Άρθρο της Ραλλίας Χρηστίδου στην Κυριακάτικη Kontranews

• Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, μετά από δύο ιστορικές ήττες, βρίσκεται μπροστά στο επισφράγισμα ενός ιστορικού κύκλου που έκλεισε. Πως θα ανοίξει ο νέος κύκλος; Πως θα συντελεστούν οι πολυπόθητες για άλλους, οι επιβεβλημένες για άλλους και για όλους οι αναγκαίες αλλαγές;
• Το σημαντικότερο ίσως εμπόδιο το οποίο καλείται να υπερπηδήσει μια οργάνωση είναι οι αλλαγές στην οργανωσιακή της κουλτούρα,  που καθορίζεται τόσο από τις αξίες και τα οράματα όσο και από τις παραδόσεις και τις νοοτροπίες, που δημιουργούν την συλλογική της συμπεριφορά.
• Στις οργανώσεις με παραδοσιακή κουλτούρα συναντάται το σύνδρομο του πολυτιμότερου παίκτη ( Most Valuable Player – MVP Syndrome) στην περίπτωσή μας ο Αλέξης Τσίπρας. Σύμφωνα με αυτό  τα προβλήματα αναμένονται να λυθούν ως εκ θαύματος από  ιδιαίτερα ταλαντούχα στελέχη στην κορυφή της ηγεσίας, χωρίς όμως να προκρίνεται η δημιουργική σκέψη από όλους για τα αίτια των προβλημάτων και άρα τις πιθανές λύσεις τους.
• Όσο δύσκολο κι αν είναι να ξεπεραστεί ένα αντιπαραγωγικό και αναποτελεσματικό μοντέλο μπορούμε να υπερνικήσουμε το παρελθόν. Ερμηνεύοντας αντικειμενικά την πραγματικότητα, καλούμαστε να είμαστε πολιτικά θελκτικοί, δηλαδή αποτελεσματικοί ως προς την έκφραση των ζητημάτων που τίθενται από τις πλειοψηφικές δυνάμεις της κοινωνίας

Ξημέρωσε μια νέα μέρα. Προηγήθηκαν άλλες πολύ δύσκολες. Για τον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, για  τον Πρόεδρο Αλέξη, για όλους εμάς. Κοινός τόπος η συντριπτική ήττα στις εκλογές  και η ανάγκη επαναπροσδιορισμού των πάντων. Με ποιο όραμα, ποια αποστολή και  ποιους επιμέρους στόχους;
Σοκ, άρνηση, θυμός, λύπη, συνειδητοποίηση, αποδοχή, αναδόμηση, κατανόηση,  αποκατάσταση. Πρόκειται για φάσεις συναισθηματικής μετάβασης εκείνων που  βρίσκονται απέναντι σε μια αναγκαία και επιβαλλόμενη από τις συνθήκες διαδικασία  αλλαγής που ήρθε αναπάντεχα. Όσο πιο γρήγορα διανύσουμε το σκοτεινό τούνελ  των παραπάνω φάσεων τόσο γρηγορότερα θα βγούμε στο ξέφωτο. Η αναγκαιότητα  αλλαγής επιβαλλόμενη υπό συνθήκες αιφνιδιασμού ενέχει σίγουρα στοιχεία  βιαιότητας και άρα μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας ώστε να συντελεστεί με επιτυχία. Ωστόσο καμία αλλαγή όσο ακατόρθωτη και αρνητική κι αν μοιάζει στην αρχή της δεν  αποτελεί τίποτα άλλο παρά την ενεργοποίηση ενός μηχανισμού αυτοσυντήρησης  κάθε οργανισμού, συλλογικότητας ή ατόμου αν επιθυμεί να βελτιωθεί προκειμένου  να εξελιχθεί προς το καλύτερο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, μετά από δύο ιστορικές ήττες, βρίσκεται μπροστά στο επισφράγισμα ενός ιστορικού κύκλου που έκλεισε. Πως θα ανοίξει ο νέος κύκλος;  Πως θα συντελεστούν οι πολυπόθητες για άλλους, οι επιβεβλημένες για άλλους και  για όλους οι αναγκαίες αλλαγές;
Δεν ευθύνονται οι άνθρωποι για τα αρνητικά αποτελέσματα αλλά το σύστημα  οργάνωσής τους.
Το σημαντικότερο ίσως εμπόδιο το οποίο καλείται να υπερπηδήσει μια οργάνωση  είναι οι αλλαγές στην οργανωσιακή της κουλτούρα, εφεξής Ο.Κ, που καθορίζεται τόσο από τις αξίες και τα οράματα όσο και από τις παραδόσεις και τις νοοτροπίες, που δημιουργούν την συλλογική της συμπεριφορά. Η Ο.Κ καθορίζει την  
συμπεριφορά στελεχών όλων των βαθμίδων, τις προσδοκίες τους από την οργάνωση, τη μεταξύ τους σχέση, την αντίληψη των καθηκόντων και των δικαιωμάτων  τους, αλλά και την οπτική τους προς τους πολίτες και εν δυνάμει ψηφοφόρους.  Οι δύο εκλογικές ήττες έδειξαν ότι οι πολίτες στις εκλογές του 2019 ζήτησαν  αλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Ο.Κ του, οι οποίες επικυρώθηκαν πανηγυρικά στο  Συνέδριο του 2022, που όμως δεν έγιναν μέχρι σήμερα.
Σημαντικότερο ίσως ζήτημα στον ΣΥΡΙΖΑ, ως προς την οργανωσιακή του  κουλτούρα είναι η αποφυγή αντιμετώπισης, ενός φαινομένου που ονομάζεται  «οργανωσιακή αδράνεια» σύμφωνα με το οποίο σημαντικός αριθμός στελεχών μιας  οργάνωσης αντιστέκεται σε οποιαδήποτε αλλαγή προκειμένου να συντηρηθεί η  καθεστηκυία συμπεριφορά. Ωστόσο όταν η Ο.Κ είναι προσανατολισμένη στις  αλλαγές έχοντας ως πυρήνα της λειτουργικής της φιλοσοφίας την ποιότητα, ως εν  δυνάμει κόμμα εξουσίας, έχει περισσότερες πιθανότητες να ανταπεξέλθει με  αξιώσεις σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον που αλλάζει συνεχώς. Αντιθέτως, εκείνες που επιλέγουν να απευθύνονται σε περιβάλλον μειωμένου  ανταγωνισμού και άρα μικρότερης εκλογικής απήχησης, αναπτύσσουν μια Ο.Κ  παραδοσιακή, προσανατολισμένη στην σταθερότητα και όχι στην αλλαγή. Αυτές  συνήθως διαθέτουν εσωστρεφή συμπεριφορά. Απασχολούνται περισσότερο με την  ικανοποίηση εσωτερικών αναγκών παρά των εξωτερικών και δεν είναι αρκούντος  πολιτοκεντρικές.
Στις οργανώσεις με παραδοσιακή κουλτούρα συναντάται το σύνδρομο του  πολυτιμότερου παίκτη ( Most Valuable Player – MVP Syndrome) στην περίπτωσή μας  ο Αλέξης Τσίπρας. Σύμφωνα με αυτό τα προβλήματα αναμένονται να λυθούν ως εκ  θαύματος από ιδιαίτερα ταλαντούχα στελέχη στην κορυφή της ηγεσίας, χωρίς όμως να προκρίνεται η δημιουργική σκέψη από όλους για τα αίτια των προβλημάτων και  άρα τις πιθανές λύσεις τους. Στην καλύτερη περίπτωση αυτό δημιουργεί  οργανωσιακή αστάθεια, αρνητική παρακίνηση και απροθυμία για καινοτομία και  δημιουργική σκέψη από την βάση της οργανωσιακής πυραμίδας.
Αντιθέτως στις οργανώσεις με κουλτούρα ποιότητας προτεραιότητα έχει η  διαπίστωση και η απομόνωση του προβλήματος και των αιτιών του και όχι απλώς η  εξάλειψη των συμπτωμάτων, διότι η λύση των ζητημάτων αντιμετωπίζεται  περισσότερο ως συστημική διαδικασία και όχι ως ευθύνη ενός.  
Καταληκτικά τίθεται το ερώτημα: Μπορεί ένας οργανισμός αποτελούμενος από  άτομα προερχόμενα από διαφορετικά υπόβαθρα να υιοθετήσουν ρεαλιστικά ένα  σύνολο κοινών οργανωσιακών αξιών; Η απάντηση είναι ναι. Διότι ακόμα και στα  πλέον διαφορετικά περιβάλλοντα οι άνθρωποι συνεχίζουν να επιθυμούν να  αντιμετωπίζονται με ειλικρίνεια, ακεραιότητα και αξιοπρέπεια, αντιλαμβανόμενοι  την ανάγκη του ανταγωνισμού για την συλλογική επιβίωση που εμπεριέχει και την  ατομική. Όσο δύσκολο κι αν είναι να ξεπεραστεί ένα αντιπαραγωγικό και  αναποτελεσματικό μοντέλο μπορούμε να υπερνικήσουμε το παρελθόν.  Ερμηνεύοντας αντικειμενικά την πραγματικότητα, καλούμαστε να είμαστε πολιτικά  θελκτικοί, δηλαδή αποτελεσματικοί ως προς την έκφραση των ζητημάτων που  τίθενται από τις πλειοψηφικές δυνάμεις της κοινωνίας.