχε ένας τεράστιος ανταγωνισμός μεταξύ παγκόσμιων και περιφερειακών δυνάμεων για επιρροή σε αυτήν, την πλούσια σε πόρους, περιοχή. **

Η σκιά της Ρωσίας πάνω της, σε συνδυασμό με την επιθυμία των κρατών της Κεντρικής Ασίας να αντισταθμίσουν την ισχύ του δίπολου Μόσχας –Πεκίνου, έφερε πιο κοντά την Άγκυρα, σε αυτά τα κράτη, σε θέματα πολιτικής και άμυνας.
Η ευκαιρία για την Τουρκία μπορεί να είναι μια πρόκληση στη μορφή πρόσκλησης, αλλά τα γεωπολιτικά ναρκοπέδια, δεν αφήνουν πολλά ρεαλιστικά περιθώρια, στον μεγαλοϊδεατισμό των γειτόνων μας.

Μπορεί η επιτυχημένη κατασκευή του τουρκικού drone, να καθιστά την Άγκυρα συμβαλλόμενο μέρος σε συγκρούσεις στην Κεντρική Ασία και de facto συμμετέχουσα σε πολέμους στον Καύκασο**, όμως η εμπλοκή της στα παραπάνω, όπως και στη Λιβύη, σε συνδυασμό με τις εισβολές της στη Συρία και το Ιράκ, έχουν ενοχλήσει όλες τις άλλες περιφερειακές δυνάμεις και τις τρεις υπερδυνάμεις.
Η Ουκρανία είναι σήμερα, το μεγαλύτερο ναρκοπέδιο για την Τουρκία, όχι μόνο λόγω της εκεί πώλησης μη επανδρωμένων αεροσκαφών, αλλά και λόγω των σχεδίων της για την κατασκευή τουρκικής μονάδα παραγωγής drones, στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα και εξαιτίας των τουρκικών δεσμών στην Κριμαία**

.
Τον περασμένο Αύγουστο, ο Ερντογάν μάλιστα ζήτησε από τον Πούτιν να «επιστρέψει την Κριμαία στους νόμιμους ιδιοκτήτες της», αναφερόμενος στους Τατάρους.

Η Τουρκία διαθέτει 4 εκατομμύρια Τούρκους υπηκόους, των οποίων οι ρίζες βρίσκονται στον Καύκασο και δέχεται τώρα χιλιάδες Ρώσους, που θέλουν να αποφύγουν την επιστράτευση.

Στο παρελθόν, η καυκάσια κοινότητα υποστήριξε πρόσφυγες από ρωσικές επεμβάσεις στις γεωργιανές περιοχές της Νότιας Οσετίας, της Αμπχαζίας και της Τσετσενίας, καθώς και Τουρκμένους, που διέφυγαν από τον πόλεμο στη Συρία, μετά το ξέσπασμα της εμφύλιας διαμάχης το 2011.**

Κι η υποστήριξη προς τους Ρώσους, που αρνούνται να πολεμήσουν στην Ουκρανία, μετά την κήρυξη μερικής επιστράτευσης από τον Βλαντίμιρ Πούτιν, δεν περνά απαρατήρητη από το Κρεμλίνο, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι η αποτροπή της εξάπλωσης του φανατικού ισλαμισμού, που άνθισε στον συριακό εμφύλιο πόλεμο στις μουσουλμανικές περιοχές της Ρωσίας, ήταν ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο ο Πούτιν επενέβη στρατιωτικά στη Συρία για να εξασφαλίσει την επιβίωση του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ.

Τούτων δοθέντων, τίθεται το ερώτημα πώς η χώρα μας μπορεί να αξιοποιήσει την παραπάνω συγκυρία και αν αυτή βρίσκεται στην προσοχή του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών.

Αρκεί η Ελλάδα να αξιοποιεί την διεθνή δυσαρέσκεια με την προσπάθεια της Τουρκίας να επιβάλλει τα συμφέροντά της στην Κύπρο, στη Λιβύη, στη Συρία, στη Σομαλία ή στην Κεντρική Ασία; Σαφώς όχι.

Για την χώρα μας, η ανάσχεση της τουρκικής επιθετικότητας τόσο στη ρητορική όσο και στο πεδίο, ο ουσιαστικός διάλογος με τελικό προορισμό την Χάγη για ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα με σαφείς κόκκινες γραμμές, πρέπει να είναι τα στοιχεία μιας συγκροτημένης εθνικής στρατηγικής, η απουσία της οποίας είναι έκδηλη.

Ο οδικός χάρτης ισχυρών κυρώσεων από την Ε.Ε. καθώς και η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, θέσεις που προωθήθηκαν και εκφράστηκαν από τον Αλέξη Τσίπρα στην Πράγα και στον δημόσιο διάλογο, εξυπηρετούν με υπεύθυνο τρόπο τα εθνικά μας συμφέροντα, με μια εξωτερική πολιτική αρχών και συνέπειας.

Ο κ. Μητσοτάκης και το ΥΠΕΞ ακούνε ή η πολιτική αλαζονεία επέφερε την πολιτική κώφωση; Οι καιροί ου μενετοί.

*Το άρθρο του Γιάννη Αμανατίδη δημοσίευσε σήμερα η One Voice.

**Στοιχεία από ανάλυση του Δρ. James M. Dorsey, βραβευμένου δημοσιογράφου και μελετητή, Senior Fellow στο Ινστιτούτο Μέσης Ανατολής του Εθνικού Πανεπιστημίου της Σιγκαπούρης.

​