Συνέντευξη για τη σειρά Podcast της εφημερίδας «Χρόνος» Κοζάνης: Ο ΣΥΡΙΖΑ και στην μετά Τσίπρα εποχή, υπηρετεί ανάγκες και είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει

Το αν πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να πάει πιο πολύ προς το κέντρο ή προς τα αριστερά, είναι ένα αποπροσανατολιστικό δίλημμα. Πρέπει να παραμείνουμε ένα ευρύχωρο κόμμα της σύγχρονης αριστεράς, που χωράει από τον παραδοσιακό αριστερό μέχρι τον σοσιαλιστή, τον οικολόγο και τον προοδευτικό κεντρώο. Ένα κόμμα που εμπνέει ελπίδα.

Ισχυρά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα θα ήθελαν να τελειώνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με την ιδέα ότι ένα κόμμα της Αριστεράς έγινε κυβέρνηση, έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, περιόρισε τη φτώχεια, τις ανισότητες, τη διαφθορά, ρύθμισε το χρέος, μείωσε την ανεργία και ότι ένας νεαρός με μαλλί-καρφάκι, κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός, χωρίς να προέρχεται από μεγάλα τζάκια.

·Ο Αλέξης παραμένει ένα μεγάλο κεφάλαιο για τη χώρα, την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Είμαι βέβαιος, γνωρίζοντάς τον πολλά χρόνια πριν γίνει Πρόεδρος του κόμματός μας, ότι μετά από μια περίοδο αναστοχασμού και ξεκούρασης, θα είναι δίπλα στη νέα ή τον νέο ηγέτη, ενεργός στη συλλογική μας προσπάθεια. Η υποστήριξη αξιών μπορεί να υπηρετείται και χωρίς αξιώματα.

Συνέντευξη στην εφημερίδα Χρόνος Κοζάνης, έδωσε ο Αντιπρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου και επικεφαλής της Ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Δημήτρης Παπαδημούλης.

Η συνομιλία πραγματοποιήθηκε στο Στρασβούργο, για τη σειρά Podcast της εφημερίδας, που επιμελείται ο δημοσιογράφος Σωκράτης Μουτίδης και μπορείτε να την ακούσετε εδώ. <-LINK (ηχητικό)

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στο μετεκλογικό πολιτικό τοπίο, στις εσωκομματικές διαδικασίες στον ΣΥΡΙΖΑ για την εκλογή νέου προσώπου στη θέση του Προέδρου του κόμματος, αλλά και στην ανησυχητική άνοδο της ακροδεξιάς, που με φιλελεύθερο ή όχι μανδύα, απειλεί την κοινωνική συνοχή της ΕΕ.

Συγκεκριμένα, ο Δημήτρης Παπαδημούλης είπε τα εξής:

Ο μετεκλογικός ΣΥΡΙΖΑ

«Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, με τη συμβολή και της Ευρωομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, έχει αρκετούς φίλους και συμπαθούντες και έξω από τα όρια της Ευρωομάδας της Αριστεράς. Οι φίλοι μας στους Σοσιαλιστές, τους Πράσινους, τους δημοκράτες του κέντρου και φυσικά, οι ευρωβουλευτές της Αριστεράς, ξαφνιάστηκαν αρνητικά από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα και την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ.
Στεναχωρήθηκαν και μας ρωτούν πώς έγινε αυτό και τι σκοπεύουμε να κάνουμε για να ανακάμψουμε. Γιατί παρά το σοκ της μεγάλης ήττας και το δεύτερο σοκ της παραίτησης του Αλέξη Τσίπρα με άμεση ισχύ, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει όχι μόνο αξιωματική αντιπολίτευση στην Ελλάδα αλλά και μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της σύγχρονης Αριστεράς, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Και νομίζω ότι αυτό είναι και το στοίχημά μας. Να τελειώσουμε γρήγορα με τα διαδικαστικά, για να επικεντρωθούμε στα ουσιώδη: Στο τι προτείνουμε.

Δεν βοηθάει τον ΣΥΡΙΖΑ το να συζητάμε αν θα πάει πιο πολύ προς το κέντρο ή πιο πολύ προς τα αριστερά, αυτά είναι αποπροσανατολιστικά διλήμματα.

Πρέπει να παραμείνουμε ένα ευρύχωρο κόμμα της σύγχρονης αριστεράς. Που να χωράει από τον παραδοσιακό αριστερό μέχρι τον σοσιαλιστή, τον οικολόγο, τον προοδευτικό κεντρώο. Και ένα κόμμα που να εμπνέει ελπίδα, να μην είναι μόνο καταγγελία, αλλά και πρόταση. Για να μας εμπιστευτεί ξανά ο κόσμος που μας εγκατέλειψε προς διάφορες κατευθύνσεις.

Εκτός από τα “θέλω” μας, που αφορούν το όραμα, τη στρατηγική και τους μακρόπνοους στόχους, πρέπει και τo “μπορώ” μας, το τι μπορούμε να κάνουμε τα επόμενα χρόνια για τη χώρα, για την κοινωνία –ιδιαίτερα για τα κοινωνικά στρώματα που θέλουμε να εκπροσωπούμε τα συμφέροντά τους, να κερδίζει εμπιστοσύνη, ότι δεν είναι λόγια του αέρα, αλλά ότι μπορούμε να τα κάνουμε πράξη».

Διαδοχή Τσίπρα

«Χωρίς χρονοτριβή να βρεθεί ο/η διάδοχος του Αλέξη Τσίπρα και το πώς ασκούμε και τα καθήκοντα μας ως αξιωματική αντιπολίτευση και τι κρατάμε από τη σημαντική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, τι διορθώνουμε και τι αλλάζουμε έτσι ώστε να γίνουμε πιο πειστικοί.

Κριτήριο με το οποίο θα επιλεγεί ο/η διάδοχος του Αλέξη Τσίπρα, είναι το να μπορεί να συμβάλλει εξασφαλίζοντας την ενότητα, στην ανάκαμψη του κόμματος. Έτσι ώστε να διεκδικήσουμε με σοβαρές πιθανότητες τη διακυβέρνηση του τόπου το 2027. Νομίζω ότι αυτό θα είναι και το βασικό κριτήριο με το οποίο θα ψηφίσουν τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος όταν στηθούν κάλπες.

Κατά τα άλλα, προσωπικά θεωρώ ότι αυτό στο οποίο πρέπει να επενδύσουμε, είναι η ενίσχυση της συλλογικότητας. Να αποκτήσουμε ένα κόμμα που να έχει γείωση στην κοινωνία – συνδικάτα, τοπική αυτοδιοίκηση, κοινωνικοί φορείς.

Να χτίσουμε βήμα βήμα, μεγαλύτερη αξιοπιστία και εμπιστοσύνη στο ότι αυτό που λέμε, μπορούμε και να το κάνουμε.

Θα ήταν άδικο για τον Αλέξη Τσίπρα να θεωρηθεί ότι για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Το θεωρώ τελείως άδικο απέναντι στην αλήθεια και την ιστορία. Παραμένει ένα μεγάλο κεφάλαιο και για τη χώρα και για την Αριστερά και για το κόμμα μας. Είμαι βέβαιος, γνωρίζοντας τον Αλέξη πολλά χρόνια πριν γίνει Πρόεδρος του κόμματός μας, ότι μετά από μια περίοδο αναστοχασμού, “αποτοξίνωσης”, ξεκούρασης, θα είναι δίπλα στη νέα ή τον νέο ηγέτη, ενεργός στη συλλογική μας προσπάθεια, διότι η υποστήριξη αξιών μπορεί να υπηρετείται και χωρίς αξιώματα.

Ο ίδιος σε συνεργασία με τα συλλογικά όργανα του κόμματος και τον ή την διάδοχό του, θα προσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο θα μετάσχει στη νέα προσπάθεια.

Ξέρω ότι πολλά ισχυρά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα θα ήθελαν να τελειώνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την παραίτηση Τσίπρα. Οι “νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας” και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν, δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με την ιδέα ότι ένα κόμμα της Αριστεράς έγινε κυβέρνηση, κατάφερε να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια, να περιορίσει τη φτώχεια, τις ανισότητες, τη διαφθορά, να ρυθμίσει το χρέος και να μειώσει την ανεργία και ένας νεαρός με μαλλί καρφάκι, να γίνει πρωθυπουργός, χωρίς να προέρχεται από μεγάλα τζάκια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως και στην μετά Τσίπρα εποχή υπηρετεί ανάγκες και είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Θέλουν να μας τελειώσουν, αλλά θα τοςυ διαψεύσουμε».

Η ανησυχητική άνοδος της ακροδεξιάς

«Η άνοδος της ακροδεξιάς στην ΕΕ, θα πρέπει να ανησυχεί κάθε δημοκράτη, πολίτη ή πολιτικό, που πιστεύει στην κοινοβουλευτική δημοκρατία, στον σεβασμό του κράτους δικαίου, στις στοιχειώδεις αρχές του ανθρωπισμού, του πολιτικού πολιτισμού και σε όσα συμβόλιζε η ΕΕ για πολλές δεκαετίες.
Θα πρέπει να μετατρέψουμε την ανησυχία μας αυτή, σε πολιτική δράση. Όταν ανεβαίνει τόσο επικίνδυνα η άκρα δεξιά, σε όλη την Ευρώπη, αυτό σημαίνει ότι η αντίπαλη πλευρά, οι προοδευτικοί, οι δημοκράτες, η ευρύτερη αριστερά, οι δημοκράτες του κέντρου, κάτι δεν κάνουμε καλά…

Είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση που δεν χωράει στα όρια ενός podcast, θεωρώ όμως, ότι οι εντεινόμενες ανισότητες και η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού/προσφυγικού, είναι το καύσιμο στη μηχανή της ακροδεξιάς. Όπως έγινε και πριν από μερικές δεκαετίες, η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά ως επικίνδυνη φάρσα. Αυτό δεν αφορά μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα: Η σύνθεση της ελληνικής Βουλής, που εκλέχθηκε με λαϊκή βούληση, είναι η δεξιότερη Βουλή, από την πτώση της χούντας. Το άθροισμα των αυτοπροσδιοριζόμενων ως προοδευτικών δυνάμεων, είναι το μικρότερο από το 1974 και μετά.
Επιπλέον, η άκρα δεξιά έχει ενισχυθεί πολύ γιατί στο περίπου 15% των ακροδεξιών σχηματισμών της ελληνικής Βουλής, θα πρέπει να προσθέσουμε και την ισχυρή άκρα δεξιά εντός της ΝΔ».

Οι επόμενες ευρωεκλογές

«Ο ένας σχεδόν χρόνος που απέχουμε από τις ευρωεκλογές είναι τεράστιος πολιτικός χρόνος. Υπάρχουν κάποιες τάσεις αυτή τη στιγμή, το τελικό αποτέλεσμα όμως θα εξαρτηθεί και από τη συμμετοχή των πολιτών και από το κλίμα που θα επικρατεί τις τελευταίες εβδομάδες. Διότι αυτό που φάνηκε και στην Ελλάδα, αλλά ισχύει πανευρωπαϊκά, είναι ότι έχει μειωθεί το ποσοστό αυτών που είναι ταυτισμένοι με ένα κόμμα ενώ έχει αυξηθεί το ποσοστό εκείνων που επιλέγουν τις τελευταίες εβδομάδες, μέρες ή και ώρες.

Η σημερινή “φωτογραφία” της κατάστασης, δείχνει περαιτέρω άνοδο των υπεσυντηρητικών και της ακροδεξιάς, στα ίδια ή μικρή κάμψη για το ΕΛΚ και τους Σοσιαλιστές και πιο κάτω το Renew, πιο κάτω οι Πράσινοι, πιο πάνω η Ευρωαριστερά. Ο συνολικός συσχετισμός πάντως δείχνει να είναι περισσότερο προς τα δεξιά απ’ ότι στο σημερινό Ευρωκοινοβούλιο.

Στο χέρι μας είναι, να κινηθούμε αποτελεσματικά στο χρονικό διάστημα που μεσολαβεί ως τις επόμενες ευρωεκλογές, για να κάνουμε τις ιδέες για περισσότερη Ευρώπη, με ισχυρότερες κοινωνικές πολιτικές, πολιτική ενοποίηση, ισχυρότερο κοινοτικό προϋπολογισμό, πιο ελκυστική ιδέα.
Η ΕΕ κινδυνεύει από την άνοδο της άκρας δεξιάς, με διαρκή απίσχναση, παράλυση και κίνδυνο διάλυσης. Γι’ αυτό πιστεύω ότι η πιο προοδευτική ευρωπαϊκή ιδέα, που την υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, είναι η επιτάχυνση της πολιτικής της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ο εκδημοκρατισμός της λήψης των αποφάσεων με ισχυρότερο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η αύξηση των θεμάτων στο Συμβούλιο, που συχνά παραλύει και εκβιάζεται από τους Όρμπαν και Κατσίνσκι με αυξημένη πλειοψηφία σε πολλά θέματα. Και με πιο πολλά χρήματα στο κοινό ταμείο, για να επενδύσουμε στο μέλλον. Αλλιώς η Ευρώπη, έτσι όπως τη γνωρίζουμε, θα κνδυνεύσει με περαιτέρω υποχώρηση στον παγκόσμιο ανταγωνισμό έναντι όχι μόνο των ΗΠΑ αλλά και της Κίνας, και θα κινδυνεύσει και με αποσύνθεση.

Οι διάφορες Μελόνι, σήμερα στην Ιταλία, στη Σουηδία, πιθανότατα αύριο στην Ισπανία, δεν υπηρετούν το όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης, αλλά τη στασιμότητα και την υποχώρηση. Με ανησυχεί ιδιαίτερα ότι στη Γερμανία ανεβαίνει επικίνδυνα η άκρα δεξιά. Γι’ αυτό πιστεύω ότι η Αριστερά, και στην ΕΕ και στην πατρίδα μας - στην προκειμένη περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, δεν πρέπει να κλειστεί στο καβούκι του, αλλά να παραμείνει ένα ευρύχωρο κόμμα της σύγχρονης Αριστεράς, που θα πάρει πρωτοβουλίες ξεπερνώντας γρήγορα, δημοκρατικά, με ωριμότητα και ευθύνη, τα προβλήματα που του τίθενται επιτακτικά από την εκλογική ήττα και την παραίτηση Τσίπρα.
Δεν είναι δυνατόν το κόμμα μας να μείνει ακέφαλο για μήνες ούτε να βραδυπορούμε και να κωλυσιεργούμε στην επίλυση των διαδικαστικών θεμάτων».