Ανακοίνωση του Τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία για το θάνατο του Αλέξανδρου Νικολαϊδη

Σήμερα πενθούμε ένα μεγάλο Έλληνα, έναν δις Ολυμπιονίκη, έναν σπουδαίο αθλητή, αδερφό, φίλο και συνεργάτη, τον σύντροφό μας Αλέξανδρο Νικολαΐδη.

Ο Αλέξανδρος ήταν μέλος της Γραμματείας του τμήματος Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και Πρόεδρος στη τελευταία Γενική Συνέλευση του τομέα μας, υποψήφιος Ευρωβουλευτής το 2019, τον οποίο τίμησαν με την ψήφο τους 68738 πολίτες.

Στην αθλητική του καριέρα από μικρή ηλικία κατέκτησε δύο φορές το χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων και χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων του ταεκβοντό. Μετά την ατυχία των Ολυμπιακών αγώνων του Σίδνεϊ επέστρεψε δριμύτερος και ανακηρύχτηκε Αργυρός Ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και του Πεκίνου ενώ συνέχισε να πρωταγωνιστεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο μέχρι το 2010.

Ο Αλέξανδρος συναντήθηκε με την Αριστερά μέσα από τους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, πρωτοστάτησε στις προσπάθειες για τη στήριξη της κοινωνίας που υπέφερε από την οικονομική κρίση, στάθηκε δίπλα στους φτωχούς ανθρώπους, υπερασπίστηκε οικογένειες που έχαναν τα σπίτια τους στους πλειστηριασμούς, στήριξε τις δομές αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες .

Ο Αλέξανδρος ήταν ασυμβίβαστος απέναντι στην αδικία, δεν άντεχε το άδικο και το όνειρό του ήταν μια δίκαιη κοινωνία για όλους. Δεν άντεχε επίσης τις παθογένειες του αθλητισμού τις συνέπειες των οποίων είχε υποστεί και ο ίδιος.

Μοιράστηκε μαζί μας όχι μόνο το όραμα μιας δίκαιης κοινωνίας αλλά και ένα άλλο μοντέλο αθλητισμού για όλους τους πολίτες, ήθελε, όπως έλεγε, να βλέπει όλα τα παιδιά να γυμνάζονται στα γήπεδα και υποστήριζε την άποψη ότι δεν μπορεί να υπάρξει υγιής κοινωνία αν η συμμετοχή στον αθλητισμό δεν είναι καθολική.

Θα μας λείψει η καλοσύνη του, το απέραντο χαμόγελό του, το καθαρό βλέμμα του, η απίστευτη αισιοδοξία του, το μίσος για το άδικο, η πίστη στον απλό άνθρωπό, η κατανόηση που έδειχνε όταν τον λοιδορούσαν και τον απειλούσαν γιατί στήριξε τη συμφωνία των Πρεσπών, η μεγάλη Αρειανή ψυχή του, η Ποντιακή του υπερηφάνεια και η Μακεδονική λεβεντιά.

Είναι ανείπωτη η θλίψη που μας αφήνει η απώλεια του συντρόφου Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Η πορεία του στον ελληνικό αθλητισμό και στην ζωή μπορεί να αποτιμηθεί μόνο με μια φράση, την οποία ο ίδιος διάλεξε ως την κληρονομιά που θέλει να αφήσει στην κοινωνία: «Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου».

Αυτές είναι οι αξίες που μας χάρισε απλόχερα. Το αποτύπωμα που αφήνει στην ψυχή μας θα παραμείνει ανεξίτηλο.

Καλό ταξίδι Αλέξανδρε. "